บททั้งหมดของ หวานใจนายมาเฟีย: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ดาไปนอนก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่ดูแลกรเอง” พี่กันเดินมาพูดกับพี่ดา แต่พี่ดากลับปฏิเสธ“ไม่เป็นไรค่ะ ดาอยู่ได้ ดาขออยู่ข้างๆกรนะคะ”“ระวังจะล้มป่วยไปอีกคน คราวนี้ ตายห่ากันก่อนได้ไปฆ่าไอเอสแน่ๆ” คนหัวร้อนพูดขึ้น เมื่อไหร่จะอ่อนโยนกับเค้าซะที เกรี้ยวกราดได้ตลอดซิน่า“งั้นดาไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวจะเป็นลมเอา” พี่กันค่อยๆพยุงพี่ดาไปกินข้าวก่อนที่จะเดินกลับมาเช็ดตัวให้ผม”“เป็นไงบ้าง”“มะ...มันเจ็บมากเลยพี่กัน”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะ อาการมันมีทั้งหนาวทั้งร้อน และปวดแผลแถมปวดกระดูกอีกผสมปนเปกันไปหมด“เดี๋ยวฉีดยาแก้ไข้หน่อยแล้วกัน เก้าหยิบยามาฉีดให้น้อง”พี่กันหันไปสั่งพี่เก้า แล้วไม่นานพี่เก้าก็เดินถือเข็มเข้ามาฉีดผสมไปที่ น้ำเกลือที่ให้ผมอยู่ มันรู้สึกเบาปวดขึ้นทันตาเลยครับ แต่มันแปรเปลี่ยนมาเป็นง่วงนอนแทน แต่หูผมมันยังคงได้ยินเสียงรอบข้างแม้ตาจะหลับลงไปแล้วก็ตาม“ดาขอไปนั่งข้างๆกรนะคะ” เสียงพี่ดาเอ่ยขึ้น“มาดิเดี๋ยวไปรับ” เสียงฝีเท้าของพี่เก้าเดินตรงไปก่อนจะค่อยเดินกลับมาหาผมแล้วก็มีมือเล็กๆเข้ามาแตะที่ข้อมือผมเบาๆ พร้อมกับเสียงเพลงที่เปล่งออกมา ใช่ครับ พี่ดากำลังร้องเพลงให้ผมฟังอยู่

กรอุ้มฉันขึ้นมาจนตัวลอยเลย ฉันจึงเอามือไปจับที่ใบหน้าของกรแล้วก้มลงประทับรอยจูบทันทีท่ามกลางแสงจันทร์ที่สอดส่องฉันและกร ราวกับว่า จันทร์จะบอกว่าจันทร์เป็นคนทำให้ฉันกับกรมาเจอกันกรพาฉันมาที่บ้านใหญ่ที่ตอนนี้มีกำลังคนมามากมาย ฉันหันไปมองหน้ากรทันที ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม“พี่ดาอยู่กับแม่นะครับ เดี๋ยวผมมา”กรหันมาพูดกับฉัน ใจฉันหล่นวูบเลย เพราะคนเยอะแบบนี้มันต้องเป็นงานที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ กรพาฉันไปหาแม่เคกับผิงๆ ส่วนกรก็เดินไปสมทบกับ พี่กันพี่เก้าแล้วก็ผักบุ้ง ทุกคนแต่งตัวชุดดำแบบมิดชิดพร้อมที่จะลุย ฉันใจไม่ดีเลยจริงๆนะ“อย่ากังวลไปเลยนะคะ ทุกคนเก่งแบบนี้เดี๋ยวทุกคนก็กลับมา”น้องอัญเข้ามาจับมือฉันแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดปลอบใจฉัน เด็กน้อยพูดราวกับว่าเธอชินและมันเป็นเรื่องปกติ ฉันจึงพยักหน้ารับคำก่อนจะมองกรที่ขับรถออกไปอย่างห่วงไยเก้า TALKผมพาพรรคพวกมาที่บ้านของไอ้เอสซึ่งมันได้เตรียมคนคุ้มกันเอาไว้อย่างดี แหม จะแสนรู้กันเกินไปแล้วนะไอ้สัส แม่งส่งคนไปยิงน้องกูได้ แต่เสือกกลัวตายหาคนมาคุ้มกันบ้านซะเยอะแยะ แม่งเหี้ยจริงๆ ผมจึงหยิบระเบิดออกมาแล้วขว้างไปที่พวกมันด้วยสีหน้าที่โหดและเหี้ยมสุ

นลินดาช่วงนี้ฉันกับกร จัดหนักจัดเต็มกันแทบทุกวัน เรียกได้ว่าเหนื่อยทุกวันเลยก็ว่าได้นะ แล้ววันที่ ฉันรอคอยก็มาถึงซะที เพราะบ้านที่เนินเขาได้ตกแต่งเสร็จเรียบร้อย พร้อมให้ฉันกับกร แล้วก็เขียนฟ้าเข้าอยู่ได้ฉันพาเขียนฟ้าเข้าไปดูห้องที่ตกแต่งด้วยสีเขียว และมีระเบียงที่สามารถวางต้นไม้ได้ตามที่เขียนฟ้าสั่ง เขียนฟ้ายิ้มออกมาสงสัยจะถูกใจ“เขียนชอบมั้ยลูก” ฉันหันไปถามเขียนฟ้าก่อนจะยิ้มเพื่อรอคำตอบ“ ชอบครับ ชอบมากๆ” เขียนฟ้าพูดนิ่มๆก่อนจะเดินไปดูต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้อย่างสนใจ“ ถ้าไม่ชอบก็ไปนอนข้างถนนซิ” เสียงน้องอัญแทรกขึ้นมา ก่อนที่น้องอัญจะเข้ามากอดแล้วขอหอมแก้มฉัน“มายังไงคะน้องอัญ”“อากรไปรับค่ะ อากรบอกว่าให้น้องอัญมาช่วยดูแล คนไม่เอาไหนแถวนี้” น้องอัญเหล่ตาไปมอง เขียนฟ้าอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ให้ตายเถอะ มาถึงก็ประชดประชันกันเลย แล้วจะอยู่ด้วยกันได้รึเปล่าเนี้ย ดูแล้วจะทะเลาะกันยันโตเลยนะ“ใครบอกน้องอัญ อาบอกตอนไหนคะ” กรเดินเข้ามาจับไหล่น้องอัญเบาๆ แต่รายนั้นเหมือนจะไม่สนใจที่โดนจับได้ว่าโกหกเลย แถมน้องอัญกลับเดินไปเตะขาเขียนฟ้าซะงั้น แบบตั้งใจด้วยนะ"โอ๊ะ......."เขียนฟ้าร้องออกมาเล็กน้อ

ฉันเอามือขึ้นไปลูบหัวรุ่งเบาๆ ฉันเข้าใจดีว่าการถูกหักหลังมันเป็นยังไงแต่ฉันยังพอมีฐานะและมีเงินสำรอง แต่สำหรับพนักงานกินเงินเดือนอย่างรุ่ง มันไม่ง่ายเลยที่จะก้าวเดินต่อไปเมื่อเจอกับเหตุการณ์อันเลวร้ายนี้“ อย่าร้องนะรุ่ง เอาเป็นว่า ฉันจะให้เงินรุ่งไปใช้ก่อน 2 หมื่น ถ้ารุ่งจะคืนตอนไหนก็โอนมา แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ฉันขอแค่อย่างเดียว อย่าฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวบนโลก”รุ่งหันมามองฉันก่อนจะลงไปนั่งที่พื้นแล้วกราบฉันทันทีฉันตกใจจนต้องรีบพยุงรุ่งขึ้นมา“ อย่าทำแบบนี้ ที่ฉันช่วย เพราะรุ่งเป็นพนักงานของฉัน อย่าคิดมากนะ ไปล้างหน้าล้างตา ทำใจให้สบายไป แล้วกลับลงไปทำงานอย่างมีความสุขนะ”ฉันยิ้มให้รุ่งเล็กน้อยก่อนที่รุ่งจะยกมือขอบคุณอีกครั้งและออกจากห้องไปตอนนี้ก็มาถึงตาฉันบ้างที่กำลังคิดมาก เพราะขนาดเพื่อนรักกันยังแย่งสามีของเพื่อนได้เลย แล้วนี่เป็นคนทำงานในบ้าน เธอจะไม่ทำเรื่องอย่างว่าจริงๆหรอ ฉันเครียดจนต้องหยิบยาแก้เครียดและแก้ปวดหัวขึ้นมากินเลย ก่อนที่ฉันจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา เพราะความเหนื่อยใจฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบนใบหน้าฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วสิ่งที่เห็นก็คือกร นั่นเ

ฉันกับกรจัดกันแทบทุกวันเลยนะตั้งแต่มาถึงจนถึงวันกลับเลยก็ว่าได้ ส่วน เด็ก2 คนนั้น เขาก็ดูแลตัวเองต่างไม่ยุ่งซึ่งกันและกัน แล้ววันที่ฉันกับกรจะต้องกลับก็มาถึง ฉันลากกระเป๋าเอาไปวางที่รถ และเดินกลับไปหากรที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่“นี่ค่าที่พักนะ ไอ้ไอสูร”กรยื่นเงิน ปึกนึงให้เพื่อนแต่เพื่อนกลับไม่รับแล้วดันเงินกลับคืนกรเฉยเลย“กูไม่เอาหรอกว่า กูอยากได้เป็นอย่างอื่นแทน”เพื่อนของกรพูดไปสายตาก็มองร่างกายของฉันไปราวกับว่าเขากำลังสำรวจร่างกายของฉันอย่างไงอย่างงั้น“มึงจะเอาเหี้ยอะไร” กรขึ้นเสียงทันที ทำเอาเพื่อนถึงกับสะดุ้งอ่ะ“ ป่าว กูก็แค่ อยากได้…….. อยากได้… อะไรก็ได้”“ส้นตีนกูมะ”กรยกเท้าใส่เพื่อนทันทีก่อนจะรีบดึงฉันเข้าไปไว้แนบกาย“อย่าใช้สายตาเหี้ยๆนั่นมองเมียกูอีกนะไอ้ไอสูร ถ้ามึงยังไม่อยากตาบอด”“โหไอ้กร ไอเวร แค่นี้มึงจะควักลูกตากูเลยเหรอ กูก็แค่มองเมียมึงปะ ก็เมียมึงสวยน่ารัก”“ แต่กูไม่ให้มอง เอ้าเอาเงินไปไอ้สัส”กรวางเงินบนมือของเพื่อนก่อนจะพาฉันเดินกลับมาที่รถด้วยท่าทีที่โมโห“อากรเป็นอะไรคะ หงุดหงิดอะไร”น้องอัญถามกรด้วยความสงสัย ดูซิขนาดเด็กยังรู้เลยว่า กรโมโห“ป่าวค่ะน้องอัญ เอ