All Chapters of เกาะขังรัก NC-25: Chapter 31 - Chapter 40

ณัฐรินีย์ส่งยิ้มให้กระแตเมื่อต้องเดินสวนทางกัน แต่อีกฝ่ายกลับมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะเดินเชิดหน้าจากไปเหมือนไม่อยากเสียเวลาเสวนากับเธอแม้แต่วินาทีเดียว“เด็กหนอเด็ก”ณัฐรินีย์เลิกให้ความสนใจกับเด็กสาว เธอเดินเข้าไปหาสิงหา ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าแก้วเครื่องดื่มที่กระแตเอามาให้ไม่มีน้ำเหลือแม้แต่หยดเดียว...“นายสิงงงงห์ เรื่องนายหญิงนี่เป็นความจริงหรือคร๊าบ” ใครบางคนที่ณัฐรินีย์ไม่รู้จักเอ่ยถามขึ้น อีกฝ่ายดูเมามาย ไม่เห็นแม้กระทั่งเธอที่ยืนอยู่ข้างหลังสิงหาแบบนี้เรียกได้ว่านินทาระยะเผาขนเชียวล่ะ...“ไม่รู้สิ”“เอ๋?? ไม่รู้ได้ยางงาย นายสิงห์ไม่ต้องเขินหรอกน่า บอกมาตรงๆ ผมจะได้ทำตัวถูกงาย”“ก็ทำตัวปกตินั่นแหละ ไม่ต้องสนใจ”“ม่ายด้ายคร๊าบม่ายด้าย” ชายขี้เมาโบกมือไปมา เสียงยานคางขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบฟังไม่รู้เรื่อง “เมียนาย อึ่ก! จะให้ผมไม่สนใจได้ยางงาย... เอิ๊ก”คนที่อยู่ในบทสนทนายกมือขึ้นปิดปาก เธอขำชายขี้เมาที่พูดจบแล้วก็หลับไปทันที ท่าทางแบบนี้วันพรุ่งนี้คงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สมัยเธออยู่อเมริกาเธอก็มีสภาพนี้บ่อยๆ จนนิคกี้ต้องหอบกลับอพาร์ทเม้นท์เป็นประจำ“แอบฟังคนอื่นคุยกัน

ณัฐรินีย์ไม่ได้มาเข้าห้องน้ำอย่างที่บอกกับสิงหา เธอเดินตามเด็กสาวไป เมื่อพ้นผู้คนจึงร้องเรียกให้อีกฝ่ายหยุด“กระแต”เด็กสาวหยุดชะงักเพียงครู่เดียว ก่อนจะออกเดินต่ออีกครั้ง"กระแต" ณัฐรินีย์ไม่ยอมแพ้ "กระแต คุยกันก่อน”“อย่ามายุ่ง!”“กระแต ถ้าไม่หยุดพี่จะบอกน้าพิมเรื่องยานะ”กึกคำขู่ของคนที่ถือไพ่เหนือกว่าทำให้กระแตยอมแพ้ ขาเรียวหยุดก้าวเดิน เธอเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองณัฐรินีย์ให้ต้องชอกช้ำใจ“อยากบอก ฮึก... ก็บอก”“พี่ไม่บอก เพราะกระแตไม่ได้ผิด” ณัฐรินีย์ก้าวไปดักตรงหน้า เธอมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาด้วยความสงสารที่ตีขึ้นมากลางอก “กระแตไม่ได้อยากทำ พี่รู้”“อย่ามาทำเป็นรู้ดี!” เด็กสาวตะคอก น้ำตาไหลลงมาพรากๆ เหมือนจะขาดใจให้ได้ “ได้พี่สิงห์ไปแล้ว จะพูดอะไรก็ได้หนิ”“อย่าพูดเหมือนนายสิงห์เป็นสิ่งของ”“...”“พี่ไม่ยอมหรอกนะ ถ้ากระแตใช้คำพูดไม่ดีกับเขา”“กระแตไม่ได้ว่าพี่สิงห์ ไม่ได้คิดไม่ดีกับเขา!”"พี่รู้ กระแตแค่กำลังเสียใจ เลยเผลอพูดไม่ดีออกมา แต่จริงๆ แล้วกระแตรักและเคารพนายสิงห์มากกว่าใคร” ณัฐรินีย์พูดเสียงอ่อน ดึงมือของเด็กสาวมากุมไว้หลวมๆ แม้เด็กสาวจะขัดขืนแต

พิธีการแต่งงานของเกาะตะวันฉายไม่ได้อิงกับศาสนาหรือพิธีของประเทศไหนเป็นหลัก เพราะที่นี่เป็นเกาะ เปรียบเสมือนแผ่นดินเล็กๆ ที่แยกตัวออกมาจากแผ่นดินหลัก ทำให้วิถีการใช้ชีวิตหรือความเชื่อของคนบนเกาะต่างจากคนทั่วไป อย่างเช่นผู้คนที่นี่ไม่นับถือศาสนา ไม่ได้เชื่อคำสอนของใคร พวกเขาแค่เชื่อในตัวเอง และมีที่พึ่งทางใจเป็นพ่อปู่ที่ไม่มีตัวตนเท่านั้น ณัฐรินีย์ถูกสิงหาจับจูงไปตรงส่วนทำพิธี ที่ตรงนั้นถูกจัดให้อยู่ในทะเลที่สูงระดับครึ่งหน้าแข้ง มีซุ้มดอกไม้สีขาวตั้งเด่น ไม่มีบาทหลวง ไม่มีคนทำพิธี เพราะสิงหาเคยบอกว่าการแต่งงานมันคือเรื่องราวของคนสองคน ไม่จำเป็นต้องมีใครมากำกับ มีเพียงแค่น้ำทะเลที่เหมือนเหมือนชีวิตและจิตวิญญาณโอบล้อมไว้ก็เพียงพอแล้ว บ่าวสาวหยุดลงเมื่อลุยน้ำไปจนถึงหน้าซุ้มดอกไม้ ทั้งคู่หันกลับไปมองบนฝั่ง ชาวบ้านนับร้อยยืนมองคู่แต่งงานอยู่บนนั้น ไม่มีใครเข้ามาใกล้ และจะไม่มีใครได้ยินว่าทั้งสองคนพูดคุย หรือให้คำสัญญาอะไรต่อกัน สมกับที่สิงหาบอก การแต่งงานบนเกาะตะวันฉายคือเรื่องของคนแค่สองคนเท่านั้น สิงหาเลิกสนใจผู้มาร่วมงาน เขาหันกลับมามองเจ้าสาวของตนเอง ทั้งคู่ยืนหันหน้าเข้าหากัน มือบา

หลังจากเคี่ยวกรำเมียมาเป็นอาทิตย์สิงหาก็เกือบน้ำตาตกใน เมื่อวันหนึ่งณัฐรินีย์เดินเข้ามาบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ว่า “พี่สิงห์ คืนนี้ห้ามกวนนิดนะ พอดีว่าน้องแดงเดือดมา” สิงหาเข่าอ่อน เขาเคยคิดว่าตัวเองน้ำยาดีพอ แต่นี่เขาไม่ได้ป้องกันมาเกือบเดือนแล้ว ทว่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าเมียเขาจะตั้งท้องเสียที ยืนยันได้จากน้องแดงเดือดที่มาตรงเวลาจนน่าโมโห บางทีเขาก็ไม่เข้าใจ กับครอบครัวที่พร้อมมากๆ ทั้งอายุและการเงินอย่างเขาและณัฐรินีย์กลับยากที่จะมีลูก แต่กับเด็กๆ ที่พลาดจนตั้งท้องเป็นว่าเล่นกลับมีอย่างง่ายดาย และสุดท้ายเด็กทารกที่ไม่รู้อะไรก็มักจะถูกทอดทิ้งเสมอ เหมือนกับเขาที่ถูกทิ้งไว้หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่แบเบาะ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่เป็นใคร พ่อเป็นใคร รู้แค่ตัวเองเป็นลูกครึ่ง แต่ครึ่งอะไรสิงหาไม่เคยคิดอยากจะหาคำตอบ ตอนเด็กๆ เขาถูกเพื่อนที่โรงเรียนล้อว่าแม่เขาเป็นผู้หญิงขายบริการ มีลูกกับแขกแล้วเลี้ยงไม่ไหวเลยเอาเขามาทิ้งเป็นภาระให้กับคนอื่น แต่พอเขาเอาเรื่องไปเล่าให้แม่ครูฟังแม่ครูก็ทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วบอกว่าซักวันแม่จะกลับมารับเขาไปอยู่ด้วย นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สิงหารู้จักคำว่า

สิงหาฝัน... เขาฝันว่าตัวเองทะเลาะกับณัฐรินีย์ด้วยเรื่องที่เธอโกหกเขา เธอไม่ได้เป็นคนขับรถชนเขาเพราะเธอขับรถไม่เป็น แม้แต่พวงมาลัยเธอยังไม่เคยจับมันมาก่อน ลึกๆ แล้วสิงหาดีใจที่รู้แบบนั้น แต่เขาก็เสียใจอยู่ดีที่เธอเลือกที่จะปกปิดและโกหกมาตลอด เพราะถ้าหาก... ถ้าหากว่าเขาเลวกว่านี้อีกซักนิด แล้วเผลอทำอะไรรุนแรงกับคนบริสุทธิ์ลงไป เขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นในความฝันก็ยังมีเรื่องราวดีๆ ซ่อนอยู่ เขาได้ยินคำบอกรักจากเธอเป็นครั้งแรก ที่จริงจะเรียกว่าครั้งแรกก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะเขาเคยได้ยินคำนั้นในวันแต่งงานของเรา เพียงแต่เขาไม่กล้าเข้าข้างตัวเองว่าเธอพูดมันจากความรู้สึกจริงๆ บรรยากาศในวันนั้นมันเป็นใจเกินไป ณัฐรินีย์อาจจะพูดเพียงเพราะสถานการณ์พาไป ทว่าครั้งนี้สิงหาเชื่อสนิทใจ แม้จะเป็นแค่เพียงคำพูดในความฝัน แต่สิงหากลับรู้สึกยินดีเหลือเกินที่ได้ยินมัน และมันก็ทำให้หัวใจที่ปิดตายมานานสั่นคลอน ความรู้สึกภายในมันร่ำร้องบอกออกมาว่าตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขารักหนูนิด น่าเสียดายที่ในฝันนั้นสิงหาไม่ได้บอกกลับไป เขาได้แต่เตือนตัวเองซ้ำๆ ว่าถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่จ