บททั้งหมดของ มิตรรักลวงใจ X เรือนใจนายอคิน: บทที่ 21 - บทที่ 30

อัณณิกายอมตามชายหนุ่มไป ไม่ใช่ว่าเธออยากกินหูฉลาม เธอฉลาดพอมองออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรแต่พ่อคุณทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ขับรถพาเธอมาเลี้ยงหูฉลามชามโตรอบดึกในภัตตาคารหรูย่านเยาวราช สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ จ้องหน้าเธออย่างไม่ลดละ พอเธอทานมันไม่หมด ขอแพ๊คกลับบ้านอย่างไม่อายเขาก็ไม่ได้ว่าคุณครูสาวไม่มีพฤติกรรมกินทิ้งกินขว้าง ปกติแล้วเธอจะห่ออาหารที่รับประทานเหลือเยอะ ๆ กลับบ้านไปฝากหมาแมว ฝากคนที่บ้านหรือเก็บไว้กินต่ออีกมื้อ หากไม่ใช่เล็กน้อยหย่อมเดียวที่สมควรพอจะทิ้ง เธอคงไม่เสียดายนับว่าทำตัวลำบาก...เธอกลัวว่าเขาจะไม่ถูกใจ ได้ยินมาว่าคุณอคินเลือกทำงานกึ่งรัฐวิสาหกิจ เป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาดูแลหนังสือหลายแห่ง ไม่รวมแห่งนี้ซึ่งคุณพ่อของเขาเป็นเจ้าของ ด้วยความเป็นคนไม่ทะเยอทะยาน ไม่ฟุ้งเฟ้อ แม้ว่าบ้านของเขาจะมีฐานะร่ำรวย คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เขากลับทำตัวติดดิน ที่เห็นขับรถหรู ก็เป็นรถยนต์ที่คุณแม่ซื้อให้เป็นของขวัญอัณณิกาคิดว่าการทำตัวประหยัดน่าจะดี คุณอคินยังบอกว่าเธอน่ารัก รู้จักใช้เงินอย่างฉลาด เขาเองก็ไม่ใช่คนกินทิ้งกินขว้างตามที่แม่สอนมาตั้งแต่เล็ก ๆหญิงสาวกลับบ้านพร้อมความโล่งใจ เช้

ชีวิตอันสงบสุขของอคินไม่พบเรื่องประหลาดบ่อยนัก หากไม่นับการอ่านหนังสือแปลก ๆแต่เขาเพิ่งเห็นพี่ชายที่เพิ่งแต่งงานหมาด ๆ ไม่ยอมละวางชีวิตส่วนตัว ความสนิทสนมผูกพันที่มีกับน้องสาวฝาแฝด สองพี่น้องทะเลาะกันยังกับว่าเป็นคนรัก เค้า ๆ ตัวเอง ๆ อย่างโน้นอย่างนี้เมื่อช่วงเช้า ตอนครูสาวแวะมาคืนหนังสือที่ห้องสมุดมีคำหนึ่งที่ทำเอาสะอึก เมื่อไปได้ยินเข้าโดยบังเอิญจากปากมาสเซอร์หนุ่ม‘ทำไมบนโลกนี้ถึงไม่มีแฝดแท้เป็นชายหญิงรู้ไหม? มันผิดธรรมชาติไง...’เรื่องราวเหล่านี้แอบแฝงอยู่ทั่วทุกมุมโลก เพียงแต่ไม่มีการตีแผ่ออกมาจะอย่างไรก็ตาม อคินคงไม่คิดว่าฝาแฝดคู่นี้จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งไปกว่าพี่น้องจริง ๆหลังจากที่ไปส่งเธอถึงคอนโดมิเนียมคืนนั้นก็ไม่ได้พบกันอีก ครูแหม่มยุ่งอยู่กับการทำงาน ส่วนตัวเขาได้รับสายจากเธออีกครั้งในอาทิตย์ถัดมาแน่นอนว่านายอคินต้องรีบบึ่งรถไปรับเธอถึงโรงเรียน ไม่อีดออดเกรงกลัวพี่ชายที่ส่งรังสีขู่ฆ่า ทำปากขมุบขมิบว่า ‘น้องสาวกู’ มองผ่านกระจกรถยนต์ก็เห็นแต่เพราะว่าภรรยาอยู่ด้วย พี่ชายฝาแฝดจำต้องปล่อยน้องสาวไปกับบรรณารักษ์หนุ่มหญิงสาวรีบขึ้นรถยนต์ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย ยกมือไหว้ปลก

อคินตั้งใจจะถามเธอ แต่เขากลับไม่ถาม ไม่ออกความเห็นเลยสักอย่าง เรื่องปัญหาอย่างหนึ่งที่รู้มาพอสมควรคือพี่ชายฝาแฝดติดน้องสาวเอามาก ๆ จนไม่ยอมไปมีชีวิตของตนเอง เหมือนร่างกายเป็นครึ่งหนึ่งของกันและกัน สนิทสนมกันเหมือนเพื่อนซี้สุด ๆ ไม่อยากไปมีครอบครัวการฮันนีมูนก็อาจเป็นแผนการอย่างหนึ่ง คงทำให้สองสามีภรรยาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นเขาขับรถไปเรื่อย ๆ สนทนาเรื่องสัพเพเหระอย่างที่เคยพูดคุยกัน โดยไม่พูดถึงพี่ชายของเธอ กระทั่งมาถึงคอนโดมิเนียมหรูติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาบรรยากาศร่มรื่น อยู่ในลิฟต์ตามลำพัง เป็นหญิงสาวพูดขึ้นมาเสียเอง“คุณพ่อคุณแม่คงอยากอุ้มหลานมั้งคะ”“อื้ม... แม่ผมก็ชอบพูดอย่างนั้นนะ แม่อยากอุ้มหลานซะที”“คุณแม่คุณอคินดูใจดีมากเลยนะคะ ใครได้เป็นลูกสะใภ้คงโชคดี คงได้มีหลานสักห้าคน สิบคน...”“สิบคนเลยหรือ?” หน้าตาตกใจของเขาเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เธอจะถามสารทุกข์สุกดิบของคุณแม่ว่าสบายดีไหม คุณแม่ของเขาชอบทานอะไรเป็นพิเศษพอเป็นเรื่องของคุณพ่อคุณแม่ อคินมักเล่าได้อย่างคล่องปาก อัณณิกาตั้งใจเป็นผู้ฟังที่ดีกับเขาบ้าง หลังจากที่เป็นผู้เล่าที่ดีมาโดยตลอดประตูไม้ลวดลายโมเดิร์นปิดล็อกด้

ครั้นจะบอกปรามเขาว่าห้ามทำเฉพาะเรื่องนี้ เธอรู้สึกไม่มั่นใจกับการออรัลเซ็กซ์เลย มันคงเป็นข้อยกเว้น ห้ามโดยเด็ดขาด! ยิ่งเขากลืนกินทุกสิ่งไปจากเธอ ไม่ต่างจากว่าเธอเป็นหยาดน้ำผึ้งรสชาติหวานกลมกล่อม มือหนาจับสะโพกที่ส่ายเร่า ร่างบางหดตัวเกร็งส่งเสียงกรีดร้องลั่น เขาบีบมือของเธอเอาไว้จนเกือบที่จะไม่ไหว หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนเขาให้หยุด กลางทางที่ทอแสงสวยงามอยู่รำไร เพราะว่าเธออยากให้เขามีความสุขไปพร้อมกับเธอตาสบตา ไม่มีใครได้เอ่ยปากพูดอะไรอีก ไม่มีการขัดขืนดึงรั้งบนเตียงรุ่มร้อนเสน่หา หญิงสาวโผเข้าจูบเขา ผลักตัวขึ้นทาบทับแผงอกกว้างกำยำ กระซิบบอกถ้อยคำรักแสนหวานข้าง ๆ หู ขยับสะโพกเข้าหาท่อนแข็งขึงอุ่นร้อนที่รอคอยการปลดปล่อย ถึงแม้ว่าเธอจะสั่นกลัว แถมทำได้เท่านี้...“อ๊ะ!” มัน... ใหญ่! ริมฝีปากคู่งามเม้มปิดสนิทแน่น อัณณิกาคิดว่าความก้าวร้าวของเขาเป็นสิ่งที่เธอเกินรับไหว เธอต้องตายแน่ถ้ายัดมันเข้าไป ขณะที่ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง พอแม่สาวใจกล้าดันปอดแหกขึ้นมากลางทาง จึงสลับขึ้นทำหน้าที่เป็นผู้นำ ผลักตัวเข้าไปในอึดใจเดียว นั่นทำให้คนตัวเล็กดิ้นพล่าน ตะเกียกตะกายกอดเขาเหมือนคนจมน้ำที่ใกล้ขาดใจ“

จากโรงเรียนเอกชนไปประมาณหกกิโลฯ กว่า บรรยากาศเริ่มเงียบเชียบ หลังช่วงหกโมงเย็นเป็นต้นไปมีแค่ไฟจากร้านสะดวกซื้อคอยส่องสว่าง หญิงสาวเพิ่งกลับคอนโดมิเนียมซึ่้งตั้งอยู่ในซอยค่อนข้างลึก มีผู้พักอาศัย ‘คนใหม่’ มายืนรอเธอข้างล่างบริเวณหน้าคอนโดฯ สักพักหนึ่งชายร่างกำยำในเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเดินไปเดินมา ก้มหน้ากดดูโทรศัพท์มือถือ จนพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามาถาม อคินจึงบอกไปว่ามารอผู้พักอาศัยในห้องพักชั้นสิบห้า กุญแจห้องกับคีย์การ์ดก็มีอีกหนึ่งชุดเขามารอที่ห้องพักตั้งแต่เย็นแล้ว ใจนึกเป็นห่วงหญิงสาวต้องเดินทางคนเดียว แต่เพราะโทรตามอยู่ตลอด รู้ว่าเธอจะมาถึงที่พักในอีกไม่กี่นาทีหลายวันก่อนได้กำชับให้คุณครูสาวใช้บริการแท็กซี่ในแอปพลิเคชันหากว่าเธอเลิกงานช้า เขาสามารถรู้ทะเบียนรถ รู้ตำแหน่งการเดินทาง หลังเปิดดูรีวิวของสาว ๆ ซึ่งเลิกงานค่ำสักหน่อยมาบอกต่อในอินเทอร์เน็ต“กลับบ้านช้าไปนะ...” เอ่ยทันทีที่เปิดประตูรับหญิงสาวเข้าล้อบบี้ของคอนโดมิเนียม เดินนำทางเข้าลิฟต์มายังกับว่าเป็นห้องพักของตัวเอง“รถมันติดไหมคะคุณอคิน”“คืนนี้ทำโทษ สิบยก”“โห... ไม่ไหว ๆ ค่ะ แหม่มต้องอายุสั้นแน่ ๆ” บ่นอุบอิบ บอกให