บททั้งหมดของ (ของหวง) มาเฟีย BAD : บทที่ 71 - บทที่ 80

คุณเพลิงหันหน้ามามองฉันแล้วยักคิ้วให้ เขาทำตัวชิลล์ ๆ แบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่ตอนนี้ทั้งยายแล้วก็โอมอ้าปากค้างกันไปแล้วใครจะไปคิดล่ะนั่งกินข้าวอยู่ดี ๆ หลานสาวจะถูกขอหมั้นสายฟ้าแลบขนาดนี้“เรื่องเงินหมั้นยายเรียกมาได้เลยนะครับ ทางผมไม่ติดปัญหาอะไร”“ยายว่าน่าจะรอให้เอยมันเรียนจบก่อนนะพ่อหนุ่ม”สีหน้าของคุณเพลิงบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังผิดหวังที่ถูกปฏิเสธ“ผมคิดเอาไว้ว่าอยากจะขอหมั้นเอาไว้ก่อน เรียนจบผมจะขอเอยแต่งงาน” เขายังพยายามพูด ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเงียบไม่ออกความคิดเห็นอะไร“ยายก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว ยายเองก็เพิ่งรู้ว่าเอยมันมีแฟน เพิ่งเคยเจอหน้า นิสัยใจคอเป็นยังไงยายก็ยังไม่รู้ พูดกันตามตรงยายอยากให้ทั้งคู่ดู ๆ กันไปก่อนอย่าเพิ่งด่วนรวบรัดกันนักเลย”“ผมรักเอยจริง ๆ นะครับยาย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากจะใช้ชีวิตด้วยกันในฐานะสามีภรรยา ผมจะไม่ทิ้งหลานสาวยายแน่นอนครับ”“เชื่อยายเถอะพ่อหนุ่ม ไม่ต้องหมั้นเรียนจบแล้วแต่งเลยยายก็ไม่ห้าม แต่ตอนนี้ถ้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันก็ควรจะดูกันไปยาว ๆ”“แต่ผม…”“พอแล้วค่ะคุณเพลิง เชื่อที่ยายพูดเถอะนะคะ ที่ยายบอกก็เพราะว่าหวังด

ฉันค่อย ๆ ใช้ริมฝีปากรูดดูดแก่นกายใหญ่ตั้งแต่ปลายจนถึงโคน คนที่ถูกกระทำเอาแต่ครางในลำคอ“ชอบไหมคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นถามความพึงพอใจของคุณเพลิง“พอได้แล้วฉันต้องรีบไปบ้านป้า”“ตอบแบบนี้แปลว่ายังโกรธเอยอยู่แน่ ๆ”ผู้ชายอะไรโกรธนานจัง คิดว่าเสียงครางกระเส่าเมื่อครู่จะหายโกรธแล้วซะอีกฉันก้มหน้าทำต่อ พยายามทำให้ดีที่สุดถึงแม้จะไม่เคยทำเลยก็ตาม แต่เรื่องแบบนี้มันคงไหลไปตามอารมณ์“อ๊า จะทำให้เสร็จในปากเธอเลยหรือไง”“ปล่อยมันออกมาใส่ปากเอยสิคะ” ฉันพูดอย่างยั่วอารมณ์ก่อนจะเร่งจังหวะ ทำให้คุณเพลิงครางเสียงดังแต่เมื่อเขาใกล้จะถึงสวรรค์ฉันก็หยุดกระทันหัน ทำให้ถูกมองค้อน“เอยออกมาจากบ้านนานแล้วยายคงเป็นห่วง คุณเพลิงจะไปนอนบ้านป้าใช่ไหมคะ ถ้าไปถึงแล้วบอกเอยด้วยนะ”“พอแค่นี้ ?” คุณเพลิงขมวดคิ้วถาม ท่าทางของเขาดูไม่สบอารมณ์สุด ๆ“ก็คุณเพลิงบอกว่ารีบนี่คะ”“ใช่! ฉันรีบแต่มันก่อนหน้านี้”“คุณเพลิงยังโกรธเอยอยู่นี่นา”ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมาก่อนที่แขนของฉันจะถูกรวบ “ทำแล้วเธอก็ต้องรับผิดชอบทำต่อให้เสร็จ”“หายโกรธเอยหรือยังคะ”“ฉันไม่ได้โกรธ แค่น้อยใจที่เธอพูดแบบนั้น”“น้อยใจเป็นด้วยเหรอคะเนี่ย ไม่น่าเช

“จำเอาไว้ว่าต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าพี่”ริมฝีปากหนากดทับลงมาก่อนจะบดขยี้อย่างเร้าร้อน ฝ่ามือใหญ่ค่อย ๆ บีบเคล้นหน้าอกแรง ๆ นานพอสมควรกว่าที่ริมฝีปากจะหลุดจากกัน“เรียกสิ เรียกฉันว่าพี่จนกว่าเธอจะชิน”“พี่เพลิง อ๊า เบา ๆ หน่อยได้ไหมคะเอยเจ็บหน้าอกไปหมดแล้ว” ฉันร้องท้วงเมื่อถูกขย้ำหน้าอกแรงมากเกินไป“อ๊า ฉันชอบให้เธอเรียกว่าพี่มากเลยนะรู้ไหม”“อื้อ ซี๊ด” ฉันร้องซี๊ดออกมาเบา ๆ เมื่อฝ่ามือหนาเลื่อนลงมาสัมผัสที่จุดอ่อนไหวกลางหว่างขา นิ้วใหญ่กรีดกรายช้า ๆ ถึงแม้จะมีเนื้อผ้าปิดคลุมผิวเนื้อแต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัวพี่เพลิงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่แกะเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉันออกทีละเม็ด ๆพอพูดคำว่าพี่แล้วมันเขินมากจริง ๆ แต่ก็ต้องพูดให้ชินเสื้อนักศึกษาที่ไร้เม็ดกระดุมปิดกั้นได้ถูกแหวกออกจากกัน ก่อนที่พี่เพลิงจะเอื้อมมือมาทางด้านหลังเพื่อปลดตะขอเสื้อชั้นในให้ริมฝีปากหนาตะโบมดูดเลียเม็ดไตบนเนินหน้าอกอย่างหื่นกระหายพร้อมกับใช้มือบีบเคล้นสลับกัน“พี่เพลิงอ๊า~” ฉันครางเบา ๆ เสียงกระเส่า มันเสียวซ่านจนต้องแอ่นกายรับสัมผัสที่เร่าร้อนเสื้อผ้าบนร่างกายของเราทั้งคู่ค่อย ๆ หลุดอ

สายตาที่จ้องเขม็งของพี่เพลิงทำให้ฉันรู้สึกกลัวถึงแม้ตัวเองจะไม่มีความผิดเลยก็ตาม“เงียบทำไม!!” พอเห็นว่าฉันไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเขาก็ตวาด“อย่าขึ้นเสียงใส่แบบนี้สิคะ เอยกลัว”“ถามว่าให้มันจับมือถือแขนแบบนั้นได้ยังไง!!” ถึงแม้ตอนนี้พี่เพลิงจะเบาเสียงลงแต่เขาก็ยังตวาดอยู่ดี“เขาแค่มาถามว่าเอยได้ทำโทรศัพท์หล่นหรือเปล่าแค่นั้นเองค่ะไม่มีอะไร”“ถ้ามันแค่มาถามแล้วทำไมถึงรู้จักชื่อ ?”“ไปคุยกันในรถได้ไหมคะคนมองเยอะแล้ว”“ได้ คุยในรถ!”พี่เพลิงกระชากแขนของฉันให้เดินตามตัวเองมาที่รถ เขาเปิดประตูก่อนจะจับตัวฉันยัดเข้ามาข้างในแบบไม่คิดจะถนอมเลย“เอยเจ็บนะทำไมต้องรุนแรงด้วย!!” ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายตวาดเสียงดังเพราะถูกทำให้เจ็บตัว“อ๋อ! ขึ้นเสียงใส่ ?”“ก็พี่เพลิงทำเอยเจ็บ แถมตัวเองก็ยังขึ้นเสียงใส่เอยก่อนด้วย”“เพราะเธอไปอ่อยผู้ชายคนอื่น ฉันถึงเป็นแบบนี้!!”“ใช้คำว่าอ่อยเลยเหรอคะ พูดออกมาได้ยังไง”ปัง! เสียงปิดประตูรถทางฝั่งที่ฉันนั่งเสียงดัง ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูทางฝั่งรถขับแล้วแทรกตัวเข้ามาในรถบรรยากาศภายในรถเงียบสนิท ฉันเมินหน้าหนีเพราะโกรธที่พี่เพลิงใช้แต่อารมณ์ เขาหึงและหวงฉันรู้แต่แบบน

ฉันผลักตัวพี่เพลิงออกทำให้ตรงนั้นของเราหลุดออกจากกันทันที“ผลักทำไม” คนที่ถูกดันออกถามราวกับตัวเองไม่มีความผิด“เอยจะกลับแล้วค่ะ กรุณาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วย” ฉันบอกเสียงเรียบก่อนจะชิงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนพี่เพลิงนั่งทำหน้ามุ่ยสำนึกผิด เขาไม่พูดอะไรได้แต่หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่เงียบ ๆ#บ้านตลอดทางเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยจนกระทั่งถึงบ้าน ฉันหันมามองพี่เพลิงแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่“คืนนี้เอยขอนอนคนเดียวนะคะ”“ล… แล้วฉันล่ะ เธอจะให้ฉันนอนที่ไหน” ใบหน้าคมคายเริ่มซีดเผือดเมื่อฉันบอกว่าจะนอนคนเดียว“พี่เพลิงหาที่นอนได้อยู่แล้วค่ะ แต่ถ้ามันหาไม่ได้จริง ๆ ก็นอนในรถไปเลย”“ขอโทษแล้วทำไมถึงยังโกรธอยู่อีก”“ขอโทษแล้วเอยต้องหายโกรธด้วยเหรอคะ”พูดจบฉันก็เปิดประตูลงจากรถทิ้งให้พี่เพลิงอยู่แบบนั้น เขาก็ไม่กล้าตามมานะ คงรู้ว่าฉันเอาจริงและตัวเองก็ผิดจริง ๆเข้ามาในห้องฉันก็ยังไม่นอน การทะเลาะกันมันทำให้ยากที่จะนอนหลับ ฉันคอยแอบย่องเดินมาส่องดูว่ารถของพี่เพลิงยังจอดอยู่หรือเปล่า จนแล้วจนเล่ารถก็ยังจอดอยู่ หมายความว่าเขานอนในรถจริง ๆ #วันต่อมาฉันไม่เจอพี่เพลิงรถก็ไม่อยู่ แต่เพราะต้องรีบไปเรียนบวกกั