All Chapters of ซ่อนกลิ่นรัก: Chapter 21 - Chapter 30

๒๑หวานชื่นทุกค่ำคืน“ พี่กลิ่นจ๊ะ พรุ่งนี้ไปทำบุญที่วัดกับรำพึงนะจ๊ะ พี่กลิ่นไม่ได้ไปกับรำพึงนานแล้ว ”“ ขอรับคุณรำพึง บ่าวก็อยากไปเหมือนกันขอรับ ”เจ้ากลิ่นตอบกลับนายสาวที่กำลังนั่งร้อยเครื่องแขวนเพื่อนำไปห้อยไว้ที่หน้าต่างทั่วเรือน วันนี้พ่อรักษ์ให้เจ้ากลิ่นอยู่ช่วยงานน้องสาวเนื่องจากตนเองต้องออกไปราชการกับท่านเจ้าคุณ โดยกำชับกับแม่รำพึงว่าพ่อกลิ่นต้องอยู่ช่วยงานใกล้ ๆ สายตาตลอด และไม่ให้เจ้ากลิ่นไปช่วยงานผู้ใดทั้งสิ้นไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงพุดตาน“ ถ้าอย่างนั้นพี่กลิ่นไปเก็บดอกมะลิมาให้รำพึงเพิ่มได้ไหมจ๊ะ เดี๋ยวรำพึงจะร้อยมาลัยถวายพระเพิ่มจ้ะ ”“ ได้ขอรับคุณรำพึง ”เจ้ากลิ่นเดินลงไปจากเรือนเพื่อไปทำตามที่แม่รำพึงต้องการ หญิงสาวนั่งร้อยเครื่องแขวนอยู่เงียบ ๆ โดยมีบ่าวสาวในเรือนสามสี่คนคอยเป็นลูกมือด้านข้าง“ แม่ได้ยินว่าพรุ่งนี้แม่รำพึงจะไปทำบุญที่วัดรึ ”คุณพุดตานเดินเข้ามาเอ่ยถามหลังจากที่เจ้ากลิ่นเดินลงจากเรือนไปเพียงครู่ แม่รำพึงลอบพรูลมหายใจออกอย่างโล่งอกที่เจ้ากลิ่นไม่ได้อยู่ตรงนี้“ เจ้าค่ะคุณแม่ รำพึงว่าจะไปชวนคุณแม่อยู่พอดีเลยเจ้าค่ะพรุ่งคุณแม่สะดวกหรือไม่เจ้าคะ ”“ มีใครไปบ้

๒๓ระเหเร่ร่อน“ พักเสียหน่อยนะ ”ไอ้จอมเอ่ยปากบอกกับเจ้ากลิ่นที่ตอนนี้ใบหน้าของมันแทบจะไม่มีสีเลือดอยู่แล้ว เลือดบนหลังของมันซึมออกมาจนน่าตกใจ ไอ้จอมได้แต่มองอย่างเป็นห่วงแต่ก็ทำกระไรมากไม่ได้ เพราะที่ที่พวกมันอยู่ตอนนี้คือกลางป่าระหว่างพระนครกับหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไอ้จอมเคยอาศัยอยู่ หากเป็นคนที่ร่างกายแข็งแรงดีการเดินทางนี้คงแค่วันเดียวก็น่าจะถึงได้ไม่ยาก แต่นี่เจ้ากลิ่นเจ็บหนักแถมสภาพจิตใจของมันตอนนี้แค่ลุกขึ้นนั่งมันก็ยังลำบาก“ เอ็งไหวมั้ยกลิ่น ”“ พักสักหน่อยก็ดีขึ้นจ้ะพี่จอม ”“ แต่หน้าเอ็งซีดมาก พี่ว่าคืนนี้เราค้างกันที่นี่ดีกว่า ขืนยังเดินไปเรื่อย ๆ แล้วเอ็งไม่ไหวเอากลางป่าที่ลึกกว่านี้จะอันตรายเสียเปล่า ๆ ”เจ้ากลิ่นได้แต่พยักหน้าเพราะมันเองก็รู้สึกเหมือนตัวรุม ๆ มาครู่ใหญ่แล้วเหมือนกัน ไอ้จอมเอากระบอกไม้ไผ่ภายในมีน้ำสะอาดยื่นให้เจ้ากลิ่นกิน ก่อนที่มันจะเอาผ้าที่พกมาด้วยปูรองบนพื้นให้เจ้ากลิ่นได้นอนอย่างสบายตัว“ เอ็งนอนกงนี้เสีย เดี๋ยวพี่จะไปหาฟืนมาก่อไฟไล่ยุงให้ ไม่ต้องกลัวแถวนี้ไม่ได้ไกลจากพระนครเท่าใด ยังพอมีคนไปมาให้เห็นอยู่บ้าง ”“ จ้ะพี่จอม... ”ไอ้จอมลูบหัวน้องอย่างรัก

๒๕สุขสมและตรมทุกข์“ พี่รักษ์...อ่อนโยนกับบ่าวด้วยนะขอรับ ”“ พี่จะทะนุถนอมพ่อกลิ่นไม่ให้ช้ำเลย พี่สัญญา ”พูดจบพ่อรักษ์ก็ขยับมือขึ้นลงส่วนหัวแดงก่ำมีน้ำใสปริ่ม นิ้วด้านไล้วนน้ำเหนียวให้เคลือบไปทั่วท่อนรัก มันฉ่ำแฉะจนเสียงขยับขึ้นลงนั้นดังสลับกับเสียงร้องครวญครางของเจ้ากลิ่น“ อ้าาา...อื้อออ... ”มือหนาอีกข้างคว้าข้อมือขาวของคนด้านล่างออกจากปากของตนเองสอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน เมื่อไม่มีท่อนแขนปิดปากไว้ เสียงหวานก็ครางออกมาอย่างอดไม่อยู่ ยิ่งยอดถันถูกลิ้นร้อนสาละวนดูดเม้มเสียงหวานก็ดูจะเย้ายวนเจ้าของลิ้นร้อนให้ยิ่งโลมเลียรุนแรง ส่วนอ่อนไหวก็ไม่ต่างกันมือหนาของพ่อรักษ์รูดขึ้นลงจนหนังหุ้มส่วนปลายนั้นลงมาจนสุด ขนาดของมันเมื่ออยู่ในมือใหญ่ของพ่อรักษ์นั้นมองแทบไม่เห็น แต่มันก็แข็งตึงเพราะแรงรูดรั้ง เสียงเฉอะแฉะดังประสานเสียงลมหายใจและสายฝน“ อื้อ...อ้าาา พี่รักษ์...อ๊ะ บ่าวรู้สึกแปลก ๆ อ้า อื้อออ....ม....บ่าวกลั้นไม่ไหวแล้วขอรับ อ้าาา... “ของเหลวสีมุกของเจ้ากลิ่นพุ่งออกมาอย่างแรง กระเซ็นเลอะหน้าท้องทั้งของตนเองและคนที่อยู่แนบชิดกัน พ่อรักษ์ขยับมือให้ช้าลง เสียงหอบหายใจของเจ้ากลิ่นนั้นช่าง

๒๗ข้อแม้สุดท้ายจากวันเป็นเดือน เคลื่อนเลื่อนจนผ่านไปอีกปีที่พ่อรักษ์นั้นมาอยู่กับเจ้ากลิ่นที่นี่ มีหลายคราที่เจ้ากลิ่นถามถึงทางเรือนท่านเจ้าคุณ ว่าทราบหรือไม่ที่พ่อรักษ์มาอยู่กับตนที่นี่ แต่พ่อรักษ์มักเลี่ยงที่จะตอบทุกครั้งไป จนหลายครั้งเข้าเจ้ากลิ่นก็เลยเหนื่อยที่จะถามอีกต่อไปชีวิตในทุก ๆ วันที่ผ่านไปเต็มไปด้วยความเรียบง่าย เช้ามาพ่อรักษ์ก็โรยข้าวเปลือกให้ไก่ในเล้า รดน้ำแปลงผัก พรวนดิน สายหน่อยหลังจากที่เจ้ากลิ่นไปสอนหนังสือเด็กที่วัด พ่อรักษ์ก็จะออกไปหาปลาไปขายที่ตลาด ตกเย็นมาก็ไปช่วยเจ้ากลิ่นเก็บกวาดลานวัดบ้าง เช็ดถูด้านในพระอุโบสถบ้างตามแต่ว่าเจ้ากลิ่นนั้นจะให้ไปทำตรงไหน“ เหนื่อยมั้ยขอรับ ”“ ไม่เหนื่อยจ้ะ พ่อกลิ่นเล่าเหนื่อยหรือไม่ ”“ พี่รักษ์ทำเสียคนเดียวหมดเยี่ยงนี้ ข้าจะไปเหนื่อยได้อย่างไรเล่าขอรับ ”เจ้ากลิ่นเอ่ยแล้วอมยิ้มน้อย ๆ ส่งไปให้คนตรงหน้าที่เหงื่อกาฬไหลจนเนื้อตัวเงาวับ“ โยมกลิ่น โยมรักษ์... ”“ ขอรับหลวงตา ”“ มีคนมาหาโยมทั้งสอง อาตมาให้โยมผู้นั้นรออยู่ที่ศาลาวัดน่ะ ”“ ขอรับหลวงตา ”“ ประเดี๋ยวก่อนโยมรักษ์ โยมกลิ่น ”เมื่อเจ้ากลิ่นกับพ่อรักษ์นั้นกำลังเดินไปหาคน

๒๙เมามายท่านเจ้าคุณนอนไม่ได้สติมาสามวันแล้ว บนเรือนใหญ่นั้นหมอยาเข้าออกไม่เว้นวัน พ่อรักษ์กับเจ้ากลิ่นเองก็ได้แต่ยืดเวลาในการหนีออกไปจากเรือนนี้ไปเรื่อย ๆ เพราะถึงแม้นว่าพ่อรักษ์ไม่ได้เอ่ยกระไรออกมา แต่เจ้ากลิ่นเองก็พอจะดูออกว่าคนข้างกายนั้นเป็นห่วงบิดามากเพียงไร“ กินข้าวเสียหน่อยนะขอรับพี่รักษ์ ”“ ... ”สีหน้าอิดโรยของพ่อรักษ์นั้นมองกลับมายังเจ้ากลิ่นที่ยกสำรับข้าวขึ้นมาให้“ พี่รักษ์เจ็บไข้กงไหนหรือไม่ขอรับ สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ”“ พี่ไม่ได้เป็นกระไรหรอกพ่อกลิ่น ”“ เป็นห่วงคุณพ่อหรือขอรับ ”“ พี่ไม่เคยคิดว่าคุณพ่อท่านอาการจะหนักเยี่ยงนี้ นี่ก็หลายวันแล้วคุณพ่อก็ยังไม่ได้สติ ”“ คุณท่านต้องไม่เป็นกระไรดอกขอรับ คุณท่านเป็นคนดี อย่างไรเสียคุณพระท่านย่อมต้องคุ้มครอง ”“ หากคุณพ่อหายดีเมื่อใด พ่อกลิ่นจะออกไปจากเรือนนี้กับพี่ใช่หรือไม่ ”“ ขอรับ...เราไปอยู่ในที่ที่มีแค่พี่รักษ์กับน้องกันแค่สองคนนะขอรับ ”พ่อรักษ์เอื้อมมือไปฉวยข้อมือของเจ้ากลิ่นมาวางไว้ที่แก้มของตนเอง หวังเพียงแค่ความอบอุ่นจากฝ่ามือของคนที่ตนเองรักนั้นจะทำให้รู้สึกหายเหนื่อยล้าได้“ กินข้าวเถิดขอรับ น้องทำแกงสายบัวของ