บททั้งหมดของ ของขวัญที่ทำหล่นหาย: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากที่ตกลงเจรจาซื้อบ้านข้างๆ มิรันดาเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ดิฐกรก็วางแผนขั้นต่อไปเพื่อจะไปพบลูกสาวโดยใช้ตัวช่วยอย่างพิรามที่ต้องไปรับลูกชายตามหน้าที่พ่อแสนดี เขาจึงขอตามไปด้วย แม้จะงงๆ แต่พิรามก็ยอมช่วยเพื่อนแต่โดยดี“เมื่อไหร่จะออกมาสักทีวะ” คนใจร้อนบ่นอุบ สายตามองหาท่ามกลางเด็กๆ มากมายพิรามมองเพื่อนรักอย่างระอา แต่ก็พอเข้าใจได้“ใจเย็นๆ สิวะเพื่อน เดี๋ยวก็มา อ้าว นั่นไงมาแล้ว”“พ่อราม!” เสียงเด็กชายดังมาก่อนตัว ทำให้ดิฐกรรีบชะเง้อมอง แล้วหัวใจก็พลันกระตุกอย่างแรง เมื่อได้เห็นคนที่เดินมาพร้อมเด็กชายพิธานข้างๆดิฐกรก็เผลอยิ้มออกมา เมื่อเช้าเห็นไกลๆ ก็ว่าน่าเอ็นดูมากแล้ว พอได้มาเห็นใกล้ๆ เขาก็แทบใจละลายอยากคว้าคนแก้มยุ้ยมากอดไว้“พ่อราม...”คำนั้นทำให้ดิฐกรอยากได้ยินเด็กหญิงตรงหน้าเรียกเขาแบบนั้นเช่นกันพ่อดิว...แค่คิดก็ใจพองฟูแล้ว“สวัสดีอาดิวก่อนสิเจ้าธาน”“สวัสดีครับอาดิว”“ว่าไงคะน้องมิว”เจ้าของชื่อยิ้มแฉ่ง พลางยกมือไหว้ชายทั้งสองตามที่แม่สอน นั่นทำให้ดิฐกรยิ่งใจเหลว มิรันดาสอนลูกสาวมาดีไม่น้อย“รอคุณแม่รับเหรอคะลูก”“ค่ะ เดี๋ยวแม่มี่มาค่ะ”“กลับด้วยกันไหมลูก” อะไรบางอย่างผลัก

“น้องมิว นี่พ่ะ...อ้าก!!”คำว่าพ่อยังไม่ทันหลุดจากปาก ดิฐกรก็แหกปากลั่นเมื่อโดนลูกสาวอ้าปากงับที่ข้อมือของเขาสุดแรงเกิด จะสะบัดก็เกรงลูกจะเจ็บ ครั้นจะปล่อยมือมิรันดาไป ก็กลัวจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้เธออีก“ฮือๆ อ่อยแอ่หนูนะ อ่อย”“น้องมิว...อย่าทำแบบนั้นลูก” มิรันดาร้องบอกลูกสาวอย่างเป็นห่วงจับใจ แม้เธอจะโกรธดิฐกรแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้อยากดึงลูกน้อยเข้ามาในสงครามครั้งนี้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่สามีของเธอแล้ว แต่เขาก็เป็นพ่อแท้ๆ ของลูก“ปล่อยก่อน เดี๋ยวลูกเจ็บ...”เพราะคำนั้นทำให้ดิฐกรได้สติจำต้องปล่อยมือเธอไป เพราะเกรงลูกสาวตัวน้อยจะได้รับบาดเจ็บ หรือไม่ก็ฟันน้ำนมหลุดติดมือเขามาทั้งแผงเสียก่อน กัดแรงขนาดนี้ มิรันดาให้อะไรลูกกินเป็นอาหารเนี่ยพอเห็นอีกฝ่ายปล่อยมือจากแม่ หนูน้อยก็คลายฟันออกจากข้อมือ มิรันดาจึงรีบฉวยโอกาสผลักชายหนุ่มออกไปสุดแรง แล้วรีบกระชากประตูปิดโดยไม่เห็นมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาพอดีปึง!“โอ๊ย!” ดิฐกรแหกปากร้องลั่น เมื่อถูกประตูปิดกระแทกหนีบมืออย่างจัง จนเขาคิดว่ามือคงขาดคาประตูเสียแล้วเพราะความเจ็บจี๊ดไปถึงแกนสมองจนเห็นเดือนเห็นดาวนั่นแม้จะตกใจ แต่มิรันดารีบผลักอีกฝ่ายออกไป ก่

“อุ๊ย!”“คนใจร้าย...” เสียงแหบพร่าตัดพ้อ แต่ยังเทียบไม่ได้กับดวงตาอิดโรยที่มองมาอย่างเว้าวอนคู่นั้น“ใจคอจะทิ้งคนป่วยใกล้ตายอย่างพี่ไว้คนเดียวจริงๆ เหรอ”มิรันดาเหยียดปากกับความสำออยของคนตรงหน้า“ใกล้ตายงั้นเหรอ ฮึ สำออยสิไม่ว่า ทำไมฉันจะทิ้งไม่ได้ล่ะในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เดี๋ยวแม่คุณก็มาเฝ้าแล้วนี่”“มี่ก็อยู่ก่อนสิ จะได้เจอแม่พี่ไง เมื่อก่อนมี่ก็อยากให้พาไปรู้จักกับครอบครัวพี่ไม่ใช่เหรอ”“เหอะ! นั่นมันเมื่อก่อนย่ะ แต่ตอนนี้ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากข้องแวะด้วยแล้ว ปล่อยมือฉันเสียทีเดี๋ยวสายน้ำเกลือก็หลุดหรอก”“เป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ”“อย่าสำคัญตัวผิด ฉันเป็นห่วงสายน้ำเกลือต่างหาก” มิรันดาตอกกลับไม่ไว้หน้า“พี่ขอโทษ...”มิรันดาชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำนั้นจากปากเขา“พี่ผิดไปแล้ว ผิดที่ทิ้งเธอไปในวันนั้น พี่มันโง่มากที่ทำแบบนั้น มี่จะยกโทษให้คนโง่ๆ อย่างพี่สักครั้งไม่ได้เหรอ เรากลับมาเป็นเหม

“ลูกผมครับแม่”“แน่เหรอ แกเลิกกับเขาไปกี่ปีแล้วล่ะ ระหว่างที่เลิกกันเขาอาจมีผัวใหม่แล้วก็ได้นี่”“ลูกผมแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ผมตรวจดีเอ็นเอลูกเรียบร้อยแล้ว”คนที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีหลานเพิ่มถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก ถามว่าอยากได้หลานไหม ก็ตอบว่าอยากได้ แต่ความกังขาเรื่องแม่ของหลานนี่สิ“งั้นก็โทรตามเมียแกมา คุยกันให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไง เขาอยากได้เท่าไหร่แลกกับการโอนสิทธิ์การดูแลมาให้เรา”“แม่ครับ!” สองหนุ่มประสานเสียงขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ“ก็ถ้าเป็นหลานแม่จริง แม่ก็ไม่อยากให้ไปลำบากนี่ ว่าแต่หลานสาวหรือหลานชายล่ะลูกแกน่ะ”“หลานสาวครับ ลูกผมน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุด” ตอนที่เอ่ยถึงลูก ทำให้หัวใจของดิฐกรชุ่นชื่นขึ้นทันตา สีหน้าก็พลอยละมุนขึ้นมาทันที ส่วนคนที่อยากได้หลานสาวมาตลอดถึงกับตาโต“แม่จะเอามาเลี้ยงเอง ถามเมียแกว่าอยากได้เท่าไหร่”“แม่ครับ...”ดลธวัชถึงกับส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของแม่ ไอ้ที่เขากับภรรยาต้

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะอีกแล้วคะพี่คิม” มิรันดาถามอย่างอ่อนใจ เธอรู้สึกเกรงใจเขา ไม่อยากให้เสียเงินสิ้นเปลือง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมฟัง“ของเจ้าตัวเล็ก พวกขนมนมเนย เสื้อผ้าเด็กน่ารักๆ รองเท้าสวยๆ ผมเห็นก็อยากซื้อมาให้น้องมิว ของมี่ก็มีนะ พวกเครื่องสำอาง น้ำหอม นี่ไง”“เหมามาหมดร้านแล้วไหมคะเนี่ย สายเปย์จริงๆ พี่คิมนี่”“ก็เปย์ให้แค่คนที่พี่ชอบเท่านั้นล่ะ”“งั้นก็แปลว่าลุงคิมชอบน้องมิวม้ากมากใช่ไหมคะ” เจ้าตัวน้อยอยากมีส่วนร่วมบ้าง“ใช่สิคะ ลุงคิมชอบน้องมิวกับแม่มี่มากที่สุดในโลกเลย” ปากพูดกับลูก แต่ตาคมพราวกลับมองมาที่แม่บทจะหยอดก็หยอด แล้วจะให้เธอทำหน้ายังไงล่ะ“พี่คิมทานอะไรมาหรือยังคะ วันนี้มีทำไข่ตุ๋นทรงเครื่องกับกุ้งราดซอสมะขามของโปรดพี่ด้วยนะคะ”“แหม มี่นี่รู้ใจพี่จริงๆ กำลังอยากกินพอดี ไปเมืองนอกหลายวันคิดถึงฝีมือเชฟมี่ชะมัด”“นอกเมืองคือไรคะ แล้วลุงคิมไปนอกเมืองทำไม”ผู้ใหญ