All Chapters of มนตร์ตาละวัน: Chapter 21 - Chapter 30

แม่ชีขมวดคิ้วนิ่วหน้านึกไม่นาน “ออ เอาข้าวมาให้แล้วก็กลับนะคะ เอาเงินมาให้พี่สาวด้วย”“ช่วงนี้ยายราตรีบอกพี่ว่าบ้านช่องไม่ค่อยกลับ ยังไงพี่จะคอยดูพฤติกรรมให้นะแม่ชี”“ดีเลย ขอบคุณมากนะคะ ชีคงวางใจปฏิบัติธรรมได้เต็มที่”“สาธุครับฝากบุญด้วย แม่ชีไม่ต้องเป็นกังวลนะ”ไกรสรรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ด้วยแน่ใจว่าดูแลทั้งสองคนได้ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม ยิ่งธุรกิจฟาร์มเป็นงานครอบครัว โดยมีเขาเป็นลูกชายคนโตสุด มีอำนาจหน้าที่ให้การบริหารทั้งหมด คำว่าควบคุมพฤติกรรมลูกน้องในความดูแลคงไม่น้อยไปกระทั่งสมควรแก่เวลา พูดคุยกันนานไปกว่านี้คงไม่เหมาะ เขาจึงยกมือประนมแนบอกอย่างนอบน้อม“พี่ลานะครับแม่ชี”“สวัสดีค่ะพี่สน เดินทางปลอดภัย ขอบคุณที่ไม่ลืมเรื่องยัยแก้วนะพี่สน ขอบคุณจริง ๆ”แม่ชียกมือรับไหว้ลาด้วยรอยยิ้มระรื่น พอวางใจเรื่องน้องสาวไปได้เปราะหนึ่ง ก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายกันไป ------------------------------------หน้าโต๊ะทำงานไม้สักโบราณ ที่ปรึกษาสถาปนิกมีงานกองโตที่เขาจะต้องจัดการมันให้เสร็จ ทว่าพอแขกคนสำคัญมา เขาจึงบอกให้นั่งรอบนโซฟารับรองแขกในห้องทำงานของเขาเอง โดยมีนายคล้าวนำชากลิ่นห

กัญญาวีร์คงมัวแต่ตื่นเต้นจนลืมไปเสียสนิท จนชายร่างกำยำในเชิ้ตสีดำสนิทคร่อมอยู่เหนือเรือนกาย เท้าข้อศอกไว้ล้อมรอบตัวเธอ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองเส้นผมดำขลับยาว ปอยผมขาวบนบ่ากว้างไหลลู่ลงราวม่านน้ำไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะคุ้นชิน เมื่อเขากลายร่างเป็นครึ่งคนครึ่งกุมภิล หางและเส้นผมของเขาอาจงอกยาวออกมา เขี้ยวขาวคมตรงมุมปากหนาทำใจสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ“ผู้หญิงเอาแต่ใจ อยากฟังเรื่องตื่นเต้นต้องทำเรื่องตื่นเต้นก่อนรู้ไหม”“ไม่รู้” ปฏิเสธด้วยท่าทีเง้างอน ขณะแก้มขาวนวลกลายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นตามลำดับ หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปอีกทาง“กันเหนื่อยค่ะ”“งั้นไม่เป็นไร... เหนื่อยเพลียเพราะทำงานหนักก็พักผ่อนเถอะ ผมไม่รบกวน”‘โธ่ พ่อคุณณคนดี๊ดี! พ่อคนซื่อ!’“อุ๊ย...” คิดดังไป! กัญญาวีร์เผลอทำหน้าตื่นตะลึงให้ผู้ชายตัวโตหัวเราะ“เอาใจยากจริงนะสาว ๆ สมัยนี้ ปากอยากจูบแต่บอกว่าเหนื่อย”“กันเปล่านะคะ”ในเมื่อเธอยังทำเหลือบมองด้วยหางตา แต่จับจ้องอยู่กับริมฝีปากของเขา นายจันคงรู้ว่าเธอต้องการอะไร จึงเอียงหน้าหาเรียวปากอิ่มงามเคลือบลิปสติกสีชมพูหวาน ก่อนจะถูกปรามด้วยปลายนิ้วชี้ที่ยกขึ้นแตะริมฝีปาก“คุณชาร์ล...”“มาเ

ชั้นใต้ดินของบ้านมีโต๊ะพูล ตู้ไวน์ ยังเป็นแหล่งรวมของใช้อายุร่วมหลายร้อยปี ของสะสมของโบราณหลายชิ้นเช่นตลับงา ซึ่งเป็นที่นิยมของชนชั้นสูงในสมัยรัชกาลที่ห้า กล้องยาสูบ เครื่องกระเบื้องถ้วยชาม เครื่องโต๊ะ ไม้เท้า วางเรียงในชั้นมีฝุ่นเกาะตามอายุของมัน ด้วยความที่เจ้าของบ้านไม่ค่อยลงมาทำความสะอาดบ่อยนัก แม่บ้านจะเข้ามาห้องนี้นาน ๆ ครั้งโดยมีนายคล้าวนั่งเฝ้าอยู่ด้วยเสมอ กัญญาวีร์ทำตาโต สนอกสนใจไปเสียทุกอย่าง ขณะเดินตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างในเชิ้ตสีดำสนิทที่ทำตัวเป็นมัคคุเทศก์นำชมสถานที่“ผมชอบสะสมไวน์ เก่าที่สุดจากฮังการี รับมาผ่านเรือสำเภาสมัยฝรั่งเข้ามาทำการค้ากับบ้านเรา”“ออ ที่คุณคลาวด์บอกว่าคุณชาร์ลเคยเป็น... คุณหลวงหรือคะ?”“ผมรับราชการงานช่างสิบหมู่ มีเพื่อนฝูงเยอะเลยได้ของฝากมา ไม่ได้ทำงานเป็นพ่อค้าพาณิชย์หรอกครับ” เขายิ้มแล้วหันไปทางคนตัวเล็กที่เร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินข้างกัน “ก็นับว่าเป็นคนใหญ่คนโตอยู่ถึงได้ปลูกบ้านหลังเท่านี้”“แล้วรูปที่เห็นกลางบ้านนี่รูป... คุณพ่อคุณชาร์ล?”นายจันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ หยุดก้าวลงหน้าชั้นไม้สักเป็นช่องสำหรับใส่ตู้ไวน์“รูปผมเอง คุณพ่อ คุณปู่ ยันปู่ทวด นั่

โทสะรุ่งโรจน์ทอประกายแวววาวผ่านนัยน์ตาอันน่าเกรงขาม กัญญาวีร์รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหวงแหนเธอเท่าไรเขาถึงได้โกรธ เมื่อเรือนร่างกำยำเปลือยเปล่าทาบทับลงมา ไร้ป้อมปราการขวางกั้นระหว่างเธอและเขา ผู้ชายตัวโตหายใจหอบสั่น ลากลิ้นไปทั่วใบหน้าและแก้มร้อนผ่าว“อือ... เกรงใจคุณคลาวด์นะคะ... เขาอยู่บ้านไหม...?”“ไม่อยู่ ไม่รู้... ช่างมันเถอะ” งึมงำตอบ ก้มหน้าลงซุกไซ้ต้นคอเพรียวระหง สูดกลิ่นหอมรัญจวนเข้าเต็มปอด เรียวปากหนาประกบปิดริมฝีปากอิ่มงามเคลือบลิปสติกสีชมพูหวาน แทรกปลายลิ้นเข้าไปลิ้มชิมรสชาติในโพรงปากงามทั้งเสื้อเชิ้ตสีกรมกองซ้อนอยู่กับบราเซียร์ลายลูกไม้ตามรายทางจากสระน้ำมาถึงเตียงเหมือนกับว่าอาศัยอยู่ลำพังในบ้านหลังใหญ่นี้คนเดียว ไหนจะแพนตี้เปียก ๆ วางแหมะอยู่หน้าห้องนอน น่าอับอายขายหน้าบ่าวไม่น้อย ทว่าสองร่างแนบชิดสนิทกันไม่มีแม้อากาศไหลผ่าน ขณะกรามที่กัดกันแน่นเป็นสันนูนบอกว่าผู้ชายตัวโตไม่ไหวกับงานอดทน ทั้งที่เป็นคนเก่งเรื่องการควบคุมอารมณ์ได้ดีเว้นคราวนี้“อื้ม...” เสียงครางหวานดังจากลำคอแห้งผาก เธอส่งเสียงอู้อี้ในลำคอให้ชายหนุ่มผละริมฝีปากออก ตาคมสบแววตารัญจวนที่อ้อนข

ดวงตาคู่สวยส่ายมองอาหารเครื่องบนโต๊ะกลม มีข้าวต้มทรงเครื่องหน้าตาน่ารับประทาน น้ำส้มคั้น“โอ้โห... ไม่ยักรู้ว่าหนุ่มรุ่นโบราณชอบทำข้าวต้มน้ำส้ม อาหารสุขภาพให้สาว ๆ กินหรือคะ?” แล้วหย่อนก้นนั่งลง มือคว้าผ้าสีขาวที่พาดอยู่ข้างหลังมาคลุมไหล่ ผู้ชายตัวโตดึงเก้าอี้มานั่งข้างกัน ไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบ“ข้าวต้มหมูสับครับ ไม่เคยทำให้ใครกินเลยนะ ไม่รู้รสชาติเป็นไง” เพราะว่าชิมไม่ได้แต่ตักตวงสัดส่วนเกลือน้ำปลาน้ำตาลเอาจากยูทูป! หญิงสาวเลยยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับความตั้งใจทุ่มเทของเขา ก้มหน้าก้มตาหยิบช้อนตักอาหารเข้าปากในสายตาลุ้นระทึกของพ่อครัว“อร่อยไหมครับ?”“ค่ะ อร่อยใช้ได้ ดูท่าทางเป็นพ่อบ้านที่ดีนะคะ ทำกับข้าวเป็น รู้จักเสียสละยับยั้งชั่งใจ”เพราะเขารู้ว่าเธอเจ็บ จากเรียวขาสั่นคราวเหยียบลงบนพื้นแต่ละครั้ง ตอนโดนน้ำเย็นก็แอบสูดลมเข้าปาก พึมพำบ่นในใจว่าแสบกี! แต่เป็นเพราะว่ากัญญาวีร์ปากแข็งเก็บอาการกลัวเสียเชิง นายจันจึงพยายามที่จะไม่หัวเราะความน่ารักของเธอ เลื่อนมือไปจับปอยผมเปียกหมาดด้วยท่าทางอ่อนโยน“ผมทนได้เพราะเห็นว่ากันเจ็บแต่กันไม่พูด กันอดทนให้ผมมีความสุข ขอบคุณนะครับคุณกัน...”ได้