Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 441 - Bab 450

นางคิดว่า แม่เซียวคงกลัวว่านางจะหาข้ออ้างปฏิเสธ จึงมาชวนกะทันหันแต่คาดไม่ถึงว่า แม้แต่เซียวชิงหน่วนก็เพิ่งมารู้เช้านี้เองเซียวชิงหน่วนส่ายศีรษะ "ไม่เลย! เดิมทีวันนี้ข้าตั้งใจจะไปล่องเรือชมทะเลสาบกับซ่งไป๋ซวนแท้ ๆ!"พอพูดถึงตรงนี้ เซียวชิงหน่วนก็เริ่มบ่นไม่หยุด "ไม่รู้ไปได้ยินมาจากที่ไหน ว่ามีพระอริยสงฆ์มาสวดพระธรรม ยังบอกอีกว่าหญิงสาวในบ้านต้องไปขอพรด้วยตนเองจึงจะศักดิ์สิทธิ์ ลึกลับชวนให้ประหลาดใจจริง ๆ…"เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ข้าง ๆ มิได้พูดอะไรอีกแต่ภายในใจกลับเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลเล็กน้อยนางเผลอยกมือขึ้นแตะก้อนหินและเข็มเงินที่เหน็บไว้ตรงเอว ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปแตะปิ่นบนศีรษะ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวแต่วันนี้ วัดฝ่าหัวกลับมีพระอริยสงฆ์มาสวดพระธรรมจริง ๆผู้ที่มาวัดฝ่าหัว ก็หาได้มีเพียงแค่คนจากจวนเซียวเท่านั้นเฉียวเนี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลังแม่เซียว นั่งนิ่ง ๆ มองผู้คนที่แน่นขนัดเต็มศาลาพระพุทธ ภายในใจที่เคยไม่สงบ ก็พลันรู้สึกคลายลงไปเล็กน้อยเมื่อฟังพระธรรมจบ แม่เซียวก็พาทุกคนไปขอพรจากพระอริยสงฆ์ ขอเครื่องรางมาได้หลายชิ้น ก่อนจะพากันกลับส่วนคนอื

เฉียวเนี่ยนไม่รอให้ชิวอวี่ได้ตั้งตัว นางรีบหยิบเข็มเงินออกมาอีกเล่มแล้วปักลงไปที่ขาของเขาทันทีนางฝังเข็มรักษาเซียวเหอทุกวันจนฝีมือชำนาญถึงขั้นเชี่ยวชาญระดับสูงตำแหน่งที่นางปักลงไปที่ต้นขาของชิวอวี่นั้น เป็นจุดที่เจ็บปวดที่สุดสองแห่งชิวอวี่พลันล้มลงไปกับพื้น ราวกับกลายเป็นคนพิการในทันที"อ๊าก!" เสียงร้องโหยหวนดังลั่น เฉียวเนี่ยนกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้คนนอกถ้ำรู้ตัว จึงรีบนั่งคร่อมบนตัวชิวอวี่ กดมือลงไปบนปากของเขาชิวอวี่เจ็บปวดจนตัวสั่น ดิ้นรนอย่างแรงพละกำลังของเขามีมากกว่าเฉียวเนี่ยน ต่อให้นางเป็นฝ่ายคร่อมอยู่ด้านบน และใช้สองมือกดเขาไว้เต็มแรง แต่ก็ใกล้จะต้านไม่ไหวแล้วขณะนั้นเอง หางตาของนางเหลือบไปเห็นก้อนหินก้อนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว เฉียวเนี่ยนเอื้อมมือคว้าก้อนหินก้อนนั้น แล้วฟาดลงไปที่หน้าผากของชิวอวี่อย่างแรงเพียงครั้งเดียว ผิวหนังก็ปริ หัวแตกเลือดอาบ!เลือดสด ๆ กระเซ็นเข้ามาที่เฉียวเนี่ยนเห็น ทำให้นางนึกถึงภาพอันโหดเหี้ยมในป่าก่อนหน้านี้ ตอนที่นางใช้หินทุบหัวโจรภูเขาจนเละไม่มีชิ้นดีจู่ ๆ หัวใจก็เต้นระรัว นางรีบปล่อยก้อนหิน

เมื่อความทรงจำในอดีตถาโถมเข้ามา นางถูกพัดพาไปโดยไม่สามารถหลีกหนีได้ จนลืมที่จะพยายามหลบหนีนางคิดอะไรไม่ออกแล้วจริง ๆนางจะคิดได้อย่างไรว่าเขาจะเชื่อใจนาง?เขาไม่เคยเชื่อมั่นในตัวนางอย่างเด็ดขาดเลยความเย็นยะเยือกค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจเฉียวเนี่ยนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จึงกอดแขนของตัวเองเพื่อหาความอบอุ่นแต่ความหนาวเย็นไร้ขอบเขตกลับรุมเร้าเข้ามาจากทุกทิศทาง ทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเซียวเหิงกลับไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นอะไรเขาคิดว่า นางคงจะโมโหจากเรื่องวันนี้จนทำให้ตัวเองรู้สึกหนาวเย็นขึ้นเขามองไปที่เสื้อคลุมในมือของตัวเอง ขมวดคิ้วแน่น แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และเรียกคนขับรถม้าให้ขับต่อไปความจริงจะเป็นอย่างไร เขากลับไปตรวจสอบก็รู้ ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลก่อนยามไห้ รถม้าก็มาถึงหน้าจวนเซียวเฉียวเนี่ยนเปิดม่านรถออก แล้วเห็นเซียวเหิงยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมเอื้อมมือออกมาหานางเขาคงจะเห็นว่านางข้อเท้าพลิก จึงแสดงท่าทางเอาใจใส่เช่นนั้นแต่เฉียวเนี่ยนกลับเพิกเฉยกับเขา ทนกับความเจ็บปวดที่ข้อเท้าและลงจากรถม้าเซียวเหิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่านางเป็นอะไรกัน

เซียวชิงหน่วนเองก็แอบตกใจอยู่เล็กน้อยนางฟื้นขึ้นมาในขณะที่กำลังนอนอยู่กับแม่เซียวหลังโขดหินก้อนใหญ่ข้างกายนั้นมีสี่คนคอยเฝ้าอยู่นางย่อมต่อสู้ขัดขืน แต่เพียงไม่กี่กระบวนท่าก็ถูกปราบลงอย่างง่ายดายและในตอนนั้นเอง หลินยวนก็พาชายชุดดำคนหนึ่งที่นางจับตัวมาได้เข้ามา...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว มองไปยังเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องมาเสียดสี แม้พี่สะใภ้รองจะไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ แต่เมื่อนางสามารถฉวยโอกาสตอนชิวอวี่เผลอ พลิกกลับมาฆ่าชิวอวี่ได้ เช่นนั้นนางก็สามารถฉวยโอกาสตอนที่นักลอบสังหารเผลอ จับตัวเขาได้เช่นกัน! อย่างไรเสีย ข้ากับท่านแม่ก็ได้พี่สะใภ้รองช่วยไว้ นี่คือความจริง!”หลินยวนก็รีบเสริมขึ้นตามคำของเซียวชิงหน่วนทันที "ท่านพี่คงไม่รู้ ตอนนั้นชิวอวี่คิดจะลวนลามข้า แต่เขากลับสะดุดหินในถ้ำจนล้มลง ตอนนั้นข้าตกใจแทบแย่ ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงจากไหน จึงดึงปิ่นออกมาแล้วแทงเข้าไปในร่างของชิวอวี่ หลังจากพบว่าชิวอวี่ตายแล้ว ข้าก็กลัวมากจึงถอยไปอยู่ที่มุมถ้ำ อาจเพราะในถ้ำนั้นมืดสนิท นักลอบสังหารที่เข้ามาจึงไม่พบตัวข้า ข้าจึงฉวยโอกาสตอนที่เขาหันหลัง วิ่งเข้าไปข้างหลังเขา ใช้

แต่หลินยวนก็ทำได้เพียงแสดงท่าทางอ่อนแอออกมา นางโค้งตัวเล็กน้อยแล้วกล่าวกับเซียวเหิง “เช่นนั้นข้ากลับไปพักก่อนนะเจ้าคะ ท่านพี่เหิงก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ!”พูดจบก็หันหลังเดินจากไปเซียวเหิงไปที่แผ่นหลังของหลินยวน เขายกมือขึ้นสัมผัสที่เสื้อคลุมของตัวเอง ดวงตาของเขายิ่งขุ่นเคืองมากขึ้นตลอดทางกลับเรือน หลินยวนก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง หลินยวนถึงได้เบาเสียงพูดขึ้น “ปิดประตู”เสี่ยวหวนใจเต้นแรงขึ้น แต่ก็ยังคงเชื่อฟัง หันไปปิดประตูแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อหันกลับมา หลินยวนไปยืนอยู่ข้างหลังนางเมื่อไรก็ไม่รู้ระยะใกล้มากจนเสี่ยวหวนเกือบจะตกใจจนขาอ่อนล้มลงไปเมื่อเห็นเสี่ยวหวนมีสีหน้าเคร่งเครียด หลินยวนจึงยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “เด็กโง่ กลัวอะไรงั้นหรือ?”นางพูดพลางดึงมือเสี่ยวหวนมา "อย่ากังวลเลย ตอนนี้ชิวอวี่ก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องที่เราทำกับเขา ขอแค่เจ้ากับข้าปิดปากเงียบ ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรเราได้!"นางพูดคำว่า "เรา"มันหมายถึงการผูกมัดเสี่ยวหวนกับนางเข้าด้วยกัน!เสี่ยวหวนมองหลินยวนที่มีท่าทางดูใจดีเช่นนี้ แต่ความกลัวในใจของนางกลับยิ่งทวีขึ้นไปอีก ขณะนั้นนา