LOGINShare
14
Last Updated:
2024-12-26 15:28:32Related chapters
มนตร์ตาละวัน 15
“โธ่... คุณหลวงทำไมไปหยอกเธอขนาดนั้นครับ ดูซี ลมจับถึงเช้าแล้วป่านนี้ยังไม่ฟื้น”บ่าวยืนเท้าเอวบ่นเจ้านายที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มในชุดพร้อมออกไปทำงาน เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเข้ากับกางเกงขายาว ทรงผมรวบเสยเรียบร้อย ไม่ได้เป็นหนุ่มผมยาวอย่างเมื่อคืนแล้วตาคมตวัดมองไปทางผู้หญิงขี้เกียจซุกตัวขดนอนใต้ผ้านวมหนาสีเขียวสะท้อนแสงอย่างสบายอกสบายใจ ไม่เหมือนคนเป็นลมสักนิด“วิ่งหนีเองกรี๊ดเอง ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ทุกวัน จะไปแกล้งอะไรใคร”“เป็นผมเจอแอลลิเกเตอร์ตัวเบ้อเริ่มผมก็ตกใจครับ แล้วคุณหลวงช่างแกล้งมาตั้งแต่สมัยไหน เธอเป็นคนสำคัญของเรานะครับ”“ของกูคนเดียวเว้ยไอ้น่ี่!” กระแทกเสียงอย่างโมโห ก่อนทำหน้าบึ้งตึงใส่บ่าวเมื่อคืนนี้มีเรื่องน่าแปลกใจกว่าคือเจ้านายสามารถกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ก่อนรุ่งเช้า พอเอื้อมมือไปลูบศีรษะบ่าวเบา ๆ ก็กลับร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างเดิม เจ้านายเป็นอย่างไรบ่าวก็เป็นอย่างนั้น นายคล้าวคงจะต้องดีใจนั่นแปลว่าพวกเขาตามหาเธอพบ หญิงสาวตามพรหมลิขิตผู้ที่จะชี้ชะตาว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย“อย่างที่อาจารย์มิ่งเคยบอกนะครับ หากใช่เธอจริง ๆ พี่จะกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ในเวลากลางคืน”“นั่นสินะ ข
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 16
ขณะคิ้วเรียวสวยเหนือดวงตาคู่กลมโตขมวดเข้าหากัน คนพามาเลี้ยงข้าวคงรู้สึกกระชุ่มกระชวย พอจะหายโกรธตอนเธอบริภาษว่าเขาน่าเกลียดน่ากลัวปานนั้น“เอ๊ะ... ทำไมคุณชาร์ลผมสั้นเร็วจังคะ?”“ก็ตัดไงครับ ต้องมานั่งใส่แว็กซ์เปลี่ยนสีผมดำอีก ที่จริงผมไม่กลับร่างนั้นมานานแล้วนะ”“แล้วทำไมเป็นงี้คะ?”“ไม่รู้เหมือนกันครับ”“คุณรู้อะไรบ้างเนี่ย?”“รู้ว่าเป็นแอลลิเกเตอร์ตัวใหญ่เท่าในหนังหรั่ง ไซซ์พิเศษสั่งทำ CG แบบตัวเท่าฝาบ้านน่ะ” เสียงหัวเราะดังเผยให้เห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก ทำเอาคนที่ปะเข้ากับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ก้มหน้ามองโต๊ะ ยกมือปัดปอยผมเก็บหลังหูอยู่อย่างนั้นก็ควรต้องอาย เธอสวมชุดพนักงานออฟฟิศ เสื้อสูทกระโปรงแต่งตัวแสนธรรมดา ตรงกันข้ามหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีกรมทรงปกคอจีน กล้ามแน่นเห็นต้นแขนเป็นก้อน ๆ เขาดูดีตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงจากรถยนต์หรูราคาแพง ไปรับเธอถึงหน้าห้องพนักงาน เพื่อนร่วมงานสาวกรี๊ดกร๊าดเหมือนว่าเจอดาราใต้หวัน“กันว่า... ผมขาวนิดหน่อยก็ดูดีนะคะ เหมือนทำไฮไลต์มาเลย... ประมาณพวกคอสเพลย์สีผมเก๋ ๆ”“เป็นเรื่องเดียวที่ไม่ติใช่ไหม?”“ค่ะ ไม่ติ...”“ผมใช้เจลลูบเปลี่ยนสีดำน่ะ ไม่ได้ย้อมเพราะว่ามันเสียเวล
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 17
“ถ้าไม่กลับด้วยกัน คืนนี้จะไปหา... ไม่ต้องบอกนะว่าผมจะทำอะไร...” ไม่ต้องบอกอยู่แล้ว! กัญญาวีร์รีบตามผู้ชายกลับบ้านโดยไม่ลังเลใจหลังถูกข่มขู่ เธอไม่ลืมโทรบอกคุณยายว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน ซึ่งคนบ้านเธอโต ๆ กันแล้วยังเป็นเด็กที่เรียนจบจากเมืองนอกกันเสียหมด ใครอยากไปไหนก็ไป สบายใจยายราตรีเสียอีก ได้เปิดสเตอริโอดัง ๆ ดูละคร ไม่มีคนคอยบ่นเรื่องเสียง “แต่ถ้าจะให้มานอนค้างด้วยกันบ่อย ๆ คงไม่ได้นะคะ ผู้ชายผู้หญิงยังไม่ได้แต่งงานกัน ให้มานอนบ้านผู้ชายมันไม่งาม” “จะให้ไปขอเลยไหมล่ะ ยังไงคุณก็เป็นเจ้าสาวจระเข้ตามคำทำนายของพระอาจารย์อยู่แล้ว...” เงียบไป ขณะเลื่อนมือไปปิดประตูรถให้สุภาพสตรี“คุณเป็นของผม”น้ำเสียงย้ำชัดหนักแน่นและเสียงประตูรถยนต์ทำกัญญาวีร์เบิกตากว้างตกใจ ยกมือลูบแขนเสื้อตัวเองแรง “งื้อออ! ขนลุกค่ะ คุณชาร์ลพูดอะไรเนี่ย...”“พูดจริงครับ”“กันไม่อยากเป็นของใครอะค่ะ กันอยากเป็นตัวกัน อยากทำอะไรก็ทำ”“ก็ทำครับ ผมเป็นคนชอบตามใจ เป็นคุณลุงใจดี... เชิญครับ...”ประตูไม้สักบานใหญ่เปิดอ้าออกกว้างพร้อมฝ่ามือหนาที่ผายออก เขาช่วยเธอถอดรอง
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 18
กัญญาวีร์คงลืมไปแล้วว่าบุรุษรูปงามเป็นจระเข้แปลงกายมาหลอกล่อมนุษย์ อย่างที่คุณยายและคุณทวดของเธอเคยสอนบอก ในเมื่อเขาไม่มีท่าทีใจร้ายกับเธอเลย ไม่นานที่เธอหยุดร้องไห้เพราะความกลัว นั่งนิ่ง ๆ ในถ้ำเย็นชื้น บรรยากาศเงียบสงัด ไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก จึงพยายามเอ่ยปากขอ“พากันกลับบ้านได้ไหม? กันอยากไปหายาย”“โตแล้วนะต้องเลิกเป็นลูกแหง่หลานแหง่ ผมไม่น่ากลัวหรอก ไม่กินเจ้าสาวตัวเองแน่”แต่เขาก็ทำเธอใจเสียหลายคราว นายจันยังไม่ใช่คนเชี่ยวชาญเรื่องการเข้าหาผู้หญิง เสียงทอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขณะมองใบหน้าแดงก่ำ เสียงสะอึกสะอื้นไห้ค่อย ๆ เงียบลง“ขอโทษครับ วันหลังผมจะบอกก่อนละกัน”“...”“อย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวพาไปกินหูฉลามร้านดัง...”‘อีตาบ้า! ฉันก็ไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นปะ’ขนาดถูกต่อว่าด้วยหน้าตาโกรธขึ้งบึ้งตึง เขายังรู้สึกหลงใหลเคลิบเคลิ้มท่าทางเง้างอนของเธออยู่นิด ๆ ใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อยิ้ม คราวเลื่อนมือไปประคองแก้มร้อนผ่าว ก้มหน้าลงหาคนที่กระถดตัวหนี“ทำอะไรคะ...?”“แม่แก้ว... น้องเป็นเมียพี่” เพียงเสียงทุ้มนุ่มกังวานราวเสียงของระฆังแก้วผ่านโสตประสาทหูของหญิงสาวไป แววตาคู่สวยสบมองใบหน้าอบอุ่นอ
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 19
อาจเพราะห่างเหินจากงานหวามมานาน นายจันเลยตามใจตัวเองไปเสียทุกอย่าง มือหนาบีบคลึงเนื้ออวบตึง ปากตะกรุมตะกรามดูดกลืนปลายยอดสีหวานทั้งสองข้างเข้าปาก เกิดเสียงดังทั้งจากน้ำลายที่เสียดสีกับปลายยอดแข็งเป็นตุ่มไต ซึ่งเขาสลับทำมันอย่างเท่าเทียม“อ๊ะ! อื้อ... เบา ๆ นะคะ คุณชาร์ล”ซุ่มเสียงไพเราะอ่อนหวาน พาลพาให้กุมภิลหนุ่มยิ่งคึกคะนองเป็นม้าพยศ ขณะปลายหางใหญ่โตโอฬารสะบัดซ้ายทีขวาทีตามอารมณ์ประหลาด เรือนร่างกำยำเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์แม้สักชิ้น ต่างจากคนใต้ร่าง เส้นบราเซียร์บางเฉียบสีดำหล่นอยู่เหนือต้นแขน เสื้อสูททำงานตัวสวยกองบนพื้นหินทั้งหมดเป็นฝีมือของคนไม่ชอบรอ หากว่าเธอได้สติ ก็จะถูกสะกดด้วยมนตร์และปลุกให้ตื่นจากภวังค์พร้อมอารมณ์หวามไหว แววตาฉ่ำปรือหลุบมองการกระทำอุกอาจของคนบนร่าง หายใจหอบสั่น“คุณชาร์ล... พอก่อนค่ะ...”อีกคนคงไม่ฟังคำร้องขอที่ไม่มีน้ำหนัก เมื่อมือเรียวขาวยังสอดเข้าเส้นผมขาวสลวยแซมปอยผมขาวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขาจึงก้มหน้าลงประกบริมฝีปากอิ่มงาม มอบจุมพิตดูดดื่ม สูบลมหายใจของเธอออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือจับคลึงเคล้าสองเต้าเต่งตึง กว่าริมฝีปากหนาหยักได้รูปจะยอมปล่อย“ไปเท่าที
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 20
“คุณชาร์ล!” กรีดร้องพลันกระถดตัวหนี รับรู้ได้ว่าผู้ชายตัวโตคงจะตามเธอมาติด ๆ จากอาการตัวเกร็ง กัดกรามแน่นจนเห็นสันกราม น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักเข้ามาในช่องทางรัก แม้ว่ามันจะยังจดจ่ออยู่แค่นั้นตามที่เขารับปาก“ครับ... ไม่ทำครับ...” พลันเลื่อนสายตาจากช่องทางสีชมพูหวานกายสาวเจิ่งนองน้ำเต็มหน้าขา ขึ้นมองสีหน้าตัดพ้อที่ทำให้เขาหยุด ก่อนจะฉีกยิ้มร้ายมีเลศนัย“เข้าไปนิดเดียว แต่เผลอแตกเข้าไปแล้วนี่สิ... ไม่รู้ว่าเมีย... จะออกลูกเป็นไข่หรือเปล่ากัน?”------------------------------------ใบหน้านวลกลายเป็นสีซับเลือด หลังชะโงกคอมองกระจกฟิล์มหนาทึบสีดำสนิทหาใครบางคน จากนั้นก็พยายามหลบเลี่ยงสายตาหลายคู่ มาเพ่งมองจอสี่เหลี่ยมของคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ ไม่ให้ใครสงสัยว่ามีเรื่องผิดสังเกตคงยากหน่อย เพราะนอกจากกัญญาวีร์จะแต่งตัวดีผิดหูผิดตา ไม่หิ้วกระเป๋าเน่า ๆ ใบเดิมแต่เป็นใบสีดำรุ่นลิมิเต็ดจากช้อป สวมนาฬิการาคาแพงจนเพื่อนร่วมงานทักแต่เช้า ทั้งที่เงินเดือนยังไม่ออก เธอยังมีหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาให้ ก่อนที่เขาจะเข้าไปทำงานในห้องอาหารอีกฝั่งหนึ่งซึ่งมีการปรับเปลี่ยนมากกว่าวันก่อน บริเวณด้านหน้ามีป้ายตัวโตว่า ‘ปิด
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 21
ที่ปรึกษาคนดียิ้มเจื่อน รูดซิบปิดปากแน่นไม่กล้าเถียงหลังโดนต่อว่าฉอด ๆ นิสัยของเขาเป็นคนชอบพูดเล่นชอบแกล้งอย่างนั้น ไม่คิดว่าอีกคนดันคิดจริงจัง วิ่งโร่ไปถามนายคล้าวเรื่องคนออกลูกเป็นไข่ให้บ่าวมันหัวเราะ“ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอก ผลทุกอย่างในอีกมิติหนึ่ง ไม่ปรากฏในโลกของความจริง กันจะถือว่ามันไม่เคยเกิดแล้วกันค่ะ แต่ถ้าคุณไม่คิดอย่างนั้น กันจะบอกให้นะว่าเรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมดา พสพ.”คนได้ยินเลิกคิ้วขึ้นถาม “พสพ? พอสอพออะไร”“เพศสัมพันธ์ไงคะ คนยุคนี้ใคร ๆ เขาก็มีกัน”“ผมไม่เคยได้ยินนะว่าใครจะมี Sex กับใครเป็นเรื่องปกติในเมืองไทย บ้านเรายังยึดถือเรื่องพวกนี้อยู่ เอ... แต่” เขาเงียบไป มองหน้าตานิ่งเฉยของหญิงตรงหน้า กว่าจะนึกขึ้นได้ “คุณหมายถึงกิ๊กน่ะเหรอ? ผมได้ยินว่าจะมีกิ๊กก็ต้องมีแฟนก่อนนะ กิ๊กเป็นอันดับรองลงไป ประมาณนางสนมหรือเปล่า”“ไม่ใช่สนมค่ะ ผู้ชายจะเป็นสนมได้ยังไง”“แล้วเป็นอะไรครับ?”“ก็แค่คู่นอน Sex Mate เป็นเพื่อนกัน เป็น FWB เยอะแยะไปค่ะ คนเขาแอบแซ่บกันเงียบ ๆ”นายจันเบิกตากว้างกับคำศัพท์ใหม่ ยกมือป้องปากบริภาษว่าเหตุใดเธอช่างใจไม้ไส้ระกำ พยายามจับมือเรียวขาวที่ไม่ได้สะบัดพัน
Last Updated : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 22
แม่ชีขมวดคิ้วนิ่วหน้านึกไม่นาน “ออ เอาข้าวมาให้แล้วก็กลับนะคะ เอาเงินมาให้พี่สาวด้วย”“ช่วงนี้ยายราตรีบอกพี่ว่าบ้านช่องไม่ค่อยกลับ ยังไงพี่จะคอยดูพฤติกรรมให้นะแม่ชี”“ดีเลย ขอบคุณมากนะคะ ชีคงวางใจปฏิบัติธรรมได้เต็มที่”“สาธุครับฝากบุญด้วย แม่ชีไม่ต้องเป็นกังวลนะ”ไกรสรรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ด้วยแน่ใจว่าดูแลทั้งสองคนได้ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม ยิ่งธุรกิจฟาร์มเป็นงานครอบครัว โดยมีเขาเป็นลูกชายคนโตสุด มีอำนาจหน้าที่ให้การบริหารทั้งหมด คำว่าควบคุมพฤติกรรมลูกน้องในความดูแลคงไม่น้อยไปกระทั่งสมควรแก่เวลา พูดคุยกันนานไปกว่านี้คงไม่เหมาะ เขาจึงยกมือประนมแนบอกอย่างนอบน้อม“พี่ลานะครับแม่ชี”“สวัสดีค่ะพี่สน เดินทางปลอดภัย ขอบคุณที่ไม่ลืมเรื่องยัยแก้วนะพี่สน ขอบคุณจริง ๆ”แม่ชียกมือรับไหว้ลาด้วยรอยยิ้มระรื่น พอวางใจเรื่องน้องสาวไปได้เปราะหนึ่ง ก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายกันไป ------------------------------------หน้าโต๊ะทำงานไม้สักโบราณ ที่ปรึกษาสถาปนิกมีงานกองโตที่เขาจะต้องจัดการมันให้เสร็จ ทว่าพอแขกคนสำคัญมา เขาจึงบอกให้นั่งรอบนโซฟารับรองแขกในห้องทำงานของเขาเอง โดยมีนายคล้าวนำชากลิ่นห
Last Updated : 2024-12-26
Latest chapter
มนตร์ตาละวัน 61
เมื่อผู้ชายตัวโตเป็นฝ่ายยอมปล่อยจากเรียวปากอิ่มงาม กัญญาวีร์ชนหน้าผากไว้กับหน้าผากกว้าง เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาไปตลอด สุดอสงไขย ณ สถานที่ไร้ห้วงเวลาแห่งนี้“หากว่าถึงเวลาของเรา สักวันหนึ่งเราจะไปด้วยกันนะคะ เราสามคน”“ไม่แค่สามครับ... อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่แน่นอนว่าบ้านหลังนี้จะมีจระเข้แอลลิเกเตอร์มากกว่าสามตัว”นานเท่าไรก็จะไม่พรากจาก รอยยิ้มปรากฏบนวงหน้าหล่อเหลา กุมภิลหนุ่มเจ้าเล่ห์กำลังจินตนาการถึงลูกครึ่งจระเข้และแอลลิเกเตอร์ ลูกของเขากับแม่แก้วกัญญาส่วนหญิงสาวยังคงมองตามหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาเมื่อมันกลายเป็นก้อนกลม ลอยขึ้นที่สูงแล้วสลายหายไปในอากาศ เธอผุดรอยยิ้มกว้างออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นแตะมันที่แตกกระจายออกเป็นฟอง ไม่เลิกร้องไห้ในอ้อมกอดของกุมภิลในวังบาดาลของพญาจระเข้ใหญ่นี้ก็คงจะมีลูกหลานทายาทจระเข้มากกว่าหนึ่งตัว และจากนี้ไปคงมีเรื่องให้คนช่างอยากรู้อยากเห็นอย่างกัญญาวีร์สนุกตามคุณพ่อจระเข้อีกแน่ ๆ ------------------------------------การออกไปว่ายน้ำหาสถานที่อาบแดดเป็นอะไรที่... มีความสุขที่สุด! หากไม่เป็นเพราะว่าคุณแม่อยากลองสถานที่แปลกใหม่ คน
มนตร์ตาละวัน 60
พญาชาละวันคงไม่มีเมตตาต่อมนุษย์เท่าเดิม เมื่อจิตวิญญาณและความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ตาคมจรดมองร่างสั่นเทา เปียกปอนเหน็บหนาวไม่ต่างจากพรายสาว น้ำตาลูกผู้ชายก็พาลไหลชาละวันบัดนี้ไม่กลัวเกรงพญายมราชหรือใครหน้าไหน แม้ว่าเขาจะเหยียบหน้าเจ้าถิ่น ก็คิดเพียงว่าต้องพาเมียรักกลับคืน ตรงกันข้ามกับอีกคน หญิงสาวคิดว่ามันคงถึงเวลาต้องจากกัน...“ให้แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมาร่วมกันเถิดค่ะ ตอนนี้กันต้องไปแล้ว ลาก่อนคุณหลวงจัน... พญาชาละวัน...”เพียงเรือลำน้อยแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วต่างจากเมื่อครู่ หยาดน้ำใสก็เจิ่งนองเต็มสองตาเจ้าจระเข้ยักษ์ มันไม่ยอมว่ายห่างจากเรือ ยังแปลงกายครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ แผงอกกว้างกำยำและสองมือเกาะติดเรือไม้อย่างแน่นหนึบ“ผมไปด้วยได้ไหม?”‘ไสหัวไป... ไอ้ตาละวัน’“ไม่ไปครับ...” ในสีหน้ายียวนกวนประสาท กุมภิลหนุ่มรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไร ไม่มีใครกล้าลองดีกับท่านท้าวพญายมราช ที่ถึงจะส่งพระยมไปเก็บดวงวิญญาณ ก็สามารถสื่อสารจิตถึงกัน หากว่าเจอเรื่องราวอันเป็นอุปสรรคในเมื่อบนโลกนี้ยังมีอมนุษย์และปีศาจบางตน ปะปนแอบแฝงอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆทว่าจากเรือนผมที่เคยเป็นสีขาวยาวประเอว บัดนี้
มนตร์ตาละวัน 59
เคียดแค้นชิงชัง โกรธในสิ่งที่เธอทำแต่ว่ายังรัก... เขายังรักเธอหมดหัวใจ‘แม่แก้ว!’ เสียงเรียกดังผ่านกระแสน้ำถึงห้วงจิต อีกเพียงนิดก็คว้าร่างของแม่สาวเอวบางได้แล้ว ทว่าเจ้าของเรือนผมสวยสีดำขลับในมินิเดรสตัวเดิม กลับว่ายขึ้นฝั่งผ่านหน้าเขาไปเสียเฉย ๆ ไม่แม้จะสนใจเขาด้วยซ้ำ‘กัญญาวีร์! รอผมก่อน จะรีบไปไหน...’เดรสลายดอกไม้ตัวนั้นเขาก็ซื้อให้ แค่เธอบอกว่าสวยคำเดียวไม่ว่ามันจะราคาเท่าไร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง หัวสูง ทำอะไรไม่ปรึกษา ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห!นัยน์ตาสีแดงสนิทพยายามเพ่งมองให้ชัด โทสะปะทุขึ้นในจิตใจ ร่างสีดำสนิทของจระเข้ใหญ่แหวกว่ายตามไป ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงร่างโปร่งใสยังมีอีกคนลอยอยู่ท่ามกลางความมืด สองแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ เส้นผมสยายกระจายตามกระแสน้ำ ดวงตาคู่สวยใสใต้เปลือกตาขาวเพียงเบิกมองข้างหน้าอย่างเคว้งคว้าง ในสถานที่แสนเงียบเชียบและหนาวเหน็บลำพัง------------------------------------ร่างไร้ลมหายใจที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำ ราวกระชากหัวใจกุมภิลไปจากอก ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงรั้งเธอไว้ เมื่อภาพที่ตาเห็น สิ่งที่สองมือสัมผัสเป็นเพียงกายหยาบ เขากอดร่างแสนหวงแหนไม่ห่าง
มนตร์ตาละวัน 58
ปริศนาในใจเธอได้ไขกระจ่างเมื่อไม่นานมานี้ บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตตามพระครูว่าเธอเป็นกุญแจสำคัญ“ฉันเป็นคนขังเขา แต่ในเมื่อเขาเลิกกินเนื้อมนุษย์ไปแล้ว หมอจระเข้ก็หมดกรรมกับเขาไปแล้ว เขาควรได้รับการปลดปล่อยเสียที ฉันจะทำมันค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ไปคนเดียว”“เช่นนั้นผมคงห้ามอะไรคุณกันไม่ได้ เอาเป็นว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ตะโกนเรียกผมนะครับ ผมลงไปในบ่อน้ำนี้ไม่ได้”สองนายบ่าวแทบจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ หากว่าไม่เห็นกับตา ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะลืมเรื่องบ่อน้ำเสมอ ขณะส่ายคอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณด้านหลังบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้ารก ท้องฟ้ามืดลงเต็มที ต่างคนมองเห็นร่างโปรงใสของชายหน้าคุ้นตา ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าบ้าน กำลังชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่าง แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง“ฝากด้วยนะคุณคลาวด์ อย่าให้เขามา”“ครับ คุณรีบไปจัดการธุระเสียเถอะ ถึงเจ้านายผมจะหลับ จิตเขาไม่ได้หลับไปด้วย”ได้ยินเท่านั้น เรือนร่างงามของหญิงมนุษย์ก็กลายเป็นเดรัจฉานสีขาว นัยน์ตาสีทอง สัตว์เลื้อยคลานที่มีเขี้ยวคมคลานไปด้วยสี่เท้าของมันลงบ่อไป ------------------------------------ลึก ๆ แล้วกัญญาวีร์
มนตร์ตาละวัน 57
เขายังมีเรื่องราวแปลก ๆ เล่าให้เธอฟังอีกมากแต่เป็นเพราะว่านั่งฟังเสียงตึกตักดังมาได้สักพักจากคุณแม่และคุณลูก จึงซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเข้าหาเดรสลายดอกไม้สวย สูดกลิ่นหอมเบา ๆ ให้ชื่นใจ มือเอื้อมผ่านแผ่นหลัง โอบเอวบางของคุณแม่ที่หน้าท้องใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างระวัง“ท้องโตขึ้นนะ คุณพ่ออยากเห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเร็ว ๆ จัง”“คุณชาร์ลว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”“ผู้ชาย... ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย”สัญชาตญาณลึก ๆ บอกเขาที่เชื่อในความสามารถการรับรู้ของตน คุณพ่อยังนึกซน พอกลิ่นหอมอ่อนอันมีเอกลักษณ์โชยมาแตะจมูกตามทิศทางลม ขณะที่เดรสกระโปรงยาวคงทำอะไรต่อมิอะไรได้ยากเสียหน่อย คุณแม่ยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นพิเศษในระยะหลัง ๆ มา เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กิน! “ตัวเล็กครับ... ก๊อก ๆ อยู่ไหมนะ... พ่อกวนแม่ได้ไหมครับ” “ไม่ได้ครับ ห้ามกวน” คุณแม่ดัดเสียงแหลมเล็กหยอกล้อ ส่งเสียงหัวเราะดังระคนกันไปนายจันเผลอคิดว่าเมียคงกลายเป็นคนขี้แกล้งอย่างเขาเสียแล้ว ขณะมือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ เลิกกระโปรงบานพลิ้วขี้นกองเหนือหน้าขา ก่อนจะโดนตีมือดังเพี๊ยะ! ดวงตาคู่สวยใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดุแ
มนตร์ตาละวัน 56
กัญญาวีร์ดูเร่งเร้าเหลือเกิน ชายกระโปรงสีครีมหวานเขย่าไปเขย่ามา ทำเอาเจ้าของบ้านลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม มือไขประตูอย่างไม่รีบร้อนอะไร แต่พอได้ยินเสียงหวานตะโกน“แม่อ่วม ๆ!”‘เจ้าขา... คุณผู้หญิง... อ่วมอยู่นี่เจ้าค่ะ’ คงไม่มีใครคิดว่าบ่าวผู้จงรักภักดีอย่างแม่อ่วมจะยังอยู่บ้านหลังนี้ นายจันมาที่นี่กี่ทีไม่เคยลองเรียกหล่อนดู จึงไม่รู้ว่าหล่อนยังอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจ“เรียกหาบ่าวทำไม?”“คือ... กันดีใจไปหน่อย ลืมตัวค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า กันหิวแล้ว” พูดพลันควงท่อนแขนเป็นล่ำสันกลบเกลื่อน นายจันยังมีสีหน้าสงสัย ขณะพาหญิงสาวเข้าบ้าน เพิ่งจะเห็นเธอนิ่งเงียบไปหลังส่ายคอมองไปทั่ว ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น“กันทำตัวไม่น่าไว้ใจนะครับ”“ก็ปรกตินี่คะ คุณชาร์ลคิดเองเออเองรึเปล่า?”รอยยิ้มบนวงหน้าหวานบอกว่าไม่มีอะไร เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงจับมือเรียวเดินผ่านทางเข้าบ้านโบราณที่ตกแต่งด้วยสีขาวครีม ขอบหน้าต่างหลังคาเป็นเกล็ดขนมปังขิง ตามแบบสมัยนิยมยุคคุณหลวง มีภาพขนาดใหญ่ใส่กรอบเป็นหนุ่มหน้าตาเหมือนกับนายชรัณไม่ผิดเพี้ยนแต่ถือไม้เท้าสวมชุดราชปะแตนอยู่กลางบ้าน“คิดถึงจังเลยค่ะ กันอยากกลับบ้านหลังนี้มาน
มนตร์ตาละวัน 55
‘ง่วงก็นอนเสียนะคะคุณหลวงของแก้ว...’เสียงหวานใสยังก้องกังวานในหัว หลังลืมตาตื่นพร้อมคนในอ้อมแขน เรือนร่างกำยำในกางเกงนอนตัวเดียว แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าลุกสะลึมสะลือเดินออกจากเตียง เห็นบางคนนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะงานล้นมือ เพราะหลังจากเลิกงานแต่งมาก็นั่งอยู่แต่หน้าจอวันก่อนคืนงานแต่งงานบอกลาแขกเหรื่อในเวลาสองทุ่มตรง นายจันรู้สึกไม่ดีนักกับการเป็นครึ่งกุมภิล เขาทำอะไรไม่สะดวกเพราะต้องเผื่อเวลาไปไหนมาไหน ยิ่งภรรยาเป็นพวกชอบออกงาน เจ้าสาวยังลำบากกับการจัดการผมยาว ๆ ให้กลับมาเรียบร้อยหล่อเหลา จนทุกวันนี้เธอแทบจะกลายเป็นช่างตัดผมส่วนตัวไปแล้ว“ทำงานหรือครับ? กินข้าวเช้ารึยัง...” บอกพลางหย่อนก้นนั่งลง เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน บนเก้าอี้แคบ ๆ ไม่มีแม้พนักสำหรับวางแขน เขาก็พยายามจะเบียดตัวเข้าไป“กินแล้วค่ะ คุณชาร์ลไปกินข้าวสิคะ กันทำข้าวต้มไว้ให้”“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม ใครบอกว่าผมอยากกิน...”‘อยากชื่นใจเมีย’“แต่ว่ากันเหนื่อยมากค่ะ งานแต่งเป็นอะไรที่ยุ่งมาก วุ่นวายมาก ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”“ปากบอกว่ายุ่งแต่มีเวลามานั่งทำ...” เงียบไป ตาคมหลุบมองคนที่สลับจอเ
มนตร์ตาละวัน 54
สิ้นเสียงตวาดกร้าวผ่านห้วงจิต หล่อนก็กลับกลายเป็นหญิงงาม เจ้าของร่างพอรับรู้ได้ว่าตนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนนุ่ม จึงรีบคว้าผ้านวมหนาขึ้นคลุมหน้าอก มองไปทางเสื้อผ้าขาดวิ่นบนพื้นพลางถอนหายใจ“เฮ้อ... เสียดายชุดสวย บอกให้ถอดก่อนก็ไม่ได้ แม่วิมาลานี่นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน”“ช่างมันเถอะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เป็นเธอที่พอสบเข้ากับแววตาคมวาบก็หลุบหนี ใบหน้างามบึ้งตึง เริ่มจากแก้มร้อนผ่าวเพราะอารมณ์โกรธ แดงขึ้นตามลำดับ“พ่อคนหลายเมีย เมียเยอะมากความ มากเรื่องวุ่นวาย มีคนเดียวเสียตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวขนาดนี้”“กันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”“เกิดมาแล้วไงคะ แต่ว่าเราคงทำบุญมาร่วมกันแค่นั้น มันน่าเสียใจนะ...”กัญญาวีร์รับรู้ทุกอย่างได้จากจิตใต้สำนึกของเธอเอง เพียงเปิดใจรับฟังอีกสองดวงจิตอย่างไร้ความหวาดกลัว ไร้ข้อโต้แย้ง ปล่อยให้ทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาดังกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก...สายน้ำอันอบอุ่นเปรียบดังความรักของชายผู้หนึ่ง ผู้เป็นรักแรกพบตั้งแต่วันแต่งงาน ‘คุณจัน’ ทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น มอบความสบายให้เธอผู้เป็นเมียมาทุกภพช
มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่
