All Chapters of เกาะขังรัก NC-25: Chapter 11 - Chapter 20

เพี๊ยะ! “ว๊าย คุณ!” ณัฐรินีย์ได้เสียงของแม่เพียงแค่นั้น เพราะหูของเธออื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบกายอื่นใดอีก ฝ่ามือของพ่อไม่ใช่เล็กๆ มันฟาดเข้าที่แก้มและใบหูของเธอเต็มๆ จนหูอื้อไปหมด ส่วนแก้มของเธอก็เจ็บแสบจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งอยู่ในโพรงปาก เธอเจ็บ... แต่ซักพักมันก็กลายเป็นความชา ทว่าไม่ใช่เพียงแค่ที่แก้มของเธอเท่านั้น หัวใจเธอก็ไม่ต่างกัน “ไม่รักดี!” เสียงของพ่อสั่นด้วยความโกรธ “ไม่ได้เรื่องซักอย่าง สร้างแต่ปัญหา” “...” “แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลย” “คุณพ่อคะ อย่าว่าน้องแบบนั้น” เสียงหวานสั่นเครือของใครบางคนดังขึ้น และหลังจากนั้นณัฐรินีย์ก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือเล็กแต่อบอุ่นที่แตะลงบนไหล่ของตัวเอง “เรื่องนี้นิ่ม-“ “นิดขอโทษค่ะ” ณัฐรินีย์เอ่ยขึ้นก่อนพี่สาวที่เกิดจากไข่ใบเดียวกันจะพูดจบ เธอเหลือบตามองใบหน้าที่คล้ายคลึงกันจนแยกไม่ออกเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเดิม “นิดผิดเอง นิดไม่ระวังจนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” “แกมันไม่เคยระวังอะไรซักอย่าง” เสียงของพ่อเกรี้ยวกราดกว่าเดิม "ขับรถไม่แข็งแต่กลับขับออกถนนใหญ่ แล้วนี่พานิ่มไปด้วย ถ้าพี่สาวแกเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไ

“เป็นยังไง?”ดวงตาสุกสกาวจ้องมองท่าทีของคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างลุ้นละทึก ทันทีที่ปลายช้อนสีเงินแตะที่ปากบางเธอก็ไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่จ้องมองท่าทีของสิงหาจนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัด“อร่อยไหม?”“ไม่”“อ้าว...” ดวงตาที่เคยใสแจ๋วพลันหมองลง ณัฐรินีย์มองแกงจืดวุ้นเส้นหมูสับที่อยู่ในถ้วยด้วยความเสียดาย ขนาดอาหารง่ายๆ แค่นี้เธอยังทำให้ดีไม่ได้แบบนี้อีกไม่นานคงถูกเฉดหัวกลับบ้านแน่นอนมันคงจะแปลกน่าดูที่ณัฐรินีย์ไม่อยากกลับบ้าน แต่ถ้าใครมาเจอแบบเธอก็คงไม่อยากกลับเหมือนกัน... กลับไปก็คงไม่แคล้วถูกผู้ให้กำเนิดต่อว่าให้ช้ำใจ ยกเอาความสำเร็จของพี่สาวร่วมไข่ใบเดียวกันมาทับถมเธอให้จมดิน เธอไม่ได้เก่งจนสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ได้ตั้งแต่อายุสิบห้าเหมือนพี่นิ่ม ไม่ได้มีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวานและเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้อย่างพี่นิ่ม ไม่ได้เป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูลได้เหมือนพี่นิ่มนอกจากหน้าตาที่เหมือนกันแล้ว เธอกับพี่นิ่มแตกต่างกันราวกับฟ้าและเหว คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครคือฟ้า และใครคือเหว...“ไม่อร่อย แต่กินได้”สิงหาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดแบบนั้น ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะพูดให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจจนต้องหนีก

“ไม่... อื้อ!” เสียงใสที่ร้องห้ามเงียบหายไป พร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นปิดกั้นริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของคนด้านบนไว้ได้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด “จิ๊!” คนเมาจิ๊ปากขัดใจ เมื่อไม่ได้ลิ้มรสริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อที่ต้องการ ถึงแม้มือที่กางกั้นอยู่จะนุ่มน่าสัมผัสไม่น้อย แต่เขาต้องการริมฝีปากคู่นั้นมากกว่า ต้องการ อย่างที่ไม่เคยต้องการกับใครมาก่อน สิงหาโทษว่ามันเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไป เขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ “นิดจะไม่เป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น” เสียงใสอู้อี้เล็กน้อย แต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวจนคนหัวเสียเผลอชะงักงัน “ไลลา” “ไม่ใช่” “ไล-“ “นิดไม่ใช่ไลลา! มองหน้านิดสินายสิงห์!” ณัฐรินีย์ตะโกนเสียงดัง ฝ่ามือเย็นเฉียบแปะลงบนแก้มสากทั้งสองข้าง บังคับให้ดวงตาคมจ้องมองมาที่ตัวเอง “นิดไม่ใช่ไลลา” “...” “นิดคือ...” “...หนูนิด” หัวใจดวงน้อยเต้นรัว เป็นครั้งที่สองแล้วที่เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเล่นของเธอแบบนี้ ครั้งแรกเขาเรียกเพื่อทำให้เธอสงบลงจากอาการกลัวกระต่าย ทว่าครั้งที่สองเขากลับทำให้เธอใจเต้นแรงเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง “หนูนิดคือใคร?” “คือหนูนิด” สิงหาตอบตามที

“นายสิงห์” นานพอสมควรที่สิงหายืนนิ่งอยู่ที่เดิม นานจนกระทั่งดวงตาคู่สวยเปิดออก พร้อมกับเสียงที่แหบเล็กน้อยเอ่ยเรียก “กลับมาแล้วเหรอ?” ณัฐรินีย์ขยับลุกขึ้นนั่ง เพราะเพิ่งตื่นนอนและไม่ระวังตัวทำให้เสื้อที่สวมใส่เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวๆ เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร แต่คนที่มองอยู่ตลอดเวลาเห็นเข้าเต็มๆ ตา สิงหาลอบกระแอมไอ ก่อนจะตอบสั้นๆ อย่างคนสงวนคำ “อืม” “นายสิงห์หิวหรือยัง?” “เพิ่งบ่ายสาม” “อ่า... นิดคิดว่านอนไปหลายชั่วโมงซะอีก” เธอยกมือขึ้นมัดผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนใหม่ และนั่นทำให้ชายเสื้อสั้นๆ เปิดขึ้นสูงกว่าเดิม ชายหนุ่มรีบหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่อยากมองผิวขาวๆ นั่นอีก ผู้หญิงอะไร... ไม่ระวังตัวเอาซะเลย ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย แล้วตัวอันตรายก็ไม่ใช่ใคร เขานี่ไง... สิงหาโทษว่ามันเป็นเพราะเมื่อคืนเขาเพิ่งได้ครอบครองร่างกายนี้ไป แม้จะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่น้ำมันกับไฟเมื่ออยู่ใกล้กันก็ย่อมทำให้เกิดกองเพลิงที่ใหญ่ขึ้นเป็นธรรมดา ยิ่งเป็นไฟกับน้ำมันที่เคยใกล้ชิดกันมาก่อนแบบนี้ ทว่า... ถึงจะคิดแบบนั้นแต่สิงหากลับไม่ยักจะเดินหนีไป ร่างสูงใหญ่ยืนปักหลักอยู่ที่เดิม ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้

ในตอนที่ณัฐรินีย์กลับมาจากคอกหมู เธอก็ต้องแปลกใจกับความปกติของบ้าน ที่จริงแล้วมันไม่ควรปกติ อย่างน้อยหลังคาที่เริ่มเห็นรูรั่วในเวลากลางวันก็ควรถูกซ่อมให้เรียบร้อย หรือว่านายสิงห์จะลืม เมื่อเช้าเธอย้ำแล้วแท้ๆกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ณัฐรินีย์ต้องระเห็ดเข้าไปนอนร่วมเตียงกับเจ้าของบ้านในวันที่ฝนตก เธอยอมรับว่านอนบนเตียงมันก็สบายดี แต่ลึกๆ ในใจเธอกำลังกลัว ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะถูกนายสิงห์ล่วงเกิน แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะล่วงเกินนายสิงห์มากกว่าเธอบอกไปหรือยังนะว่านายสิงห์ในเวลานี้ได้ตัดผมสั้นแล้ว เขาหั่นหนวดจนสั้นติดผิวเนื้อ ยามที่ใบหน้าคมคายไร้หนวดและผมยาวๆ มาปกปิดมันดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ นายสิงห์ถึงลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง รู้แค่ว่าการเปลี่ยนแปลงของนายสิงห์ทำเอาเธอใจสั่นจนอยู่ไม่สุข ถึงได้เร่งให้เจ้าของบ้านรีบซ่อมหลังคา เธอจะได้ออกมานอนข้างนอกเสียที“นายสิงห์” เสียงใสเอ่ยเรียกคนหัวโต๊ะในตอนที่ทั้งคู่กำลังจัดการมื้อเย็นด้วยกันอย่างเงียบเชียบ ตั้งแต่สิงหาตัดผมสั้น ณัฐรินีย์ก็พูดคุยกับเขาน้อยกว่าปกติ เธอกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายตาย นายสิงห์เวอร์ชั่นนี้หล่อเหลาน้อยเสียเมื่อไหร่