Semua Bab หลงไฟมาร: Bab 101 - Bab 110

ตอนที่ 101   “แต่คนอย่างฉัน ถ้าฉันอยากได้ฉันก็ต้องได้ และใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแย่ง ฉันรักของฉัน!” ถังเฟ่ยหลงย้ำด้วยเสียงหนักแน่น สองมือของตนกำแน่นโดยไม่รู้ตัว‘ความรัก ความแค้น’ มันคนละส่วนกัน คนทำผิดก็ต้องชดใช้ จะให้ฮุ่ยจื่อและหลานของเขาตายฟรีๆ แล้วปล่อยให้ไอ้คนก่อเรื่อง วันๆ เอาแต่กกผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าหรือไงกัน แต่ต่อให้นายปฐวีมันต้องตายด้วยน้ำมือเขาหรือเพราะชะตามันขาดเอง เขาก็ไม่มีวันปล่อยปิ่นมุกออกไปจากชีวิต นอกเสียจากความตายเท่านั้นที่เธอจะหนีไปได้“แล้วแกเคยทำถามน้องปิ่นบ้างไหมไอ้ใหญ่ ว่าน้องปิ่นอยากอยู่กับแกหรือเปล่า” พิธานเอ่ยถามเสียงเข้ม เจ็บปวดใจมากทีเดียวกับคำว่า  ‘ฉันรักของฉัน’“แล้วไงล่ะ แกคิดรอรับเศษเดนจากฉันหรือไง” เพราะโกรธทำให้ถังเฟ่ยหลงโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิด“ไอ้ใหญ่! ฉันรอรับแน่ ถ้าน้องปิ่นไม่อยากอยู่กับแก” พิธานโต้กลับเสียงห้วนพอกันๆ“ไม่มีทาง! เพราะปิ่นมุกต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต

ตอนที่ 103  “ปิ่นมุก!” ถังเฟ่ยหลงคำรามลั่น ก้มมองคนใต้ร่างที่ดูใจร้อนเหลือเกิน“คุณช้า” คนใจร้อนท้วงเสียงสั่น มือไม้วาดสะเปะสะปะบนอกกว้าง“อดใจรอบ้างสิ เพราะฉันอยากได้ยินคำบางคำจากเธอเสียก่อน” ถังเฟ่ยหลงตอบเสียงกระเส่า โน้มใบหน้าลงมาชิดแก้มนุ่ม บดเบียดปากร้อนจัดบนสองแก้ม เรื่อยมายังริมฝีปาก ลิ้นนุ่มตวัดรัดรึงลิ้นอุ่นอย่างรวดเร็วเพราะร่างกายของเธอต้องการเขามาก ไม่นานถังเฟ่ยหลงก็ถอนจูบออกห่าง ร่างกายไม่คิดเคลื่อนไหวใดๆ เพราะเขาเอาแต่แช่นิ่งยิ่งทำให้ปิ่นมุกอึดอัดและหงุดหงิดใจ เขาหลอกล่อให้เธอลุ่มหลงจนกลายเป็นคนเสพติดเรื่องบนเตียง แต่แล้วเขาก็ทอดทิ้งให้เธอต้องทรมาน“คุณถัง...” ปิ่นมุกขานเรียกเสียงแผ่วพลิ้ว ถังเฟ่ยหลงกดยิ้มมุมปากก่อนขับเคลื่อนร่างกายแค่เล็กน้อยเท่านั้น“ฉันจะตามใจเธอแน่นอนปิ่นมุก แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอรักฉันบ้างไหม” ถังเฟ่ยหลงตั้งคำถามขณะเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเชื่องช้าราวกับจะบังคับคนใต้ร่างให้ตอบคำถามให้ตรงกับใจของเขา‘เขารักเธอ’ เขา

ตอนที่ 105     “โอบฉันไว้สิ” ถังเฟ่ยหลงโน้มตัวกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูนิ่ม ตวัดลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้าสู่ใบหูสลับให้ริมฝีปากดูดเม้มอย่างมันเขี้ยว ฝ่ามืออีกข้างก็ไม่คิดหยุดรังแกช่อดอกไม้ ปิ่นมุกยกขารัดสะโพกสอบโดยไม่ต้องย้ำอีกครั้ง เจ้าของคำสั่งเลยเผยยิ้มชอบใจสองร่างที่ถ่ายทอดความรักทางกายให้แก่กันและกันอยู่นั้นไม่ได้รับรู้โลกภายนอกเลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ถังเฟ่ยหลงก็หมดห่วงเรื่องฮุ่ยหลัน เมื่อเฟิงหมิงกล้าหาญชาญชัยเดินมาบอกกับเขาว่ารักและพร้อมยินรับเป็นพ่อและดูแลฮุ่ยหลันตลอดไป หลังจากทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาร่วมเดือน เฟิงหมิงเป็นผู้ชายขยันขันแข็งแต่ก็อ่อนโยน เอาใจเก่ง ทำให้ฮุ่ยหลันพ่ายแพ้และเธออยากลบเลือนบาดแผลในใจทำให้เปิดรับผู้ชายอย่างเฟิงหมิงให้เข้ามาดูแลชีวิตและหัวใจแทนว่าที่คู่หมั้นหนุ่มที่พี่ชายของเธอได้ไปบอกกล่าวให้ฝ่ายนั้นรู้เรื่องและฝ่ายนั้นก็ไม่คิดติดใจอะไร เพราะชายหนุ่มคนดังกล่าวก็มีคนรักอยู่แล้วเช่นกันขณะที่ภายในห้องรับแขกของตระกูลอิทธิเช

ตอนที่ 107  “คุณพ่อป่วยเหรอคะ แล้วท่านเป็นอะไรคะ คุณแม่ พี่ปัด พี่เปรม อยู่ดูแลคุณพ่ออยู่ใช่ไหมคะ แล้วคุณพิธานพาปิ่นออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะ ปิ่นอยากกลับไปหาคุณพ่อ ปิ่นเป็นห่วงท่าน” ปิ่นมุกไม่คิดสนใจคำถามของอีกคน หากแต่เอ่ยถามถึงแต่คนในครอบครัวด้วยความเป็นห่วง พิธานเองก็หน้าเสียไป จับต้นชนปลายอยู่ครู่จึงได้เข้าใจว่าถังเฟ่ยหลงไม่ได้บอกเรื่องปิ่นสุดาเป็นแน่“น้องปิ่น ฟังผมนะครับ ตอนนี้...น้องเปรมเสียชีวิตไปแล้ว ตั้งแต่วันที่น้องปิ่นตกบันได วันนั้นน้องเปรมคลุ้มคลั่งเหมือนคนเสียสติ แล้วก็วิ่งลงทะเล ตอนนั้นก็เกิดพายุเข้าพอดี คืนนั้นทุกคนบนเกาะพยายามตามหาตัวน้องเปรม แต่ไม่พบ จนมาพบเป็นศพในอีกสองวัน” พิธานหยุดพูดเมื่อเห็นหญิงสาวยืนน้ำตาไหล เขาทำได้เพียงบีบมือเล็กเบาๆ เพื่อปลอบประโลมเพราะไม่มีสิทธิ์โอบกอดเธอก่อนจำใจปล่อยสองมือเล็กเมื่อเจ้าของกระตุกมือออก“พี่เปรม” ปิ่นมุกซวนเซจนหันไปจับเก้าอี้ใกล้มือเป็นที่ยึดเกาะ หยาดน้ำตาไหลเป็นทาง ถึงแม้อีกคนจะคิดฆ่าเธอให้ตายก็ตามที แต่เธอไม่ได้อยากให้พี่สาวมีจุดจบเช่นนั้นเลย‘คุณถัง คุณต้องการให้เป็นแบบนี

ตอนที่ 109   “พี่ปัด! คุณถังพอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ปัดอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง”  ปิ่นมุกถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง สองมือของเธอเข้าโอบกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาไหลพรากเพราะสงสารพี่ชายที่เนื้อตัวมีแต่เลือด“ปล่อยมัน! แล้วถอยออกมาปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงห้วน ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังใบหน้าหวานอย่างขู่บังคับ ทว่าเวลานี้ปิ่นมุกไม่สนใจ เธอไม่อยากให้เขาฆ่าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพี่ปัด เพราะหากพี่ชายเธอเป็นอะไรไป คุณแม่ของเธอ...ท่านคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ช่างแตกต่างจากเธอนักที่จะอยู่หรือตายท่านก็ไม่สนใจปิ่นมุกร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะนึกสงสารพี่ชายไม่พอ เธอยังเวทนาชีวิตตัวเองเข้าให้อีก มารดาไม่เคยรักเธอแม้กระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยรัก ทว่าน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มยิ่งทำให้ถังเฟ่ยหลงโกรธมากขึ้นที่หญิงสาวใช้น้ำตามาต่อรองเพื่อให้เขาปล่อยพี่ชายเธอ!“ปิ่นมุก! ฉันสั่งให้เธอถอยออกมา ไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงดุดันหยุดเสียงสะอื้นไห้ของปิ่นมุก ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้ามองคนพู