Semua Bab ม่านรักมาเฟีย: Bab 91 - Bab 100

ตอนที่ 91   พัทตราพาร่างซวนเซออกจากห้องน้ำมาทรุดนั่งลงที่เตียง เริ่มรู้สึกถึงอาการไม่ปกติของตนเอง “ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ด้วยยังไม่แน่ใจอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เธอยังไม่พร้อมหากต้องมีอีกหนึ่งชีวิตเกิดมา แล้วไหนยังจะเรื่องน้องสาวเธออีก ทำไมทุกคนถึงหายหน้าไปกันหมด“คุณเอริค ทำไมคุณไม่ติดต่อมาหาฉันบ้างนะ สุดท้ายคุณก็หลอกฉันจริงๆ ใช่ไหม ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนโกหก ไอ้คนใจดำ ไม่มีหัวใจ” น้ำเสียงตัดพ้อของหญิงสาวร่างเล็กเปรยขึ้นเบาๆ โดยมีเพียงเจ้าหวานเย็นเท่านั้นที่รับรู้ และเป็นเช่นนี้อยู่ทุกวี่วัน จากที่นับเป็นวันก็ผ่านเลยเป็นสัปดาห์ จนนานเป็นเดือน จวบจนเจ้าของร้านสปาเพลินรักคนสวยอุ้มท้องลูกชายของคนโกหกได้สี่เดือนเศษ แต่ทว่าเธอไม่เคยได้รับข่าวคราวจากใครเลยสักคนที่พากันจากเธอไปเสียหมด ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอ คุณเอริค แม้แต่น้องสาวเพียงคนเดียวของเธอ สุดท้ายหยาดน้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มเป็นเพื่อนระบายความเหงาเศร้า“ยัยแพท มานั่งตา

ตอนที่ 93   “คุณรู้จักยัยพีชด้วยเหรอคะ แล้วนี่น้องสาวของฉันเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงน้องสาวมากๆ ค่ะ ยัยพีชไม่ได้ติดต่อมาหลายเดือน” พัทตราละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ เธอจะต้องรีบไปบอกแม่ของเธอ“เอ่อ..”“ว่าไงคะ คุณรู้จักหรือเปล่า แต่ว่าฉันได้ยินคุณเรียกยัยพีช ว่าคุณพีช แสดงว่าคุณต้องรู้จักยัยพีชแน่ๆ ” พัทตราเขย่าแขนของหลินอย่างรบเร้า ทว่าหลินกลับอ้ำอึ้งไม่ตอบ ก่อนล้วงเอาห่อกระดาษนั้นส่งให้พัทตราแทน แล้วรีบขอตัวกลับไปทันที เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ถึงสาเหตุการเสียชีวิตของคุณพีช เพราะหลังจากที่รู้ว่าคุณพีชเสียชีวิตไปแล้ว คุณแดเนียลก็หายไปจากเรือกาสิโน มีเพียงคุณแอนโทนี่เท่านั้นดูแลอยู่เพียงลำพัง และก็มุมานะทำงานหามรุ่งหามค่ำ แต่ทว่าหากว่างจากงานก็มักจะขึ้นไปยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ เหม่อมองอยู่เป็นนานสองนาน และก็เป็นเช่นนี้หลายเดือนติดต่อกันพัทตราก้มมองของที่อีกฝ่ายยัดใส่มือด้วยความสงสัย ก่อนรีบตามไป ทว่าเห็นหลินขึ้นรถแท็กซี่จากไปเสียแล้ว พัทตราจึงตัดใจเดินกลับเข้าไปที่ร้านตรงไปยังซุ้มดอกไม้มุมโปร

ตอนที่ 95  ช่วงสายๆ วันต่อมา ที่สุสานอันกว้างไกลและเวิ้งว้างเงียบสงบ หาแต่กลิ่นอายความรักความห่วงหาอาทรที่มีต่อหญิงสาวร่างเล็กผู้ซึ่งมีรอยยิ้มสดใสยังคงอยู่ในความทรงจำของหนุ่มใหญ่ไม่จางหาย ดวงตาคู่คมเฝ้ามองช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์แห้งกรอบวางเรียงรายอยู่บนเนินฝังร่างไร้วิญญาณของหญิงอันเป็นที่รักไม่วางตา “หนูพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ” เสียงทุ้มกล่าวออกมาเช่นนี้ทุกครั้งและทุกวัน นับตั้งแต่พาตัวเองกลับมาที่เมืองไทยและพักอาศัยอยู่ที่บ้านพักริมหาด เมื่อมอบหมายงานและวางมือกับการเป็นผู้กุมบังเหียนธุรกิจนับพันล้านบาท และลงจากตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟีย ยกให้กับบุตรชายเพียงคนเดียวสานต่อกิจการทั้งหมด แม้จะรู้ดีว่ามันหนักหนาแค่ไหนที่จะยืนหยัดอยู่ได้ เพราะการเป็นมาเฟียก็ย่อมมีศัตรูรอบด้านและหาคนไว้วางใจได้ยากอย่างที่สุด!“หนูพีช ผมขอโทษที่ยังไม่ได้แก้แค้นให้คุณ” หลังจากวางช่อดอกลิลลี่สีขาวส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ใกล้กับช่ออื่นๆ ที่เริ่มแห้งกรอบ ทว่าหนุ่มใหญ่ก็มิคิดที่จะนำดอกไม้เหล่านั้นไปทิ้ง แม้คนที่จ้างมาเพื่อดูแลสุสาน

ตอนที่ 97           ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีชามองไปยังเนินหญ้าเขียวขจี แต่ทว่ามันกลับถูกปกคลุมด้วยช่อดอกไม้นับสิบที่แห้งกรอบ ยิ่งมองก็ยิ่งสะท้อนให้ความกรุ่นโกรธภายในใจปะทุขึ้นเรื่อยๆ แม้จะบอกบิดาหลายครั้งแล้วว่าให้ตามไปลากคอคนชั่วมาขอขมาหญิงสาวที่น่าสงสารคนนี้ซะเมื่อรู้แน่แล้วว่าอาริชาร์ดกบดานอยู่ที่ไหน แต่เมื่อถูกบิดาคัดค้านทำให้แอนโทนี่ได้แต่เฝ้ารอวันชำระแค้น และมุ่งมั่นกับการบริหารงานของตระกูล      อันน์เบริกส์ที่มีอยู่ จนทำให้ปลีกตัวออกมาได้อย่างยากลำบากนัก แต่วันนี้วันที่ทุกอย่างที่เขาอดทนทำมาตลอดหลายเดือน และเฝ้านับวันเพื่อกลับมาหาหญิงสาวและลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกก็เป็นจริง“คุณพีชเอาใจช่วยผมหน่อยนะครับ ผมหวังว่าพี่สาวคุณคงไม่โกรธที่ผมหนีหายไปหลายเดือน ผมมันคงเป็นผู้ชายที่แย่มากสินะครับคุณพีช ที่ทิ้งให้พี่สาวคุณรอคอยอยู่นานแสนนาน แต่คนรู้ไหมทุกวันทุกเวลาไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงพี่สาวคุณเลย” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ กับห

ตอนที่ 99         “ออกไป” พัทตราจำต้องออกปากไล่ทั้งที่ใจก็ปวดร้าว ในเมื่อเธอก็รักเขาทั้งหมดหัวใจเช่นกัน“ก็ได้แพท ผมจะไป แต่ผมอยากบอกคุณว่าเรื่องการตายของคุณพีช คุณพ่อผมไม่ได้ทำ แต่เป็นคนสารเลว ที่พ่อผมไว้ใจมันทำร้ายน้องสาวคุณ จนเธอต้องฆ่าตัว...” เสียงทุ้มยังไม่ทันจบประโยค เป็นต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เมื่อพัทตราร้องห้ามเสียงสะอื้น“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากฟัง ไปซะ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” สิ้นเสียงออกปากไล่ พัทตราก็ถลาเข้าไปผลักร่างสูงใหญ่ให้ออกไปไกลๆ เธอ สองมือน้อยกำแน่นที่ลำแขนแข็งแกร่ง“ไปสิ” พร่ำออกปากไล่พร้อมทั้งซบใบหน้าที่เปรอะเปื้อนหยาดน้ำตากับไหล่กว้าง แอนโทนี่ยกฝ่ามือลูบไล้แผ่วเบาบนเรือนผมนุ่มสลวย หยาดน้ำตาของ  ลูกชายมาเฟียใหญ่อย่างแอนโทนี่เอ่อคลอ ก่อนรินรดแก้มสาก“ไปซะทีเถอะ” เจ้าของเสียงสะอื้นพึมพำแผ่วเบา เธอออกปากไล่เขาทว่าสองมือน้อยกลับเกาะเกี่ยวลำแขนแกร่งไว้แน่น เพียงไม่นานสองมือของเธอก็ผลักเขาออกห่าง