บททั้งหมดของ คุณเลขาในความลับ: บทที่ 1 - บทที่ 10

หญิงสาวเงียบไปพักหนึ่ง หมุนเก้าอี้มีพนักพิงในมาดนางพญา ด้วยสีหน้าเข้มเครียดขึ้น พอหันไปทางหน้าต่างบานสูงใหญ่ มือเรียวถือแท็บเล็ตปรากฏรายละเอียดของตารางงานประชุม“พรุ่งนี้คุณไปพบแพทย์ให้ฉัน บอกให้หมอจัดยาเดิม พยาบาลที่บ้านฉันขอเปลี่ยนคนใหม่ ฉันไม่ชอบคนที่มีนิสัยสอดรู้สอดเห็น ไม่เป็นกุลสตรี”“ครับ คุณเฌอเอม”“ถ้าหากว่าอยู่กันลำพัง ฉันอนุญาตให้คุณเรียกเฌอเอมเฉย ๆ ได้นะ ไม่จำเป็นต้องเรียกเต็มยศ หวังว่าคุณจะทำงานกับฉันได้นาน ๆ อย่างไม่มีปัญหา”“รับทราบครับ” ในสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ทว่ายังคงสุภาพอ่อนน้อมอย่างคนเป็นลูกจ้างอองเดรมีความเข้าใจว่าเธอคงไม่ชอบทำตัวเจ้ายศเจ้าอย่าง อย่างมารดาซึ่งเป็นหม่อมราชวงศ์ ได้รับการพระราชทานบรรดาศักดิ์เครื่องราชอิสริยาภรณ์ เนื่องมาจากว่าทำความดีเอาไว้มากจนได้รับการยกย่อง อีกทั้งนามสกุล ‘ไอยเรศ’ ยังเป็นตระกูลเก่าแก่ สมัยก่อนนั้นพวกเขาเป็นถึงเจ้านายตอนนี้ก็ยังเป็นเจ้านายอยู่เลขาฯ หนุ่มพยักหน้ารับคำสั่งและเอกสารกองเล็ก ๆ เธอยังคงชี้แจงระบบการทำงานให้ชัดเจน“...ถึงเวลาเลิกงานแล้วคุณกลับบ้านได้เลยนะคะ ฉันไม่ใช้งานเลขาฯ เกินหกโมงเย็น ต่อให้ฉันหอบตายคุณก็ไม่จำเป็

วันถัดมา คุณหญิงวริศราไม่รอช้าที่จะเดินทางเข้ามาพบเลขาฯ คนใหม่ด้วยตนเอง หลังสั่งงานให้หัวหน้าเลขานุการจัดการน้องใหม่ด้วยการเรียกตัวไปชี้แจ้งรายละเอียดการทำงาน ทั้งที่เจ้าตัวทราบดีแล้ว แต่กลับมาบอกเพิ่มเติมว่าที่นี่มีผู้บริหารหลายคน มีเลขานุการหลายคน แต่ละคนดูแลเป็นคน ๆ ไป นั่น! ก็แล้วทำไมจะต้องเรียกอองเดร มันย้อนแย้งที่ว่าเขาเป็นเลขานุการของคุณเฌอเอม ทำไมต้องไปฟังยัยนิดหน่อยอะไรนี่พูดพล่ามเป็นธรรมดาหากว่าเจ้านายตัวจริงจะค่อนข้างหงุดหงิด เฌอเอมไม่เข้าใจว่าบริษัทนี้จะมีการรับน้องใหม่อะไรนักหนา มันเหมือนกับว่านางนิดหน่อยต้องการอบรมเลขาฯ ฝรั่งหนุ่มหน้าตาดีกว่า ดีกรีสูงกว่า ฉลาดกว่า ให้อยู่ในโอวาทยัยนี่ถึงขั้นไปบอกฝ่ายบัญชีให้จ่ายเงินเดือนในเดือนถัดไปตามระเบียบการของบริษัท เดือดร้อนถึงเจ้านายอย่างเธอต้องไปบอกกับฝ่ายบัญชีว่าเขามาเริ่มงานตอนสิ้นเดือน แม้แค่ไม่กี่วัน แต่คนต้องกินต้องใช้ ให้ OT ล่วงหน้าได้อองเดรเองก็ทำงานหลายอย่างทั้งพาเธอไปพบแพทย์ ซื้ออาหารเย็น และอะไรต่าง ๆ จุกจิกยิบย่อย ค่าน้ำมันรถเธอเป็นคนจ่ายไปก่อนมาเบิกบิลกับบริษัท ไหนจะรถประจำตำแหน่งของเลขานุการหนึ่งคัน ค่าบำรุงรักษา

“โอ๊ย ๆ เจ็บจริง ตัวแค่นี้แรงเยอะดีนะ แต่แรงกัดไม่เท่าไร ไม่พอให้เป็นที่ระทึก แค่นับว่าโอเค...” เสียงหัวเราะร่าดังอย่างชอบพอ มือหนาจับต้นแขนตัวเองก้มหน้าลงมองด้วยแววตาหื่นกระหาย ก่อนเงยหน้าขึ้นบอกเจ้าหมาพิตบูล“เอ้อ นี่น้องเฌอ... แล้วถ้าอยู่ดี ๆ เราท้องกับพี่ เราก็ต้องแต่งเลยหรือเปล่า”“แต่งสิ แต่งได้เลย ฉันเองก็มีแพลนว่าจะแพ็คมารตัวน้อยไปให้แม่แกเป็นของขวัญปีใหม่ พร้อมเจอหน้าหลานคนแรกในสภาพศพไหมล่ะ ได้ข่าวเป็นโรคหัวใจอยู่ไม่ใช่เหรอ?”หัวเราะทีหลังดังกว่า! มือสั่นเทาเล็ก ๆ ยังเตรียมพร้อมจะหยิบอาวุธในกระเป๋าแบรนด์เนมใบโปรดออกมาสู้กับชายหนุ่มที่กัดกรามกรอด ๆ มองเธออย่างโกรธแค้น จนเธอหันไปออกคำสั่ง“จอดรถ อองเดร!”----------------------------------“คือว่า... ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันทำให้คุณอึดอัดใจหรือเปล่า?”“ไม่เลยครับ ผมเข้าใจคุณเฌอ...”เลขานุการหนุ่มยังคงยิ้มแย้มอย่างคนกันเอง ทำให้เจ้านายยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่อองเดรไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เขารับปากว่าจะเก็บทุกอย่างที่เห็นเอาไว้เป็นความลับอย่างดี ตามคำขอของเฌอเอมที่ไม่อยากเอาเรื่องเอาราวตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวข้องกับ

อีกคัน เดี๋ยวขับกลับเองค่ะ”คนได้ยินกำลังคิดว่าผู้หญิงตัวคนเดียวลำพังเดินทางมาตั้งไกล มาหาเรื่องเดือดร้อนลำบากทำไม ลึก ๆ ในใจก็เป็นห่วง“คุณเฌอกลับเมื่อไรโทรเรียกผม ผมจะมารับครับ หรือจะให้ลุงเปี๊ยกขับก็ได้”“อื้ม... Take care ขับรถดี ๆ ค่ะ แต่เฌอคงจะไม่โทรไปหรอกนะ”ประตูรถยนต์เปิดออกและปิดลงพร้อมแววตาเยียบเย็น สมบุคลิกของบอสสาว อองเดรนั่งคอยอยู่ในรถยนต์สักพักหนึ่ง ด้วยวิสัยความเป็นคนรอบคอบกับการทำงาน เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาตรวจดูตารางงานของเจ้านาย รอให้เครื่องยนต์เย็นลงสักหน่อยหลังจากที่เร่งความเร็วมาพักใหญ่ ทว่าทันใดนั้นเอง“กรี๊ดดดด!” เสียงหวีดร้องดัง ประตูเหล็กที่เปิดอ้าออกกว้างทำให้นายสารถีจำเป็นรีบลงจากรถในทันที ขายาว ๆ ของเขาคงไวมากพอก้าวไปถึงประตูกระจกหน้าบ้าน มันเพิ่งถูกไขออกด้วยกุญแจดอกเล็ก ๆ ของเจ้าของบ้าน“อองเดร!” เสียงร้องดังในหน้าตาตื่นตระหนก พลันเข้าไปคว้าท่อนแขนเป็นล่ำสันเข้าหมับ โดยไม่สนใจว่าเสื้อเชิ้ตสีครีมของเขาจะยับ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทำเอาอีกคนตกใจไปด้วย“ครับ? มีอะไร โจรหรือ!”“แมลงสาบ!”----------------------------------เนินอกนุ่มนิ่มกลายเป็นปัญหาของ

บนโซฟากำมะหยี่สีขาวดูหรูหราในห้องสูทผู้บริหารของโรงแรมระดับห้าดาว ดอกเตอร์สาวคนดังสวมเดรสสีแดงตัดดำ ลูกสาวนายตำรวจใหญ่อย่างขณิกาแต่งตัวเรียบร้อยสักหน่อย สไตล์ไฮโซกระโปรงยาวถึงตาตุ่มเข้ากับเสื้อคอสูงแขนสั้นน่ารัก อีกสองสาวอยู่ในเดรสสบาย ๆ สีขาว เรียบหรูดูดีเน้นเครื่องประดับเพชร พวกหล่อนนั่งอยู่ในฝั่งตรงกันข้ามเจ้าของงานเฌอเอมเลือกเดรสสายเดี่ยวสีขาว มีโบอันใหญ่น่ารักด้านหลัง คลุมทับด้วยเสื้อสูทแบบคลุมไหล่แฟชั่นมาประชันตามนัดหมาย เธอก็คงสวยไม่แพ้ใครในคอนเซ็ปต์สวยเลิศดูแพง สมเป็นหัวหน้ากลุ่มเซเลบสาวน่าเสียดายที่คงอยู่ได้ไม่นาน พอนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มตรง เธอชะโงกคอมองออกไปด้านนอก บริเวณเก้าอี้โซฟาเดี่ยวถัดจากห้องรับรองกว้างขวาง“เอ้อ... ฉันขอกลับไวนะแก พรุ่งนี้ทำงานเช้าอะ ใช้งานเลขาฯ หนักมาหลายวันละด้วย”“ย่ะ เพื่อนมองเห็นอยู่ว่าหนุ่มคนนี้สำคัญ หญิงเฌอดูแลดีเป็นพิเศษเลยนะ” ในรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของดอกเตอร์สาว เป็นอันรู้กันว่าเพื่อนสนิทคิดอะไร แค่มองตาก็รู้ใจมือเรียวหยิบหลุยส์ วิตตองใบจิ๋วสะพายพาดบ่า เฌอเอมได้รับความช่วยเหลือจากเลขานุการหนุ่มรูปงามเดินเข้ามารับของจากเธอซึ่งขยับปลายส้นสูงสามน