บททั้งหมดของ พันวาเสน่หา: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลังส่งแขกถึงหน้าห้องน้ำอย่างเสียดาย ทั้งที่ยอมนอนกอดนิ่ง ๆ แต่แข็งไปทั้งตัวมาถึงเช้าเพราะแม่สาวเจ้าสลบคาอก แค่ยกที่สอง! เจ้าของบ้านคงอารมณ์ไม่ดีนัก เขาหยิบเสื้อยืดคอกลมแฟชั่นเข้ากับกางเกงยีนมาสวม นั่งสูบซิการ์รอในห้องรับแขกข้างกันกับลูกน้องสองคน ก้มหน้าดูจอสี่เหลี่ยมบนโต๊ะกระจก คนเป็นลูกน้องบ่นถามอยู่สักพักว่าเกิดอะไรขึ้น จนคนต้นเหตุปรากฏตัว คงพบเหตุผล“คุณดาวเธอ... เหมือนมาดามเลยนะครับนาย” เสียงทุ้มเรียกนายให้ละสายตาจากโน้ตบุ๊ค พันวาชะงักนิ่ง หันไปจ้องมองเจ้าของร่างบางในเดรสลายดอกไม้คอสี่เหลี่ยมความยาวถึงตาตุ่ม เมื่อเท้าเรียวก้าวลงมาจากบันไดวนของบ้านหลังใหญ่โต ใบหน้าหวานใต้เครื่องสำอางอ่อนระเรื่อยิ้ม ใต้ลิปสติกด้านโทนส้มบนริมฝีปากอิ่มงาม บนข้อมือเล็กมีนาฬิกาเรือนหรูหน้าปัดสีชมพู กระเป๋าหนังสีขาวที่คล้องแขนเป็นเซ็ตเดียวกับสร้อยคองานแบรนด์เนม ต่างหูเพชรเล็กจิ๋วทรงแฟชั่น ดูยังไงก็คลับคล้ายคลับคลา“ฉันเคยได้มาว่าผู้ชายบางคนชอบสาวที่เหมือนแม่นะอัฟซา” มาร์คัสน้ำตาคลอ เจ้านายหนุ่มก็มองขวับ หน้าถมึงทึงใส่ลูกน้องที่รีบแก้ตัว “คือผมไม่ได้พูดถึงนายนะครับ ผมหมายถึงตัวผมเอง”“เอ้อ คล้ายก็คล้าย..

“โอ๊ยย ยัยดาวเอ๊ย ไปทำอีท่าไหนน้ำตาลขึ้นล่ะเนี่ย ดูแลตัวเองด้วยนะลูกนะ ป่วยขึ้นมาก็เจ็บอีกนะลูก”หูแฉะ! กลับบ้านมาครึ่งค่อนวัน ตรึงใจยังถูกบ่นเรื่องน้ำตาล ทั้งที่ได้รับการกำชับหนักแน่นจากอาจารย์แพทย์ของโรงพยาบาลเอกชน รับยาถุงใหญ่มาอีกเป็นกระเป๋า คุณแม่ก็ยังไม่เลิกบ่น ขนาดเจ้านายยังสั่งให้หยุดงานนอนอยู่บ้าน เขาโกรธเธอยิ่งเสียกว่าบึ้งบ้า!ชีวิตรันทดจริง ๆ นะ ยัยดาว...ใบหน้าสดสวยซีดขาวราวกระดาษ ผ่อนลมหายใจหนัก หญิงสาวยังคงรู้สึกอ่อนเพลีย ทว่าความเป็นคนขยันแล้วเธอไม่อยากหยุดงาน ในมือมีสมุดจดกับปากกา แก้วน้ำเก็บอุณหภูมิหนึ่งใบ เธอลากเก้าอี้โซฟาเล่นเกมของพี่ชายมาพิงหลัง จดออเดอร์ข้าวมันไก่อยู่หลังร้าน บนโต๊ะเหล็กตัวสุดท้ายมีลูกน้องของแม่คอยส่งกระดาษให้เธอทำหน้าที่เป็นแคชเชียร์คิดเงิน ซึ่งงานขายข้าวมันไก่ก็ค่อนข้างยุ่งจะไม่ยุ่งได้ยังไง ทั้งไลน์แมน ฟู้ดแพนด้า โรบินฮู้ดรุมกินหัวอยู่ครึ่งวัน ออเดอร์มาทีละสิบใบยี่สิบใบประสาข้าวมันไก่ร้านดัง ใครผ่านมาต้องแวะซื้อกลับบ้าน เพราะรสชาติอร่อยระดับตำนานเปิดมาแล้วยี่สิบปี นอกจากเมนูข้าวมันไก่แล้วยังมีซุปเยื่อไผ่ ซุปกระดูกหมูอ่อน ต้มมะระยัดไส้หมูสับ ขนม

ตรึงใจตั้งใจมาหาเขาหลังพักผ่อนเต็มที่ เธอกลัวว่าเขาจะหิ้วท้องรอพลังงานชีวิตของตนนาน ดันเจอเรื่องสุดสยองพอพ่อแมงมุมแสดงอภินิหาร“ยาดมนี่ดมทำไม มันไม่ดีนะครับ เสียบุคลิกแล้วระวังจะติด” รอยยิ้มพลันผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ขณะเลื่อนมือไปหยิบของจากมือของคนที่ยืนตัวเกร็ง พอเธอสะดุ้งเฮือกใส่เขาก็เลยถาม “เป็นอะไรอีกล่ะ?”“ก็... ก็คือไม่กรี๊ด... ไม่เป็นอะไร กำลัง... ทำใจสักครู่ค่ะ”“ทำใจเรื่อง?”“คือ ๆ พี่...”“พูดมาครับ”“พี่... เพิ่งจะรวมร่างยังกับเดอะมัมมี่รีเทิร์นเนี่ยนะ! ดาวหัวใจจะวายค่ะ”เห็นชัดเต็มสองตาว่าเขาไม่ได้เป็นแมงมุมตัวใหญ่ แต่เป็นเจ้าตัวเล็กนับร้อยปะติดปะต่อกันเป็นมนุษย์ ร่างบางในเดรสสีขาวสวยแทบทรงตัวไม่อยู่กับส้นสูงเตี้ยสีขาวของเธอ ยังมีเรื่องที่เขาเพิ่งลืมไปว่าเดินทางมาโดยทิ้งเสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างกายไว้ในห้องนอน“มันแปลกตรงไหนล่ะครับ ในเมื่อบ้านยาซาคอฟไม่ใช่มนุษย์สักคน...”--------------------------------------ตระกูลยาซาคอฟเป็นแมงมุม ลูกหลานบ้านนี้เป็นปีศาจแมงมุม! ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องมองภาพพิธีบูชายัญในกระดาษสีเหลืองนวล จุดเริ่มต้นของพวกเขาซึ่งถือกำเนิดมาจากพิธีกรรมโบราณในกร

ดวงตาคู่สวยสว่างใสราวแสงอรุณที่ส่องแสงมาสู่ความมืดมิด ชายหนุ่มยังคงจับจ้องเข้าไปในนั้น ไม่ต่างจากว่าเธอเป็นนางฟ้าในอ้อมกอดซาตาน กลิ่นอายความหอมหวานมากมายกระจายอยู่โดยรอบ ปริมาณของมันมากมายขนาดว่าสามารถสูดผ่านทางจมูก ไอเล็ก ๆ สีชมพูหวานเริ่มกลืนกลายเป็นสีแดงตามอารมณ์ของทาสสาวและเขาก็เชื่อว่าเหยื่อสาวใต้พันธนาการจะไม่ขอให้หยุด...“อา... น้องดาว” ส่งเสียงคำรามต่ำ ๆ ในลำคอ ใบหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่นเรียกหา ‘ตรึงใจ’ สาวผู้ตรึงใจหัวใจปีศาจไว้ทั้งดวง กายกำยำเกร็งจัดจนเส้นเลือดปูดโปนบนมัดกล้าม กัดกรามกรอดจนเห็นสันกราม สะบัดใบหน้าพร่างพราวเม็ดเหงื่อมองคนใต้ร่างทรมาน ขณะสะโพกสอบหนาไม่หยุดส่งแรงถี่ระรัว จับเอวบางเขย่าบ้างพาดขาเรียวขึ้นบนไหล่ ผลักดันคนตัวเล็กให้พบกับสีสันสวยงามในโลกสีขาวบริสุทธิ์ของเธออบอุ่นร้อนแรงทว่าแสนปลอดภัย ตรึงใจยังอยู่ในอ้อมแขนร้อนแรงของเขาอย่างยินดีเมื่อเขากลับมาโอบกอดเธอ และต่อให้ชายผู้แสนอ่อนโยนจะเปิดเผยสัญชาตญาณแท้จริง ท่อนอุ่นร้อนขยับเข้า ๆ ออก ๆ ภายในกายสาวซึ่งเธอไม่รู้ว่าจุดไหน มันดีไปหมดเหมือนที่เคยได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรดี! คงเป็นเรื่องแสนอัศจรรย์ใจหากว่าเขายอม

สาวคนนี้คงเป็นข้อยกเว้น ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋า ส่ายคอมองไปรอบ ๆ ประสาผู้ชายที่มีแม่บ้านดูแลมาตั้งแต่เล็ก ไม่หยิบจับทำงานบ้านเลยคงไม่แปลก เขาไม่ได้สนใจว่าผ้าผืนนั้นมันจะเน่าอยู่ตรงไหนในบ้าน ส่วนหน้าที่จัดการฝุ่นของห้องนี้ดันเป็นของเจ้าพวกนั้น“ลูกสมุนพี่เอาไปหรือเปล่าคะ?”“ไม่รู้สิ ไม่ได้ถาม”“พี่พันวา!”น้อยครั้งที่คนใจเย็นอย่างตรึงใจจะโมโห เธอยกมือเท้าเอวหน้าถมึงทึง“พี่ก็รู้ว่ามันเปื้อนเลือด ดาวจะเอาไปซักไง เอามาเร็ว ไม่อยากให้ใครเห็น”โดยเฉพาะคุณป้าแม่บ้านสาวใหญ่ แล้วผ้านวมผืนนี้มันเปื้อนสุด ๆ เต็มไปด้วยคราบอะไรต่อมิอะไร เธอยืนกรานว่าไม่ให้ใครเอามันไปซักแน่“เอามาค่ะ ดาวจะเอาไปซักเอง ดาวรู้ว่าพี่พันวารู้ มันต้องอยู่กับพี่” แล้วแบมือออกกว้างขอคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาเหลือกตามองบนบอก“อื้ม... คงต้องอยู่หาผ้านวมให้เจอแล้วล่ะถ้าอยากจะซักเอง ตามสบายเลยนะครับ พี่อนุญาตให้ตรวจดูได้ทุกห้องสำหรับน้องดาว แต่บ้านหลังนี้มันใหญ่อยู่นะ มีอะไรตะโกนเรียกในกล้อง CCTV แล้วกัน”--------------------------------------น่าโมโหชะมัด! ร่างสูงชะลูดก้าวขาออกจากห้องหนังสือ เอามือไพล่หลังเดินกลับไปห้องทำงาน