บททั้งหมดของ ประธานคนนี้สามีของฉัน: บทที่ 1 - บทที่ 10

“เฮ้อ...” กลับมาจากน้ำตกช่อแก้วก็นอนกลิ้งนอนเกลือกถอนหายใจอยู่บนเตียงนุ่ม เพราะเลื่อนมือถือดูโซเชียลทีไรเพื่อนๆ นักเขียนคนอื่นก็โชว์ยอดรายได้ที่มากกว่าเธอหลายเท่าให้ได้เห็น แม้จะรู้ว่าแต่ละคนจะมาถึงจุดนี้ก็ต้องใช้เวลาและความพยายามมากๆ แต่เธอก็อดท้อใจไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถเป็นนักเขียนนิยายที่ประสบความสำเร็จได้หรือเปล่าเมื่อความทุกข์ใจเข้ามาถาโถมหนักเข้าช่อแก้วก็เลือกวิธีที่จะทำให้ตัวเองลืมเรื่องราวโดยการไปหาซื้อเครื่องดื่มมึนเมามานั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ ที่แคร่ไม้ริมธารน้ำตกหลังห้องพักของตัวเอง หลังจากดื่มเครื่องดื่มมึนเมาได้ได้พักใหญ่สาวเจ้าก็เริ่มที่จะไม่ได้สติ เธอลุกออกจากแคร่ไม้เดินโงนเงนอยู่ที่ธารน้ำตก ดวงตาคู่สวยปรือเยิ้มกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว เห็นว่าไม่มีใครจึงเลือกที่จะเปิดปากตะโกนเสียงดังเพื่อระบายความเครียด“ไม่ขายแล้วโว้ยนิยาย ขายตัวดีกว่า” หลังจากตะโกนจบช่อแก้วก็ยืนยิ้มอยู่ครู่หนึ่งและกลับมานั่งที่แคร่ไม้ภายใต้แสงไฟสลัวเหมือนเดิม“ซื้อครับ”คนที่เพิ่งกลับมาทิ้งตัวลงนั่งเริ่มยิ้มไม่ออกเพราะจู่ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนโผล่ออกมาจากความมืดด้วยความเมาหญิงสาวจึงใจกล้ามาก

“จำอะไรไม่ได้ ชื่อเค้าฉันยังไม่รู้เลย”“อายุเท่านี้ แถมหล่อมาก แล้วก็ลากแกไปนอนด้วยง่ายๆ ท่าทางจะช่ำชองเรื่องนี้ ไม่แน่อีตาคนนั้นที่เรากำลังพูดถึงอยู่อาจจะเป็นโรคติดต่อก็ได้” ยาหยีลุกขึ้นเดินกอดอกทำหน้าครุ่นคิด“กะ...แก มะ...หมายถึงเอดส์น่ะเหรอ” ช่อแก้วที่นั่งหน้าห่อเหี่ยวคราแรก ตอนนี้เธอเริ่มจะห่อเหี่ยวกว่าเดิม“ก็เออดิ ตกลงแกจำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าป้องกันหรือเปล่า”“หึ... ไม่ได้คิดมาก่อนเลยนะเนี่ย คิดแค่เสียตัวให้คนที่ไม่ใช่แฟนก็หดหู่มาหลายวัน มาปรึกษาแกได้เรื่องหดหู่มาอีกเรื่องนึงอีก ฉันจะหายเครียดวันไหน” เจ้าของเรื่องวุ่นวายนั่งชันข้อศอกกับโต๊ะหินอ่อนกุมขมับหนึบ“ฟังดูแกดีใจใช่ไหมเนี่ยที่มีฉันเป็นเพื่อน”“เออ แกเตือนเรื่องที่ฉันคิดไม่ค่อยได้ไง เอาไงดีอะ”“ไปปรึกษาหมอตรวจโรคติดต่อไหม”“ที่ไหนอะ ถ้าที่โรงพยาบาลในอำเภอฉันไปตรวจเรื่องได้ถึงหูแม่กับพ่อแน่” เธอไม่สามารถไปตรวจโรคที่โรงพยาบาลในอำเภอได้แน่นอนเพราะญาติเธอเป็นพยาบาลที่นั่น แม้เธอจะเชื่อว่าแพทย์หรือพยาบาลมีจรรยาบรรณในการปกปิดข้อมูลแต่เธอก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี“งั้นไปกรุงเทพไหม บอกพ่อกับแม่แกว่าไปเยี่ยมเอมไง”“อ่อ... ก็ดีนะ” ช่อแก้วพอ

“ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปคุยงาน” ช่อแก้วยังคงพูดเสียงสั่นและเดินไปเดินมาตื่นเต้นและดีใจไม่หายที่ยื่นใบสมัครงานยังไม่ทันข้ามวันเธอก็ได้รับการตอบกลับจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแล้ว ไม่รู้หรอกว่าการทำงานร่วมกับผู้อื่นจะง่ายหรือไม่ง่ายแต่เมื่อเห็นจำนวนค่าตอบแทนแล้วเธอก็มีกำลังใจที่จะสู้สุดตัวเช้าวันนี้ช่อแก้วรีบมาที่โรงพยาบาลก่อนเวลานัด เพราะตื่นเต้นที่จะได้มาคุยรายละเอียดงานว่าต้องทำอะไรบ้าง แลกกับเงินเดือนที่ค่อนข้างสูงสำหรับคนที่ไม่เคยทำงานประจำมาก่อนอย่างเธอ“ฉันช่อแก้วค่ะ ฉันได้รับการติดต่อให้มาคุยรายละเอียดงานที่นี่วันนี้ค่ะ” ช่อแก้วที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูกับกางเกงขายาวสีดำเดินตรงไปยังพนักงานต้อนรับและแจ้งธุระให้พนักงานต้อนรับสาวสวยได้ทราบด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม“อ๋อ... ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ”“ค่ะ” ช่อแก้วเดินตามพนักงานต้อนรับสาวสวยท่าทางเกร็งๆ เล็กน้อย พอจะถึงหน้าลิฟท์เธอก็เริ่มเกร็งหนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่เธอได้นอนกับเขาในครั้งที่ไปเที่ยวน้ำตกคนเดียว“ขอตัวสักครู่นะคะ” เธอรีบรั้งพนักงานต้อนรับสาวให้เธอชะงักฝีเท้าที

“น่าสงสาร” ช่อแก้วได้ยินคำตอบตรงไปตรงมาของชนกันต์ก็มีสีหน้าห่อเหี่ยว เพราะรู้ดีว่าการมีความรักที่ไม่สมหวังมันน่าเจ็บปวดใจแค่ไหน“คุณล่ะมีคนที่ชอบหรือเปล่า” เป็นฝ่ายชนกันต์ที่ตั้งคำถามเรื่องความรักกับช่อแก้ว เขาหันหน้ามามองจ้องเธอจริงจังเพราะอยากจะรู้ว่าหญิงสาวมีใครในใจแล้วหรือยัง“ก็... มี แต่ฉันกับเค้าไม่มีทางมารักกันได้อยู่แล้ว”“ทำไม”“ขี้เกียจบอก จบนะ”“ชอบเค้ามากใช่ไหม”“ตอนนี้ก็ไม่มากเท่าไหร่แล้ว” ช่อแก้วเอ่ยเสียงอ่อนส่ายหัวน้อยๆ พลางก้มหน้างุด“อืม ดีแล้ว อ่อ... ผมเห็นว่าวันที่เราเจอกันในครั้งแรกคุณเครียดใช่ไหม ถึงได้ดื่มหนักจนไม่มีสติแบบนั้น”“อืม บ้านฉันเป็นหนี้เยอะ น้องสาวฉันก็กำลังจะเรียนจบต้องใช้เงินเยอะ อีกอย่างฉันก็เครียดที่ฉันหาเงินได้ไม่มากพอที่จะช่วยเหลือครอบครัว แล้วก็เรื่องงานของฉันอีก เฮ้อ...พูดแล้วก็เครียด”“แล้วเงินที่ได้ไปจากผม พอหรือเปล่า”“พอสิ...เยอะมากเลย” สาวเจ้าพยักหน้าหงึกหงัก“แล้วคุณจะบอกแม่คุณว่าไง เรื่องเงินที่หาได้”“อืม...นั่นน่ะสิ จะบอกความจริงก็ไม่กล้า” เป็นอีกเรื่องที่ช่อแก้วต้องหนักใจอีกแล้ว“ก็บอกว่าแฟนให้ แฟนรวยมาก เอางี้ดีกว่าผมไปบอกแม่คุณเอง

หลังจากเข้าไปช่วยแม่ทำอาหารเย็นได้พักใหญ่ ช่อแก้วก็เดินตามหาชนกันต์ไปรอบบ้าน สุดท้ายก็มาเห็นชายหนุ่มเดินอยู่กลางทุ่งนาไกลๆ ให้เดาคงเป็นเจ้าถ้วยฟูวิ่งนำหน้าพาไปแน่นอน“คุณกันต์คะ... มากินข้าวได้แล้ว พาถ้วยฟูมาด้วยค่า” “โอเค...” ชนกันต์ตะโกนตอบรับช่อแก้วก่อนจะหันมาวิ่งตามเจ้าสุนัขตัวกลมที่วิ่งเข้าไปมุดอยู่โพลงไม้ใหญ่ใต้เถาหญ้าที่ขึ้นปกคลุมเป็นพุ่มใหญ่“จะวิ่งไปไหนถ้วยฟู ถ้วยฟู” เขารีบคลานมุดเข้าไปจับเจ้าถ้วยฟูที่มุดเข้าไปในโพลงไม้ เมื่อคว้าตัวได้ก็รีบอุ้มเจ้าสุนัขตัวกลมสาวเท้าเดินกลับมาที่ใต้ถุนบ้านด้วยความรวดเร็ว เมื่อมาถึงเขาก็ปล่อยเจ้าถ้วยฟูลงพื้นหลังจากนั้นเจ้าสุนัขตัวกลมก็วิ่งโล่เข้าไปหาช่อแก้วที่กำลังถือกะละมังข้าวทันที“ถ้วยฟูมากินข้าว” ช่อแก้ววางกะลังมังข้าวที่คลุกกับไก่ต้มได้เจ้าถ้วยฟูก็สวาปามเสมือนว่ากำลังได้กินอาหารอันโอชา หน้าซุกอยู่กับข้าวไม่ยอมห่างส่วนหางสั้นๆ ก็กระดิกไปมาแสดงอาการมีความสุข จนชนกันต์ที่จ้องมองภาพนั้นอดรู้สึกมีความสุขไปกับเจ้าสุนัขตัวกลมไม่ได้“ถ้วยฟูไม่ได้กินอาหารเม็ดเหรอ”“สลับกินข้าวกับไก่ต้มบ้าง อาหารเม็ดบ้าง เลี้ยงอาหารเม็ดอย่างเดียวก็เปลือง แล้วนี่คุ