All Chapters of ขย้ำรักเลขา NC-20: Chapter 31 - Chapter 40

“ไม่ได้น้อยใจรินก็จะง้อค่ะ”ไอรินเอ่ยอย่างดื้อดึง เธอกอดเจ้านายหนุ่มไม่ยอมปล่อย บ่งบอกว่าจะกอดเป็นลูกลิงแบบนี้จนกว่าเขาจะหายโกรธ“รินขอโทษนะคะที่ไม่ได้รับสาย” เธอขอโทษอีกครั้ง เสียงหวานจ๋อยสนิทเพราะรู้สึกผิดแล้วจริง ๆ “รินขอโทษ”แต่พลชกลับเอาแต่ปิดปากเงียบ เขาไม่ได้พยายามสลัดไอรินออก แต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดกับเธอเช่นกัน“บอสขา ถึงจะโกรธริน แต่อย่างน้อยก็ช่วยพูดกับรินหน่อยได้ไหมคะ จะดุ จะด่า หรือจะตะคอกใส่ก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้สิคะ”“.....”“บอสขา”“คุณจะให้ผมด่าคุณ? ผมจะด่าคุณเรื่องอะไร”“ก็.. เรื่องที่รินไม่รับสาย”“คุณคิดว่าผมไม่พอใจเรื่องนั้น?”“ถ้าไม่ใช่.. แล้วบอสไม่พอใจรินเรื่องอะไรล่ะคะ”คำถามของไอรินไม่ได้รับคำตอบ แม้แต่คนที่ถูกถามเองก็อึ้งไปเหมือนกัน พลชลองถามตัวเองว่าเขาไม่พอใจอะไรไอริน ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เธอไม่รับสาย แล้วจะเป็นเรื่องอะไรได้อีกภาพแรกที่เข้ามาในหัวคือภาพที่ไอรินขึ้นรถไปกับมาร์ติน เขาไม่พอใจไอรินเรื่องนั้น แต่ทำไมถึงไม่พอใจล่ะพลชเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอรินไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น สัญญาระหว่างเราไม่ได้ห้ามถ้าอยากจะพูดคุยกับใครที่ถูกใจ เหมือนที่เขาเองก็เข้าหาแพทริเ

ตึง!“อ๊ะ! บอส” ไอรินมองสิ่งของที่ร่วงหล่น เป็นที่มาของเสียงดังตึงตังนั้น “บอสคะ กะ เก้าอี้หล่น”“ช่างมันสิ”“แต่ อื้อ!”พอได้จูบ ก็จูบไม่หยุดพลชไม่อยากฟังเสียงโต้เถียงของเลขาอีกต่อไป เขาจัดการปิดปากบวมเจ่อด้วยปากของตัวเอง กวาดต้อนลิ้นไปทั่วโพรงปากหวานฉ่ำด้วยความหลงใหลไม่รู้จักพอ ถ้ารู้ว่าจูบมันดีแบบนี้ เขาคงจูบไอรินไปตั้งนานแล้ว“อื้อ”ร่างบางถูกดันลงบนโต๊ะทำงานที่เย็นเฉียบ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นร้อนระอุจากกายที่ร้อนผ่าวของทั้งคู่ ไอรินยกแขนขึ้นคล้องต้นคออีกฝ่ายตามสัญชาติญาณ ถึงแม้ว่าปากจะบวมและชาไปหมด แต่เธอก็ยินยอมให้พลชช่วงชิงลมหายใจได้ตามที่ต้องการ“อืม”เสื้อผ้าบนกายร่วงหล่นไปทีละชิ้น พลชจำใจต้องถอนจูบออกเพื่อจัดการลอกคราบเลขาสาวให้อยู่ในชุดวันเกิด ไอรินกอดตัวเองเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ แต่ก็ไม่นาน.. เพราะพลชไม่ปล่อยให้คนสวยต้องนอนหนาวเพียงลำพัง เขาถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด แล้วทาบทับกายลงไปเพื่อมอบความอบอุ่นให้ไอรินจุ๊บ“อื้อ”ไม่มีใครนับได้ว่าจูบนี้เป็นจูบที่เท่าไหร่ สิ่งเดียวที่รู้คือกี่ครั้งมันก็ไม่พอ สองร่างที่เปลือยเปล่าเบียดเสียดเข้าหากันจนไร้ที่ให้อากาศผ่าน พวกเข

ประชุมครึ่งวันหลังผ่านไปด้วยดี ไตรมาสที่สามบริษัททำกำไรสูงกว่าไตรมาสที่สองถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ สายการบินที่พลชเพิ่งเข้าครอบครองฟื้นตัวได้จากเงินทุนที่หนาของ PDM group และรอดชีวิตอย่างหวุดหวิดจากสถานการณ์เศรษฐกิจถดถอย พนักงานหลายร้อยชีวิตเหมือนได้เกิดใหม่ ทุกคนรู้ดีว่าเป็นเพราะเจ้านายคนใหม่อย่าง พลช ดีน แม็กซ์เวลพลชไม่ได้เข้าไปบริหารสายการบินนั้นเต็มตัว เขาจ้างผู้บริหารจากภายนอก โชคดีที่ได้คนเก่งและซื่อสัตย์มาทำงาน สายการบินต้นทุนต่ำที่เกือบจะล้มจนผู้ถือหุ้นคัดค้านไม่อยากให้พลชเอาเงินไปลง ตอนนี้จึงกลับมาเฟื่องฟูได้อีกครั้ง และทำกำไรให้บริษัทแม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์เหมือนวันนี้จะมีแต่เรื่องดี ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเลขาคนสวยที่มีท่าทีแปลกไป พลชลอบมองไอรินบ่อยครั้งระหว่างประชุม และทุกครั้งที่สายตาประสานกัน ไอรินจะรีบหลบเหมือนไม่ต้องการจะสบตาด้วยเป็นอะไรพลชเก็บความสงสัยไว้ในใจจนกระทั่งการประชุมจบลง เขาเดินนำไอรินไปที่ห้องทำงาน แต่แทนที่เลขาสาวจะเดินตามเข้ามาเหมือนเคย เธอกลับหยุดที่โต๊ะตัวเอง แล้วทิ้งตัวลงนั่งทำงานหน้าตาเฉย“ไอริน”“คะบอส”“ตามผมเข้ามาในห้อง”“รินไม่ว่างเลยค่ะ ต้องทำรายงานการประช

มีหลายคนเคยพูดเอาไว้ว่า ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ ไอรินไม่เคยเชื่อคำพูดเหล่านั้น สำหรับเธอไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เวลาก็ยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ตามหน้าที่ของมันไอรินไม่เคยสนใจว่าเวลาจะผ่านไปเร็วหรือช้า เธอมาจากครอบครัวชนชั้นล่างของสังคม มีแม่เป็นครูบนดอยสูง ที่ต้องสอนคนเดียวเกือบทุกวิชา แต่รายได้กลับสวนทางเพียงเพราะเป็นครูที่อยู่บนดอย ความรักในวิชาชีพ และสงสารเด็ก ๆ ที่ด้อยโอกาส ทำให้ครูไอยราไม่กล้าทิ้งเด็กเหล่านั้นแล้วลงมาทำงานในเมือง ช่วงวัยประถมไอรินจึงเติบโตอยู่ที่นั่น มีครูคนเดียวคือแม่วัยมัธยม ไอรินได้เข้าไปเรียนในตัวเมือง แต่ก็เป็นแค่โรงเรียนวัดเล็ก ๆ โชคดีที่เธอเรียนเก่ง หัวไว ช่วงมัธยมปลายจึงสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้ เธอตั้งใจเรียนอย่างหนักจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ได้ พร้อมกับทุนเปล่าช่วยค่าเทอมจนกว่าจะเรียนจบทุนช่วยแค่ค่าเทอม แปลว่าที่เหลือเธอต้องจ่ายเองทั้งหมด ทั้งค่ากิน ค่าที่พัก และค่าอุปกรณ์การเรียน เพราะไม่อยากรบกวนเงินเดือนอันน้อยนิดของแม่ ไอรินจึงทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย อาศัยรูปร่างหน้าตารับงานออกบูธต่าง ๆ บางครั้งถ้าโชคดีก็ได้รับงานพริตตี้ที่ไ

“บอสเรียกหาฉันทำไมวะไมค์” วิลล์ที่เพิ่งมาถึงหน้าห้องทำงานเจ้านาย เอ่ยถามไมค์ที่กำลังคุยงานกับไอรินอย่างเคร่งเครียด“ไม่รู้เหมือนกัน”ไมค์ตอบผ่าน ๆ ก่อนจะหันไปคุยงานต่อ จนกระทั่งไอรินลุกจากไป เขาก็พบว่าวิลล์ยังยืนอยู่ที่เดิม“ทำไมยังไม่เข้าไปอีก”“กลัวว่ะ” วิลล์ยื่นมือให้เพื่อนดู มันสั่นเทาขัดกับภาพลักษณ์ชายหนุ่มตัวโต “ไม่รู้ว่าวันนี้จะโดนอะไรอีก”ไมค์ส่ายหน้าเบา ๆ เขาเห็นใจเพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดีช่วงนี้บอสอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากที่ปกติเข้มงวดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหนักกว่าเก่า แค่ส่งงานช้าไม่ถึงนาทีก็เตรียมใจได้เลยว่าต้องถูกต่อว่า ขนาดไมค์ที่แทบไม่เคยถูกตำหนิยังไม่รอดทั้งสองสบตาอย่างรู้กัน คนนอกอย่างพวกเขามองปราดเดียวก็รู้แล้ว ว่าสาเหตุที่ทำให้อารมณ์เจ้านายไม่คงที่คืออะไร ส่วนเจ้าตัว.. บอสอาจจะไม่รู้จริง ๆ หรือรู้.. แต่ไม่ยอมรับมันไมค์วางมือลงบนไหล่กว้างของเพื่อนสนิท บีบเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ“รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะยิ่งหนัก”“เฮ้อออ! เออ” วิลล์ปลงตก หลังประตูบานหรูนั้นเป็นเหมือนแดนประหารสำหรับเขา “เลิกงานแล้วไปดื่มกันหน่อยนะไมค์ เครียดว่ะ”“อืม”วิลล์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก