All Chapters of เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน: Chapter 81 - Chapter 90

  การเดินเที่ยวชมเมืองของบุคคลอย่างกู้หลุนกงจู่ที่มีฉายาว่าเป็นองค์หญิงเจ้าสำราญจะไปที่ใดได้ นอกเสียจากหอสุราขึ้นชื่อของเมืองไห่ฉิน ชั้นบนสุดของหอสุราเซียงซีคือที่ที่เฉินอันหนิงเลือกมานั่งดื่มกับน้องสาว ภายใต้ท่าทีคล้ายกับสตรีเสเพลสองพี่น้องนั้น สายตาของทั้งคู่ก็สำรวจผู้คนที่สัญจรไปมาอยู่เช่นกัน...นัยน์ตาหงส์ทอดมองถนนเบื้องล่างที่เมื่อครู่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนแต่ยามนี้ถูกกลุ่มทหารไล่ต้อนให้หลีกจากทางด้วยความไม่ชอบใจ ท่าทีของทหารเหล่านั้นจะเรียกว่าหยาบคายก็ว่าได้ ไม่เพียงแค่ใช้เสียงข่มขู่ แต่ยังลงไม้ลงมือกับชาวบ้านเสียอีก...ช่างป่าเถื่อนเสียจริง“ไม่รู้เป็นขบวนเสด็จจากแคว้นไหนนะเจ้าคะ ถึงได้ป่าเถื่อนเช่นนี้” ไม่เพียงแค่เฉินอันหนิงที่รู้สึกไม่ชอบใจ เฉินลี่หลินเองก็เช่นกัน หากกลุ่มทหารเหล่านั้นเป็นคนของแคว้นไห่ก็แล้วไปเถิด อีกหน่อยฮ่องเต้องค์ใหม่จะต้องจัดการอย่างแน่นอน แต่นี่ไม่ใช่ ทหารเหล่านี้มากับขบวนเสด็จของแคว้นใดสักแห่งที่มาร่วมงานพิธีทั้งที่เป็นอาคันตุกะ แต่กลับทำตัวหยาบคายเช่นนี้ ราวกับว่าเป็นแคว้นให

 แม้อยากจะอยู่หยอกล้อน้องสาวต่างสายเลือดนาน ๆ แทนที่จะกลับเข้าวังไปปวดหัวกับเรื่องน่ารำคาญแต่ไห่ซุนหลิงก็ไม่อาจรั้งอยู่ได้ ทุกอย่างจึงจำต้องยุติลง จิวหลินและจิวฝู่อารักขาพี่ใหญ่ของพวกเขากลับวัง ส่วนนางและน้องสาวก็...มิได้กลับตำหนักรับรอง หากแต่เปลี่ยนสถานที่เป็นโรงน้ำชาเท่านั้น“พี่ใหญ่ สตรีนางนั้นงดงามมากเลย” เสียงบอกเล่าอย่างตื่นตาตื่นใจของเฉินลี่หลินเรียกให้ผู้เป็นพี่ใหญ่ที่กำลังจ้องมองโฉมสะคราญนางหนึ่งที่กำลังบรรเลงพิณอยู่กลางเวทีแสดงต้องมองตามสตรีงดงามที่เฉินลี่หลินพูดถึงมิใช่เหล่าโฉมสะคราญที่ทำงานอยู่ในโรงน้ำชาแห่งนี้ แต่เป็นสตรีที่เข้ามาใหม่ สตรีผู้นั้นมีผู้ติดตามถึงห้าคนด้วยกัน ซ้ำท่าทียังนับได้ว่าสง่างาม ไว้ตัว และ...หยิ่งยะโส“เฒ่าแก่เหลียง โต๊ะประจำของคุณหนูหยางอ้ายฉิง เหตุใดจึงมีผู้อื่นนั่งอยู่” สตรีที่การแต่งกายบ่งบอกว่าเป็นสาวใช้แต่ก็ทระนงตนเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ร้อนถึงเฒ่าแก่เจ้าของโรงน้ำชาต้องออกมายอบตัวขอทุเลาโทษ ท่าทีนั้นทำให้เฉินอันหนิงและเฉินลี่หลินคิดถึงเหล่ามามาหรือนางกำนันที่ติดตามพระสนมยศใหญ่ขึ

 พบกันถือเป็นวาสนา ทว่าหยางอ้ายฉิงใช่ว่าจะอยู่พูดคุยกับพวกนางได้นาน นางอยู่อีกเพียงครู่เดียวก็ต้องกลับเมื่อมีคนของจวนสกุลหยางมาตามให้กลับ เชื้อพระวงค์สาวของต้าเฉินทั้งสองต่างก็เข้าใจได้ไม่ยาก หยางอ้ายฉิงกำลังจะแต่งเข้าราชวงค์ ต้องระวังทั้งชื่อเสียงและกิริยา ซ้ำยังต้องเตรียมตัวสำหรับการเข้าวัง ในแต่ละวันของนางมิได้ว่างเช่นพวกนางสองคน จึงได้แต่บอกลาคนเพิ่งพบเจอและบอกเพียงว่าแล้วพบกันใหม่หยางอ้ายฉิงสะดุดใจกับคำว่าพบกันใหม่อยู่เล็กน้อย แต่ก็ส่งยิ้มกลับมาและตอบกลับมาว่าแล้วพบกันใหม่ บ่งบอกว่าว่าที่ฮองเฮาก็อยากจะพบเจอกับพวกนางอีก แม้ลึก ๆ จะคิดว่าโอกาสจะได้พบเจออีกนั้นแทบจะไม่มีนั่นเพราะหยางอ้ายฉิงไม่รู้สถานะของพวกนาง แต่ทั้งเฉินอันหนิงและเฉินลี่หลินต่างก็รู้ดีว่าจะต้องได้พบเจอกันอีกอย่างแน่นอน เพียงแค่พบกันในอีกสถานะเท่านั้น“พี่ใหญ่ ท่านจะอยู่ที่นี่ต่อหรือ หรือจะไปที่ใดกันดี” เฉินลี่หลินสอบถามพี่สาวทันทีหลังจากที่หยางอ้ายฉิงจากไปและการแสดงบนเวทีเริ่มไม่น่าสนใจ ลึก ๆ แล้วนางอยากไปที่อื่นแล้วด้วยว่าที่แ

 “คุณหนูใหญ่ หากท่านมิเชื่อคำทำนายของข้าในตอนนี้ก็ไม่เป็นอันใด แต่นับจากวันนี้ไปอีกสองวัน ท่านจะต้องเชื่อข้าอย่างแน่นอน” หนิงอันเอ่ยอย่างคนมองทุกสิ่งออกอย่างทะลุปรุโปรง และก็ไม่ใช่เรื่องผิดแผกอันใด มีผู้คนมากมายที่ไม่เชื่อว่าผู้คนจะสามารถมองเห็นอดีตหรืออนาคตได้ ย่อมเชื่อได้ยากและสำหรับองค์หญิงตรงหน้าที่ผ่านการหวนคืน นางย่อมเชื่อว่าในโลกนี้มีเรื่องเหนือธรรมชาติอยู่ ผู้ที่หยั่งรู้ย่อมมีอยู่จริง เพียงแต่...ผู้ที่แสดงตัวว่าหยั่งรู้นั้น ใช่ตัวจริงหรือไม่ นั่นคือสิ่งที่คนตรงหน้ายังมิเชื่อทั้งหมดนักพยากรณ์ผู้หยั่งรู้ฟ้าดินมิได้ขุ่นเคืองกับสีหน้าลังเลนั้น นางเข้าใจเป็นอย่างดี และก็พร้อมจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นจริง “อีกสองวันหลังจากนี้สิ่งที่ข้าบอกกับท่าน เจ้าสำนักเฟยผิงจะเอ่ยกับท่านอีกครั้ง แม้มิได้พูดเหมือนกันทุกคำ แต่ย่อมคล้ายกันอย่างแน่นอน นั่นคือ...ระวังตัวด้วย อย่าได้ประมาท ท่านอยู่ เขาอยู่ ท่านตาย เขาตาย”“และ...สิ่งที่ข้าบอกแก่ท่านไม่ได้ เขาจะให้คำตอบท่านได้ ทุกอย่างที่ข้

 ก้านธูปต่อมาไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อใด ทว่ารอบตัวของกู้หลุนกงจู่ผู้สูงศักดิ์กลับเงียบสนิทมาได้ระยะนึงแล้วจนนางนึกเอะใจ กว่าจะเอะใจและรู้สึกแปลก ๆ เมื่อมองไปเบื้องหลังก็ไร้เงาผู้คนไปเสียแล้ว“ลี่เอ๋อร์ จื่อหมิง ไปที่ใดหมด”ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีผู้ใดตอบมาแม้ครึ่งคำ ยิ่งเงาและความเคลื่อนไหวของคนเหล่านั้นก็ไม่มีเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นเฉินลี่หลิน หรือฟู่จื่อหมิง หรือองครักษ์คนอื่น ๆไร้วี่แววของคนเหล่านั้น มีเพียงคนผู้นั้นที่ยังคงสัมผัสได้ว่ายังติดตามอยู่...เจ้าน้องตัวแสบเล่นอันใดกันไหนว่ามิใช่วันนี้อย่างไรเล่า“เฮ้อ...เช่นนั้นข้าจะนั่งชมพระจันทร์รอพวกเจ้าสักครู่แล้วกัน” องค์หญิงขั้นหนึ่งแห่งต้าเฉินส่งเสียงราวกับต้องการบอกกับน้องสาวและองครักษ์ที่อยู่ ๆ ก็พลัดหลงกันก่อนจะใช้วิชาตัวเบาลอยตัวขึ้นไปบนหลังคาบ้านหลังใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าโฉมสะคราญแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทอดมองพระจันทร์เบื้องบนที่ส่องสกาวงดงาม ใบไม้ที่ซุกซ่อนเอาไว้ภายในเสื้อถูกหยิบออกมา