บททั้งหมดของ มนตร์ตาละวัน: บทที่ 31 - บทที่ 40

“วันนี้แต่งตัวสวยจัง... คุณยายเป็นไงบ้างครับ จะชวนไปด้วยกันก็ได้นะ แกอยู่บ้านคนเดียวไม่เหงาหรือ?” “ให้แกอยู่บ้านนอนดูละครไปเถอะค่ะ” เธอบอกปัดไป ไม่ทันจะได้เปิดประตูขึ้นรถในอีกฝั่ง จู่ ๆ ก็มีเสียงยานคานดังจากข้างหลัง“วันจันทร์หน้าพ่อแม่แกจะมานะ มานอนบ้านสักวันสองวันหน่อยก็ดี”ไม่รู้มาตอนไหน! กัญญาวีร์สะดุ้งเฮือกหันกลับไป “จ้ะยาย เอ่อ... ยายไปกินข้าวกันเปล่า? คุณชรัณเขาชวนอะ”“ไม่เอา... ไม่ไปกับไอ้เข้ เดี๋ยวมันงาบเอา”“ยาย! พูดอะไรของยาย”“ไปเถอะ ไป ๆ”มือเรียวที่มีรอยเหี่ยวย่นโบกมือไล่ ตามองจระเข้หนุ่มส่งยิ้มหวานยกมือไหว้ หล่อนก็รับไหว้ปลก ๆ เดินย่องเข้าบ้าน ปล่อยให้หลานสาวปิดประตูรั้ว ขึ้นรถยนต์ไปนายจันไม่คิดว่าคุณยายรู้แต่จากสายตาแปลก ๆ ที่คอยแอบมองเขาและหลานสาว เขาคิดว่ารู้...“แบบนี้ยิ่งต้องชวนไปเลยนะกัน วันหลังต้องพาคุณยายไปให้ได้” พอตั้งจิตแน่วแน่ว่าจะต้องชวนนางราตรีไปรับประทานอาหารค่ำด้วยกันให้ได้ เขากลับได้ยิน‘ไม่ไปโว้ยยย!’สองหนุ่มสาวมองหน้ากันอย่างตื่นตระหนกในรถยนต์แอร์เย็นฉ่ำ เป็นคนขับเปิดกระจกชะโงกหน้าออกไปตะโกนเสียงดังลั่น“นี่คุณราตรี! ผมเป็นแอล

กัญญาวีร์แน่ใจว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมามากขึ้น เพราะมีสัมผัสพิเศษกว่าเมื่อก่อน เธอเกลียดการโกหกเสแสร้ง ทำให้เธออาจลุกหนีไปดื้อ ๆ หากได้ยินคำพูดไม่เข้าหู เว้นเสียแต่ว่าเป็นเพื่อนเก่าแก่คบหากันมานาน มีใส่หน้ากากเข้าหากันบ้างคงพอให้อภัยกันได้ ขณะที่เธอยังคงชื่นชอบการแต่งตัวโก้หรู เข้าสังคม ขับรถราคาแพง ข้าวของทุกชิ้นที่ทำให้ตัวเองดูดีกลายเป็นงานอดิเรกได้ไงก็ไม่รู้จะอย่างไรเธอไม่เคยปล่อยให้คนที่บ้านต้องรอนาน ขณะรถสปอร์ตคาร์สีแดงแล่นฉลิว ในช่วงเวลาถนนโล่ง การจราจรไม่ติดขัดมากนัก เธอรีบทำเวลาให้ทันก่อนสองทุ่ม ในวันที่พระอาทิตย์ตกดินช้าหน่อย เมื่อย่างเข้าหน้าหนาวของเมืองไทยกลางเดือนธันวาคม อากาศเย็นสบาย เหมาะสำหรับรถเปิดประทุนรุ่นใหม่รองเท้าส้นสูงสองนิ้วเหยียบคันเร่งเบรคเชฟโรเลตสีแดงดังเอี๊ยด! ทันทีที่มาถึงประตูรั้วสีดำ เปิดอ้าออกด้วยระบบอัตโนมัติ ‘ขับรถให้มันช้า ๆ หน่อยนะครับ’ หนุ่มผมยาวคนเดิมยืนกอดอกในสีหน้าไร้อารมณ์ นัยน์ตาสีแดงฉายประกายโทสะเมื่อประตูรถปิดลง เจ้าของร่างบางในเดรสตัวสวย ยื่นกุญแจคืนให้กับมือคงเป็นข้อเสียของสายตาที่มองได้ไกลลิบ นึกอยากจับคนตัวเล็กมาตีก้

“ผมว่ากันสงบสติอารมณ์ก่อน เรา... ไปวัด ไปนั่งสมาธิดีกว่าไปโรงพยาบาล...”“ป่วยก็ต้องไปหาหมอสิ จะไปวัดทำไม มีแต่คนตายที่ตรงไปวัดเลยนะคะ”“ไม่ครับ ที่ผมเป็นมันไม่ใช่อาการป่วยทั่วไป ผมมาหาหมอไปไม่มีประโยชน์ กันเชื่อผมสิ”“ไปตรวจกันก่อนนะคะ ให้กันสบายใจได้หรือเปล่า กันเป็นคนยุคนี้ กันไม่เข้าใจว่าคุณชาร์ลเป็นอะไร กันอยากรู้ค่ะ”‘อยากรู้อีกแล้ว... แม่คุณเอ๊ย’เสียงทอดถอนลมหายใจจากเรียวปากหนาหยักได้รูป เขากระตุกมือนุ่มของคนที่เอาแต่จะเดินไปให้หันกลับมา ยกขึ้นสูงในระดับอก พูดกับเธออย่างใจเย็น“กันครับ ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ ผมพอได้คำตอบจากพระครูมาแล้วว่าผมต้องทำยังไง กันเลิกเป็นกังวลได้แล้วนะ”หญิงสาวกลอกตาไปมา “แต่... กันว่า...”“กันลองคิดดู ถ้าผมเข้าไปตรวจร่างกายแล้วผลมันออกมาแปลก ๆ คุณหมอเขาจับผมเข้าเคสพิเศษนักศึกษาแพทย์ทำไง เกิดผมดังล่ะเป็นเรื่องเลยนะทีนี้”“แล้วจะให้กันทำยังไง”“กันไม่ต้องทำอะไรเลยครับ” ในน้ำเสียงย้ำชัดหนักแน่น นายจันคิดว่าเขาหาเหตุผลให้อีกฝ่ายนิ่งนอนใจได้สำเร็จ แต่ไม่เลย เมื่อมือเรียวบีบมือของเขาแน่น ดวงตาคู่สว่างใสเอ่อคลอหยาดน้ำใส สีหน้ามาดหมายเมื่อสักครู่ทอประกายเศร้าหมอง

นายจันถูกเยินยอเสียขนาดนั้นคงได้แต่ยิ้ม เขาไม่ชินกับการเข้าสังคมนัก แต่ก็พยายามตอบคำถามคุณพ่อคุณพ่อที่เริ่มถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหน โดยมีกัญญาวีร์คอยช่วยเหลือหากว่าเขาไม่อยากโกหก ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ทั้งนายสุรชัยและนางอมิตาเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง มีวุฒิภาวะสมเป็นพ่อคนแม่คนแล้วยังค่อนข้างตามใจลูกสาว เลี้ยงลูกเหมือนเพื่อนเสียมากกว่าผู้บังคับบัญชาหญิงสาวบอกคุณพ่อคุณแม่อีกว่าเขาเป็นที่ปรึกษาสถาปนิกฝีมือดีระดับแนวหน้าของเมืองไทย ต่อให้ทำงานฟรีแลนซ์รับงานเป็นจ็อบ ๆ ไปยังเงินเดือนมากกว่าเธอหลายเท่า แต่ว่าเขาออกจะขี้อายสักหน่อย ถ้าไม่ถ่ายรูปเซลฟี่ลงโซเชียลเล่น ไม่ค่อยจะได้สุงสิงกับใครนัก“ฟังดูแล้วเป็นหนุ่มหน้าที่การงานดี ปีนี้อายุเท่าไรแล้วล่ะจ๊ะ?”“หกร้อยห้าสิบปีค่ะ คุณเขาแก่กว่าพ่อกับแม่เยอะนะ อันที่จริงน่าจะรุ่นปู่ทวด คุณชรัณเขาเก่งขนาดนี้เพราะประสบการณ์ เขาทำงานมามาก ได้เปรียบกว่าคนอื่นค่ะ”เสียงหัวเราะดังจากคุณพ่อคุณแม่ ที่คิดว่าเป็นมุกตลก จากนั้นพวกเขาก็เลี่ยงไปสนทนาเรื่องอื่นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทกับการถามอายุใครสักคนบรรยากาศบนโต๊ะรับประทานอาหารวันนี้จึงไม่ต่างจากการพาลูกเขยเข้าบ้าน กั

กัญญาวีร์หัวเราะชอบใจ พอจัดแจ้งผมให้เขาเสร็จ เธอยิ้มพลางพูดชม ทำไมผัวฉันเท่จริง ๆ! “ขอบคุณที่ชมครับ” พูดพลางเงยหน้าขึ้น จับมือข้างหนึ่งมากดริมฝีปากลงบนหลังมือ ฉีกยิ้มกว้างหวาน “ไม่รู้ว่าแม่แก้วกัญญา กลายเป็นแม่สาวคลั่งรักไปตั้งแต่เมื่อไร ชมผมเช้าเย็น เขินผมได้ทุกวัน” หญิงสาวยืนบิดไปมา ในแววตาระยิบระยับราวดวงดาวสว่างใส ความรู้สึกเบื้องลึกของใจคงเหมือนกับดอกไม้ที่ผลิดอกออกผลจนถึงวันสุกงอม ในที่สุดเธอก็ชอบพอทุกสิ่งที่เป็นเขาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่นานนัก เธอจับจูงมือแขกไปรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน บนโต๊ะตัวเดิมในห้องครัวที่แยกเป็นสัดส่วน คุณพ่อคุณแม่ทิ้งกระดาษโน้ตไว้พร้อมขนมปังธัญพืช น้ำผักผลไม้อาหารสำหรับคนรักสุขภาพ เธอทานขนมปังทาเนยไม่กี่ชิ้น พอ ๆ กับชายหนุ่มที่หยิบผลไม้มานั่งกัดเล่น ขณะเป็นห่วงว่าอาหารไม่ถูกปากหรือเปล่า แม้รู้ดีอยู่แล้ว่าเจ้าตัวคงไม่รับรู้รสชาติ ยังชอบทานของกรุบกรอบเสียมากกว่า นายจันมองกลับมาอย่างสงสัยว่าทำไมเธอถึงเจริญอาหารต่างจากเมื่อวานที่ทำหน้าพะอืดพะอม ค่อยชะโงกคอมองผ่านไปทางด้านนอกประตู“คนในบ้านไปไหนกันหมดแล้วครั