บททั้งหมดของ ยั่วรักท่านประธาน: บทที่ 21 - บทที่ 30

"คุณ.." มือเรียวขยับต่ำลงไปปิดน้องสาวของตัวเองไว้ เมื่อถูกเรียวลิ้นอุ่นสัมผัสกับเนินเนื้อนั้น"ไม่ชอบเหรอ" เขารู้ดีว่าผู้หญิงเกือบร้อยเปอร์เซ็นชอบให้ผู้ชายใช้ลิ้น แต่พอเห็นท่าทางของเธอเขาก็เลยหยุดถามดูก่อน"ทำไมคุณชอบพูดอะไรตรงๆ แบบนี้" ริมฝีปากบางเอ่ยถามออกมาเพียงเบาๆ ด้วยหัวใจที่สั่นหวิว มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ต้องมาถามหรือต้องตอบกันสักหน่อย"แล้วจะพูดอ้อมทำไม ก็ในเมื่อความหมายเดียวกันอยู่แล้ว" ในขณะที่พูดหน้าอกแกร่งก็ยังแนบอยู่ที่เข่าของอีกฝ่าย เพราะเธอยังหนีบมันเข้าหากันไว้แน่น"แล้วคุณจะทำอะไรล่ะ""ให้บอกไหมว่าจะทำอะไร" ดวงตาคมส่องประกายมองสบตาผู้หญิงที่อยู่ในพันธนาการของตัวเขาเอง"ไม่ต้องบอกก็ได้แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ได้ไหม" ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เพราะเธอไม่ได้อินโนเซ้นท์ขนาดนั้น"เขาเรียกว่าการกระตุ้นอารมณ์ ถ้าไม่ช่วยกระตุ้นก่อน..การมีเพศสัมพันธ์กันมันก็จะฝืดเคือง"ฉันกำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย ทฤษฎีมาเต็มเลย"ต่อแล้วนะ" ชายหนุ่มเห็นว่าเธอเงียบไป ก็เลยจะเริ่มจากที่ทำค้างไว้มือหนาแยกขาเรียวทั้งสองข้างให้ออกจากกัน แล้วแทรกใบหน้าลงไปตรงหว่างขา พร้อมกับแนบริมฝีปากลงระหว่างร่อ

"อุ๊ย..บอสจะทำอะไรคะ" หญิงสาวพยายามดันกายให้ลุกออกจากตักของคนที่เพิ่งจะดึงเธอลงมานั่ง"ไม่รู้จริงเหรอว่าจะทำอะไร" ในขณะที่พูดใบหน้าหล่อคมก็ได้โน้มเข้าไปใกล้ริมฝีปากบาง"เดี๋ยวก่อนสิคะท่านประธาน ถ้าคุณคนนั้นขึ้นมา..เออ..บอสไม่กลัวว่าเธอจะเห็นเหรอคะ" หญิงสาวพูดในขณะที่หลับตาลง ไม่กล้าหลบจูบ เพราะเธอต้องการจะยั่วเขาอยู่แล้ว"กว่าจะลงไปถึงชั้นล่าง กว่าจะกลับขึ้นมา คงใช้เวลาสักพัก" แต่ตอนนี้เขาอดใจไม่ไหวแล้ว ต้องการอยากจะจูบตั้งแต่ตอนที่เธอแกล้งเอามือมาถูกมือของเขาแล้ว"อืมม" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกริมฝีปากหนาแนบเข้ามาที่ริมฝีปาก ถึงแม้ว่าจะตกใจแต่เธอก็เผยอปากออกเพื่อให้เขาเข้ามาสำรวจยิ่งปลายลิ้นของเธอตอบสนองเมื่อเขาตวัดรอบวนในโพรงปากหวาน มันก็ยิ่งทำให้อาวุธลับที่เขาซ่อนไว้เริ่มขยายตัวขึ้นพร้อมรบจูบอยู่แบบนั้นจนถึงเวลาที่เขากะไว้ ก็ค่อยๆ ปล่อยจูบออก แต่คนที่ถูกจูบไม่ยอม มือเรียวตวัดโอบรัดต้นคอของเขาไว้แล้วกดริมฝีปากเข้าหา"หือ.. ไม่ได้แล้ว" เขาขยับใบหน้าออกเพื่อไม่ให้เธอตามมาจูบได้หญิงสาวทำหน้าบึ้งตึงแล้วรีบยันกายลุกขึ้นเหมือนไม่พอใจ แต่ไม่ใช่เลยเธอยิ่งกลัวว่าเขาจะจูบต่อจึงต้องรีบ

มือเรียวยังพยายาม ดึงมือของอีกฝ่ายให้ออกมาจากใต้กางเกงนอนตัวบาง แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นยิ่งผลักใสมันก็ยิ่งทำให้เพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ สงสัย คนึงหาก็เลยต้องได้หยุดแต่เธอจะอดกลั้นเสียงได้นานเท่าไร เพราะตอนนี้เขาไม่ได้ทำแค่ล้วงเข้าไปด้านในอย่างเดียว แต่นิ้วโป้งเขายังใช้มันขยี่ปุ่มที่ไวต่อความรู้สึกขาเรียวค่อยๆ แยกออกจากกันเพื่อให้เขาทำมันได้สะดวก เห็นแบบนั้นชายหนุ่มก็ได้เพิ่มความเร็วแต่ก็ทำให้เงียบที่สุดร่างกายของเธอเริ่มเกร็ง มือเรียวจิกเข้าที่ลำแขนแกร่งไว้แน่น เพื่อสื่อให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว ถ้าขืนยังทำต่อไปเธอคงกลั้นเสียงไม่ได้แน่ริมฝีปากหนาค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ แล้วแนบจูบลงเพื่อปิดปากเธอไว้ ทั้งสองทำกันเบามาก ถ้าไม่สังเกตคงไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ แต่คนที่นอนตัวแข็งอยู่ข้างๆ นี่สิ ทำไมจะสัมผัสไม่ได้ว่าพวกเขากำลังไปถึงขั้นไหนกันแล้ว เพราะอัญญารัตน์ยังไม่หลับ ใครจะไปหลับลงล่ะเกิดมาเพิ่งเคยเจอสถานการณ์แบบนี้และไม่ใช่แค่อัญญารัตน์ที่ไม่หลับ ต้นสนก็ยังไม่หลับเช่นกัน เพราะห้องนี้ไม่มีเครื่องปรับอากาศ พัดลมก็ไม่ทั่วถึง แต่จะให้ทำยังไงได้ก็ในเมื่อเจ้านายไม่กลับ

"บอสไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอครับ ทำงานมาทั้งวัน" ขณะที่กำลังเดินขึ้นไป ต้นสนก็ได้ชวนผู้เป็นนายคุย เผื่อว่าอยากจะเปลี่ยนใจกลับลงไป เพราะตอนนี้เพิ่งจะถึงชั้นที่สาม"พูดมากรีบเดินเถอะน่า""ผมว่าให้เธอลงมาหาจะไม่ง่ายกว่าเหรอครับ""สิ้นปีลดโบนัส""ไม่นะครับบอสสส" ได้ยินแค่นั้นแหละเริ่มมีแรงฮึดสู้ขึ้นมา ต้นสนรีบก้าวเดินนำหน้าผู้เป็นนายขึ้นไปก่อนล่วงหน้าแบบไม่รอเลยด้วยซ้ำ"คุณจะไม่รอผมหน่อยเหรอคุณต้นสน""ทำไมบอสเดินช้าจังเลยล่ะครับรีบหน่อยสิครับ""หึ.. เอากับเขาสิ"ก๊อก ก๊อก"ใครคะ" คนที่ออกมาเปิดประตูก็คืออัญญารัตน์ "ท่านประธาน?!" ถึงแม้จะตกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่ก็ไม่ได้เกินความคาดเดาเท่าไร"ผมขอเข้าไปข้างในได้ไหมครับ""ได้สิคะ" อัญญารัตน์รีบขยับออกจากประตูเพื่อให้ท่านประธานและผู้ช่วยคนสนิทได้เข้ามาในห้อง"เพิ่งหลับไปค่ะ" อัญญารัตน์ตอบออกไปเพราะเห็นแค่สายตาก็รู้แล้วว่าจะถามอะไร"มาถึงนานหรือยัง" เพราะเขายังเป็นห่วง เรื่องที่เธอยืนรอรถอยู่หน้าบริษัท"สักพักแล้วค่ะ"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาดุจดั่งเทพบุตร สวรรค์คงตั้งใจปั้นให้เขาลงมาจุติมาก ..ได้ก้าวเดินเข้าไปนั่งลงบนเตีย

รถคันหรูวิ่งเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังงามได้สักครู่แล้ว แต่ที่เขายังไม่ลงจากรถก็เพราะมัวแต่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ คิดไปต่างๆ นานาว่าเธอมาที่นี่ทำไม เพราะรถของเพื่อนเธอเหมือนจะขับตามรถแม่ของเขามา และเขาก็เห็นชัดเลยว่ารถคันนั้นจอดดูลาดเลาอยู่ด้านนอก ซึ่งเมื่อช่วงเย็นแม่ของเขาผ่านมาแถวบริษัทก็เลยแวะรับลูกหว้ากลับบ้านด้วยเธอคงจะตามมาตอนนั้น"ผมว่ามันแปลกๆ อยู่นะครับ" ต้นสนก็นั่งสังเกตดูเหมือนกัน ว่าตอนนี้ผู้เป็นนายกำลังครุ่นคิด ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเข้ามาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาขนาดนี้ คงได้กระเด็นไปแบบไม่แยแสแล้ว แต่ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ท่านถึงได้ปล่อยผ่านมาหลายครั้งหลายคราแล้วเรื่องเลี้ยงเด็กไม่ใช่ว่าพร้อมรบไม่เคยทำ เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ชอบเที่ยวผู้หญิงกลางคืน จำเป็นต้องมีแบบนี้ไว้คลายอารมณ์คอนโดอัญญารัตน์"ถึงแล้ว" รถจอดสนิทได้ครู่นึงแล้ว..แต่คนึงหาก็ยังไม่ขยับ"ฉันก็เลยต้องทำให้เธอเหนื่อยไปด้วย แทนที่จะรีบกลับมาพัก" เพราะตอนนี้ก็ค่ำมืดมากแล้ว กว่าที่จะฝ่ารถติดกลับมาถึงคอนโด"เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ""ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้สักอย่างเลย เรื่องเงินก็ยังไม่..""เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เธอ