All Chapters of ขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20: Chapter 21 - Chapter 30

“อิน! ทำแบบนั้นไม่ได้นะ จะเทน้ำตาลทั้ง ๆ ที่ไม่ตวงไม่ได้ แล้วเทขนาดนั้นอยากให้เป็นเค้กเชื่อมน้ำตาลหรือไง”เสียงดุ ๆ จากเพื่อนสนิททำเอาคุณหมอสะดุ้งสุดตัว อินทัชยืนเก้ ๆ กัง ๆ อย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูก มือยังถือหลักฐานอย่างถุงน้ำตาลไว้ด้วยซ้ำ“คือ..”“แล้วนั่นอะไรน่ะ เราบอกให้ใช้ไฟร้อยแปดสิบ อินใช้แค่นั้นเค้กจะสุกได้ยังไง โอ้ย!”“มิตาอย่าเพิ่งหงุดหงิดสิ ผมก็พยายามอยู่นี่ไง” คุณหมอได้แต่พูดเสียงอ่อยเขาพยายามมากจริง ๆ แต่ยิ่งทำก็ยิ่งเละ ยิ่งทำก็ยิ่งใช้ไม่ได้ แต่อินทัชไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เสียหน่อยเค้กที่ตั้งใจทำให้ภรรยา จนถึงตอนนี้แม้แต่ขั้นตอนตวงน้ำตาลอินทัชยังทำผิด ๆ ถูก ๆเวลาก็กระชั้นเข้ามาทุกที ยิ่งใกล้วันคุณหมอก็ยิ่งเครียด เครียดกว่าตอนเรียนไม่รู้กี่เท่า“ถ้าอินยังทำไม่ได้อินก็จะไม่มีเค้กให้คุณลิษานะ อีกแค่สามวันเอง พยายามหน่อยสิ”“ก็มันยาก”“งั้นก็สั่งทำเอาล่ะกัน!” เชฟสาวที่หัวฟูกับการเข็นคุณหมอขึ้นภูเขาเริ่มทนไม่ไหว“ไม่เอา ผมอยากทำเอง”“อิน!”มิตากุมขมับแน่น เธอสนิทกับอินทัชก็จริง แต่สาบานได้ว่าไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อน มุมที่ดื้อแพ่งเอาแต่ใจ มุมที่ทำเรื่องง่าย ๆ ล้มเหลว

“คุณพัฒน์มีอาการยังไงบ้างนะครับ”อินทัชถามย้ำ พลางจดข้อมูลที่ได้รับจากผู้ป่วยชายอายุสามสิบแปดปี นักธุรกิจชื่อดังที่ลั่นระฆังวิวาห์กับแฟนสาวมาได้ราวห้าปีกว่าแต่ยังไม่มีบุตรเสียที เมื่อปีก่อนทั้งสองตัดสินใจเข้าปรึกษากับอินทัช และใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์เข้าช่วยจนกระทั่งฝ่ายภรรยาตั้งท้องได้สมใจ ตอนนี้อายุครรภ์ราวสิบสัปดาห์แล้ว“ผมบอกไม่ถูก แต่อาการมันคล้ายกับตอนที่เครียดเรื่องงานมาก ๆ เลยครับ เวียนหัว อาเจียน อ่อนเพลีย”“ครับ”“แต่แม่ภรรยาบอกว่าอาการแบบนี้มันเรียกว่าอาการแพ้ท้องแทนเมีย ผมไม่เคยเชื่อว่ามันมีจริงเลยนะ แต่พอมานั่งคิดก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะช่วงนี้เรื่องงานไม่ได้ตึงเครียดเลย แต่ผมก็ยังมีอาการอยู่ดี”“ครับ” อินทัชพยักหน้ารับ “แล้วคุณเจนมีอาการแบบนี้บ้างหรือเปล่าครับ”“นี่แหละครับที่ทำให้แม่เจนเขาปักใจเชื่อเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะเจนไม่มีอาการแพ้ท้องเลย ท่านก็เลยมั่นใจว่าเป็นเพราะผมแพ้แทนให้แล้วแน่ ๆ”อินทัชนิ่งฟังอย่างตั้งใจ อาการของคนไข้เหมือนคนแพ้ท้องจริง ๆ แต่ส่วนตัวแล้วเขาไม่เชื่อเรื่องนี้ถึงจะมีงานวิจัยรองรับ แต่สำหรับอินทัชมันค่อนข้างน่าเหลือเชื่อ การที่อีกคนจะมีอาการเจ็

“อึก..”อลิษายกถังขนาดเล็กที่พยาบาลเตรียมไว้ให้ขึ้นมา จากนั้นก็..“อ้วก!”ดูเหมือนว่าอาการแพ้ท้องของอลิษาจะไม่ดีขึ้นเลย อินทัชจ่ายยาที่พอจะช่วยให้ภรรยาดีขึ้น รวมถึงวิตามิน B6 ให้กิน แต่อาการคุณแม่ลูกสองกลับดีขึ้นเพียงนิดเดียวแค่นิดเดียวเท่านั้นอลิษาอาเจียนจนน้ำตาไหล หลังจากวางถังลงเธอก็ทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรง อะไร ๆ ที่กินเข้าไปถูกพ่นออกมาจนหมด ในท้องเธอตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย“เด็ก ๆ”คนเป็นแม่ลูบท้องที่ยังแบนราบเบา ๆ เอ่ยพูดกับลูกแม้จะรู้ว่าพวกเขายังไม่ได้ยิน“ใจดีกับแม่หน่อยได้ไหมคะลูก อย่างน้อย ๆ ก็ให้แม่กินอะไรได้บ้าง หนูจะได้ไม่หิวไงคะเด็กดี”อลิษาทนไหวกับอาการแพ้ท้อง จะอาเจียนหนักแค่ไหนเธอไม่เคยบ่น ขอเพียงอย่างเดียว ขอให้เธอกินอะไรได้บ้าง เพราะในร่างกายนี้มีอีกสองชีวิตที่กำลังเจริญเติบโต และทั้งสองชีวิตนี้ก็ต้องการสารอาหารที่มากกว่าน้ำเกลือจากหนึ่งวันเป็นสามวัน จากสามวันเป็นอาทิตย์ อลิษาต้องอยู่ในห้องนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว อินทัชไม่ไว้ใจให้ภรรยากลับบ้าน ถึงที่นั่นจะมีหมอเก่ง ๆ ถึงสามคน แต่อุปกรณ์และยาไม่ได้มีพร้อมเหมือนที่นี่ส่วนอินทัชเองก็กินนอนกับอลิษา เช้ามาเขาลงไปทำงาน ตกเท

น่าแปลก.. พอเข้าสัปดาห์ที่แปด อาการแพ้ท้องก็หายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นไม่มีอาการเวียนหัวตอนเช้า รู้สึกอยากอาเจียน หรือกินอะไรไม่ได้อีกต่อไป แม่ลูกสองกินทุกอย่างที่ขวางหน้า เหมือนชดเชยช่วงเวลาสองสัปดาห์กว่า ๆ ที่กินอะไรไม่ได้ให้เต็มที่อินทัชไม่ค่อยกล้าห้ามเพราะกลัวว่าภรรยาจะโกรธอีก รวมถึงอลิษาก็ชอบยกลูก ๆ มาอ้างว่าที่กินเยอะเพราะลูกหิว กินกันเก่งจนจะกลายเป็นหมูในท้องเธออยู่แล้ว เขาจนปัญญาเลยได้แต่เตือนกลาย ๆ ไป ยังดีที่คนท้องอ่อนไม่ได้ดื้อดึงอะไรที่ไม่ดีต่อลูกน้อยทั้งสอง อลิษาไม่ทำยกเว้นเรื่องเดียว..“เอางานมาทำที่บ้านก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอลิษา คุณจะรีบกลับไปทำงานทำไม ยังท้องอ่อน ๆ อยู่เลยนะครับ”“แต่ถ้าลิษาท้องโตกว่านี้คุณหมอก็จะบอกว่าห้ามไปเพราะท้องแก่ใช่ไหมคะ” อลิษาดักอย่างรู้ทัน อยู่กันมาจนถึงป่านนี้ถ้าไม่รู้ก็คงไม่ใช่ผัวเมีย คุณหมออินทัชน่ะขี้กังวลเกินไป กังวลกับทุกเรื่องทั้ง ๆ ที่บางเรื่องมันไม่ได้น่ากังวลขนาดนั้น“ผมเป็นห่วงคุณ”“คนท้องไม่ใช่คนปกติลิษารู้ แต่คนท้องก็ไม่ใช่คนป่วยติดเตียงนะคะ” อลิษาสอดแขนเข้าไปกอดรัดเอวสอบ “ให้ลิษาไปทำงานเถอะนะคะ อยู่แต่บ้านลิษาเบื่อ ลิษา

เรื่องบางเรื่อง บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศออกไป ถ้าการกระทำมันชัดเจนในตัวของมันอยู่แล้ว“คุณหมอ ลิษาใส่กางเกงตัวนี้ไม่ได้แล้วค่ะ”อลิษาฟ้องสามีที่นั่งรดน้ำต้นไม้ทีละต้นระหว่างรอภรรยาแต่งตัว เธอยื่นกางเกงยีนส์ตัวเก่งที่ตอนนี้ไม่สามารถใส่ได้อีกต่อไปให้เขาดู ก่อนตั้งครรภ์อลิษาเอวเพียงยี่สิบสามนิ้วเท่านั้น แต่ตอนนี้มันขยายเป็นยี่สิบห้านิ้วแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลูกหมูตัวใหญ่ หรือเธอกินเยอะไปจนอ้วนเอง“ใส่ไม่ได้ก็เก็บไว้ก่อนสิครับ ไว้ลูกคลอดค่อยใส่ก็ได้”“จริงด้วย” อลิษาเก็บกางเกงตัวโปรดเข้าตู้เสื้อผ้าตู้เดียวกับสามี “คอยดูนะคะ ลิษาจะไม่ยอมให้ลูกหมูทำหุ่นลิษาพังแน่ ๆ คลอดเมื่อไหร่เอวลิษาจะต้องกลับมายี่สิบสามนิ้วให้ได้”“คุณทำได้อยู่แล้วครับ”อินทัชให้กำลังใจภรรยา ก่อนจะหันกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ ปล่อยให้คุณแม่ลูกสองเดินวนในห้องแต่งตัวเพื่อเก็บเสื้อผ้าบางส่วนเข้าตู้เดียวกันกับเขาถึงพวกเขาจะไม่ได้บอกใครอย่างเป็นทางการ แต่ทุกคนในบ้านต่างก็รู้ดีว่าอินทัชกับอลิษากำลังใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจริง ๆ ห้องนอนเก่าของฝ่ายภรรยาถูกทิ้งร้าง ส่วนห้องนอนของฝ่ายสามีก็ถูกเติมเต็มด้วยข้าวของของผู้หญิงทีละนิด