All Chapters of มิตรรักลวงใจ X เรือนใจนายอคิน: Chapter 11 - Chapter 20

บรรยากาศในบ้านเริ่มอึมครึมเพราะคุณพ่อตะวันโกรธขึ้นมาน้อย ๆ เมนี่คิดขึ้นได้เรื่องหนึ่งทำโวยวาย“เอ๊ย มันสนมึงนะ กูเห็นมันมองมึงตลอด แต่ว่ามึงไม่เห็นเองไงยัยใบหม่อน”“รู้ตัวอีกทีไงล่ะ ป่องแล้วนะ ฮ่า ๆ”“เฮอะ!” แล้วคนทำเสียงดังก็ลุกขึ้นเดินปึงปังไปช่วยเพื่อนหนุ่มจัดการเตาปิ้งย่างให้เรียบร้อย เดินกลับมาสะบัดหน้างอนใส่ภรรยาที่ทำเป็นไม่สนใจเขากลายเป็นว่าต่างฝ่ายต่างงอนแต่ไม่มีใครเป็นฝ่ายง้อ จนกระทั่งคนในบ้านเมาแอ๋ หลับสนิทบนโซฟาหัวไปทางเท้าไปทาง สองสามีภรรยาจึงกลับมาพูดคุยกัน ใบหม่อนยกจานไปไว้ในอ่างล้างจานแล้วบอกลาสามี“ไปนอนก่อนนะ”“ไปด้วย!”ตะวันไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ รีบวิ่งตามขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งกองจานไว้อย่างนั้น ด้วยรู้ดีว่าเพื่อนในบ้านสร่างเมาแล้วคงจะมาล้างกัน ซึ่งใบหม่อนก็ไม่ยื้อให้ล้างมันเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ทั้งที่เธอเป็นคนรักสะอาดเมื่อคนข้างหน้าหยุดปลายเท้าลงหน้าประตูไม้ สลักลายดอกไม้สวยงามกลางบานประตู หน้าห้องนอนห้องใหญ่ สองสายตาสบประสานกัน คนหนึ่งต้องการปรับความเข้าใจ“เมีย... ทำไมเมียทำแบบนี้อะ”“บอกไปแล้ว แกลืมเองหรือเปล่า”“โธ่... เมียจ๋า คุณพ่อตะวันไม่ได้ตั้งใจลื

เกือบชั่วโมงกว่าที่เธอและลูกน้อยในคระภ์จะมาถึงบ้าน เมื่อรถยนต์ห้าประตูที่จอดสนิท ร่างบางในเดรสคลุมท้องลายดอกไม้สวยก้าวลงเหยียบพื้นปูน ขณะมองขวับตามเจ้าของเสียงซึ่งลงจากรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างมา“หม่อนจ๋า... ใบหม่อนจ๋า!” เสียงเรียกของสามีดังมาตั้งแต่หน้าปากซอย ใบหม่อนแทนที่จะสนใจสามี หันขวับมองลุงเขมหัวเราะชอบใจแล้วคุณลุงก็เงียบไป เมื่อคุณแม่หน้าแดงด้วยความอับอาย หันไปเอาเรื่องคุณพ่อ“เสียงดังทำไมเล่าไอ้ตะวัน บ้าหรือไง ตะโกนให้เขาได้ยินกันไปสามบ้านแปดบ้าน”นั่นแหละที่คนขี้แกล้งต้องการ! ตะวันทำเพิกเฉยเธอ ฉีกยิ้มแฉ่งถาม“วันนี้ไปดินเนอร์กันนะ”“เราง่วง...”“งั้นคุณพ่อตะวันจะอุ้มไปนอนนะครับ”“ว๊าย!” ส่งเสียงร้องวี้ดว้าย เมื่อสองขาลอยโหวงจากพื้น เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาสีดำสนิทอุ้มเธอเข้าบ้านไม่บอกกล่าว แถมเดินตัวปลิวเหมือนคนในอ้อมแขนไม่มีน้ำหนัก“แม่หม่อนตัวเบาจะแย่ หมอยังบ่นเรื่องน้ำหนักเลยรู้ไหม นี่... แล้วเลิกเอาคิ้วผูกกันนะครับ ไม่ดีกับลูก”“หนักตั้งห้าสิบเจ็ดใครบอกเบา”“ขึ้นมาแค่สิบกว่ากิโล มันควรจะต้องขึ้นเยอะกว่านี้ แต่ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวคุณพ่อจะช่วยคุณแม่เอง” สิ้นคำ

อาทิตย์ต่อมา ใบหม่อนได้ออกจากโรงพยาบาลทั้งในสภาพที่ยังไม่แข็งแรงดี แต่ดูเธอจะเห่อเจ้าตัวเล็กเสียอีก ตอนนอนป่วยบนเตียง พยาบาลมาขอน้ำนมหยดแรกของคุณแม่ เธอก็พยายามที่จะลุกขึ้นมาบีบน้ำนมใส่ขวด เค้นไปให้จนได้ และเพื่อให้ร่างกายปรับตัวจะได้มีนมให้ลูกน้อย พยาบาลบอกอะไรคุณแม่ใบหม่อนก็ตั้งใจฟังและปฏิบัติตาม อาหารบำรุงน้ำนมทุกอย่าง น้ำขิง หัวปลี อินทผาลัม คุณแม่กินเป็นประจำทุกมื้อทารกน้อยนอนหลับตานิ่งในเปล นุ่งผ้าอ้อมนอนแผ่มือเล็กจิ๋วทั้งสองอยู่ข้างหมอน ดวงตาคู่สวยระรื่นความสุขยังคงจับจ้องแก้มใสของลูกน้อยอย่างเอ็นดู“หม่อน... ไหวไหม?” เสียงเข้มถามคุณแม่บนโซฟา เธอแทบจะกินนอนอยู่ข้างเปลลูก มีลุกขึ้นเดินไปเดินมา อุ้มลูกชายพาดบ่า หายไปเข้าห้องน้ำครู่เดียวก็กลับมาทิ้งตัวลงนอน ขณะที่เขานั่งลงข้างคุณแม่ เลื่อนมือไปจับเปลเด็กน่ารักสีฟ้า กดปุ่มเล็ก ๆ ให้มันแกว่งไปมาด้วยระบบอัตโนมัติตามยุคสมัยบ้านนี้มีเครื่องอำนวยความสะดวกสำหรับเลี้ยงเด็กทุกอย่าง คุณพ่อคุณแม่ เพื่อนฝูงญาติพี่น้องซื้อมาให้เยอะแยะจนคุณพ่อคุณแม่แทบจะไม่ต้องซื้อของเอง“หม่อนไม่ต้องซีเรียสเรื่องน้ำนมนะ ถ้าไม่ไหวก็นอน ให้ลูกกินนมผงได้”“ไม่ไ

“คุณครูมาแล้ว ๆ!” เสียงเรียกดังของบรรณารักษ์สาวในชุดทำงานสุภาพ เตือนหนุ่มหน้าคมเข้มให้มองขวับตามเป้าหมายอย่างแม่นยำเจ้าของเรือนร่างงามในเชิ้ตกระโปรงสีชมพู พาให้สายตาทุกคู่ในห้องสมุดเงียบเชียบคอยลอบสังเกตการณ์เจ้าหล่อนตั้งแต่ก้าวแรกจนถึงบันไดชั้นสองหญิงสาวคอยระมัดระวังในแต่ละก้าวเดินไม่ให้ชายกระโปรงยกขึ้นสูงจนมองเห็นเรียวขากระดุมสีขาวจากเม็ดแรกถึงเม็ดสุดท้ายบนระบายกระโปรง แฟ้มเอกสารที่กอดแนบอกในเสื้อผ้ามิดชิด มองอย่างไรสาวคนนี้ก็ดูเรียบร้อยเสมือนผ้าพับไว้แววตาคู่คมของบรรณารักษ์หนุ่มจำเป็น กำลังสำรวจมองใบหน้าเกลี้ยงเกลา แอบแฝงความซุกซนใต้อายไลน์เนอร์บาง ๆ เหนือดวงตาเรียวรี ลิปสติกสีเดียวกับเรียวปากอิ่มงาม เป็นโทนสีธรรมชาติ เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลย กระทั่งคุณครูสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนหวาน“พอจะมีหนังสือภาษามือสำหรับเด็กไหมคะ?”คนฟังคงไม่ได้ฟัง เพราะติดอยู่ในภวังค์ความคิด... คิดไปถึงไหนต่อไหน! จนถูกเรียกย้ำ“คุณคะ... มีหนังสือภาษามือสำหรับเด็กไหมคะ?”“ครับ... เอ้อ ผมไปดูให้นะครับครูแหม่ม”คุณครูสาวก้มหน้าหัวเราะเบา ๆ เหมือนมองตาก็รู้ใจ ในเคาน์เตอร์แผนกหาหนังสือยังไม่มีใครเสนอหน้าออ

คุณครูสาวเป็นลูกเสี้ยว มีเชื้อสายห่าง ๆ ของชาวยุโรป ผิวขาวสะอาดของเธอไร้ฝ้ากระมากมายอย่างฝรั่งทั่วไป แต่ก็ดูเป็นลูกครึ่ง ออกไปทางต่างชาติฝั่งสแกนดิเนเวีย สมกับที่หลายคนเรียกเธอว่าครูแหม่มผู้คนละแวกนี้ก็แปลก ในโรงเรียนเรียกครูผู้หญิงว่า ‘มิส’ ครูผู้ชายว่า ‘มาสเซอร์’ แต่เป็นเพราะว่ามิสแหม่มสอนภาษาไทย จะเรียกมิสแหม่มก็เบิ้ลความฝรั่งเข้าไปอีก ไม่เข้ากับความเป็นไทย ต่างคนเลยชอบเรียกเธอว่าครูแหม่มเสียมากกว่าค่ำคืนนี้คุณครูแหม่มสวมชุดกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม เดรสรัดรูปสมส่วนเอวคอดบาง แขนตุ๊กตาพอง ๆ พาดไปข้างขวา ทบกันแล้วผูกเป็นโบว์อันใหญ่บนไหล่มน เผยให้เห็นผิวขาวละเอียดบริเวณเนินอกกลมกลึงสำหรับอคินแล้วคุณครูดูสะสวยราวกับเจ้าหญิงในนิทาน ราวกับว่าเธอหลุดออกมาจากโลกแห่งความฝันของเขา“ขอบคุณที่มาร่วมงานนะคะ คุณอคิน”“เอ่อ ครับครู... ซองครับ” มือส่งซองจดหมายสีขาวให้ตามมารยาทที่จะต้องใส่ แน่ล่ะว่าเขาควรได้รับการเชิญชวน ด้วยความที่ทางบ้านมีฐานะจนเป็นที่รู้จักในละแวกนั้น เขายังรู้จักกับมาสเซอร์หนุ่มแม้ไม่สนิทสนมกันอคินถือโอกาสนี้ ชักชวนคุณแม่มาร่วมแสดงความยินดีกับครอบครัวของพวกเขา“แม่ครับ... นี่ครูแ