บททั้งหมดของ มนตร์ตาละวัน: บทที่ 11 - บทที่ 20

“อย่าลืมตะกรุดที่ทวดให้ไว้นะ ต้องใส่ตลอดเวลาเข้าใจไหม? ถ้าขาดให้มาบอกยาย จะซ่อมให้” เสียงยานคางหญิงชราวัยเจ็ดสิบกำชับหนักแน่น มือเรียวที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยผูกสร้อยข้อมือสีดำสนิทซ้อนเป็นเงื่อนตาย ให้แน่ใจว่ามันจะไม่หลุด“กันไม่ลืมจ้ะยาย ยายเถอะอยู่บ้านดี ๆ นะไม่ต้องห่วงหลาน หลานเอาตัวรอดได้”คุณยายราตรีผ่อนลมหายใจหนัก จัดการงานตรงหน้าเสร็จแล้วยังว่า “เด็กนอกนี่สอนยาก พูดอะไรไม่เคยเชื่อกันสักเรื่อง ไม่เหมือนแม่ชีนะ คนนั้นไม่มีเถียงยายสักวัน”“ยิ้มหวานอย่างเดียว...” พูดพลางฉีกยิ้มกว้างหวาน เห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ ก่อนจะว่า “พี่สาวชีน่ะยิ้มหวานจ้ะ จ้ะ จ้ะ ถ้าไม่ตัดสินใจบวชชีคงเป็นมิสยูนิเวิร์สได้แล้วมั้ง”“มันน่าตีนะ นินทาใครไม่นินทา ลามถึงแม่ชี” คุณยายทำตาขวางมองชุดสวยลายสก็อต เดรสกระโปรงสั้นเหนือต้นขา อีกข้างเป็นทรงตัดคลุมยาวไปถึงเข่า หลานสาวคนดีแต่งตัวตามแฟชั่นทันสมัยไม่ตกยุค ไม่รู้จะสวยไปไหน ส่วนตัวคุณยายเองอยู่ในเสื้อคอกระเช้าผ้าถุง ร่างผอมบางเหมือนกับทุกคนในบ้าน“วันนี้ไปไหนล่ะ? แต่งตัวสวยโบกหน้าซะหนา จะไปดูหนังดินเนอร์กับตาสนหรือยังไง”“เอาเอกสารไปให้ลูกค้าเซ็นหน่อยจ้ะ วันก่อนกันป้

กัญญาวีร์ได้ฟังเรื่องราวของชายหนุ่มแปลกหน้าว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ถามว่าอยากช่วยไหมคงยาก“จะให้กันทำยังไงดีคะ? กันเป็นคนขายของ ไม่ใช่แม่ตะเภาแก้วของใคร ส่วนพี่สาวที่เคยเป็นเมียคุณมาก่อนคงช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี แม่ชีบวชไปแล้ว”นั่นเป็นความจริงที่กุมภิลหนุ่มเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ ตอนถอดจิตไปหาแม่ตะเภาทอง กลายเป็นว่าเขาต้องนั่งลงประนมมือไหว้อย่างนอบน้อม โดยไม่ได้มีจิตอกุศลเพราะดันติดใจคนน้องไปซะแล้ว! กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังต้องการเธอ นัยน์ตาคู่คมสะท้อนประกายวูบวาบใต้คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลคราวเอ่ย“ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากแม่ชี ทุกวันนี้ผมรักษาศีลห้าอย่างน้อย ๆ ไม่ใช่จระเข้เจ้าชู้เมียเยอะมั่วกามอย่างที่ใครได้ยิน ผมอยู่คนเดียวกับไอ้คล้าว...” ปลายเสียงเงียบไป ชายหนุ่มปิดตาลง สัมผัสรับรู้ถึงบ่าวที่คงจะพาพนักงานสาวรุ่นป้าชมบ้านเพลินก่อนส่งตัวขึ้นรถไป ทิ้งเพื่อนร่วมงานไว้ให้นั่งทานของว่างเป็นคุกกี้เนยรสชาติดี กาแฟร้อนหนึ่งแก้ว กัญญาวีร์ประคองถ้วยขึ้นจรดริมฝีปาก วางมันลงด้วยท่าทางสบาย ๆ“ตกลงเป็นจระเข้จริงหรือคะ? คุณบอกว่าอยู่มาตั้งหกร้อยห้าสิบปี กันว่ามันน่าเหลือเชื่อมากเลยนะ”“เรื่องตลกครับ อำให้คุณก

“โธ่... คุณหลวงทำไมไปหยอกเธอขนาดนั้นครับ ดูซี ลมจับถึงเช้าแล้วป่านนี้ยังไม่ฟื้น”บ่าวยืนเท้าเอวบ่นเจ้านายที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มในชุดพร้อมออกไปทำงาน เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเข้ากับกางเกงขายาว ทรงผมรวบเสยเรียบร้อย ไม่ได้เป็นหนุ่มผมยาวอย่างเมื่อคืนแล้วตาคมตวัดมองไปทางผู้หญิงขี้เกียจซุกตัวขดนอนใต้ผ้านวมหนาสีเขียวสะท้อนแสงอย่างสบายอกสบายใจ ไม่เหมือนคนเป็นลมสักนิด“วิ่งหนีเองกรี๊ดเอง ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ทุกวัน จะไปแกล้งอะไรใคร”“เป็นผมเจอแอลลิเกเตอร์ตัวเบ้อเริ่มผมก็ตกใจครับ แล้วคุณหลวงช่างแกล้งมาตั้งแต่สมัยไหน เธอเป็นคนสำคัญของเรานะครับ”“ของกูคนเดียวเว้ยไอ้น่ี่!” กระแทกเสียงอย่างโมโห ก่อนทำหน้าบึ้งตึงใส่บ่าวเมื่อคืนนี้มีเรื่องน่าแปลกใจกว่าคือเจ้านายสามารถกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ก่อนรุ่งเช้า พอเอื้อมมือไปลูบศีรษะบ่าวเบา ๆ ก็กลับร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างเดิม เจ้านายเป็นอย่างไรบ่าวก็เป็นอย่างนั้น นายคล้าวคงจะต้องดีใจนั่นแปลว่าพวกเขาตามหาเธอพบ หญิงสาวตามพรหมลิขิตผู้ที่จะชี้ชะตาว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย“อย่างที่อาจารย์มิ่งเคยบอกนะครับ หากใช่เธอจริง ๆ พี่จะกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ในเวลากลางคืน”“นั่นสินะ ข

“ถ้าไม่กลับด้วยกัน คืนนี้จะไปหา... ไม่ต้องบอกนะว่าผมจะทำอะไร...” ไม่ต้องบอกอยู่แล้ว! กัญญาวีร์รีบตามผู้ชายกลับบ้านโดยไม่ลังเลใจหลังถูกข่มขู่ เธอไม่ลืมโทรบอกคุณยายว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน ซึ่งคนบ้านเธอโต ๆ กันแล้วยังเป็นเด็กที่เรียนจบจากเมืองนอกกันเสียหมด ใครอยากไปไหนก็ไป สบายใจยายราตรีเสียอีก ได้เปิดสเตอริโอดัง ๆ ดูละคร ไม่มีคนคอยบ่นเรื่องเสียง “แต่ถ้าจะให้มานอนค้างด้วยกันบ่อย ๆ คงไม่ได้นะคะ ผู้ชายผู้หญิงยังไม่ได้แต่งงานกัน ให้มานอนบ้านผู้ชายมันไม่งาม” “จะให้ไปขอเลยไหมล่ะ ยังไงคุณก็เป็นเจ้าสาวจระเข้ตามคำทำนายของพระอาจารย์อยู่แล้ว...” เงียบไป ขณะเลื่อนมือไปปิดประตูรถให้สุภาพสตรี“คุณเป็นของผม”น้ำเสียงย้ำชัดหนักแน่นและเสียงประตูรถยนต์ทำกัญญาวีร์เบิกตากว้างตกใจ ยกมือลูบแขนเสื้อตัวเองแรง “งื้อออ! ขนลุกค่ะ คุณชาร์ลพูดอะไรเนี่ย...”“พูดจริงครับ”“กันไม่อยากเป็นของใครอะค่ะ กันอยากเป็นตัวกัน อยากทำอะไรก็ทำ”“ก็ทำครับ ผมเป็นคนชอบตามใจ เป็นคุณลุงใจดี... เชิญครับ...”ประตูไม้สักบานใหญ่เปิดอ้าออกกว้างพร้อมฝ่ามือหนาที่ผายออก เขาช่วยเธอถอดรอง

อาจเพราะห่างเหินจากงานหวามมานาน นายจันเลยตามใจตัวเองไปเสียทุกอย่าง มือหนาบีบคลึงเนื้ออวบตึง ปากตะกรุมตะกรามดูดกลืนปลายยอดสีหวานทั้งสองข้างเข้าปาก เกิดเสียงดังทั้งจากน้ำลายที่เสียดสีกับปลายยอดแข็งเป็นตุ่มไต ซึ่งเขาสลับทำมันอย่างเท่าเทียม“อ๊ะ! อื้อ... เบา ๆ นะคะ คุณชาร์ล”ซุ่มเสียงไพเราะอ่อนหวาน พาลพาให้กุมภิลหนุ่มยิ่งคึกคะนองเป็นม้าพยศ ขณะปลายหางใหญ่โตโอฬารสะบัดซ้ายทีขวาทีตามอารมณ์ประหลาด เรือนร่างกำยำเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์แม้สักชิ้น ต่างจากคนใต้ร่าง เส้นบราเซียร์บางเฉียบสีดำหล่นอยู่เหนือต้นแขน เสื้อสูททำงานตัวสวยกองบนพื้นหินทั้งหมดเป็นฝีมือของคนไม่ชอบรอ หากว่าเธอได้สติ ก็จะถูกสะกดด้วยมนตร์และปลุกให้ตื่นจากภวังค์พร้อมอารมณ์หวามไหว แววตาฉ่ำปรือหลุบมองการกระทำอุกอาจของคนบนร่าง หายใจหอบสั่น“คุณชาร์ล... พอก่อนค่ะ...”อีกคนคงไม่ฟังคำร้องขอที่ไม่มีน้ำหนัก เมื่อมือเรียวขาวยังสอดเข้าเส้นผมขาวสลวยแซมปอยผมขาวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขาจึงก้มหน้าลงประกบริมฝีปากอิ่มงาม มอบจุมพิตดูดดื่ม สูบลมหายใจของเธอออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือจับคลึงเคล้าสองเต้าเต่งตึง กว่าริมฝีปากหนาหยักได้รูปจะยอมปล่อย“ไปเท่าที