ตอนที่ 17

สามี(17)

"หิวจังเลยค่ะคูมพ่อ" เด็กหญิงเอ่ยบอกขณะที่นั่งรถไปทำงานกับผู้เป็นพ่อในเช้าของวันใหม่

เด็กหญิงดีใจและตื่นเต้นเมื่อเธอนั้นตั้งหวังจะได้พบกับคนที่เธอนั้นสนิทชิดเชื้อ

"เมื่อเช้าหนูไม่กินข้าวเหรอ....พ่อเห็นยายปริกบอกจะทำของโปรดให้หนูนี่คะ" คุณพ่อเจย้อนถาม สายตาพรางหันมองลูกสาวที่นั่งคาดเข็มขัดเบาะข้าง

"กินกุ้งแช่น้ำไปฉองตัวค่ะ" เด็กหญิงเอ่ยบอก

"ทำไมกินน้อยจังล่ะ.....อิ่มเหรอ?" คุณพ่อเจย้อนถาม เพราะปกติของโปรดปรานลูกสาวจะกินจนทำหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ

"เอาไปฝากพี่แนนค่ะ.....อยากกินกับพี่แนน" เด็กหญิงบอกกล่าวทำเอาคนเป็นพ่อนั้นหันควับมามอง ก่อนจะหันเหสายตามองตามท้องถนน มือบังคับพวงมาลัย ก็ลูกสาววัยสดใสเล่นติดผู้ช่วยเลขายิ่งกว่าเงาตามตัว

แม้แนนจะกลับบ้านหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ไม่วายที่ลูกสาวตัวจิ๋วพูดพร่ำอย่างนึกถึง เธอมักจะเอ่ยชมพี่แนนของเธอให้พ่อฟังจนกว่าเธอนั้นจะหลับใหลถึงเงียบปากสนิทไป

"น้องไอติมชอบพี่แนน พี่แนนใจดีและสวย แก้มพี่แนนก็ห๊อมหอม ไอติมหอมแล้ว คูมพ่อหอมหรือยังคะ" เด็กหญิงพูดร่ายยาวอย่างมีความสุข หัวเล็กๆ เอียงจนได้มุมองศา สายตาจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างจดจ่อรอคำตอบ

คำถามที่ลูกสาวแสนจะเดียงสาเอื้อนเอ่ย ทำเอาผู้เป็นพ่อนั้นถึงกับเกิดอาการเคอะเขินใบหูแดงซ่าน....การหอมแก้มที่เด็กหญิงนั้นกระทำ เธอคงไม่เข้าใจว่าใครจะทำบุ่มบ่ามไม่ได้

"พ่อหอมพี่แนนไม่ได้หรอกนะคะไอติม..." ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น จะตอบลูกสาวอย่างไรดีกับคำถามของเธอ เพื่อให้เธอเข้าใจง่าย ๆ ....พ่อเจปวดหัวอีกแล้วกับการช่างถามของลูกสาว

"ทำไมล่ะคะ?...." เด็กหญิงย้อนอย่างไม่เข้าใจ

"เอ่อ พ่อจะตอบยังไงดี....คือพี่เเนนโตแล้วพ่อคงทำแบบนั้นไม่ได้ พี่เเนนต้องดุพ่อแน่ ๆ" ด้วยไม่รู้จะให้คำตอบลูกสาวยังไง ด้วยความเป็นผู้ชายที่คิดคำพูดไม่เก่ง จึงตอบได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้

"ทำไมต้องดุด้วยล่ะคะ?" เด็กหญิงยังคงถามต่อ พร้อมกับสีหน้าที่ยังแสดงถึงความไม่เข้าใจ

"ก็พ่อเป็นผู้ชาย ไปทำแบบนั้นกับพี่แนนไม่ได้"

"ทำไมไม่ได้ น้องไอติมยังทำได้เลยค่ะ น้องไอติมหอมแก้มพี่แนนฉองข้างเลย นุ่มด้วยนะคะคูมพ่อ"

"ไอติมเหนื่อยไหมลูก....พ่อว่าหนูหยุดพูดสักพักไหมคะ หิวน้ำไหม?" เมื่อตันแล้วซึ่งคำตอบที่ลูกสาวนั้นเกิดคำถามไม่หยุด คนเป็นพ่อจึงบ่ายเบี่ยงทันที

"เริ่มเหนื่อยแล้ว อ๋า....หิวน้ำจัง" เด็กหญิงบอกกล่าว

"งั้นแวะร้านสะดวกซื้อเนอะ....ซื้อฝากพี่แจงกับพี่แนนด้วยดีไหม?" ผู้เป็นพ่อหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดตรงร้านสะดวกซื้อหลากสี ที่ผู้คนนิยมกันเลือกสรรค์สิ่งของ

"ค่ะคูมพ่อ ซื้อหลายอย่างได้ไหม?" เด็กหญิงดีใจเมื่อผู้เป็นพ่อนั้นออกปากอนุญาต

"ได้ค่ะ....เลือกแต่พอกินนะคะ เดี๋ยวหนูกินไม่หมด ทิ้งขว้างของกินมันไม่ดี" คนเป็นพ่อกล่าวพรางสั่งสอนให้เด็กหญิงจดจำ แม้จะมีเงินเพียงพอในการจับจ่าย แต่ก็ไม่อยากให้ลูกสาวติดนิสัยฟุ่มเฟือย

"ขอบคูมค่ะ....คูมพ่อใจดี" เด็กหญิงเดินนำหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่นึกกลัวสถานที่ สองขาเล็กๆ วิ่งตรงดิ่งไปยังโซนขนมหลากหลาย สายตาของผู้เป็นพ่อมองลูกสาวอย่างอิ่มเอมใจ และสิ่งที่ลูกถามก่อนหน้า เมื่อนึกถึงก็ทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นใบหน้าร้อนผ่าว

'แก้มพี่แนนห๊อมหอม' คำบอกเล่าที่ลูกสาวนั้นกระทำที่ผ่านมา หวนให้นึกถึงใบหน้าของนักศึกษาฝึกงานทันที จนพ่อเจนั้นถึงกับหลุดยิ้มออกมาอย่างเผลอลืมตัว......