All Chapters of อ่อยรักคุณหมอสูติฯ: Chapter 1 - Chapter 9

"แกว่ายังไงนะแบม พี่บาสจะย้ายกลับมาอยู่ไทยแล้วอย่างงั้นหรอ""ใช่ เพราะว่าปีนี้คุณพ่อจะเกษียณแล้ว พี่บาสเลยต้องเข้ามาดูแลแทน และที่สำคัญแกต้องย้ายจากการเป็นพยาบาลผู้ช่วยฉันไปเป็นผู้ช่วยพี่บาสแทน"เพียงแค่ประโยคๆเดียวทำเอาคริมาถึงกับตัวชาทำอะไรไม่ถูก กี่ปีมาแล้วนะที่เธอไม่ได้เจอเขา จากที่คิดว่าจะลืมเลือนกันไป ความทรงจำในตอนนั้นกลับผุดขึ้นมาฉายชัดอีกครั้ง นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นก็ทำเอาเธอถึงกับเข่าอ่อน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้เธอใจกล้าทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นไป "พี่บาสคะ คือว่า... เค้กชอบพี่บาสค่ะ" "แต่พี่ว่าเค้กยังเด็กอยู่นะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนให้รีบจบก่อนดีกว่า"หลังจากที่สารภาพความรู้สึกกับเขาไปในวันนั้น เธอก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย เพราะว่าเขาต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถึงแม้ว่าวันนั้นเขาเองไม่ได้มีทีท่าอะไรที่จะทำให้เธอรู้สึกแย่ แถมยังเอามือมาลูบหัวแลัวยังส่งยิ้มหวานมาให้เธอราวกับว่าเอ็นดูอีกต่างหากแต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกแย่อยู่ดีนี่มันก็เป็นเวลามากกว่าหกปีแล้ว แต่ความรู้สึกตอนที่เธอวิ่งไปบอกชอบเขาตอนนั้นเหมือนราวกับว่ามันพึ่งผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่วัน เขาจะยังคงจำเหตุการณ์นั

สิบเจ็ดนาฬิกาตรง ได้เวลาเลิกงานแล้ว หากแต่ว่า. มองจากตรงนี้ออกไปทางด้านนอกท้องฟ้ากลับมืดครึ้มดำสนิทราวกับกำลังจะมีพายุใหญ่ เธอต้องรีบไปแล้ว วันนี้เธอไม่ได้ขับรถมาเนื่องจากว่าต้องเอารถเข้าศูนย์เพื่อไปตรวจสภาพ แถมระยะทางจากที่นี่กว่าจะออกไปถึงปากซอยเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าก็ถือว่าไกลอยู่พอสมควร ถ้าขืนชักช้าแล้วเกิดฝนตกลงมามีหวังได้เปียกหมดแน่ๆ"กำลังจะกลับแล้วหรอเค้ก"เสียงคนที่อยู่ด้านหลังประตูเปิดออกมาถามในขณะที่เธอกำลังสาละวนอยู่กับการเก็บข้าวของลงกระเป๋า"ค่ะ พอดีว่าฝนกำลังจะตกหนักแล้ววันนี้เค้กไม่ได้เอารถมา เลยว่าจะรีบออกไปให้ถึงสถานีรถไฟฟ้าให้ทันก่อนที่ฝนจะตก ถ้าเกิดว่าพี่บาสจะอนุญาต เค้กอยากจะขอ..." "เค้กไม่ต้องรีบออกไปหรอก แบมบอกพี่ไว้ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้วว่าวันนี้เค้กไม่ได้เอารถมา เลยฝากให้พี่ไปส่งเค้กที่คอนโดให้หน่อย ส่วนแบมต้องรีบกลับไปรับคุณแม่น่ะ" 'มันใช่หรอ สิ่งที่บุรินทร์บอก ทำไมจู่ๆบุรารีถึงได้อยากจะฝากฝังพี่ชายตัวเองให้ไปส่งเธอกัน ถ้ามันไม่ใช่แผนการของบุรารีที่อยากให้เธอและพี่ชายของตัวเองได้อยู่ใกล้ชิดกัน'"คือเค้กว่าขอไม่รบกวนพี่บาสดีกว่าค่ะ เค้กเกรงใจเดี๋ย

ร่างเล็กเดินก้าวออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ ด้านหน้าที่โซฟาในห้องนั่งเล่นมีบุรินทร์ตัวเป็นๆนั่งเปิดโทรทัศน์รออยู่ด้วยท่าทางเพลิดเพลิน และพอได้ยินเสียงว่าเธอกำลังเดินใกล้เข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาที่เธอแสนจะหลงใหลก็หันมองมายังทิศทางที่เธออยู่ทันที"นุ่งผ้าขนหนูมาแบบนี้ กะจะยั่วพี่หรือเปล่าเนี่ยเค้ก"'ยั่วสิคะ แอบยั่วตั้งแต่ในรถแล้วพี่บาสไม่รู้หรอ'"เปล่านี่คะ ใส่แบบนี้เค้กว่ามันสะดวกดี ก็คิดเสียว่ากำลังใส่มาให้พี่บาสตรวจนมให้ก็แล้วกันค่ะ"คริมาแกล้งปดออกไปคำโตเมื่อถูกจับได้ ก็แล้วใครจะไปยอมรับให้เสียหน้ากันล่ะคะพี่บาสขาว่า ใช่ค่ะ ตั้งใจใส่มายั่ว"ถ้างั้นก็มานั่งตรงนี้สิ" มือใหญ่ตบลงที่บนโซฟาตัวเดียวกันกับที่เขานั่ง เอาเข้าจริงเธอเองก็กังวลอยู่เหมือนกันที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนที่ตัวเองหลงรัก ขาเรียวงามค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่ายแม้ว่าภายในใจนั้นแสนจะอึดอัดจนเกือบจะหายใจไม่ออก "ให้เค้กถอดเลยมั้ยคะ""ครับ"มือเล็กค่อยๆแกะปมผ้าขนหนูที่ผูกเอาไว้ออกทีละน้อย สายตาของเธอจ้องมองสบไปที่เขาอย่างหวั่นๆ แม้ว่าจะทำใจมาแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงเจอสายตาคมของเขาที่จับจ้องมองมาแล้วคริมาก็เกิดอาการวูบๆวาบ

คริมายังคงครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่านไม่หยุด ทุกๆสัมผัสที่บุรินทร์เขี่ยคลึงลงมามันทั้งร้อนและเสียวจนเธอแทบจะเสร็จและหลอมละลาย นิ้วร้ายกาจของเขาที่กำลังใช้รังแกเธออยู่ยิ่งเขี่ยขยี้เร็วขึ้น บุรินทร์ใช้มันอย่างชำนาญการจนกระทั่งเรือนร่างอวบอัดนั้นแอ่นเกร็งกระตุกขึ้น"พี่ว่าเค้กน่าจะแฉะพอแล้วนะ ดูสิเปียกเยิ้มเต็มมือพี่เลย" บุรินทร์แกล้งแซวยิ้มๆในขณะที่คริมาเองก็สังเกตุเห็นอาการหายใจเร็วขึ้นของเขา จะว่าไปถ้าจะลองแอบมองเลยไปจนถึงส่วนนั้นเขาจะรู้มั้ยนะ"ขะ..ขอโทษค่ะ พอดีว่ามันเสียวมากจริงๆ ต้องขอบคุณพี่บาสที่พยายามช่วยให้เค้กแฉะได้ขนาดนี้ ไม่งั้นขืนพี่แหย่นิ้วเข้าไปตรวจเลยเค้กคงเจ็บมากแน่ๆ""ไม่เป็นไรหรอก พี่เป็นหมออยู่แล้ว หน้าที่รักษาคนไข้พี่ต้องทำมันอย่างเต็มที่""ขอบคุณค่ะพี่บาส" คริมาตอบออกมาเสียงสั่น ไม่ใช่แค่เสียง ทั้งเนื้อทั้งตัวแข้งขาเธอเองก็สั่นไปหมดกับสิ่งที่เขาทำให้เธอไปเมื่อครู่ เธอเสร็จ..ใช่ เสร็จด้วยนิ้วเรียวๆของเขาที่เพียงแค่สัมผัสเธอจากแค่ทางด้านนอกเท่านั้น ไม่อยากจินตนาการต่อเลยว่าถ้าได้เสร็จด้วยอย่างอื่นจริงๆมันจะให้ความรู้สึกที่ดีมากกว่าแค่ไหน"งั้นพี่จะเริ่มแหย่นิ้วเข

เช้านี้คริมามาทำงานด้วยความรู้สึกที่แทบจะเรียกได้ว่า ทรมานและใจจดใจจ่อที่สุด เย็นนี้เธอมีนัดตรวจแบบจัดเต็ม หลังตอนเลิกงานบุรินทร์บอกว่าจะตรวจให้แบบละเอียด อยากจะรู้จังว่าเธอจะโดนเขาตรวจแบบไหนแล้วโดนใช้อะไรตรวจบ้าง แค่คิดใจกลางความสาวก็เริ่มอุ่นร้อนชุดพยาบาลปกติที่เคยใส่ก็ถือว่าพอดีตัว ไม่ใช่รัดจนแน่นและหลวมจนโหลงเหลง แต่วันนี้เธอตั้งใจใส่มันให้ทั้งรัดและสั้นเป็นพิเศษ ห้องทำงานของบุรินทร์นั้นอยู่ด้านบนของตึก ถ้าไม่ได้มีนัดก็จะทั้งเงียบและไม่มีใครเดินมายุ่มย่ามแถวนี้เลย ตอนเช้าพอจอดรถเสร็จแล้วคริมาก็เลือกที่จะเดินเข้าจากทางด้านหลัง เพราะว่าจะได้ไม่ต้องเจอคนมากนัก ไม่อยากให้ใครเห็นเข้าว่าเธอใส่ชุดที่รัดเสียขนาดนี้พอเดินขึ้นมาจนถึงห้องที่เป็นที่ทำงานของบุรินทร์เรียบร้อยแล้ว คริมาก็เห็นว่าไฟในห้องทำงานของเขานั้นเปิดอยู่ แสดงว่าเขาคงมาถึงก่อนเธอแล้ว ดังนั้นหน้าที่ของเธอก็ควรชงกาแฟเข้าไปให้เขาเสียหน่อยดีกว่า ว่าแต่เขาดื่มกาแฟเเบบไหนกันนะ เข้าไปถามดูหน่อยดีกว่าแล้วกันก๊อกๆ คริมาลองเค่ะประตูสองที พอได้ยินเสียงอนุญาต เธอจึงได้ผลักประตูเข้าไป ดวงหน้าของเธอเริ่มเห่อร้อนยามเมื่อสบสายตาคมคู่นั้น