All Chapters of สามี 1: Chapter 11 - Chapter 20

สามี(10)"แนนกินอะไรสั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ" เมื่อถึงร้านอาหาร นักศึกษาที่ลูกสาวคะยั้นคะยอเร้าหรือให้มา เกิดการประหม่าอย่างตื่นตระหนก เมื่อย่างกรายเข้ามาในร้านอาหารของห้างสรรพสินค้า อาการที่เผลอหลุดลอดออกมาทำให้พ่อเจสังเกตเห็นก่อนที่เธอจะเข้าสู่อาการปกติ"ค่ะ...แล้วแต่พี่เจเลยค่ะแนนกินได้หมด" แนนส่งยิ้มอ่อนพร้อมบอกต่อ และคนตรงหน้าก็ตอบรับด้วยการพยักหน้าก่อนจะโบกมือเรียกบริกร"พี่แนนขา หิวอะไรกินเลยค่ะ คุณพ่อจ่ายเงิน กินเยอะ ๆ ให้พุงโต ๆ เหมือนไอติม แบบนี้ ๆ" เด็กหญิงไอติมที่ดูมีความสุข พูดสาธยายพร้อมกับลูบพุงป่องกลมของตัวเองอย่างยกตัวอย่าง"กลมแบบนี้เลยเหรอคะ" แนนก้มหน้าสนใจมองเด็กหญิงที่นั่งข้าง ๆ ตั้งแต่อยู่บนรถจนตอนนี้เธอติดพี่แนนแจยิ่งกว่าเงา ผู้เป็นพ่อที่เคยให้ความสนใจกลายเป็นหมาเหงาไปเสียแล้ว"แบบนี้เลยค่ะ.....แบบไอติมกินช้างมาท้องอ้วนเลย คิก คิก ฮ่า ฮ่า" เด็กหญิงเงยหน้าหัวเรากับคนที่สูงกว่า รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวใจที่สดใสเดียงสาของเธอ ทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นดีใจที่ลูกสาวยิ้มได้และดูมีความสุข ความสุขที่กลั่นออกมาทางแววตากลมโตของลูกสาว"ไอติมหยุดพูดบ้างก็ได้.....พี่แนนปวดหูแล้วมั้งพ่

สามี(12)หลายวันผ่านพ้นไป สภาพจิตใจเด็กหญิงก็ยังคงบอบช้ำ ด้วยคำพูดที่เพื่อนหญิงร่วมห้องชอบล้อเลียนเธอ"จอย วันนี้พี่มีประชุมฝากไปรับน้องที่โรงเรียนด้วยนะ""ค่ะพี่เจ"คุณพ่อเจสั่งการเมื่อเดินจูงมือลูกสาวลงมาจากบนบ้านชั้นสองการถูกเพื่อนล้อทำให้เด็กหญิงไม่อยากจะไปโรงเรียน เธอพยายามทำหลายอย่างเพื่อเลี่ยงสถานที่ใหม่ที่คิดว่าจะทำให้เธอหายเหงา แต่กลับกลายเป็นสถานที่ทำร้ายจิตใจของเธอให้ห่อเหี่ยวกว่าเดิมเธอจะมีอาการทางสีหน้าทุกครั้งที่พ่อบอกต้องไปโรงเรียน แม้จะบาดลึกในใจแต่ก็ยอมไปโรงเรียนตามที่คนเป็นพ่อร้องขอ"คูมพ่อ~~~" เด็กหญิงเรียกขานแผ่วเบา น้ำเสียงที่เปรยออกมา แววตาที่เงยมองผู้เป็นพ่อนั้นดูเศร้าเพราะเธอไม่อยากที่จะไปโรงเรียน"ว่าไงคะคนเก่ง""ไม่ไปโรงเรียนได้ไหม?"เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า ดวงตากลมที่มองผู้เป็นพ่อนั้นสื่อถึงการอ้อนวอน....ซึ่งคนเป็นพ่อนั้นรู้ดีและเห็นใจ แต่ถ้าปล่อยให้ลูกสาวอยู่แค่ในกรอบบ้าน เธอจะไม่กล้าเผชิญกับสิ่งรอบกายและกลายเป็นคนอ่อนแอแม้ว่าคนเป็นพ่อจะเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นลูกสาวหน้าเศร้า ใช่ว่าไม่เจ็บปวด มันรวดร้าวไปทั้งดวงใจ แต่จะให้ลูกอยู่แค่พื้นที่นี้คงจะไ

สามี (14)"ว่าไงครับคุณไฟผู้คิวยาวยิ่งกว่าดารา" ทันทีที่เจเดินเข้ามาในห้องประชุม ที่มีเพื่อนสนิทนั่งรออยู่....คำแซวที่เอ่ยขึ้นจนไฟคุ้นชินเพราะนานทีเขาจะเข้าบริษัท ที่เหลือก็ปล่อยให้คุณพ่อเจผู้ฉลาดและเก่งกาจดูแล"ธรรมดาเพื่อนรัก...แล้วนี่ลูกค้านัดกี่โมงวะ""บ่ายสอง อีกสักพักคงมา" เจบอกกล่าวพรางสายตามองไปยังนาฬิกาที่แขวนผนัง"พี่เจคะ ลูกค้ามาแล้วค่ะ" แจงเลขาสาวสวยเอ่ยบอก"อ่า...เชิญมาเลยครับ" เจที่ได้รับรายงาน สั่งการต่อไปพร้อมกับนำพาตัวเองเดินไปนั่งยังหัวโต๊ะเพื่อรอคุยงาน.....ประตูห้องประชุมเปิดออก เผยให้เห็นบุคคลที่มาใหม่ ไฟ เจ และแนนลุกยืนแทบพร้อมกันอย่างให้การต้อนรับหญิงสาวที่ดูมาดมั่นในชุดสีเเดงเพลิง งามสง่าดุจนางพญาก็ไม่ปาน เดินนวยนาดวางท่าเข้ามาใกล้ ความงามที่เห็นทำเอาไฟเพื่อนสนิทพ่อเจนั้นตาค้างตะลึง"สวัสดีครับ คุณไอรดา" เป็นเจที่เดินไปต้อนรับก่อนที่เธอจะเดินมาถึงที่นั่งที่จัดเตรียมพร้อมกล่าวทักทายอย่างสุภาพ ในแบบคนรุ่นราวคราวเดียวกัน"สวัสดีค่ะ" ไอรดาตอบรับคำทักทายด้วยรอยยิ้ม"สวัสดีครับ ผมอภิชาติ...เชิญคุณไอรดานั่งก่อนครับ" ไฟที่ได้สติจากการตะลึงรีบบึ่งทักทาย พรางผายมือเชื้อ

สามี(16)"คูมพ่อกลับมาแล้ว เย้ ๆ" เด็กหญิงไอติมที่กำลังนั่งเล่นกับแจงและแนน กระโดดโลดเต้นชูสองมืออย่างดีใจ พร้อมกับรีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อที่เธอนั้นแสนจะคิดถึง"กินข้าวหรือยังคะคนเก่ง....ฟอด หื้ม แก้มลูกสาวห๊อมหอม" ผู้เป็นพ่อที่แสนจะเหนื่อยล้าจากการทำงาน เมื่อมาบ้านเห็นหน้าลูกสาวความเหนื่อยล้าก็คลายหายไปทันที"ยังเลยค่ะ น้องไอติมรอกินข้าวอร่อย ๆ กับคูมพ่อ" เด็กหญิงว่ากล่าวอย่างเดียงสา"พี่แจงกับพี่แนนกลับหรือยัง?" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม"ยังเลยค่ะ อยู่ในครัวกับยายปริก" เด็กหญิงให้คำตอบแก่ผู้เป็นพ่อ"จอยเก็บของให้ค่ะ" จอยพี่เลี้ยงสาวเดินมาใกล้พร้อมกับเสนอทำหน้าที่เก็บของในมือของผู้เป็นนาย"ขอบใจ...เอ้อจอยพรุ่งนี้น้องหยุดเดี๋ยวเตรียมของให้น้องด้วยนะ พี่จะพาน้องไปทำงานด้วย" คุณพ่อเจสั่งการแก่พี่เลี้ยงสาว"แล้วจอยต้องไปกับน้องไอติมไหมคะ?" จอยถามต่อและเธอก็ตั้งตารอคำตอบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ในใจนั้นลุ้นระทึก"ไอติมไม่ดื้อ น้องอยู่ได้จอยไม่ต้องไปหรอก...อยู่ช่วยงานป้าปริกที่บ้านดีกว่า" คุณพ่อเจบอกกล่าวเพราะเขาตั้งใจจะพาลูกสาวไปเที่ยวเล่นต่อให้ผ่อนคลาย"เย้ ๆ พรุ่งนี้น้องไอติมจะได้ไปทำงานกับคู

สามี(18)"วันนี้น้องไอติมห้ามซนเเล้วก็ห้ามกวนพี่แนนกับพี่แจงด้วยนะ" คุณพ่อเจเอ่ยย้ำแก่ลูกสาวเมื่อก้าวขาเดินเข้ามาในตัวอาคารสำนักงาน"โธ่ คูมพ่อขา.....น้องไอติมจำได้ค่ะ คูมพ่อขี้บ่น น้องไอติมจะไม่ดื้อไม่ซนเป็นเด็กดีแน่นอนค่ะ" เด็กหญิงเดินจับมือผู้เป็นพร้อม พร้อมเสียงเล็กๆ ที่เอ่ยอย่างสร้างความมั่นใจแก่พ่อเจ"เก่งมากค่ะ....""น้องไอติมกลัวพี่แนนไม่รัก แฮ่ ๆ ..." เด็กหญิงหัวเราะเจื่อนพร้อมเงยหน้ามองคุณพ่อเจที่เดินจับมือ ส่วนมืออีกข้างก็ถือสัมภาระและของกินให้ลูกสาวตัวน้อย"หื้ม....คำก็พี่แนนสองคำก็พี่แนนนะเดี๋ยวนี้" คุณพ่อเจแซวลูกสาวพรางลอบยิ้ม เดี๋ยวนี้ลูกสาวตัวน้อยยิ้มบ่อยขึ้น ใบหน้าดูสดใสกว่าแต่ก่อนดั่งเธอนั้นมีความเปี่ยมล้นจากภายใน"รักพี่แนนค่ะ...น้องไอติมชอบพี่แนน""ปากหวานจริงลูกสาวพ่อ""ปากหวานเหรอคะคูมพ่อ....งื้อต้องฟันผุแน่ ๆ ครูบอกว่ากินของหวานฟันจะผุ ไม่เอาไม่อยากปากหวานกลัวฟันผุ.....คูมพ่อขาไม่เอา ๆๆๆ" เด็กหญิงโวยวายเมื่อเเปลงความหมายผิดเพี้ยนไปตามประสาและจินตนาการ"ฮ่า ฮ่า .....ไม่ใช่แบบนั้นค่ะไอติม" ผู้เป็นพ่อถึงกับขำลั่นกับจินตนาการของลูกสาว((พี่เจสวัสดีค่ะ/ครับ)) ระหว่าง