All Chapters of ขย้ำรักเลขา NC-20: Chapter 41 - Chapter 50

สามเดือนต่อมา.“พี่รินจ๋าาาาา”เสียงเรียกสดใส มาพร้อมกับเสียงหอบหายใจแฮ่ก ๆ เมื่อร่างเล็กกระจิดริดวิ่งเข้ามาใกล้ ไอรินละสายตาจากหนังสือไปมองด้วยแววตาขบขัน“คำแก้ว จะวิ่งมาเร็ว ๆ ทำไม พี่ไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย เดี๋ยวก็ล้มจนได้ ดูสิ.. หอบเป็นลูกหมาเลยเรา”“ไม่ได้ ๆ คำแก้วต้องรีบเพราะครูให้มาตามพี่รินจ้ะ”“แม่เหรอ” ไอรินเลิกคิ้วสูงด้วยความฉงน “แม่ให้มาตามพี่จริง ๆ เหรอคำแก้ว”“จริงจ้ะ”“แล้วตอนนี้แม่อยู่ที่ไหนล่ะ”“ครูอยู่ที่โรงเรียนจ้ะพี่ริน” เด็กน้อยตอบเสียงใส “พี่รินรีบไปหาครูเถอะจ้ะ เดี๋ยวคำแก้วถูกดุว่าเถลไถล”ไอรินหลุดหัวเราะ ยื่นมือไปบีบปากที่ยื่นออกมาน้อย ๆ ของคำแก้ว ครูไอยราดุมาก เด็ก ๆ มักจะพูดกันแบบนั้นแต่ก็จริงอย่างที่เด็ก ๆ พูดกัน แม่ของเธอดุมากจริง ๆ จำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ ไอรินไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ ถูกแม่ทำโทษให้อดขนมเป็นประจำแต่ก็เป็นเพราะแม่และครูคนนี้นี่แหละ ที่คอยสั่งสอนและผลักดัน จนไอรินเติบโตขึ้นมาเป็นไอรินได้อย่างทุกวันนี้“ก็ได้ ๆ คำแก้วพาพี่ไปสิ”“ได้เล้ย คำแก้วจะนำทางพี่รินเอ๊ง!”ไอรินหัวเราะด้วยความเอ็นดู คำแก้ว เด็กสาวตัวน้อยวัยแปดขวบเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน

นักธุรกิจหลายพันล้านที่ใคร ๆ ต่างให้ความเคารพ ในเวลานี้กำลังนั่งกอดเข่าทั้งสองข้างเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ดวงตาที่ล้อมรอบไปด้วยร่องรอยหมองคล้ำมองเหม่อออกไปอย่างไร้จุดหมายพลชนั่งแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เพื่อนถูกโทรตามเพราะมีเคสคลอดฉุกเฉิน สูตินรีแพทย์อย่างวายุถึงจะอยากสั่งสอนเพื่อนต่ออีกสักหน่อย แต่หน้าที่ย่อมสำคัญกว่า ก่อนไปยังไม่วายทิ้งคำถามให้คนป่วยไว้ถามตัวเอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไปจริง ๆ‘มึงถามตัวเองให้ดี ๆ ว่ามึงรักคุณไอรินเขาหรือเปล่า ถ้ารัก ก็รีบไปตามเขากลับมา แต่ถ้าไม่ มึงก็เชิญเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ’ รัก.. อย่างนั้นเหรอตั้งแต่เล็กจนโตพลชเติบโตมาในครอบครัวที่พร้อมหน้า เขาได้รับความรักเต็มที่อย่างที่เด็กคนหนึ่งสมควรจะได้รับ แต่สิ่งที่เป็นตะกอนในใจเขาเสมอมาคือเรื่องของสายเลือดแม็กซ์เวลแด๊ดเป็นลูกเมียน้อย ทำให้เขาเป็นทายาทสายรองของตระกูล ถึงจะแยกตัวออกมาทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จ แต่เรื่องชาติกำเนิดของเขามักจะถูกดูแคลนเสมอเมื่อถึงวันรวมญาติ พลชไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงให้ค่าลูกหลานสายตรงที่ไม่เอาไหน มากกว่าลูกหลานสายรองที่ประสบความสำเร็จคำตอบมันง่ายมาก เพราะเ

ตอนที่ยังเป็นเลขา ไอรินจะตื่นเจ็ดโมงเช้าทุกวัน งานที่บริษัทเข้าเก้าโมงเช้า เลิกหกโมงเย็น ตอนกลางคืน ถ้าวันไหนที่บอสเอาแต่ใจมากเป็นพิเศษ กว่าไอรินจะได้นอนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้วแต่พอกลับมาอยู่บ้าน ไอรินก็ไม่สามารถตื่นหรือนอนเวลาเดิมได้อีก ทั้งแสงแดด ทั้งเสียงไก่ขัน และเสียงแม่ที่ลุกขึ้นมาเตรียมตัวไปสอน ปลุกให้ไอรินตื่นตั้งแต่ตีห้าทุกวัน แรก ๆ เธอยังไม่ชินและค่อนข้างเพลีย แต่พอใช้ชีวิตมาได้สักพัก ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง เธอเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม และตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาช่วยแม่เตรียมอาหาร“แม่ไปโรงเรียนเถอะ เดี๋ยวแปลงผักกับไก่รินจัดการเอง” ไอรินรับหน้าที่ดูแลแปลงผัก รวมถึงให้อาหารไก่ที่เลี้ยงไว้ พอเห็นแม่พะวงหน้าพะวงหลังก็รีบเร่งให้ครูไอยราไปทำงานแม่กลัวว่าเธอจะจัดการไม่ได้ เพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก ไม่รู้ว่าหลังบ้านจะเละขนาดไหน“ระวังลื่นนะริน”“จ้า แม่ก็ด้วยนะ”“อือ อยู่บ้านดี ๆ”ไอรินมีเงินเก็บจำนวนมากจากการทำงานกับพลชเป็นเวลาครึ่งปี คอนโดก็ไม่ต้องผ่อนอีกแล้ว ไม่มีภาระและหนี้สินที่ต้องกังวล เธอเอาเงินก้อนหนึ่งไปลงทุนเพื่อกินเงินปันผล และรับงานแปลมาทำเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านจนเกินไปที่จริง

คืนนี้ฝนก็ตกอีกแล้วไอรินเหม่อมองสายฝนที่ตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา และดูเหมือนว่าจะไม่หยุดลงง่าย ๆ ในค่ำคืนนี้ ฝนเม็ดโตสาดกระหน่ำตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนตอนนี้ใกล้จะสามทุ่มแล้วยังไม่ลดความรุนแรงลงแม้แต่นิดเดียว เธอชะโงกหน้าออกไปมอง หน้าบ้านเริ่มมีน้ำขังเป็นหย่อม ๆ แล้วฝนตกผิดฤดูแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย และมันก็เป็นเหมือนฝันร้ายของชาวไร่ชาวนาทุกคน เพราะแต่ละครั้งมันมักจะสร้างความเสียหายให้พวกเขามากมายมหาศาล ยิ่งถ้าโชคร้ายน้ำป่าไหลหลาก ทุกอย่างก็จะยิ่งแย่ถ้าตอนนี้ยังอยู่ที่กรุงเทพฯ ไอรินคงคิดแค่ตื้น ๆ ว่าฝนตกช่วงเข้าหน้าร้อนแบบนี้เป็นเรื่องที่ดี เพราะมันช่วยให้นอนหลับสบายขึ้น แต่พอมาอยู่ที่นี่ เธอได้เห็นปัญหามากมายที่ถูกละเลยจากผู้ที่มีอำนาจ ทั้งโรงเรียนที่มีครูแค่สองคนและต้องสอนทุกวิชา หรือแม้แต่ไฟฟ้าที่เข้าไม่ถึง ทุกอย่างล้วนเป็นปัญหาปัง ปัง ปัง“ริน นอนหรือยังลูก!”“ยังแม่ เดี๋ยวนะ” ไอรินรีบปิดหน้าต่างลง กลัวถูกแม่ดุที่เปิดหน้าต่างรับละอองฝนแบบนี้ “แม่มีอะไรหรือเปล่า”คุณครูไอยราสังเกตว่าเส้นผมของลูกสาวชื้นผิดปกติ แต่เธอไม่มีเวลาให้ไต่สวน เพราะมีเรื่องสำคัญกว่าต้องรีบไปจัดการ“ฝนตกหนัก

“แม่ ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”เช้าวันต่อของสองแม่ลูกเป็นไปตามปกติ เหมือนว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น คุณครูไอยราเงยหน้าขึ้นมองลูกสาว ดวงตาคู่สวยที่เหมือนกับไอรินไม่มีผิดเป็นประกายอ่อนโยน“โชคดีที่หลังคาไม่ได้รั่ว แม่กับชาวบ้านเอาพลาสติกไปคลุมพวกหนังสือไว้แล้ว ต่อให้วันนี้ฝนตกอีกก็คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวล”“ทำไมเราไม่ซ่อมแซมโรงเรียนให้ดีขึ้นล่ะ รินว่ามันน่าจะแก้ปัญหาระยะยาวได้ดีกว่า”ไอรินเสนอความคิดที่พอจะเป็นไปได้ โรงเรียนบนดอยนี้มีที่เดียว รองรับเด็กนักเรียนได้ประมาณยี่สิบถึงสามสิบคน สอนตั้งแต่ชั้นประถมหนึ่งถึงประถมหก จำนวนนักเรียนแต่ละชั้นไม่เท่ากัน บางชั้นมีแค่สามคน บางชั้นมีเป็นสิบ แล้วแต่ว่าปีไหนมีเด็กเข้าเรียนเท่าไหร่ถึงจะเป็นโรงเรียนที่ถูกต้องตามกฎกระทรวงฯ แต่ถ้าพูดถึงความถูกต้องจริง ๆ อย่างน้อย ๆ ก็ควรมีคุณครูประจำชั้นทุกชั้นปี เพื่อที่จะได้ดูแลและสอนเด็ก ๆ ได้ทั่วถึง แต่ความเป็นจริงแล้วที่นี่มีครูแค่สองคนเท่านั้น คือครูไอยรา และครูผู้ชายอีกคนชื่อครูต้นนอกจากครูไอยราแล้ว ครูอีกคนก็มักจะเปลี่ยนหน้าไปเรื่อย ๆ เพราะบางคนอยากมาลองหาประสบการณ์แปลกใหม่ แต่ก็อยู่ไม่ได้นาน