Habang ang mga magulang ni Champagne, sina Mercy at Herbert, ay tahimik na nag-aalala, nagsimula nang magtangka si Herbert na magplano ng kanilang pag-uwi sa Pilipinas. Sa kabila ng masalimuot na taon, hindi nila maiwasang magtaka kung bakit hindi pa rin nakakontak ang kanilang anak. Hindi na nga nila naririnig ang boses ni Champagne, at ang mga tawag nila ay tila nauurong palagi. Nagsimula silang mag-isip kung ano ba talaga ang nangyari."Herbert, bakit kaya hindi pa siya tumatawag? Isang taon na ang lumipas, at kahit hindi pa tayo nakikita, hindi man lang tayo pinapaalalahanan ni Champagne," sabi ni Mercy, habang tinitingnan ang mga sulat na natanggap nila mula kay Amorsolo at Stephan. "Alam ko naman na busy sila, pero hindi ba't natural na ipaalam sa atin kung anong nangyayari sa kanya? Kung may mabigat na nangyari, hindi ba't tayo ang unang tatawagan niya?""Naisip ko na rin, Mercy," sagot ni Herbert, ang boses ay puno ng kabalisahan. "Pero baka hindi lang nila kami iniiwasan. Nai
Habang ang mag-asawang Herbert at Mercy ay patuloy na nag-uusap sa kanilang mga plano, ang mga mata nila ay puno ng pangungulila at takot. Hindi nila kayang itago ang bigat ng kanilang nararamdaman—isang paghihirap na dulot ng pagkawalay kay Champagne, at ang hindi pagkakaroon ng kasiguraduhan kung nasaan siya ngayon. Ang bawat hakbang na kanilang tinatahak ay nagiging mas mabigat at mas mahirap, ngunit sa kabila ng lahat, isang malakas na determinasyon ang humawak sa kanila—ang makuha ang mga sagot na matagal na nilang hinahanap."Herbert, hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito," sabi ni Mercy, ang kanyang mga mata ay namumugto sa mga luhang pinipilit pigilan. "Ang puso ko ay naglalakad sa dilim. Kung ano mangyari, gusto ko lang makita si Champagne. Gusto ko siyang makausap, malaman kung ano ang nangyari sa kanya.""Gusto ko rin siyang makita, Mercy," sagot ni Herbert, ang tono ng boses ay puno ng pagsisisi at kabuntot na takot. "Pero kailangan natin ng lakas, lakas n
"Hindi ko alam, Herbert," patuloy ni Mercy, "pero hindi ko na kayang maghintay pa. Kinakabahan na ako. Bawat minuto na lumilipas, parang palayo ng palayo si Champagne sa atin. Kung may nangyaring masama, hindi ko kakayanin.""Pati ako, Mercy," sagot ni Herbert, ang boses ay nahirapan, "Kahit anong mangyari, gusto ko lang na makita siya. Kahit na may mga tanong tayo, hindi tayo magpapatalo sa takot. Kung kinakailangan pa natin maghanap, gagawin natin. Hindi ako titigil."Ang mag-asawa ay patuloy na nagpupunyagi, at sa kabila ng kanilang kalungkutan at takot, tanging ang pag-asa na muling makita si Champagne ang nagtutulak sa kanila patungo sa kanilang misyon. Ngunit ang lahat ng kanilang mga hakbang ay tinatamaan ng mga tanong na wala pang kasagutan."Sana hindi tayo magkamali," sabi ni Mercy, ang kanyang kamay ay bahagyang nanginginig. "Sana hindi tayo maligaw. Hindi ko kayang mawala si Champagne. Hindi ko kayang harapin ang katotohanan na baka hindi na siya nandoon.""Mercy, sana mag
Pagdating nila sa isa pang Miranda Mansion, nagsimulang magbago ang lahat. Ang bahay na dati’y puno ng kaligayahan, ngayon ay naglalaman ng mga tanong at pangarap na tila hindi pa natutupad. Kailangan nilang yakapin ang bawat desisyon na kanilang ginawa at magpatuloy sa paghahanap ng katotohanan, sa kabila ng lahat ng takot at hirap na dulot ng kanilang mga puso. Pumasok sa mansion ang mag-asawa at papungas-pungas na sinalubong sila ng kanilang mayordoma at sinabing, "Welcome to Philippine Madam at Sir," at nagtanong si Mercy, "Edna, napagawi ba si Champagne dito?" At sagot nito, "Madam, simula nang ikinasal si Seniorita Champagne, hindi po siya napagawi dito."Sa mga salitang iyon ng mayordoma, parang tumigil ang oras sa loob ng mansion. Ang sagot ni Edna ay tila isang matalim na suntok sa kanilang mga puso. Ang pangalan ng kanilang anak, na matagal nilang inaasahan at hinahanap, ay hindi na narinig mula sa mga pader ng bahay na ito."Edna, hindi ba siya tumawag? Wala bang balita mul
Mahal na mahal ni Vash si Sugar. Ang mga mata niyang puno ng pagmamahal ay naglalaman ng pangako. "Masaya akong narinig ko 'yan, Sugar. Alam ko naka-move on ka na kay Stephan, lalo na kung ang damdamin mo ay ginugol mo sa kanya. Pero hindi mo na kailangan pang magdusa pa. Hindi ko nais na makita kang nahihirapan. Kung anuman ang ginawa ni Stephan sa iyo, hindi mo na dapat hayaang kontrolin ang buhay mo."Nakangiti si Vash habang tinitingnan ang mga mata ni Sugar. Ang kanyang puso ay puno ng pangako—isang pangako na hindi siya iiwan, hindi siya pababayaan. "Hindi ko na kayang makita ka pang ganito, Sugar. Alam ko, mahirap makalimot, lalo na kung ang tao na nagbigay sa'yo ng maraming alaala ay siya ring dahilan ng mga sakit mo. Pero, tandaan mo, nandito lang ako. Nasa harap tayo ng isang bagong simula, at hindi mo ito kailangang tahakin mag-isa.""Sana lang," malungkot na sagot ni Sugar, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng kalungkutan, "sana lang Vash, alam mo kung gaano kasakit mawal
Samantala, sa isa pang mansion ng Miranda, balisa si Amorsolo habang hawak ang kanyang cellphone. Paulit-ulit niyang tinatawagan ang balae ngunit hindi ito sumasagot. Ang kanyang noo ay nakakunot, at kitang-kita sa kanyang kilos ang alalahanin. "Bakit hindi sumasagot ang balae?" tanong niya sa sarili. "Mula pa kanina, wala man lang balita. Hindi ito pangkaraniwan."Sa kabilang banda, sa loob ng mansion kung saan naroroon sina Stephan at Pia, magkasama silang nakaupo sa sala. Ang kanilang usapan ay tila wala sa linya ng seryosong bagay, puno ng maliliit na tawanan habang nagkukwentuhan."Alam mo, Stephan," sabi ni Pia habang iniinom ang kanyang wine. "Dapat siguro magbakasyon tayo. Parang kailangan nating lumayo sa lahat ng gulo na iniwan natin sa likod.""Bakasyon?" sagot ni Stephan, habang nakatingin sa kanya. "Sa tingin mo ba, magagawa nating umalis nang basta-basta? Alam mo namang masyadong marami ang nakatingin sa atin ngayon."Tumawa si Pia at sumandal sa sofa. "Well, kung ganun,
Biglang napahinto si Sugar, at ang mga mata niya ay napuno ng luhang hindi kayang pigilan. Habang tinitingnan ang mag-asawa, ang kanyang puso ay nag-uumapaw ng pagmamahal at kalungkutan.Hindi na siya ang dating Champagne, ang pangalan na nawala na sa kanya kasabay ng kanyang pagkatao at pinagbubuntis na anak niya. Ngayon, siya na si Sugar—isang bagong katauhan, isang bagong simula, ngunit may pusong naglalaman ng napakaraming pagnanasa at pananabik. Ang huling beses na nakita niya ang kanyang ama, si Herbert, ay naka-wheelchair siya. Ngayon, hindi na siya makalapit, dahil wala na siya sa dati niyang anyo. Hindi siya makikilala ng magulang niya, at ito ang pinakamalupit na bahagi ng lahat—ang mawalan ng koneksyon sa mga taong pinakamahalaga sa kanya.Nakita ni Vash ang mga luha na dumadaloy sa mata ni Sugar. Nakita niyang huminto si Sugar, ang kanyang katawan ay parang frozen sa lugar. Malinaw na naguguluhan at nasasaktan si Sugar. Nilapitan siya ni Vash at dahan-dahang tinanong, "Sug
Habang naglalakad sila pauwi, hindi napigilan ni Sugar ang mga luhang patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Ang sakit ng makita ang kanyang mga magulang, ngunit hindi siya makalapit sa kanila, ay tila isang sugat na hindi kayang pagalingin ng oras. Tumangis siya ng tahimik, ang puso ay punong-puno ng hinagpis, at si Vash ay nagmamadali upang magbigay ng comfort."Sugar," mahina at malumanay na tinig ni Vash, habang pinupunasan ang kanyang mga luha gamit ang kanyang kamay. "Naiintindihan ko ang sakit na nararamdaman mo. Hindi mo na kailangang mag-isa sa lahat ng ito." Hinawakan ni Vash ang kanyang kamay, para siyang nagsisilbing isang matibay na sandigan sa gitna ng lahat ng pagdaramdam. "Ang sakit na nararamdaman mo ngayon, alam kong malalampasan mo ito, basta't magtulungan tayo. Hindi kita iiwan."Naramdaman ni Sugar ang kabutihang loob ni Vash, at ang mga salitang ito ay nagbigay ng konting ginhawa sa kanyang pusong sugatan. Pero hindi pa rin niya maiwasang magdalang-luha s
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.