All Chapters of SCALPEL'S KISS: Chapter 151 - Chapter 160

Nanlaki ang mata ni Mercy, habang si Herbert ay nagpakawala ng malalim na hininga."Saan namin siya matatagpuan?" matigas na tanong ni Herbert."Nakausap na po namin ang lalaki, handa po siyang makipagkita sa inyo. Magpapadala kami ng lokasyon. May posibilidad po na may makuha tayong impormasyon kung paano at saan talaga napulot ang mga gamit ni Champagne."Napakuyom ng kamao si Mercy. "Ibig sabihin… hindi na siya ang may hawak ng mga gamit niya? Paanong napunta iyon sa iba?!"Tumingin si Herbert sa asawa. "Isa lang ang ibig sabihin nito, Mercy… may nangyari sa anak natin noong gabing nawala siya."Ang kanyang boses ay puno ng pangamba at galit."At oras na para alamin natin ang buong katotohanan," sagot ni Mercy, mariing tumango. "Hindi ako titigil hangga't hindi ko nalalaman kung ano talaga ang nangyari kay Champagne.""Oo," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay mababa, puno ng tensyon. Alam niyang malapit na nilang matutuklasan ang buong katotohanan—lahat ng pagkakailanlan, ang mga

Habang ang kwarto ay punong-puno ng sigaw, ang mga mata ni Sugar ay tumutok kay Pia. Napansin niya ang panginginig ng katawan nito, ang kalituhan sa mga mata niya. Tila ba nabigla ito sa kabiguan ng mga pangarap nila. Hindi na niya kayang magpigil ng emosyon pa. Hinihila siya ng mga alaala, ng mga sandali na ipinanganak siya, ng pamilya na wala siyang kinalaman sa paghihirap na ito.Dumating ang mga pulis at agad na dinala si Stephan at Pia mula sa kwarto. Ang mga mata ni Mercy ay puno ng galit at sakit, hindi pa rin matanggap ang lahat ng mga nangyari. Si Herbert, na hindi makapaniwala sa mga sinasabi ni Stephan, ay patuloy na humahagulgol, naghahanap ng mga sagot."Asan na ang Champagne namin?" sigaw ni Mercy, ang kanyang boses ay puno ng hinagpis. "Gusto namin malaman asan na siya! Umamin na kayo!" Ang mga salitang iyon ay parang mga pana na tumama sa puso ni Stephan, na nagmamasid sa kanyang paligid. Ang pagkatalo ay nagsimula nang magbukas sa kanya."Hindi nga ako pumatay!" sigaw

Habang lumalabas sila mula sa presinto, ang mga mata ni Sugar ay hindi matanggal ang tingin sa kanyang magulang na nagdadalamhati sa kabila ng kanilang kalagayan. Si Mercy, na hindi kayang pigilan ang kanyang mga emosyon, ay patuloy na umiiyak. Ang mga luha na bumabagsak mula sa mga mata nito ay waring nagsasabing: "Hindi ko kayang mawalan ng anak." Samantalang si Herbert, na matagal nang tinuring na isang matibay na haligi ng pamilya, ay hindi kayang itago ang sakit sa kanyang mga mata. Napakuyom ang mga kamao nito, at ang kanyang mga labi ay mahigpit na nakaipit, tila nagsisilbing hadlang sa pagpigil ng mga saloobin."Hindi ko kaya..." ang pabulong na wika ni Mercy, at ang tinig na iyon ay tumagos sa kaluluwa ni Sugar. "Hindi ko kaya tanggapin ang lahat ng ito, hindi ko kayang mawalan siya... Ibang-iba siya, anak ko... Si Champagne... Wala na siya."Tinutok ni Sugar ang kanyang mga mata sa kanyang mga magulang, ngunit hindi siya makalapit, hindi kayang ipakita ang kanyang tunay na p

Hinawakan ni Vash ang kamay ni Sugar at pinisil iyon ng mahigpit, waring sinasabing "Hindi kita iiwan." Tahimik lamang siya, ngunit sa mga mata niya ay makikita ang walang pag-aalinlangan na pagmamahal para sa dalaga.Hindi na napigilan ni Sugar ang kanyang luha. Niyakap niya si Vash, mahigpit, tila takot siyang bumitiw. "Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin ito, Vash..." mahina niyang sabi, nakasubsob sa dibdib ng lalaki. "Ang sakit-sakit. Hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat."Hinaplos ni Vash ang buhok niya, marahang inalo ang babae. "Hindi mo kailangang kayanin nang mag-isa, Sugar. Nandito ako. Kahit anong mangyari, hindi kita iiwan."Sa malayo, hindi nila namalayan na nakatingin na pala sa kanilang direksyon sina Mercy at Herbert. Kapwa may pagtataka sa kanilang mga mukha."Tila pamilyar siya..." mahina ngunit puno ng pag-aalalang bulong ni Mercy habang tinititigan si Sugar. "Ano itong pakiramdam na parang... parang siya si Champagne pag nakikita ko si Sugar?"

"Mainit ka," sabi niya, niyayakap ang aking baywang habang dumikit siya sa likod ko, "Mainit ka at gusto kong yakapin ka at gagawin ko 'yan buong gabi." Inabot ko ang kanyang buhok mula sa aking balikat at hinaplos ito ng kaunti. Sa anggulong ito, hindi ko talaga maabot ang buong haba nito o kahit ano pa man, pero mas mabuti nang may konting kontak kaysa wala. Pinagpahiran na niya ito bago matulog, pinakalma ang bahagyang pagkabuhaghag sa malumanay na mga alon."Talagang gusto kitang yakapin," sabi ko, "18 degrees ang lamig sa labas, kaya talagang kailangan ang yakap." Hindi naman gaanong malamig sa bahay namin, pero kahit na, ang yakapan sa malamig na gabi ng taglamig ay talagang masarap."Mmm, tara na," purr niya, hinahatak ako papasok sa kama, "Yakap!" Hinayaan kong mahila ako pababa sa kama para humiga sa tabi niya, umiikot sa aking tagiliran upang harapin siya. Ngumiti siya sa akin, lumapit siya at hinalikan ako."Ang sarap ng pakiramdam ko," siya ay bumuntong-hininga habang yuma