บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: บทที่ 91 - บทที่ 100

91 : คุณชายใหญ่เสียแขนซ้ายไปข้างหนึ่งขอรับ แม่ทัพโหย่วนั่งมองแผนการรบตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ท่อนอ๋องห้าไม่สามารถส่งกองทหารมาช่วยได้ เขายังพอเข้าใจเพราะสถานการณ์ชายแดนฝั่งนั้นอันตราย แต่เหตุใดราชสำนักถึงไม่ส่งกองหนุนมาให้ เช่นนี้ไม่เท่ากับละทิ้งเมืองเว่ย์หรอกรึ “ท่านแม่ทัพมีเรื่องรายงานขอรับ” “เข้ามา !” “ฝั่งคุณชายใหญ่เกิดเรื่องแล้วขอรับ ข้าศึกบุกโจมตีค่ายเมื่อคืน คุณชายใหญ่กับคุณชายรองเสียทีให้กับพวกมัน คุณชายใหญ่เสียแขนซ้ายไปข้างหนึ่งขอรับ” เพล้ง ! แม่ทัพโหย่วกวาดกาน้ำชาบนโต๊ะลงพื้นด้วยความโมโห บุตรชายคนโตทายาทคนต่อไปของตระกูลโหย่ว กลายเป็นคนพิการเหลือแขนข้างเดียวไปแล้ว เขาพยายามสงบสติอารมณ์ลง ทรุดตัวลงนั่งบนตั่งเหมือนคนหมดแรง ราวหนึ่งเค่อทหารได้เข้ามารายงานเขาอีกครั้ง “เรียนท่านแม่ทัพท่านอ๋องเจ็ดเชิญท่านที่กระโจมขอรับ” ครั้งนี้ท่านอ๋องเจ็ดเป็นคนนำทัพออกรบด้วยตัวเอง มีบรรดาบุตรชายทั้งหกคนของเขาตามติดมาด้วย เพราะเป็นสงครามครั้งสำคัญของเมืองเว่ย์ โอกาสพ่ายสงครามนั้นมีสูง เนื่องจากจำนวนทหารที่ต่างกันถึงเท่าตัว แ

93 : พบกันที่อำเภอเหอ การเดินทางเป็นไปอย่างตึงเครียด ระหว่างทางเจอชาวบ้านที่กำลังอพยพกันอยู่เป็นระยะ พวกเขาเดินทางด้วยเท้าจึงทำให้ขบวนรถม้าแซงหน้าไปได้ เซี่ยซือซือได้แต่ถอดถอนหายใจไปตลอดทาง สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายกว่า ตอนหนีมาจากหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่เสียอีก “เมื่อก่อนพวกเราก็เดินเท้าเจ้ายังจำได้หรือไม่” ถานจ้านเอ่ยขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงความหดหู่ผ่านทางสายตาของภรรยา “ข้าจำได้เจ้าค่ะ เพียงแต่ข้าอดสงสารพวกชาวบ้านไม่ได้” “เราช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก ทุกคนต่างมีชีวิตของตัวเอง วาสนาคนเราไม่เหมือนกัน” “ก็คงเป็นเช่นนั้น เสียดายที่พวกเราไม่สามารถหยุดสงครามได้ เสียดายที่ท่านอ๋องเจ็ดมีทหารไม่มากพอ เสียดายที่ราชสำนักไม่ส่งกองหนุนมาให้ ข้าเสียดายเรือนที่เมืองเว่ย์ด้วย” “เจ้านี่มีเรื่องให้เสียดายมากมายไปหมด” รอยยิ้มของถานจ้านบอกถึงความเอ็นดู ในตัวของภรรยาเป็นอย่างมาก “ก็มันจริงนี่เจ้าคะ” ขบวนอพยพจากจวนแม่ทัพโหย่ว ใช้เวลาเดินทางสองวันเต็ม ๆ กว่าจะถึงอำเภอเหอ ชาวบ้านที่นี่พากันอพยพออกไปกันหมดแล้ว จวนนายอำเภอในตอนนี้เป

95 : อย่างไรถานจ้านก็เป็นสายเลือดของข้า รุ่งเช้าก่อนออกเดินทาง แม่ทัพโหย่วได้มาขอพบนางถานที่เรือน พวกเขานั่งคุยกันในห้องโถง โดยไม่อนุญาตให้ผู้อื่นเข้าไปในนั้น แม้แต่คนสนิทยังถูกสั่งให้รออยู่ด้านนอก “เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกความจริงกับข้าเรื่องถานจ้าน” แม่ทัพโหย่วมองนางถานด้วยสายตาเฉยชา เขาไม่สามารถจดจำสาวใช้ในเรือนของตัวเองได้จริง ๆ “ท่านแม่ทัพท่านจำข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าคิดว่าไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องในอดีตอีกต่อไปเจ้าค่ะ” นางถานเงยหน้ามองสบสายตากับเขา ความเย็นชาในดวงตาคู่ตรงหน้า ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “เจ้าต้องการให้ข้าทำอย่างไรกับเรื่องนี้เหลียนฮวา” นางถานมองหน้าแม่ทัพโหย่วอีกครั้ง นางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ในดวงตาคู่นี้ไม่เคยมีนางอยู่ในนั้นเลย ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน นางยังต้องการสิ่งใดอีกรึ “ทำเหมือนท่านไม่เคยรู้เรื่องนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ” “เหลวไหล ! อย่างไรถานจ้านก็เป็นสายเลือดของข้า เมื่อรู้แล้วจะทำเป็นไม่รู้ได้อย่างไร” แม่ทัพโหย่วนอนคิดมาตลอดทั้งคืน ถึงได้มาขอพบนางถานในเช้าวันนี้ ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางไปเมืองเสียนหยาง และชั

97 : เทือกเขาชุนเทียนถูกปิดล้อม ถานจ้านกับอาจารย์ฮู่มีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน พวกเขาไม่สามารถละทิ้งบ้านเมืองได้จริง ๆ เซี่ยซือซือไม่แปลกใจในการตัดสินใจของทั้งคู่ ตัวนางก็เห็นด้วยเช่นกัน ผู้คนที่ติดอยู่บนภูเขาลูกนี้มีหลายคนที่นางรู้จัก ไม่อาจเพิกเฉยความเป็นตายหนนี้ได้จริง ๆ เมื่อคนในครอบครัวเข้าไปนั่งในรถม้ากันหมดแล้ว เซี่ยซือซือจึงเอ่ยกับอาจารย์ฮู่ที่อยู่ด้านข้าง “พวกเขาออกเดินทางไปกันแล้วเจ้าค่ะ” “ใครกันซือซือ” “ครอบครัวของท่านอ๋องเจ็ดกับแม่ทัพโหย่วเจ้าค่ะ” “พวกเราอยู่ห่างจากพวกเขาตั้งสองลี้ ต่อให้เร่งอย่างไรก็ไม่ทันหรอกเจ้าค่ะ” เซี่ยซือซือเอ่ยไปตามที่นางเห็น “ทำเช่นไรดีขอรับอาจารย์ฮู่” ถานจ้านอยากช่วยแต่ไม่มีความสามารถเพียงพอ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องเร่งเดินทางไปให้ทันพวกเขา” “ทหารของท่านอ๋องปักหลักอยู่ที่ภูเขาลูกข้างหน้า ข้าคิดว่าท่านอ๋องคงคิดตั้งฐานลับของทหารไว้ที่นั่น พวกเราไปถึงที่นั่นแล้วเข้าไปแจ้งข่าวเรื่องนี้ ให้พวกเขาส่งทหารม้าเร็ว ไปแจ้งขบวนที่เดินทางไปเมืองเสียนหยางดีหรือไม่”

99 : ขบวนอพยพย้อนกลับมา ขบวนอพยพย้อนกลับมาก็เป็นเวลาใกล้เที่ยงไปแล้ว แม่ทัพโหย่วมอบหมายให้พ่อบ้านหลิว เป็นคนจัดหาสถานที่ตั้งกระโจมให้พวกเขา โดยแบ่งเป็นสองแห่งด้วยกัน แห่งแรกอยู่ใกล้กับกระโจมหลักมากที่สุด เป็นคนของจวนท่านอ๋องเจ็ด อีกแห่งเป็นของจวนแม่ทัพโหย่ว พวกเขาตั้งกระโจมถัดออกไปเล็กน้อย มีเพียงกระโจมของเซี่ยซือซือกับอาจารย์ฮู่ ที่ได้อยู่บริเวณด้านหน้าทางเข้าค่ายทหาร กระโจมแต่ละแห่งมีทหารคอยคุ้มกันอยู่ ผู้อื่นไม่สามารถเดินผ่านเข้าไปได้ หากไม่ได้รับอนุญาต พอใกล้ค่ำท่านอ๋องเจ็ดได้รับรายงาน จากทหารที่ส่งออกไปสำรวจตามแต่ละจุดบนก้อนหิน และเป็นจริงดั่งที่เซี่ยซือซือเตือนเอาไว้ มีทหารของข้าศึกอยู่ตำแหน่งก้อนหิน ที่นางวางบนแผนที่จริง ๆ หนนี้ท่านอ๋องเจ็ดเรียกเพียงแม่ทัพโหย่ว เข้าไปหารืออย่างเงียบ ๆ “เป็นจริงอย่างที่เซี่ยซือซือเตือนมาหรือขอรับ” แม่ทัพโหย่วเองก็ไม่อยากเชื่อในเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน นึกว่านางคงคาดเดาไม่เรื่อย “ใช่ ข้าเองก็ไม่คิดว่านางจะมีความสามารถเช่นนี้” ท่านอ๋องเจ็ดแววตาแข็งกระด้างขึ้นในทันที “รอบตัวข้ามีไส้ศึกกี่คนกันแน่”