บททั้งหมดของ นางร้ายคนนี้จะไม่โง่งมอีกต่อไป: บทที่ 21 - บทที่ 28

ตัวแม่ของนางร้ายของจริง (หมายถึงพระชายาซ่ง)อดใจไม่ไหว ต้องใช้หญิงรับใช้คนสนิท ไปตามดูท่านอ๋องว่าอยู่ที่ไหน " หลังจากหญิงรับใช้ประจำตัวของพระชายาซ่งออกไปตามหาท่านอ๋อง ได้พักใหญ่ๆ ก็รีบกระหืดกระหอบกลับมาแจ้งพระชายา "ท่านอ๋องอยู่ในห้องหนังสือเจ้าค่ะ สั่งไม่ให้รบกวน " พระชายาซ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางเดินออกไปจากห้องไม่ให้ใครรบกวนยกเว้นข้านะสิ พระชายาซ่งนึกกระหยิ่มในใจ พลางไล่คนรับใช้ที่เฝ้าหน้าประตูออกไป แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง เมื่อเข้าไปแล้ว เห็นท่านอ๋องนอนอยู่บนเตียงก็เข้าไป ลูบไล้ หน้าอกแกร่งพลางนั่งลงข้างๆกายหนา โน้มตัวลงไปจูบที่แก้มของร่างหนาท่านอ๋องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เห็นใบหน้าหวานแย้มยิ้มยั่วยวน ริมฝีปากอวบอ้าเผยอ เหมือนเชิญชวนให้จูบท่านอ๋องผุดลุกขึ้นพลางสะบัดตัวเองจากหญิงแพศยา พระชายาตกตะลึงงัน "ท่านอ๋องเพคะ สะบัดตัวหนีหม่อมฉันทำไมเพคะ " ท่านอ๋องได้สติ พลางยกยิ้ม "ขอโทษเจ้าด้วย เปิ่นหวางฝันร้าย พอเจ้ามาปลุกเลยตกใจนิดหน่อย " ส่งสายตาหวานให้นางร้ายท่านอ๋องพยายามทำตัวปกติ ด้วยกลัวนางมารร้ายไหวตัวทัน จะเสียแผนการณ์ที่วางกันไว้ แต่ก็พยายามไม่ใกล้ชิดนางมารร้าย เรื่องบนเตียงก็พยา

สายวันรุ่งขึ้น ท่านแม่ทัพลงจากรถม้าแย้มยิ้มอารมณ์ดี วันนี้สั่งที่จวนทำกับข้าวมื้อกลางวันมาส่ง จะรับประทานที่นี่กับม่านอี้ แล้วจะถือโอกาสคุยเรื่องแต่งงาน ขณะที่เดินวางแผนอย่างอารมณ์ดีนั้น พลันหยุดชะงักฝีเท้า เมื่อเห็นองครักษ์เดินตามท่านอ๋องหยางเล่อเข้าไปในร้าน ท่านแม่ทัพ จึงเลาะเข้าไปทางด้านข้างร้านทันทีเพื่อเฝ้าดูเหตุการณ์ในทันที พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังงขึ้น“เมียจ๋า วันนี้กลับตำหนักไปนอนกอดกันดีกว่านะ ” เสียงท่านอ๋องหยางเล่อดังขึ้น “ คนบ้า จะไปได้อย่างไร ท่านพ่อจะได้เอาตาย ท่านพี่ก่อเรื่องไว้ท่านพ่อยังไม่ให้อภัยนะ” เสียงม่านเอ๋อคัดค้าน “ท่านพ่อตาต้องใจอ่อนสักวันแน่ ลูกของเราจะคลอดอยู่แล้ว ลูกต้องได้อยู่พร้อมกันพ่อแม่ลูก”“ว่าแต่วันนี้พี่ขอมัดจำก่อนนะ “ เสียงหยอกเย้าเบาๆดังขึ้น ”อ๊าย!! อย่านะคนบ้าไม่เอา ” เสียงที่จำได้ขึ้นใจว่าเป็นของม่านอี้ดังขึ้น จากนั้นก็เป็นเสียงครวญครางผสานกันของบุรุษและสตรีหัวใจท่านแม่ทัพแตกสลาย ใจที่บานพองฟูเมื่อสักครู่พลันเหี่ยวแฟบลง ม่านอี้ พี่รักเจ้าเหลือเกิน ทำไมเจ้าทำแบบนี้ จะคืนดีกับเขาก็ไม่บอก ไม่ให้เวลาพี่ตั้งตัวบ้างเลย ร่างล่ำสันเดินคอตกออกไปจากหลังร

เสียงกรีดร้องของม่านอี้ ดังออกมาจากห้องเป็นระยะ ร่างสูงสง่าเดินวนเวียนไปมาจนน่าเวียนหัว ท่านเสนาบดีหลี่ผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายครา ด้วยเป็นห่วงบุตร และหลานรักว่าจะเป็นอย่างไร ม่านอี้ ร้องเสียงดังอย่างนี้มาสองชั่วยามแล้ว“อุแว๊ อุแว๊..” เสียงร้องดังของทารกดังขึ้น สองร่างของพ่อตาลูกเขยต่างวิ่งแข่งกันจะเข้าไปในห้อง “ลูกพ่อ เป็นอย่างไรบ้าง ” เสนาบดีหลี่ จ้องมองม่านอี้ที่นอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง พลางเหลือบมองห่อผ้าเล็กๆนั่น มีหน้ากระจ่อยร่อยโผล่ออกมา “หลานของตา หน้าตาเหมือนตาไม่มีผิด ” ท่านอ๋องมองแรงไปยังพ่อตา เด็กเพิ่งจะคลอดแท้ๆ ยังมองออกอีกว่าเหมือนตัวเองเขาเองเป็นพ่อแท้ๆ ยังไม่ทันได้ชื่นชมลูกของตัวเองเลย ทำมากับมือแท้ๆ “ได้ท่านชายน้อยเจ้าค่ะ” หมอตำแย อุ้มห่อผ้าน้อยๆ นั่นพลางวางห่อผ้าลงที่อกของม่านอี้ ม่านอี้ยิ้มทั้งน้ำตาลูกของแม่ เราได้พบกันแล้วนะท่านอ๋องหยางเล่อยิ้มไม่หุบ “เชื้อพ่อของเจ้ามันแรงจริงๆ ได้ลูกชายหล่อเหลาสง่างามเหมือนพ่อไม่มีผิด ” พลางยิ้มปลื้มปริ่ม ม่านอี้มองสองพ่อตาลูกเขยคู่นี้ หลงตัวเองทั้งคู่ พลางส่ายหน้าน้อย “พ่อตั้งชื่อให้เจ้าเลยดีไหม เอาเป็นชื่อ หยางอัน ก็แล้วกัน

รุ่งสางวันต่อมาชิงเอ๋อตื่นขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เสร็จเรียบร้อย เมื่อท่านแม่ทัพตื่นขึ้น ก็ปรนนิบัติอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ท่านแม่ทัพดึง ชิงเอ๋อมาโอบกอดแน่น "ไม่ต้องกังวลนะ พี่อยู่ข้างๆจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง วันข้างหน้าพี่เขื่อว่าท่านแม่จะรักเจ้าเหมือนพี่ "จากนั้นจูงมือกันไปเรือนฮูหยินใหญ่ เพื่อยกน้ำชา ฮูหยินใหญ่นั่งรออยู่ในห้องโถงมองสองผัวเมียจูงมือกันเข้ามาหน้าตาชื่นบาน ก็อดที่จะคิ้วกระตุกน้อยๆไม่ได้ เชอะ !! แต่งอนุเข้ามาวันเเดียว ดูจะหลงไหลมันเต็มที่ ชิงเอ๋อเดินมาถึงก็คุกเข่าลงต่อหน้าแม่สามี ท่านแม่ทัพพยักหน้าให้บ่าวรับใช้นำน้ำชามาส่งให้ชิงเอ๋อ ชิงเอ๋อรับน้ำชามายื่นให้แม่สามี ด้วยกิริยานอบน้อม ฮูหยินใหญ่รับน้ำชาไว้ พลางใช้หางตามองชิงเอ๋อตอนนี้เจ้าเป็นอนุของท่านแม่ทัพแล้ว คงจะวางตัวถูกหรอกนะ เพื่อไม่ให้ท่านแม่ทัพต้องอับอาย เจ้าควรจะรู้ดีว่าต้องทำตัวอย่างไร อย่างว่านะ เป็นบ่าวรับใช้มาทั้งชีวิต เพิ่งจะได้ขยับฐานะมาเป็นอนุ คงจะดีใจจนเนื้อเต้น เพราะชาตินี้คงไม่คิดฝันว่าจะมีโอกาสได้เป็นหรอกนะ " ฟาดแรงๆไปหนึ่ง กรุบ "ท่านแม่ขอรับ ชิงเอ๋อไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก ขอท่านแม่โปรดให้โอกาสนางด้วย ล