SCALPEL'S KISS의 모든 챕터: 챕터 111 - 챕터 120

Ang pag-ungol ni Sugar ay nagbabalik sa kanya mula sa pagkaligaw ng kanyang mga iniisip, na nagpapakita sa kanya na nasa tamang landas siya. Ang kanyang kaliwang kamay ay dumaan sa kanyang buhok, dahan-dahang pinapababa ang kanyang ulo at ang kanyang kanang kamay ay lumipat sa kanyang mga suso. Isang pisil at ikot ng utong, kasabay ng kanyang bibig na sumisipsip sa kanyang klitoris, ay nagdadala sa kanya sa isang pamilyar na rurok--isa na alam niyang mabuti ngunit hindi kailanman napapagod. Sumuko siya nang buo sa sensasyon, nagtitiwala sa kanya na buwagin siya at muling pagdikitin, nanginginig at nakatali sa kanyang haplos.Nananatili siyang tahimik sa pagitan ng kanyang mga binti ng ilang saglit pa, nilalasap ang pag-igting na nagiging pagpapahinga. Pagkatapos, umakyat siya, matigas at handa, nawawala ang pantalon ng pajama sa daan. Hinila niya siya sa isang halik, mabagal at matamis, tinatamasa ang kanyang sariling kasiyahan sa kanyang mga labi.Isang kaisipan ang dumaan sa kanyang

"Tapos na, Stephan. Wala nang halaga ang mga salitang iyon," sabi ni Pia, ang kanyang boses ay nagsimulang manghina dahil sa kalungkutan. "Ang tanging halaga na meron ako ngayon ay ang pagpapatawad sa sarili ko at ang pag-pili na magpatuloy."Tumalikod si Pia, hindi na kayang magpatuloy sa kanilang pag-uusap. Ang sugat na iniwan ni Stephan ay napakabigat, at alam niyang hindi na ito maghihilom sa isang iglap. Ngunit sa huli, napagtanto ni Pia na siya lamang ang may kapangyarihan upang makapagpatuloy at makapagpatawad sa kanyang sarili. Niyakap siya ni Stephan. "Pia, mahal kita, alam mo yan... no worries, gagamitin ko ang lahat para mapatawad mo ako," pagsumamo na sabi ni Stephan.Dahil sa matinding tensyon, tumigil si Pia saglit at naramdaman ang init ng mga kamay ni Stephan sa kanyang katawan. Isang bahagi ng kanya ang nais na magpatawad, ngunit ang isang bahagi ay naglalaban pa rin dahil sa mga sugat na iniwan niya. Nang humarap siya kay Stephan, ang kanyang mga mata ay puno ng sama

Sa isang marangyang event hall sa gitna ng lungsod, ginanap ang engrandeng promotion para sa bagong produkto ng Pineapple Soda. Ang paligid ay punung-puno ng dekorasyon—mga gintong palamuti, malalaking LED screen na nagpapakita ng mga ads, at mga standees ng produkto. Ang mga tauhan sa industriya at media ay nagtipon-tipon, at ang lugar ay umaapaw sa enerhiya.Si Sugar, suot ang isang eleganteng kulay-gintong damit na tila sinadyang tumutugma sa tema ng event, ay naroon bilang special guest ng brand. Katabi niya si Vash, na pormal din ang bihis—isang itim na tailored suit na nagpapakita ng kanyang matikas na tindig. Habang abala si Sugar sa pakikipag-usap sa mga VIP at media, tahimik siyang sinusuportahan ni Vash, laging nasa tabi niya, parang isang matibay na sandigan.Sa kabilang banda ng hall, dumating si Stephan kasama si Pia. Si Stephan, na CEO ng kumpanya, ay may presensiyang hindi maitatanggi—suot niya ang isang navy blue suit na lalong nagpatingkad sa kanyang aurang dominante.

Habang ang mga magulang ni Champagne, sina Mercy at Herbert, ay tahimik na nag-aalala, nagsimula nang magtangka si Herbert na magplano ng kanilang pag-uwi sa Pilipinas. Sa kabila ng masalimuot na taon, hindi nila maiwasang magtaka kung bakit hindi pa rin nakakontak ang kanilang anak. Hindi na nga nila naririnig ang boses ni Champagne, at ang mga tawag nila ay tila nauurong palagi. Nagsimula silang mag-isip kung ano ba talaga ang nangyari."Herbert, bakit kaya hindi pa siya tumatawag? Isang taon na ang lumipas, at kahit hindi pa tayo nakikita, hindi man lang tayo pinapaalalahanan ni Champagne," sabi ni Mercy, habang tinitingnan ang mga sulat na natanggap nila mula kay Amorsolo at Stephan. "Alam ko naman na busy sila, pero hindi ba't natural na ipaalam sa atin kung anong nangyayari sa kanya? Kung may mabigat na nangyari, hindi ba't tayo ang unang tatawagan niya?""Naisip ko na rin, Mercy," sagot ni Herbert, ang boses ay puno ng kabalisahan. "Pero baka hindi lang nila kami iniiwasan. Nai

"Hindi ko alam, Herbert," patuloy ni Mercy, "pero hindi ko na kayang maghintay pa. Kinakabahan na ako. Bawat minuto na lumilipas, parang palayo ng palayo si Champagne sa atin. Kung may nangyaring masama, hindi ko kakayanin.""Pati ako, Mercy," sagot ni Herbert, ang boses ay nahirapan, "Kahit anong mangyari, gusto ko lang na makita siya. Kahit na may mga tanong tayo, hindi tayo magpapatalo sa takot. Kung kinakailangan pa natin maghanap, gagawin natin. Hindi ako titigil."Ang mag-asawa ay patuloy na nagpupunyagi, at sa kabila ng kanilang kalungkutan at takot, tanging ang pag-asa na muling makita si Champagne ang nagtutulak sa kanila patungo sa kanilang misyon. Ngunit ang lahat ng kanilang mga hakbang ay tinatamaan ng mga tanong na wala pang kasagutan."Sana hindi tayo magkamali," sabi ni Mercy, ang kanyang kamay ay bahagyang nanginginig. "Sana hindi tayo maligaw. Hindi ko kayang mawala si Champagne. Hindi ko kayang harapin ang katotohanan na baka hindi na siya nandoon.""Mercy, sana mag