MasukShare
35
Terakhir Diperbarui:
2024-12-26 15:33:09
Bab terkait
มนตร์ตาละวัน 36
กัญญาวีร์ไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ส้นสูงสองนิ้วของเธอคงไม่สามารถต้านแรงผู้ชายตัวโต แล้วถูกดึงเสียขนาดนั้น เธอมองเขาเปิดประตูให้อย่างสุภาพบุรุษอย่างที่ไม่เคยทำ โดนผลักขึ้นรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีขาวฝั่งคนนั่ง คนขับนั่งในที่ของตัวเองอย่างว่องไว สั่งเสียงเข้ม“คาดเบลท์ครับ”หญิงสาวจำเป็นต้องตามใจเขา มือเรียวกระชากเข็มขัดนิรภัยออกมา พอมันติด! ก็ดึงใหม่ทำกระแทกกระทั้นใส่ ขณะรถยนต์เคลื่อนออกไปช้า ๆ“กันต้องตามใจพี่ครับวันนี้ เพราะว่าคุณพ่อคุณแม่บอกให้พี่รับน้องกลับไปด้วย อย่าให้พี่ต้องสะกดเหมือนจระเข้ที่ฟาร์ม พี่รู้วิธีทำให้พวกมันเชื่องนะ”“กันไม่ใช่จระเข้ กันเป็นกัน เป็นกัญญาวีร์ค่ะ พี่สนเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”“พี่ไม่ได้เข้าใจผิดครับ คิดว่าครอบครัวพี่เป็นใคร?”ทายาทหมอจระเข้ไม่รู้ต่อกี่รุ่น ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องสาวคนสนิทเปลี่ยนไปขนาดไหน ไม่ใช่แค่เรื่องการแต่งตัว การพูดจา ความดื้อรั้น ไกรสรแน่ใจว่าเขาสัมผัสได้ถึงจิต... อีกสองดวงซึ่งไม่ใช่คนธรรมดา ๆ แน่“กันแค่รู้จักพวกเขาโดยบังเอิญเท่านั้นค่ะ แค่จิตวิญญาณแมชต์กัน”“แล้วกันรู้รึเปล่าว่าแม่สาวทั้งสามนางนั้นน่ะ คนหนึ่ง... แทบไม่รู้จักกับไอ้เข้เกเรด้วย
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 37
นายจันถูกเยินยอเสียขนาดนั้นคงได้แต่ยิ้ม เขาไม่ชินกับการเข้าสังคมนัก แต่ก็พยายามตอบคำถามคุณพ่อคุณพ่อที่เริ่มถามว่าเขาเป็นใครมาจากไหน โดยมีกัญญาวีร์คอยช่วยเหลือหากว่าเขาไม่อยากโกหก ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ทั้งนายสุรชัยและนางอมิตาเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง มีวุฒิภาวะสมเป็นพ่อคนแม่คนแล้วยังค่อนข้างตามใจลูกสาว เลี้ยงลูกเหมือนเพื่อนเสียมากกว่าผู้บังคับบัญชาหญิงสาวบอกคุณพ่อคุณแม่อีกว่าเขาเป็นที่ปรึกษาสถาปนิกฝีมือดีระดับแนวหน้าของเมืองไทย ต่อให้ทำงานฟรีแลนซ์รับงานเป็นจ็อบ ๆ ไปยังเงินเดือนมากกว่าเธอหลายเท่า แต่ว่าเขาออกจะขี้อายสักหน่อย ถ้าไม่ถ่ายรูปเซลฟี่ลงโซเชียลเล่น ไม่ค่อยจะได้สุงสิงกับใครนัก“ฟังดูแล้วเป็นหนุ่มหน้าที่การงานดี ปีนี้อายุเท่าไรแล้วล่ะจ๊ะ?”“หกร้อยห้าสิบปีค่ะ คุณเขาแก่กว่าพ่อกับแม่เยอะนะ อันที่จริงน่าจะรุ่นปู่ทวด คุณชรัณเขาเก่งขนาดนี้เพราะประสบการณ์ เขาทำงานมามาก ได้เปรียบกว่าคนอื่นค่ะ”เสียงหัวเราะดังจากคุณพ่อคุณแม่ ที่คิดว่าเป็นมุกตลก จากนั้นพวกเขาก็เลี่ยงไปสนทนาเรื่องอื่นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทกับการถามอายุใครสักคนบรรยากาศบนโต๊ะรับประทานอาหารวันนี้จึงไม่ต่างจากการพาลูกเขยเข้าบ้าน กั
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 38
เจ้านายยังทำหน้าที่ตนคือปิ้งบาร์บีคิวด้วยท่าทางไม่พอใจ นายจันนั้นเพียงยิ้มตอบ เอ่ยคำขอโทษในฐานะผู้รับจ้าง ในเมื่อมันเป็นอารมณ์ส่วนตัวล้วน ๆ หลังปลายนิ้วชี้สั่งทุกอย่างที่มันดีอยู่แล้วแม้แต่สีสวย ๆ ให้เป็นสีใหม่“ได้ข่าวว่าบ้านรวย พลาดตรงไหนคงแก้งานด้วยเงินตัวเองได้”“ผมคงไม่รวยเท่าบอสนะครับ ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดตัวแล้วล่ะ ให้แฟนหมด”สองสายตาฟาดฟันกันโดยไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่ต่างคนจะหลีกเลี่ยงการปะทะคารมด้วยความเกรงใจผู้ใหญ่ ส่วนคนออกตัวปกป้องนั้นเงียบไป นายจันเลยก้มหน้าลงมองตามเสียงผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ“อ้าว... หลับซะแล้ว” พูดจบ ก็กระตุกยิ้มตรงมุมปากอย่างมีชัย เมื่อจวนเจียนแก่เวลา เขาคงไม่ต้องกลายร่างเป็นหนุ่มผมยาวให้ใครตกใจ ดีไม่ดีหากว่ากลายเป็นจระเข้ต่อหน้าพ่อหมอปราบจระเข้ที่พร้อมปะทะ“อะไรกันนังลูกคนนี้ น้ำยังไม่ได้อาบแท้ ๆ คิดว่าเป็นเมืองนอกหนาว ๆ รึไง”คุณแม่ว่าด้วยรอยยิ้ม คุณพ่อก็ส่งแววตาเอ็นดูลูกสาวเหมือนว่าเธอยังเป็นเด็กตัวน้อย ตอนเลิกเรียนกลับบ้านมาพร้อมของเล่นชิ้นใหม่ เธอจะหิ้วเห่อมันอยู่อย่างนั้นจนหลับไปไม่ยอมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า“งั้น... ผมขอพาน้องไปนอนก่อนนะครับ”“เอ้าไปเถอะ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 39
กัญญาวีร์หัวเราะชอบใจ พอจัดแจ้งผมให้เขาเสร็จ เธอยิ้มพลางพูดชม ทำไมผัวฉันเท่จริง ๆ! “ขอบคุณที่ชมครับ” พูดพลางเงยหน้าขึ้น จับมือข้างหนึ่งมากดริมฝีปากลงบนหลังมือ ฉีกยิ้มกว้างหวาน “ไม่รู้ว่าแม่แก้วกัญญา กลายเป็นแม่สาวคลั่งรักไปตั้งแต่เมื่อไร ชมผมเช้าเย็น เขินผมได้ทุกวัน” หญิงสาวยืนบิดไปมา ในแววตาระยิบระยับราวดวงดาวสว่างใส ความรู้สึกเบื้องลึกของใจคงเหมือนกับดอกไม้ที่ผลิดอกออกผลจนถึงวันสุกงอม ในที่สุดเธอก็ชอบพอทุกสิ่งที่เป็นเขาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่นานนัก เธอจับจูงมือแขกไปรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน บนโต๊ะตัวเดิมในห้องครัวที่แยกเป็นสัดส่วน คุณพ่อคุณแม่ทิ้งกระดาษโน้ตไว้พร้อมขนมปังธัญพืช น้ำผักผลไม้อาหารสำหรับคนรักสุขภาพ เธอทานขนมปังทาเนยไม่กี่ชิ้น พอ ๆ กับชายหนุ่มที่หยิบผลไม้มานั่งกัดเล่น ขณะเป็นห่วงว่าอาหารไม่ถูกปากหรือเปล่า แม้รู้ดีอยู่แล้ว่าเจ้าตัวคงไม่รับรู้รสชาติ ยังชอบทานของกรุบกรอบเสียมากกว่า นายจันมองกลับมาอย่างสงสัยว่าทำไมเธอถึงเจริญอาหารต่างจากเมื่อวานที่ทำหน้าพะอืดพะอม ค่อยชะโงกคอมองผ่านไปทางด้านนอกประตู“คนในบ้านไปไหนกันหมดแล้วครั
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 40
“ตื่นรึยังครับ? แม่ทูนหัว” เสียงทุ้มกังวานปลุกคนที่เธอเผลองีบหลับไปบนเก้าอี้ม้านั่งหิน ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นสะลึมสะลือมองรอยยิ้มระรื่นอารมณ์ดีภาพที่ซ้อนเข้ามาในหัวทำให้เธอเผลอนึกถึงชายอีกคนในฝัน กัญญาวีร์เคยเห็นชายวัยกลางคน ใส่ชุดราชปะแตนเต็มยศในเรือนไทยประยุกต์บ้านสมัยใหม่ ใบหน้าของเขาราวถูกปิดไว้ด้วยไอหมอก นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกรู้แต่ว่าหล่อเหลาเอาการราวกับว่าคุณชรัณเป็นภาพเลือนรางของความทรงจำที่นับวันเริ่มชัดเจน“คุณหลวงทำไมชอบเรียกแก้วแบบนี้คะ... แม่ทูนหัว เรียกทุกทีเลย”“หืม?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองคนในอ้อมแขนที่พูดเองตกใจเอง เธอยกมือป้องปากแก้ตัว“กัน เอ่อ... เห็นคุณคลาวด์เรียกคุณหลวง กันลืมมั้ง”“ตามใจเถิดแม่ทูนหัวของพี่ อยากเรียกกระไรก็เรียก”สาวปีสองพันได้หัวเราะชอบใจ เวลาที่เขาพูดภาษาโบราณใส่ทีไร ถ้าหากว่าเธอไม่ถามหาคำแปลสำหรับบางคำ ที่ฟังแล้วออกจะแปลก ๆ กลับรู้สึกอิ่มเอมใจประหลาด ขณะที่ยังนั่งทอดอารมณ์สบาย ๆ บนหน้าตักแกร่ง พิงศีรษะไว้บนไหล่กว้าง มือหนาก็ลูบหน้าผาก ลูบผม เหมือนจะกล่อมให้หลับอีกรอบในสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย นายจันคงคิดว่าเธอไม่สบายตัวนักแต่เป็นเพราะว่ายังไม่รู้ตัวว
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 41
อีกครั้งที่เธอคล้ายจะนึกบางอย่างออก ขณะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อยิ้มบาง ๆ แต่แล้วก็ลืมมันไปอีก เพราะมีเรื่องน่าเร้าใจกว่าในห้องมืดเงียบตามลำพังบนเตียง ตาสบตา มือหนาเลื่อนลงลูบไล้ถุงน่องเนื้อเนียนบนเข่าไปถึงหน้าขา อุณหภูมิเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศคงกลายเป็นร้อนได้ไม่ยาก น่าเสียดายที่สังขารของคนอ่อนแอไม่เอื้ออำนวยนักกัญญาวีร์เกือบเสียท่าให้เขาแล้วทันทีที่ใบหน้าคร้ามคมโน้มลงมาเชื่องช้า ดวงตาของเธอติดตรึงอยู่กับขนตางามงอนเป็นแพของผู้ชายตัวโต ทว่าจู่ ๆ ก็ทิ้งตัวลงนอนลงดื้อ ๆ ปิดตาลงยกมือกดกุมขมับ“กันเวียนหัวจังเลยค่ะ อยากนอน”แน่แล้วล่ะว่าไม่ได้กิน! นายจันถึงกับถอนหายใจยาว “เหนื่อยก็นอนนะครับ ไม่กวน” ------------------------------------นายจันไม่กล้ารบกวนว่าที่คุณแม่ ปากหนัก ๆ ของเขายังไม่ยอมเอ่ยเรื่องสำคัญ เพราะเธอมีเรื่องรบกวนจิตใจหลายอย่าง ร่างกายไม่แข็งแรง ยังปวดหัวบ่อยขึ้นอันเรื่องมาจากความทรงจำในอดีตรบเร้า ขณะที่ตัวเขาเองดันนึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้“ไอ้คล้าว บ้านหลังเก่าเรามีคนเข้าไปทำความสะอาดไหม?” เสียงเข้มถาม เมื่อหนุ่มร่างอ้อนแอ้นเดินเข้ามา มือหอบเอกสารกองโตกับ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 42
“เดี๋ยว ๆ กันครับ อย่าวิ่ง! ค่อย ๆ เดินสิ ค่อย ๆ เดิน...” เสียงทุ้มตะโกนเรียกชะลอร่างบางในเดรสกระโปรงผ่าข้างให้หยุด เธอหันกลับมาทางเขาอย่างหงุดหงิดใจ“ทำไมคะ? กันเดินแบบนี้ทุกวัน มีอะไรหรือเปล่า”“ผมกลัวกันล้มครับ”“กันจะไปล้มได้ยังไง อายุปูนนี้ละ ไม่ใช่เด็กทารกหัดเดินซะหน่อย” ใบหน้าหวานงามใต้เครื่องสำอางอ่อนเชยขึ้นมองสีหน้าเป็นกังวลของแฟนหนุ่มที่ดูจะปกป้องเธอเหลือเกิน ร่างสูงในเชิ้ตสีดำสนิท กางเกงทรง Slim fit เข้ากับรองเท้าและเข็มขัดเป็นเงามัน หอบหิ้วผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติทั้งเครื่องสำอาง ครีมบำรุงผิว ผลิตภัณฑ์อาหารเสริม แม้แต่รองเท้าผ้าใบสีขาว หลังนั่งยองลงผูกเชือกรองเท้าสีชมพูน่ารักให้ ยืนกรานว่าจะอยู่กับเธอไม่ไปไหน“ต่อไปนี้เลิกใส่ส้นสูงให้ผมได้หรือเปล่า? ผมว่ารองเท้าผ้าใบก็สวยดีนะครับ”ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา สงสัยอยู่ครู่ “ถ้าไม่ได้ล่ะคะ?”“ต้องได้สิครับคนสวย กันสวยอยู่แล้วครับ เดินแบบนี้สบายเท้ากว่าเชื่อผมซี คู่นี้แพงนะ รับรองใส่แล้วดูไฮโซ”“นี่... คุณน่ะ เลิกเอาของแบรนด์เนมมาหลอกล่อกันเหอะ กันใส่ส้นสูงมาตั้งนานแล้ว”ตอบเท่านั้น บรรยากาศน่าขนลุกแผ่กระจายอยู่รอบกายกุมภิลหนุ่ม ประกายกร
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 43
“สงสัยอยู่ว่าทำไมยอดขายดีผิดปกติ แต่พี่ว่าไม่ดี... ต้องพาเราไปหาขรัวปู่แล้วล่ะ” “ทำไมต้องไป?”“เราก็รู้ว่าทำไม อยากถูกวิญญาณจระเข้กลืนกิน หรือว่าอยากจะเป็นมนุษย์ต่อไปล่ะ”“ไม่ใช่เรื่องแปลกเสียหน่อย สะกดจิตด้วยคำพูด Hypnosis เป็นศาสตร์ที่คนเขาใช้กันมาตั้งนานแล้ว แพทย์บำบัดที่อังกฤษอเมริกาก็มีเยอะแยะไป”“อย่ามาทำเฉไฉ พี่ไม่ใช่คนงมงาย พี่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรครับ”หญิงสาวแค่นหัวเราะ “อะไรนะคะ จะให้ไปไล่วิญญาณจระเข้? ตลกค่ะพี่สน พี่จะทำยังไงล่ะ จะมาฉุดกระชากลากกันไปน่ะเพื่อนกันเยอะนะ ขอเตือนไว้ก่อน” ในท่าทางแสนท้าทาย เธอก้าวเข้าไปหาคนที่ตัวสูงกว่ามาก เงยหน้าขึ้นเค้นเสียงขู่ฟ่อออกมาทีละคำ“โดยเฉพาะนักข่าว”ภายใต้แววตาดุร้ายราวสัตว์ป่าทำชายหนุ่มผงะ จากสัญชาตญาณของไกรสร เขารู้ว่าควรทำยังไงกับเดรัจฉานในร่างมนุษย์ ขณะล้วงมือเข้าไปในกางเกง ฟังเธอพูดด้วยท่าทางภาคภูมิใจ“หลายวันก่อนกันขายของให้ลูกค้าคนนึง เขาบอกว่าเขาไม่สนใจกระเป๋าหนังใบนั้น แต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ กันลองเพ่งสมาธิดี ๆ ให้เขาเชื่อ เขาก็แทบจะรับสินค้าไปทั้งหมด กันว่ามันเจ๋งดีนะ”ไม่ใช่คนเดียวที่ตกใจเมื่อหญิงสาวเริ่มท้าทายห
Terakhir Diperbarui : 2024-12-26
Bab terbaru
มนตร์ตาละวัน 61
เมื่อผู้ชายตัวโตเป็นฝ่ายยอมปล่อยจากเรียวปากอิ่มงาม กัญญาวีร์ชนหน้าผากไว้กับหน้าผากกว้าง เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาไปตลอด สุดอสงไขย ณ สถานที่ไร้ห้วงเวลาแห่งนี้“หากว่าถึงเวลาของเรา สักวันหนึ่งเราจะไปด้วยกันนะคะ เราสามคน”“ไม่แค่สามครับ... อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่แน่นอนว่าบ้านหลังนี้จะมีจระเข้แอลลิเกเตอร์มากกว่าสามตัว”นานเท่าไรก็จะไม่พรากจาก รอยยิ้มปรากฏบนวงหน้าหล่อเหลา กุมภิลหนุ่มเจ้าเล่ห์กำลังจินตนาการถึงลูกครึ่งจระเข้และแอลลิเกเตอร์ ลูกของเขากับแม่แก้วกัญญาส่วนหญิงสาวยังคงมองตามหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาเมื่อมันกลายเป็นก้อนกลม ลอยขึ้นที่สูงแล้วสลายหายไปในอากาศ เธอผุดรอยยิ้มกว้างออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นแตะมันที่แตกกระจายออกเป็นฟอง ไม่เลิกร้องไห้ในอ้อมกอดของกุมภิลในวังบาดาลของพญาจระเข้ใหญ่นี้ก็คงจะมีลูกหลานทายาทจระเข้มากกว่าหนึ่งตัว และจากนี้ไปคงมีเรื่องให้คนช่างอยากรู้อยากเห็นอย่างกัญญาวีร์สนุกตามคุณพ่อจระเข้อีกแน่ ๆ ------------------------------------การออกไปว่ายน้ำหาสถานที่อาบแดดเป็นอะไรที่... มีความสุขที่สุด! หากไม่เป็นเพราะว่าคุณแม่อยากลองสถานที่แปลกใหม่ คน
มนตร์ตาละวัน 60
พญาชาละวันคงไม่มีเมตตาต่อมนุษย์เท่าเดิม เมื่อจิตวิญญาณและความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ตาคมจรดมองร่างสั่นเทา เปียกปอนเหน็บหนาวไม่ต่างจากพรายสาว น้ำตาลูกผู้ชายก็พาลไหลชาละวันบัดนี้ไม่กลัวเกรงพญายมราชหรือใครหน้าไหน แม้ว่าเขาจะเหยียบหน้าเจ้าถิ่น ก็คิดเพียงว่าต้องพาเมียรักกลับคืน ตรงกันข้ามกับอีกคน หญิงสาวคิดว่ามันคงถึงเวลาต้องจากกัน...“ให้แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมาร่วมกันเถิดค่ะ ตอนนี้กันต้องไปแล้ว ลาก่อนคุณหลวงจัน... พญาชาละวัน...”เพียงเรือลำน้อยแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วต่างจากเมื่อครู่ หยาดน้ำใสก็เจิ่งนองเต็มสองตาเจ้าจระเข้ยักษ์ มันไม่ยอมว่ายห่างจากเรือ ยังแปลงกายครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ แผงอกกว้างกำยำและสองมือเกาะติดเรือไม้อย่างแน่นหนึบ“ผมไปด้วยได้ไหม?”‘ไสหัวไป... ไอ้ตาละวัน’“ไม่ไปครับ...” ในสีหน้ายียวนกวนประสาท กุมภิลหนุ่มรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไร ไม่มีใครกล้าลองดีกับท่านท้าวพญายมราช ที่ถึงจะส่งพระยมไปเก็บดวงวิญญาณ ก็สามารถสื่อสารจิตถึงกัน หากว่าเจอเรื่องราวอันเป็นอุปสรรคในเมื่อบนโลกนี้ยังมีอมนุษย์และปีศาจบางตน ปะปนแอบแฝงอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆทว่าจากเรือนผมที่เคยเป็นสีขาวยาวประเอว บัดนี้
มนตร์ตาละวัน 59
เคียดแค้นชิงชัง โกรธในสิ่งที่เธอทำแต่ว่ายังรัก... เขายังรักเธอหมดหัวใจ‘แม่แก้ว!’ เสียงเรียกดังผ่านกระแสน้ำถึงห้วงจิต อีกเพียงนิดก็คว้าร่างของแม่สาวเอวบางได้แล้ว ทว่าเจ้าของเรือนผมสวยสีดำขลับในมินิเดรสตัวเดิม กลับว่ายขึ้นฝั่งผ่านหน้าเขาไปเสียเฉย ๆ ไม่แม้จะสนใจเขาด้วยซ้ำ‘กัญญาวีร์! รอผมก่อน จะรีบไปไหน...’เดรสลายดอกไม้ตัวนั้นเขาก็ซื้อให้ แค่เธอบอกว่าสวยคำเดียวไม่ว่ามันจะราคาเท่าไร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง หัวสูง ทำอะไรไม่ปรึกษา ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห!นัยน์ตาสีแดงสนิทพยายามเพ่งมองให้ชัด โทสะปะทุขึ้นในจิตใจ ร่างสีดำสนิทของจระเข้ใหญ่แหวกว่ายตามไป ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงร่างโปร่งใสยังมีอีกคนลอยอยู่ท่ามกลางความมืด สองแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ เส้นผมสยายกระจายตามกระแสน้ำ ดวงตาคู่สวยใสใต้เปลือกตาขาวเพียงเบิกมองข้างหน้าอย่างเคว้งคว้าง ในสถานที่แสนเงียบเชียบและหนาวเหน็บลำพัง------------------------------------ร่างไร้ลมหายใจที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำ ราวกระชากหัวใจกุมภิลไปจากอก ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงรั้งเธอไว้ เมื่อภาพที่ตาเห็น สิ่งที่สองมือสัมผัสเป็นเพียงกายหยาบ เขากอดร่างแสนหวงแหนไม่ห่าง
มนตร์ตาละวัน 58
ปริศนาในใจเธอได้ไขกระจ่างเมื่อไม่นานมานี้ บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตตามพระครูว่าเธอเป็นกุญแจสำคัญ“ฉันเป็นคนขังเขา แต่ในเมื่อเขาเลิกกินเนื้อมนุษย์ไปแล้ว หมอจระเข้ก็หมดกรรมกับเขาไปแล้ว เขาควรได้รับการปลดปล่อยเสียที ฉันจะทำมันค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ไปคนเดียว”“เช่นนั้นผมคงห้ามอะไรคุณกันไม่ได้ เอาเป็นว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ตะโกนเรียกผมนะครับ ผมลงไปในบ่อน้ำนี้ไม่ได้”สองนายบ่าวแทบจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ หากว่าไม่เห็นกับตา ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะลืมเรื่องบ่อน้ำเสมอ ขณะส่ายคอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณด้านหลังบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้ารก ท้องฟ้ามืดลงเต็มที ต่างคนมองเห็นร่างโปรงใสของชายหน้าคุ้นตา ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าบ้าน กำลังชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่าง แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง“ฝากด้วยนะคุณคลาวด์ อย่าให้เขามา”“ครับ คุณรีบไปจัดการธุระเสียเถอะ ถึงเจ้านายผมจะหลับ จิตเขาไม่ได้หลับไปด้วย”ได้ยินเท่านั้น เรือนร่างงามของหญิงมนุษย์ก็กลายเป็นเดรัจฉานสีขาว นัยน์ตาสีทอง สัตว์เลื้อยคลานที่มีเขี้ยวคมคลานไปด้วยสี่เท้าของมันลงบ่อไป ------------------------------------ลึก ๆ แล้วกัญญาวีร์
มนตร์ตาละวัน 57
เขายังมีเรื่องราวแปลก ๆ เล่าให้เธอฟังอีกมากแต่เป็นเพราะว่านั่งฟังเสียงตึกตักดังมาได้สักพักจากคุณแม่และคุณลูก จึงซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเข้าหาเดรสลายดอกไม้สวย สูดกลิ่นหอมเบา ๆ ให้ชื่นใจ มือเอื้อมผ่านแผ่นหลัง โอบเอวบางของคุณแม่ที่หน้าท้องใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างระวัง“ท้องโตขึ้นนะ คุณพ่ออยากเห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเร็ว ๆ จัง”“คุณชาร์ลว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”“ผู้ชาย... ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย”สัญชาตญาณลึก ๆ บอกเขาที่เชื่อในความสามารถการรับรู้ของตน คุณพ่อยังนึกซน พอกลิ่นหอมอ่อนอันมีเอกลักษณ์โชยมาแตะจมูกตามทิศทางลม ขณะที่เดรสกระโปรงยาวคงทำอะไรต่อมิอะไรได้ยากเสียหน่อย คุณแม่ยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นพิเศษในระยะหลัง ๆ มา เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กิน! “ตัวเล็กครับ... ก๊อก ๆ อยู่ไหมนะ... พ่อกวนแม่ได้ไหมครับ” “ไม่ได้ครับ ห้ามกวน” คุณแม่ดัดเสียงแหลมเล็กหยอกล้อ ส่งเสียงหัวเราะดังระคนกันไปนายจันเผลอคิดว่าเมียคงกลายเป็นคนขี้แกล้งอย่างเขาเสียแล้ว ขณะมือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ เลิกกระโปรงบานพลิ้วขี้นกองเหนือหน้าขา ก่อนจะโดนตีมือดังเพี๊ยะ! ดวงตาคู่สวยใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดุแ
มนตร์ตาละวัน 56
กัญญาวีร์ดูเร่งเร้าเหลือเกิน ชายกระโปรงสีครีมหวานเขย่าไปเขย่ามา ทำเอาเจ้าของบ้านลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม มือไขประตูอย่างไม่รีบร้อนอะไร แต่พอได้ยินเสียงหวานตะโกน“แม่อ่วม ๆ!”‘เจ้าขา... คุณผู้หญิง... อ่วมอยู่นี่เจ้าค่ะ’ คงไม่มีใครคิดว่าบ่าวผู้จงรักภักดีอย่างแม่อ่วมจะยังอยู่บ้านหลังนี้ นายจันมาที่นี่กี่ทีไม่เคยลองเรียกหล่อนดู จึงไม่รู้ว่าหล่อนยังอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจ“เรียกหาบ่าวทำไม?”“คือ... กันดีใจไปหน่อย ลืมตัวค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า กันหิวแล้ว” พูดพลันควงท่อนแขนเป็นล่ำสันกลบเกลื่อน นายจันยังมีสีหน้าสงสัย ขณะพาหญิงสาวเข้าบ้าน เพิ่งจะเห็นเธอนิ่งเงียบไปหลังส่ายคอมองไปทั่ว ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น“กันทำตัวไม่น่าไว้ใจนะครับ”“ก็ปรกตินี่คะ คุณชาร์ลคิดเองเออเองรึเปล่า?”รอยยิ้มบนวงหน้าหวานบอกว่าไม่มีอะไร เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงจับมือเรียวเดินผ่านทางเข้าบ้านโบราณที่ตกแต่งด้วยสีขาวครีม ขอบหน้าต่างหลังคาเป็นเกล็ดขนมปังขิง ตามแบบสมัยนิยมยุคคุณหลวง มีภาพขนาดใหญ่ใส่กรอบเป็นหนุ่มหน้าตาเหมือนกับนายชรัณไม่ผิดเพี้ยนแต่ถือไม้เท้าสวมชุดราชปะแตนอยู่กลางบ้าน“คิดถึงจังเลยค่ะ กันอยากกลับบ้านหลังนี้มาน
มนตร์ตาละวัน 55
‘ง่วงก็นอนเสียนะคะคุณหลวงของแก้ว...’เสียงหวานใสยังก้องกังวานในหัว หลังลืมตาตื่นพร้อมคนในอ้อมแขน เรือนร่างกำยำในกางเกงนอนตัวเดียว แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าลุกสะลึมสะลือเดินออกจากเตียง เห็นบางคนนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะงานล้นมือ เพราะหลังจากเลิกงานแต่งมาก็นั่งอยู่แต่หน้าจอวันก่อนคืนงานแต่งงานบอกลาแขกเหรื่อในเวลาสองทุ่มตรง นายจันรู้สึกไม่ดีนักกับการเป็นครึ่งกุมภิล เขาทำอะไรไม่สะดวกเพราะต้องเผื่อเวลาไปไหนมาไหน ยิ่งภรรยาเป็นพวกชอบออกงาน เจ้าสาวยังลำบากกับการจัดการผมยาว ๆ ให้กลับมาเรียบร้อยหล่อเหลา จนทุกวันนี้เธอแทบจะกลายเป็นช่างตัดผมส่วนตัวไปแล้ว“ทำงานหรือครับ? กินข้าวเช้ารึยัง...” บอกพลางหย่อนก้นนั่งลง เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน บนเก้าอี้แคบ ๆ ไม่มีแม้พนักสำหรับวางแขน เขาก็พยายามจะเบียดตัวเข้าไป“กินแล้วค่ะ คุณชาร์ลไปกินข้าวสิคะ กันทำข้าวต้มไว้ให้”“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม ใครบอกว่าผมอยากกิน...”‘อยากชื่นใจเมีย’“แต่ว่ากันเหนื่อยมากค่ะ งานแต่งเป็นอะไรที่ยุ่งมาก วุ่นวายมาก ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”“ปากบอกว่ายุ่งแต่มีเวลามานั่งทำ...” เงียบไป ตาคมหลุบมองคนที่สลับจอเ
มนตร์ตาละวัน 54
สิ้นเสียงตวาดกร้าวผ่านห้วงจิต หล่อนก็กลับกลายเป็นหญิงงาม เจ้าของร่างพอรับรู้ได้ว่าตนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนนุ่ม จึงรีบคว้าผ้านวมหนาขึ้นคลุมหน้าอก มองไปทางเสื้อผ้าขาดวิ่นบนพื้นพลางถอนหายใจ“เฮ้อ... เสียดายชุดสวย บอกให้ถอดก่อนก็ไม่ได้ แม่วิมาลานี่นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน”“ช่างมันเถอะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เป็นเธอที่พอสบเข้ากับแววตาคมวาบก็หลุบหนี ใบหน้างามบึ้งตึง เริ่มจากแก้มร้อนผ่าวเพราะอารมณ์โกรธ แดงขึ้นตามลำดับ“พ่อคนหลายเมีย เมียเยอะมากความ มากเรื่องวุ่นวาย มีคนเดียวเสียตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวขนาดนี้”“กันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”“เกิดมาแล้วไงคะ แต่ว่าเราคงทำบุญมาร่วมกันแค่นั้น มันน่าเสียใจนะ...”กัญญาวีร์รับรู้ทุกอย่างได้จากจิตใต้สำนึกของเธอเอง เพียงเปิดใจรับฟังอีกสองดวงจิตอย่างไร้ความหวาดกลัว ไร้ข้อโต้แย้ง ปล่อยให้ทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาดังกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก...สายน้ำอันอบอุ่นเปรียบดังความรักของชายผู้หนึ่ง ผู้เป็นรักแรกพบตั้งแต่วันแต่งงาน ‘คุณจัน’ ทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น มอบความสบายให้เธอผู้เป็นเมียมาทุกภพช
มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่
