All Chapters of หวานใจนายมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

" ละ… แล้วยังไงละ"ฉันยังคงถามกรต่อไป แต่เดี๋ยวนะ ขจรไพศาลหรอ จริงดิ ฉันรีบเอามือไปตีกรอย่างแรงจนฉันเจ็บมือเลย" กร หยุดเลย ลุกขึ้นมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ กร"กรจึงหยุดการกระทำทั้งหมดลงก่อนที่กรจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน แววตาของกรดูเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วสำนึกผิดยังไงอย่างงั้นเลย"พี่ดาโกรธผมหรอครับ ถ้าพี่ดาโกรธ ผมขอโทษนะครับ"ฉันละปวดหัวจริงๆ กรทำหน้าตาแบบนี้แล้วฉันตะโกรธลงได้ยังไงละ" แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกร เล่าทุกอย่างให้พี่ฟังให้หมดเลยนะ "ฉันจ้องหน้ากรเพื่อรอคำตอบ"ผมเป็นน้องชายคนที่ 3 ของตระกูล ขจรไพศาลครับ"ฉันจะเป็นลม นี่ฉันกำลังเป็นเมียมาเฟียหรอเนี่ย แถมเป็นมาเฟียตระกูลใหญ่และมีอิทธิพลมากติด 1ใน3 ของประเทศด้วย"นี่กรหลอกพี่หรอ""ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับพี่ดา คือวันนั้นผมสนใจพี่ดาตั้งแต่พี่ยืนอยู่หน้าร้านแล้วแต่พี่ดากลับเห็นผมเป็นแค่พนักงาน ผมเลยตามน้ำไปนะครับ"" แล้วกรไม่ใช่พนักงานแสดงว่ากรคือ…""ครับ ผมคือเจ้าของร้าน"ตายฉันจะเป็นลม นี่ฉันโดนเจ้าเด็กบ้านี่หลอกเอาเหรอเนี้ย กรรีบเข้ามากอดฉันทันทีเลยก่อนจะเอาหน้าลงมาซบที่หน้าอกฉัน นี่ไง ก็มันขี้อ้อนแบบนี้ไง"พี่ดาครับ แต่ที่ผมบอกว่

กรหันมามองฉันที่ยังมีคราบน้ำตาบนใบหน้าอย่างห่วงไยความรู้สึก“พี่ดาตกใจมากมั้ยครับ”“ตกใจซิ พี่กลัวกรจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้”“ผมอาจจะให้สัญญากับพี่ดาไม่ได้ว่าผมจะไม่บาดเจ็บอีก แต่ผมสัญญาได้ว่า ผมจะดูแลปกป้องพี่ดาด้วยชีวิตของผมได้”กรเอามือมาลูบที่แก้มฉันเบาๆ ก่อนที่กรจะค่อยๆหลับตาลงและหลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่กินไปก่อนหน้านี้ฉันนั่งมองใบหน้ากรที่ซีดเพราะเสียเลือดไปเยอะพอสมควร ฉันบอกได้เต็มปากเลยนะว่าฉันรักกรมาก มากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อนฉันเฝ้าดูแลกร ตลอดเวลาจนล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์ ฉันไม่ได้ไปไหนเลย ที่บริษัทฉันก็ไปไม่ได้เพราะทศสั่งห้ามพนักงานทุกคนว่าห้ามให้ฉันเข้าไป เขาจัดการยึดบริษัทที่ฉันเฝ้าเพียรพยายามทำมา 9 ปี เต็ม เอาไปเป็นของเขาทันที ถามว่าฉันเสียใจมั้ย ฉันเสียใจมาก แต่ถ้ามันทำให้ฉันต้องตัดขาดจากผู้ชายอย่างเขาฉันยอมกรกันต์ TALKวันนี้ผมอาการดีขึ้นมาก แผลผมก็สมานกันดี พี่ดาเลยชวนผมออกมาข้างนอก ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ดาจะพาผมไปไหน แต่ที่แน่ๆ พี่ดาดูมีความสุขมากที่จะได้ไป“สถานสงเคราะห์เด็กเหรอครับ พี่ดาจะมาเลี้ยงอาหารเด็กที่นี่เหรอ” ผมถามพี่ดาอย่างสงสัยเมื่อรถแล่นเข้ามาจอด

“คุณดาขา อย่าร้องนะคะ คุณดา”“ปูขอบใจมากนะ แต่เดี๋ยวฉันโทรไปใหม่”ฉันกดวางสายจากปูทันที ฉันฟุบหน้าลงบนที่นอนร้องไห้ไม่หยุดเลย นี่ฉันกำลังจะเสียบริษัทที่ฉันรักมากไปหรอเนี้ยฉันนอนร้องไห้จนหลับไป แต่มารู้สึกตัวอีกทีคือมันเสียวตรงหว่างขา ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เห็น หัวของใครก็ไม่รู้กำลังก้มลงไปเลียที่กลีบกุหลาบของฉัน“อ๊ะ….. ใครอ่ะ..ซี้ดดด” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจปนกับความเสียว“พี่ดาครับ”เสียงพูดที่แหบพร่าผสมกับเสียงกระเส่าดังขึ้นแต่ฉันก็ยังจำได้ว่ามันคือเสียงของกร ฉันจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นไปจับหน้าเขาทันที“กรกรเป็นอะไร”สีหน้าของกรดูไม่ดีเลย ปากซี้ด หน้าแดง แถมเนื้อตัวยังสั่นๆอีกต่างหาก“พี่ดา ผมไม่ไหวแล้ว”กรถกเสื้อที่ฉันใส่อยู่ขึ้นรุนแรง นี่ไม่ใช่กร เขาเป็นอะไรกันแน่เนี้ย“ กร เป็นอะไรบอกพี่ซิ”ฉันเอื้อมมือไปจับหน้ากรให้ขึ้นมาคุยกัน แต่กรกลับหลับตาปี๋เลย“กร ตอบพี่ซิ”“ผมน่าจะโดนยาครับ ยาปลุกเซ็กส์”สิ้นเสียงของกร ฉันแทบเป็นลม นี่ฉันต้องทำยังไงกรถึงจะหายเนี้ย กรดูทรมานมากๆเลยนะ“กร ให้พี่ทำยังไง”“ผมอยากเอาครับพี่ดา ผมอยากเอามากๆเลยครับพี่ดา”ตายละ ไหนบอกไปคุยงานแต่ไหงกลับมาพร้อมยาปลุก

นลินดา TALK ตอนนี้มือฉันสั่นไปหมด ทศจะทำแบบที่พูดจริงๆรึเปล่า แต่จู่ๆ รูปก็ถูกส่งเข้ามาที่มือถือของฉัน มันเป็นรูปตอนที่ฉันกำลังเดินเข้ามาที่บริษัท แสดงว่า ทศรู้ว่าฉันมาบริษัทจริงและแน่นอนว่าเขาวางระเบิดไว้จริงๆด้วย“คุณดาจะไปไหนคะ”ปูถามฉันขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังถือกระเป๋าเดินออกจากห้อง“เอ่ออออ… คือ….”ฉันจะตอบปูว่าอะไรดีละ“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เผื่อคุณกรโทรมา ปูจะได้บอกคุณกรถูก” ฉันถอนหายใจออกมมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยปูก็ไม่ได้ะแวงแต่แค่ถามไว้เฉยๆ“ฉันไปหาเพื่อนแปบนึง ถ้ากรโทรมาบอกว่าไม่ต้องห่วงนะ”ฉันยิ้มนิดนึงแล้วก็รีบเดินออกมาเลย พอเดินออกมาถึงหน้าบริษัทฉันก็มองหารถของทศ แต่ก็หาไม่เจอนะ หรือว่าทศจะหลอกฉัน ฉันควรทำยังไงต่อดี แล้วก็มีข้อความเด้งเข้ามาที่มือถือ มันบอกว่าให้ฉันเดินตรงไปเรื่อยๆ 300 เมตร แล้วพอฉันมาถึง ฉันก็เห็นทศที่เลื่อนกระจกรถลงมายิ้ม บ้าชะมัด ทำไมทศถึงได้น่ากลัวแบบนี้“ขึ้นรถซิ”บอกให้ขึ้นรถ แต่หน้าตาอย่างกับโจรหื่น ฉันควรขึ้นไปดีมั้ย“ทศจะพาดาไปไหน”“ขึ้นรถก่อนเหอะน่า”“ทศก็ตอบดามาก่อนซิ”“กูบอกให้ขึ้นรถ มึงอยากเห็นคนในบริษัทมึงตายรึไง ขึ้นรถ!!!”ทศตะคอกใส่ฉันอย่างดัง

น้ำตาพี่ดาค่อยๆไหล ผมสงสารพี่ดาจับใจเลยครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง มีทางเดียวคือผมต้องตามหาหมอดีๆมารักษา ซึ่งตอนนี้พี่กันกำลังจัดการอยู่"พี่ดา เดี๋ยวเราก็รักษาหายพี่ดาอย่าคิดแบบนั้นซิครับ""มันไม่หายหรอกกร มันไม่มีทางหาย มันไม่หาย"พี่ดาปัดทุกอย่างที่อยู่รอบตัวกระจายรวมถึงชามข้าวต้มที่ผมเอามาวางไว้เมื่อกี้ด้วย"อ๊ะ……."ผมร้องออกมาเล็กน้อยเพราะความร้อนจากข้าวต้มมันกระเด็นมาโดนมือ“กร เป็นอะไร”พี่ดาร้องถามผมอย่างตกใจ แล้วถ้าผมบอกพี่ดาต้องเสียใจแน่ๆที่เป็นคนทำผมเจ็บ“ไม่เป็นอะไรครับพี่ดา ผมไม่เป็นอะไร”“พี่ไม่เชื่อหรอก”พี่ดารีบความหาทันทีทำให้มือไปดาไปโดนกับข้าวต้มร้อนๆที่อยู่ที่พื้นพี่ดารีบชักมือกลับทันที มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น“กร พี่ขอโทษ พี่กลัวเหลือเกิน มันมืดไปหมด พี่ไม่เห็นอะไรเลย มันไม่เห็นอะไรเลย ”พี่ดาพรั่งพรูออกมา ผมจึงรีบเข้าไปโอบกอดพี่ดาเอาไว้แน่นเพื่อให้พี่ดารู้ว่า ไม่ว่ายังไงผมจะอยู่ข้างพี่ดาเสมอ“พี่ดาครับ พี่ดากินข้าวกินยาพักผ่อนเยอะๆ ไม่แน่ พรุ่งนี้พี่ดาตื่นมาพี่อาจจะมองเห็นก็ได้”“ไม่จริงหรอกกร พี่มองไม่เห็นจริงๆ พี่จะไม่มีวันได้เห็นใบหน้าของกร ใบหน้าของเขี