บททั้งหมดของ นางร้ายคนนี้จะไม่โง่งมอีกต่อไป: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากนอนกอดกันจนหายเหนื่อย ร่างสูงก็ขยับยกขาของร่างบางขึ้น พลาดสอดตัวตนแข็งแกร่งเข้ามาอีกครั้ง อ๊า ตาอ๋องบ้าตัณหา อีกแล้วหรือ ข้ายังไม่ทันหายเหนื่อยเลย ร่างอวบกำลังจะอ้าปากประท้วง แต่ไม่ทันไรร่างสูงก็ขยับตัวตนเข้าออกอีกครั้ง อ๊ะ อ๊ะ ทำให้ร่างบางเกิดความเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้ง จนในที่สุดต้องยอมให้ร่างหนากดกระแทกซ้ำๆ กว่าจะได้ปล่อยให้นางร้ายได้พักก็เกือบรุ่งสางของอีกวัน หลังจากลืมตาตื่นอีกครั้ง กระพริบตาอย่างงงวย เห็นสิ่งของภายในห้องที่ไม่คุ้นตา พลันนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตายแล้ว ท่านพ่อจะตามหาข้าหรือไม่ทันทีมีเสียงเปิดประตูเข้ามา ร่างสูงที่แต่งกายเรียบร้อยเดินเข้ามาในห้อง "ตื่นแล้วหรือ เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จแล้ว เปิ่นหวางจะไปส่งเจ้าที่จวน และจะได้พูดคุยกับท่านพ่อของเจ้าเรื่องการหมั้นหมายของเรา " นางร้ายครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรดีตอนนี้นางยังไม่พร้อมตกแต่งกับใครทั้งนั้นอยากมีอิสระทำงานที่ตัวเองชอบไปอีกสักพัก กำลังขบคิดหาทางออกอยู่นั้น "หม่อมฉันขอคิดเรื่องนี้ดูก่อนได้ไหม ขอเวลาสักพัก แล้วจะให้คำตอบฝ่าบาทอีกครั้งเจ้าค่ะ" คิ้มเข้มขมวดคล้ายไม่สบอารมณ์ "ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเปิ่นหวางจะไปส่งเจ้

หลังจากฟื้นขึ้นมาร่างบางเหลือบตามองไปรอบๆห้อง เห็นเครื่องตกแต่งห้องที่ไม่คุ้นตาและเป็นสีแดงคล้ายห้องหอก็ตกใจผุดลุกขึ้น มีมือหนาโอบกอดเอวของร่างบางไว้ คนสวยตาค้างตกตะลึงงัน เรื่องเมื่อคืนที่ฝันไปว่าร่วมรักอย่างรุนแรงดุเดือดกับท่านอ๋องหยางเล่อเป็นความจริงอย่างนั้นหรืออ๊าย!!ฝันเป็นจริงแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง จากที่เคยพยายามยั่วยวน เข้าหาทุกวิถีทาง แต่ดูเหมือนท่านอ๋องจะไม่เคยสนใจมาก่อน แต่ดูวันนี้สิ เมื่อคืนแทบไม่ปล่อยให้ข้าหยุดพักเลย ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องบนเตียงท่านอ๋องจะดุดันขนาดนี้ คิดพลางยิ้มเขินอายคนบ้าจะรออีกแค่ครึ่งเดือนไม่ได้ ใกล้จะตบแต่งกันแล้วแท้ พอขยับร่างเท่านั้นก็เจ็บแปลบกลางกายขึ้นมาอย่างรุนแรง ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ก้มลงมองร่างกายมีแต่รอยรักเต็มไปหมดไม่เว้นสักที่เดียว คนบ้า พูดดพลางทุบแขนแกร่งเบาๆ ร่างหน้าสะดุ้งตื่นหันมาสบตากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อ๊าย!! อ๊าก!! เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกัน ร่างหนาผุดลุกขึ้นนั่ง ตะลึงมอง สตรีร่างบางข้างๆ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคนร่างบางข้างๆอ้าปากค้าง ตะลึงพอกัน เมื่อตั้งสติได้ "ข้าก็สงสัยเช่นกันว่ามาอยู่บนเตียงของท่านได้ยังไง" เมื่อวา

ขณะที่เจ้าสาวนั่งรอเจ้าบ่าวในห้องหอ พลางคิดว่า คราวนี้คงไม่มีอะไรให้ตื่นตกใจอีกนะ ชักแหยงๆอยู่เหมือนกัน คนสวยนั่งรอเจ้าบ่าว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชิงเอ๋อเปิดประตูเข้ามา พร้อมจานซาลาเปา 2 ลูก "รีบทานก่อนเจ้าค่ะ พระชายา ตอนนี้ข้างนอกกำลัง ครึกครื้นกันใหญ่เลยเจ้าค่ะ มีทั้งราชวงศ์ ขุนนางต่างๆ เต็มไปหมด คนแทบทั้งเมืองคงมาอวยพรบ่าวสาวกันนะเจ้าคะ " ใบหน้าหวานยกยิ้มให้ชิงเอ๋อ "โดยเฉพาะท่านอ๋องยกสุราขึ้นดื่มไม่ขาดสาย หน้าก็บานอย่างกับจานเชิง หัวเราะหัวใคร่เสียงดังเลยเจ้าค่ะ ดูก็รู้ว่ามีความสุขขนาดไหน" คนสวยอมยิ้มนิดๆ รู้สึกมีความสุขเบิกบาน ตั้งแต่ข้ามภพมาก็ไม่รู้ไปตกหลุมรัก อีตาอ๋องบ้านี่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีตอนนี้ก็รักเขาไปแล้วทั้งใจ คิดไปแล้วก็สงสารเจ้าของร่างนี้เหลือเกิน อธิษฐานในใจ ข้าจะดูแลท่านอ๋องของเจ้าอย่างดีนะ ไม่ต้องห่วง เสียงคุยกันโหวกเหวก ดังมาตามทางเดิน มาถึงหน้าห้องหอ ถึงฤกษ์เข้าหอเจ้าบ่าวเดินโซเซ มาที่เตียง พลางใช้คันชั่งยกผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวขึ้น เมื่อเจ้าสาวเงยหน้าขึ้นสบตากัน ดวงตาทั้งคู่มองกันด้วยความรักใคร่ชัดเจน ร่างหนาโอบประคองเจ้าสาวมานั่งโต๊ะเพื่อดื่มสุรามงคล และอาหารตามประเพณี

เช้าวันถัดมาสองสามีภรรยาก็ออกจากจวนมุ่งหน้าไปวังหลวงแต่เช้า เนื่องด้วยเมื่อวานตื่นสายทั้งคู่ทำใหไม่สามารถไปยกน้ำชาคารวะแม่สวามีตามธรรมเนียมได้ ถึงหน้าตำหนักของเจ้าจอมมารดาท่านอ๋องหยางเล่อ ขันทีแจ้งว่าเจ้าจอมรอนานแล้วให้รีบเจ้าไปพบด่วน เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงในตำหนักร่างอวบมองเห็นหญิงสูงอายุหน้าตาค่อยข้างดุ ดูเป็นคนถือตัวและเข้มงวด ต่างจากพระสนมที่เป็นป้าของนางร้าย ร่างสูง ประคองชายารักมาเบื้องหน้าของเจ้าจอมมารดา พลางเหลือบมองขันทีข้างๆ เป็นเชิงบอกให้ยกน้ำชามาใ้ห้พระชายา เจ้าจอมมารดาเขม้นมองหลี่ม่านอี้ ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “แม่ก็ไม่ค่อยชอบใจในสิ่งที่ลูกทำหรอกนะ เราอยู่ในราชวงศ์มีหน้าตา ขนมธรรมเนียมต้องรักษา การจะหาพระชายาแต่งเข้ามาสักคนต้องเลือกที่เพียบพร้อม โดยเฉพาะชายาเอก” เจ้าจอมมารดาเขม้นมองพระชายาหลี่ตาเขม็งนางร้ายคนสวยเกร็งเล็กๆ ส่งยิ้มเล็กน้อย พร้อมทั้งคุกเข่ายกน้ำชาให้เจ้าจอมแม่ของสวามี เจ้าจอมรับน้ำชาไปอย่างเสียไม่ได้ “แต่เมื่อเจ้าแต่งเข้ามาแล้ว แม่จะทำอะไรได้ ” เจ้าจอมมารดา มองหน้าท่านอ๋องอย่างไม่สบอารมณ์ “ท่านแม่พะยะคะ ลูกรักม่านเอ๋อ และนางตกเป็นของลูกนานแล้ว คงไม่สามรถปล่อ

ทันทีที่ถึงจวน เสนาบดีหลี่ โกรธจนลมออกหูเมื่อรู้เรื่องทั้งหมด ม่านอี้ปลอบประโลมท่านพ่อ แล้วให้เหตุผลว่า “ ลูกอาจไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเจ้าค่ะ ที่ทนให้สามี มีภรรยาได้หลายคน เลยทำให้หาคนแต่งงานด้วยยากหน่อย เพราะสมัยนี้ผู้ชายแทบทุกบ้านก็มีเมียมากกันทั้งนั้น เห็นมีแต่ท่านพ่อเจ้าค่ะ ที่ไม่แต่งงานใหม่ เสนาบดีหลี่กอดลูกสาวแน่น ไม่เป็นไรนะลูก ใครไม่เห็นค่าของลูกก็ช่างมัน อยู่ที่บ้านเราดีกว่า พ่อเลี้ยงเจ้าได้ลูกแค่คนเดียวหลี่ม่านอี้นั่งทอดถอนใจอยู่ในศาลาในจวนหลี่ พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แปลกใจกับท่าทางของท่านอ๋องที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เชอะ!! ตาอ๋องไบโพล่าร์ เดี๋ยวดี เดี๋ยวก็ร้าย ใจโลเลเป็นไม้หลักปักขี้เลน แต่ก็ช่างเถอะ ข้าหลี่ม่านอี้ อดีตหญิงผู้รอดจากโควิดมาได้ทุกซีซั่น ไม่ได้หวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้ ในเมื่อผัวเก่ามีปัญหา ข้าก็จะหาผัวใหม่ เอาที่ ล่ำๆ กล้ามแน่น ๆ เคี้ยวดังกรุบๆ (ว่าแล้วก็เช็ดน้ำลายมุมปากนิดๆ) ให้มันรู้กันไป หลังพักผ่อนให้สบายใจได้แค่อาทิตย์เดียวหลังจากนั้น ก็เริ่มเข้าไปทำงานที่ร้าน ไม่หวนไปคิดถึงใครอีก เพราะงานที่ร้านก็ยุ่งเหลือเกิน เพราะตั้งแต่ แต่งงานไปท