บททั้งหมดของ ซ่อนกลิ่นรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

๑๒ แสนห่วงใย “ พ่อหมอๆ !!! ” เสียงตะโกนลั่นโรงหมอตั้งแต่ก่อนที่ร่างกำยำจะอุ้มร่างอันไร้สติของเจ้ากลิ่นเข้ามาถึงด้านในโรงหมอเสียอีก “ ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ เอ็งไปตามหมอยามาประเดี๋ยวนี้ ” สาวใหญ่ร่างท้วมเอ่ยบอกกับบ่าวที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่ตนเองจะรีบพาพ่อรักษ์ให้อุ้มเจ้ากลิ่นมาวางที่เตียงไม้ มืออวบจับพลิกเนื้อตัวดูทันทีที่พ่อรักษ์วางเจ้ากลิ่นลง “ มิเป็นกระไรมากดอกเจ้าค่ะ อย่าได้เป็นกังวลใจนะเจ้าคะ ” “ หากมิเป็นกระไร เหตุใดพ่อกลิ่นถึงไม่ได้ตื่นขึ้นมาเล่า เอ็งรีบไปตามท่านหมอมาประเดี๋ยวนี้ ” “ ข้าให้บ่าวไปตามให้แล้วเจ้าค่ะ อีกประเดี๋ยวก็น่าจะถึงแล้วเจ้าค่ะ ขอคุณท่านโปรดสงบจิตสงบใจด้วยเจ้าค่ะ โรงหมอยังมีผู้ป่วยไข้อื่นอยู่ด้วยนะเจ้าคะ ” ถึงแม้จะดูต่ำศักดิ์กว่าพ่อรักษ์ แต่เพราะหญิงตรงหน้ามีแววตาและท่าทางน่าไว้ใจ พ่อรักษ์จึงได้แต่เก็บกลั้นความกังวลใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้ไปกระทบถึงผู้อื่น รออยู่ครู่ใหญ่ท่านหมอก็มาตรวจเจ้ากลิ่นที่ยังไม่ได้สติ ก่อนจะหันไปสั่งให้บ่าวในเรือนต้มยาตามที่ตนเองสั่ง แล

๑๔ หวงมีนัยยะมากกว่าห่วง (๑) หลังจากรับข้าวเช้ากับท่านเจ้าคุณพร้อม ๆ ความอึดอัดในสายตาเย้ายวนของแม่พุดตานที่ลอบมองตนเองตลอดช่วงที่กินข้าวด้วยกัน ถึงแม้ว่าในใจอยากตะโกนออกมาดัง ๆ ว่ารังเกียจมากขนาดไหน แต่เป็นเพราะไม่ได้ต้องการที่จะก่อปัญหาซ้ำให้เสียบรรยากาศ พ่อรักษ์จึงจำต้องนั่งกินข้าวร่วมกับเจ้าของสายตาอันน่ารังเกียจนี้ต่อไป และถึงแม้จะมีกระไรมาทำให้ขุ่นข้องหมองใจ แต่พ่อรักษ์ก็อดไม่ได้ที่จะมาลอบ ๆ มอง ๆ แถวเรือนบ่าว ร่างสูงชะเง้อมองเข้าไปในเรือนหวังเพียงว่าจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของคนที่ตนเองนั้นห่วงใยเพียงครู่เดียวก็จะกลับเรือน แต่เฝ้ามองแล้วเฝ้ามองอีกก็ไม่เห็นแม้แต่เพียงเงา “ คุณรักษ์กลับเรือนไปเถิดขอรับ ไอ้กลิ่นมันกินยานอนไปแล้วขอรับ คุณรักษ์มาก็ช่วยกระไรมันไม่ได้หรอกขอรับ ” น้ำเสียงยียวนกวนโทสะของไอ้จอมดังขึ้นด้านหลัง พ่อรักษ์หันไปมองตามเสียงก่อนยืดตัวตรงเต็มความสูงของตนเอง “ กูเป็นเจ้าของเรือนกูจะไปจะมาไม่เห็นจำเป็นต้องให้ขี้ข้าอย่างมึงมาสั่งกูไอ้จอม ” “ ใช่ขอรับ เพราะคนอย่างพวกข้ามันก็เป็นได้แค่ขี้ข้า

๑๖สูญเสีย" ไอ้ก้าน!!! "เมื่อแผ่นหลังของเจ้ากลิ่นลับตาไป ไอ้จอมมองตามอย่างหงุดหงิดก่อนจะตะโกนไปหาไอ้ก้านที่มันกำลังตักน้ำรดผักอยู่ห่างออกไปสามสี่แปลง" มึงเรียกกูทำไมไอ้จอม "" นังบัวที่มึงบอกกู ฝากไปบอกมันทีว่าคืนนี้กูจะรอที่เรือน "" ให้มันได้อย่างนี้สิวะไอ้จอมเพื่อนรัก "ค่ำคืนอันหนาวเหน็บในยามฤดูหนาวเช่นนี้บางคนอาจนอนอยู่ใต้ผ้าผวยผืนหนาเพื่อให้ตัวเองอบอุ่นและหลบความหนาวเย็นได้ แต่ไม่ใช่กับเรือนของไอ้จอมที่ตอนนี้สองร่างเปลือยเปล่าของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ไอ้ก้านเป็นพ่อสื่อให้คนหนุ่มที่ยังไม่มีคู่ครองกับหม้ายสาวผัวตายที่มีลูกอ่อนวัยไม่กี่เดือนให้ทั้งคู่ได้มาสนองความต้องการของความรู้สึกเบื้องลึกของตนเอง“ พี่จอมจ๋า... ”เสียงหวานใสของนังบัวที่คืนนี้มันฝากลูกของมันไว้กับบ่าวในเรือนเอ่ยขึ้นเมื่อมันเหยียบเข้ามาบนเรือนบ่าวของไอ้จอม แสงตะเกียงพลิ้วชวนให้บรรยากาศหวามไหว ไอ้จอมนั่งพิงกับเรือนร่างหนาไม่ได้สวมเสื้อเสียด้วยซ้ำมีเพียงโจงกระเบนเก่า ๆ เท่านั้นที่ยังคงอยู่บดบังความใหญ่โตของสิ่งที่อยู่ใต้โจงนั้นที่มันคงนูนเด่นให้เห็นแม้ว่าจะยังไม่เหยียดขยายเต็มที่ก็ตาม“ ฉันไม่คิดว่าพี่จอมจะยอมให้ฉั

๑๘หลบเลี่ยง“ นี่พ่อกลิ่นตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางอีกแล้วรึ ”พ่อรักษ์บ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเหมือนดังเช่นหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่คราที่เกิดเหตุการณ์หวามไหวบนเรือนบ่าวเมื่อสามสี่วันก่อน พ่อรักษ์สังเกตว่าเจ้ากลิ่นพยายามหลบหน้าหลบตา หากพอพบกันก็แสร้งว่าต้องไปช่วยทำงานที่อื่น ทั้ง ๆ ที่ความจริงเจ้ากลิ่นมีหน้าที่ดูแลแค่พ่อรักษ์อย่างเดียวเท่านั้น แต่ช่วงนี้เหมือนเจ้ากลิ่นพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่ต้องมีงานทำอยู่ตลอดเวลาพ่อรักษ์ล้างหน้าล้างตาจากน้ำในโถเบญจรงค์ที่เจ้ากลิ่นเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า สำรับข้าวปลาก็จัดหาไว้ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แต่สิ่งที่ขัดใจคนตัวโตที่นั่งอยู่บนฟูกนอนนั่นก็คือการไม่ได้เห็นหน้าคนที่อยากเห็นมากที่สุด“ ไอ้กลิ่นเอ้ย... ”เสียงเรียกจากบ่าวบนเรือนใหญ่เอ่ยมาจากทางด้านหลัง ทำให้เจ้ากลิ่นที่กำลังหาบน้ำอยู่ที่ท่าน้ำต้องหยุดหันหลังกลับไปมอง“ มีกระไรหรือจ๊ะป้า ”“ คุณรักษ์เรียกหาเอ็งน่ะ รีบไปเสียอย่าให้คุณรักษ์ท่านรอนาน ”“ จ้ะ ๆ ป้า พี่จ๊ะฉันฝากหาบน้ำสองกระบุงนี้ด้วยนะจ๊ะ ”เจ้ากลิ่นหันไปบอกกับบ่าวที่มาด้วยกันก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปที่เรือนใหญ่“ คุณรักษ์มี

๒๐เจ็บเจียนตาย“ ไอ้กลิ่นเอ๊ย คุณพุดตานเรียกน่ะ รีบไปเสียให้ไวจะได้ไม่โดนเอ็ดเอาอีก ”“ จ้ะป้า ”เจ้ากลิ่นที่กำลังกินข้าวเช้าต้องรีบวางจานในมือ มันล้างมืออย่างลวก ๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังเรือนใหญ่ บ่าวไพร่ที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันก็ได้แต่มองมันด้วยความสมเพช เพราะพักหลังมานี้เจ้ากลิ่นมักโดนคุณพุดตานเรียกใช้อยู่หลายครั้งหลายครา และหากคราใดมันไปหาช้าก็จะโดนเอ็ดมาเสียทุกครั้ง และทุกครั้งเธอจะเรียกใช้เฉพาะตอนที่พ่อรักษ์ไม่อยู่เท่านั้น ช่วงนี้เจ้ากลิ่นจึงกินข้าวไม่เคยอิ่มเลยสักมื้อ“ มันไปทำกระไรให้คุณพุดตานท่านไม่พอใจรึ”“ ข้าไม่รู้เหมือนกันร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันจะมีปัญหากระไรกับใครเขา ”“ คุณรักษ์รู้หรือยังก็ไม่รู้ว่ามันโดนเรียกใช้ขนาดนี้ ”“ อย่าให้เรื่องถึงหูเชียวข้าไม่อยากเห็นเรือนนี้ร้อนเป็นไฟ ”“ เฮ้อ...เช่นนั้นก็คงเป็นเวรเป็นกรรมของมันแล้วล่ะ ”“ ไปเอาโถขี้โถเยี่ยวกูไปทิ้ง ”เมื่อก้าวเท้าขึ้นเรือนมายังมิทันได้เอ่ยปากเสียงเล็กก็แผดกังวานออกมาก่อนที่จะได้เห็นหน้าเสียอีก“ ขอรับคุณพุดตาน ”เจ้ากลิ่นกระวีกระวาดรีบเข้าไปเอาโถในห้องออกมาเพื่อเอาไปทิ้ง นังจวงที่เห็นก็อดสมเพชเด็กหนุ่มกงห