All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: Chapter 101 - Chapter 110

101 : ตีฝ่าออกไป เสียงเหมือนเด็กกำลังวิ่งเล่นกันดังอยู่หน้ากระโจม เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าของสามี กำลังจ้องนางอยู่ก่อนแล้ว มองไปรอบ ๆ พบว่าภายในกระโจม มีเพียงนางกับเขาแค่สองคน “พี่จ้านท่านตื่นนานแล้วรึ” นางขยับตัวออกห่างอกเขาเล็กน้อย “สักพักหนึ่งแล้วล่ะ เห็นเจ้ายังไม่ตื่นเสียที ข้าเลยกลับมานอนเป็นเพื่อนเจ้าต่อ” “ว่าแต่น้องเล็กเล่นกับใครรึเจ้าคะ หัวเราะเสียงดังเชียว แล้วนั่นเสียงเหมือนคนสู้กันเลยนะเจ้าคะ” ถานจ้านขำในความสงสัยของนาง “คุณหนูสามกับคุณหนูสี่มาหาพวกเขา เลยพากันเล่นอยู่หน้ากระโจม” “อ้อ เช่นนี้เอง” ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่าคุณหนูสามกับเซี่ยซานซานคงประลองวรยุทธ์กันอยู่ ส่วนน้องเล็กของนาง คงชวนคุณหนูสี่เล่นไปเรื่อยตามประสาเด็ก “เจ้าลุกไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ ท่านแม่กับท่านน้าจางคงทำมื้อเช้าเสร็จแล้วล่ะ” “ได้เจ้าค่ะ แต่ข้าอยากอาบน้ำเมื่อคืนวิ่งไปในป่าเลอะไปหมดทั้งตัว ข้าจะเข้าไปอาบน้ำในมิติของข้านะเจ้าคะ หากใครถามหาข้า บอกว่าข้าไปส้วมก็แล้วกัน” “ข้าชักอิจฉาเจ้าแล้วสิซือซือ” นางย

103 : ช่วยคนกลางดึก เซี่ยซือซือใช้ไข่มุกราตรีในความมืดเช่นเดิม หนนี้นางมีพลธนูร่วมทำภารกิจครั้งนี้สามสิบนาย อาวุธร้ายที่นางตั้งใจมอบให้กองทหารข้าศึก คือธนูไฟเผากระโจมและคลังเสบียง อาจารยฮู่กับถานจ้านมีหน้าที่นำพลทหารยี่สิบนาย เข้าไปช่วยเหลือคนที่ถูกจับมัดเอาไว้ออกไป เมื่อใกล้ถึงจุดที่ข้าศึกตั้งค่ายกันอยู่ นางเก็บไข่มุกราตรีกลับเข้าในมิติพิเศษไว้ นัดแนะกับอาจารย์ฮู่และสามีเรื่องลงมือช่วยเหลือคน “ต้นไม้นั่นเจ้าค่ะ ที่พวกเขาถูกมัดรวมกันไว้” นางชี้นิ้วบอกในความมืด ซึ่งอาจารย์ฮู่กับถานจ้านแทบมองไม่เห็นคนด้วยซ้ำ เพราะมีพุ่มไม้บดบังการมองเห็นอยู่ “ข้าไม่เห็นคน” อาจารย์ฮู่เอ่ยเบา ๆ “คนอยู่ที่นั่นแหละเจ้าค่ะ มันไกลพวกท่านอาจมองไม่เห็น แต่ข้าเห็นชัดเจน พอข้าให้คนยิงธนูไฟไปที่คลังเสบียง กับกระโจมของพวกมัน พวกท่านรีบเข้าไปช่วยคนนะเจ้าคะ” เมื่อนัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว ถานจ้านกับอาจารย์ฮู่และทหารอีกยี่สิบนาย ก็แฝงตัวไปในความมืด เข้าไปยังจุดที่ใกล้กับต้นไม้ ที่คนถูกจับมัดรวมกันเอาไว้ เมื่ออยู่ในระยะใกล้ถึงได้รู้ว่า เป็นจริงอย่างที่เซี่ยซือซือ

105 : เมืองเสียนหยาง ตลอดการอพยพไปยังเมืองเสียนหยาง เซี่ยซือซือมีหน้าที่รายงานสถานการณ์ให้ท่านอ๋องในแต่ละวัน ข่าวสารของนางเชื่อถือได้และทันต่อเหตุการณ์ สองวันแรกเซี่ยซือซือได้รายงานว่าแม่ทัพหลัวชางทำหน้าที่สำเร็จ พวกเขาถล่มหินกั้นทางเอาไว้ได้ ทหารของข้าศึกต้องเสียเวลาในการขนหินออกจากเส้นทาง และถูกลอบโจมตีจนได้รับบาดเจ็บไปนับร้อยนาย ทำให้เสบียงล่าช้าไปถึงสามวัน กว่าจะออกจากช่องแคบตรงนั้นได้ ส่วนหน่วยสอดแนมที่นางชี้จุดให้คนเข้าไปโจมตี พวกเขาทำงานได้สำเร็จเช่นเดียวกัน ขบวนอพยพใช้เวลาถึงห้าวัน กว่าจะออกจากเทือกเขาชุนเทียนไปได้ ในวันที่ห้านี้เซี่ยซือซือมีข่าวดีให้ท่านอ๋องเจ็ดอีกแล้ว นางรายงานว่าทหารที่ขุดอุโมงค์สามารถทำสำเร็จ พวกเขาขุดทะลุมายังเขตแดนของเมืองเสียนหยางได้แล้วเหมือนกัน “เจ้าไม่สงสัยรึเหตุใดท่านอ๋องห้าถึงยอมให้ท่านอ๋องเจ็ดเข้ามาในเมืองเสียนหยาง และรวมพลทหารง่าย ๆ ข้ารู้มาว่าเหล่าท่านอ๋องทั้งหลาย ต่างหวงแหนดินแดนของตัวเองเป็นอย่างมาก ยิ่งทหารด้วยแล้วยิ่งไม่อยากมอบให้ใครด้วยซ้ำ” ระหว่างมุ่งหน้าไปยังประตูเมืองเสียนหยาง ถานจ้านก็กระซิบถามนาง

107 : คุณชายเริ่นก้งเยว่กับพี่หญิงใหญ่ วันต่อมาโรงประมูลหยางชุนกระจายข่าวออกไปอย่างหนาหู ว่าคุณชายเริ่นก้งเยว่ได้นำของล้ำค่ามาร่วมประมูล ผู้คนต่างแห่มาซื้อตั๋วเข้าชมกันอย่างล้นหลาม รวมไปถึงคนในจวนท่านอ๋องห้าด้วย “เจ้าแน่ใจนะว่าข้าเหมือนสตรีแล้ว” สตรีร่างสูงอย่างถานจ้านเริ่มรู้สึกประหม่า เขาแอบออกมาแต่งตัวที่โรงเตี๊ยมด้านนอก เพราะไม่อยากให้คนในบ้านรู้เรื่องนี้ “พี่หญิงใหญ่เหตุใดไม่เชื่อมือข้าล่ะขอรับ” เซี่ยซือซือที่อยู่ในชุดของคุณชายเริ่นก้งเยว่กลั้นขำแทบตาย นางถักเปียทำมวยผมให้เขาอย่างน่ารัก ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างสวยงาม “พี่หญิงใหญ่ท่านงามมากขอรับ บุรุษในโรงประมูลต้องคลั่งไคล้ท่านแน่” ถานจ้าน “...!?” เขามองพ่อหนุ่มน้อยหน้าตาเกลี้ยงเกลาตรงหน้า นางจะรู้บ้างไหมว่าแต่งเช่นนี้แล้วดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก “เจ้ารีบสวมหมวกเถอะ” เขาหยิบหมวกใบใหญ่ครอบลงบนศีรษะของนาง ก่อนจะสวมให้ตัวเองอีกด้วย หากเซี่ยซือซือไม่บอกว่านางสวมหมวกปิดบังใบหน้า ไว้ตลอดเวลาที่ปลอมตัวเป็นคุณชายเริ่นก้งเยว่ เขาคงห้ามไม่ให้นางเข้าไปยังโรงประมูลแล้ว ก่อนหน้

109 : เข้าสู่สมรภูมิรบ เรือนโหย่วเสวี่ยหยา เซี่ยซานซานฝึกฝนวรยุทธ์กับคุณหนูสามจนเหนื่อยล้า นางกำลังนั่งกินขนมที่สาวใช้นำมาให้ ส่วนโหย่วเสวี่ยหยาขอตัวเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ความจริงนางชวนเซี่ยซานซานไปอาบน้ำด้วย แต่เซี่ยซานซานปฏิเสธไม่อยากรบกวน “เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่” เสียงนุ่มทุ้มของโหย่วหยางหลงดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “คุณชายใหญ่” เซี่ยซือซือรีบลุกขึ้นโค้งศีรษะให้เขา “ข้าเห็นสาวใช้บอกว่าเสวี่ยหยามีแขก นึกว่าจะเป็นใครที่ไหนเสียอีก นั่งลงสิเจ้ากำลังกินขนมอยู่ไม่ใช่รึ” “เจ้าค่ะ” เซี่ยซานซานไม่อยากอยู่กับคนผู้นี้ตามลำพัง นางเหมือนเด็กน้อยขี้ขลาด มองไปทางประตูห้องของโหย่วเสวี่ยหยาตลอดเวลา “เหตุใดถึงไม่นั่ง รังเกียจข้ารึ” “มะไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้านั่งแล้ว” นางไม่กล้ามองสบสายตากับเขาด้วยซ้ำ นั่งลงบนเก้าอี้อย่างจำใจ “กลัวข้ารึ” มุมปากของโหย่วหยางหลงกระตุกเบา ๆ นึกอยากแกล้งเด็กสาวคนนี้ขึ้นมา “เจ้ามาฝึกวรยุทธ์กับน้องสามของข้า เหตุใดไม่มาลองฝึกกับข้าดูบ้างล่ะ” “ข้าฝีมืออ่อนหัดนัก ไม่บังอาจไ