เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 27 ไอ้หมาลอบกัด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 10:57:49บทที่เกี่ยวข้อง
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 28 มืดมิด
ผมแม่งไม่ได้เรื่องจริง เมียคนเดียวยังดูแลไม่ได้ ผมวิ่งไปที่รถที่มีควันพุ่งออกมาเต็มไปหมด แต่พี่ดากลับมีเลือดออกมาเต็มหน้า หัวก็แตก ผมพยายามเอาตัวพี่ดาออกมาให้ห่างรถมากที่สุด ก่อนที่ผมจะโทรเรียกรถพยาบาลไอ้ทศกับพี่ดาถูกส่งมาโรงพยาบาลเดียวกัน ผมรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่ 2 ชั่วโมงแล้ว หมอก็ไม่ออกมาซะที แล้วไม่นานพวกพี่กันกับพี่เก้าก็มา ผมตรงเข้าไปกอดพี่กันทันทีด้วยความกลัว ผมกลัวว่าผมจะเสียพี่ดาไป“พี่กัน ผมกลัว”“เชื่อพี่ ดาต้องปลอดภัย ดาไม่เป็นอะไรหรอก” พี่กันเอามือมาลูบที่หัวผมเบาๆ“ไอ้สัสเอ้ย แม่ง กูน่าจะฆ่ามันทิ้งซะตั้งนาน กูแม่งประมาทชิบหาย”พี่เก้าเตะถังขยะของโรงพยาบาลกระเด็นเลย ทำเอาทุกคนหันมามองกันใหญ่“แล้วมันตายรึเปล่า ไอ้เหี้ยทศเนี้ย ถ้าไม่ตายกูจะได้ไปฆ่ามันแม่งเลย” พี่เก้าหันมามองผมอย่างรอคำตอบ”“ไม่รู้พี่ ผมไม่รู้อะไรเลย” ผมก้มหน้าพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก“ญาติคนไข้ที่รถชนอยู่รึเปล่าคะ” เสียงพยาบาลที่ออกจากห้องฉุกเฉินพูดขึ้น ผม กับพี่กันพี่เก้าก็รีบถลาเข้าไปเพื่้อฟังคำตอบทันที“ ครับผมเป็นสามีของคนไข้ครับ”“คนไข้ผู้ชายมีกระสุนฝังที่สมองนะครับ เราไม่สามารถผ่าตัดออกได้ ซึ่งมัน
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 29 ปัง!!!!!!!
น้ำตาพี่ดาค่อยๆไหล ผมสงสารพี่ดาจับใจเลยครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง มีทางเดียวคือผมต้องตามหาหมอดีๆมารักษา ซึ่งตอนนี้พี่กันกำลังจัดการอยู่"พี่ดา เดี๋ยวเราก็รักษาหายพี่ดาอย่าคิดแบบนั้นซิครับ""มันไม่หายหรอกกร มันไม่มีทางหาย มันไม่หาย"พี่ดาปัดทุกอย่างที่อยู่รอบตัวกระจายรวมถึงชามข้าวต้มที่ผมเอามาวางไว้เมื่อกี้ด้วย"อ๊ะ……."ผมร้องออกมาเล็กน้อยเพราะความร้อนจากข้าวต้มมันกระเด็นมาโดนมือ“กร เป็นอะไร”พี่ดาร้องถามผมอย่างตกใจ แล้วถ้าผมบอกพี่ดาต้องเสียใจแน่ๆที่เป็นคนทำผมเจ็บ“ไม่เป็นอะไรครับพี่ดา ผมไม่เป็นอะไร”“พี่ไม่เชื่อหรอก”พี่ดารีบความหาทันทีทำให้มือไปดาไปโดนกับข้าวต้มร้อนๆที่อยู่ที่พื้นพี่ดารีบชักมือกลับทันที มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเท่านั้น“กร พี่ขอโทษ พี่กลัวเหลือเกิน มันมืดไปหมด พี่ไม่เห็นอะไรเลย มันไม่เห็นอะไรเลย ”พี่ดาพรั่งพรูออกมา ผมจึงรีบเข้าไปโอบกอดพี่ดาเอาไว้แน่นเพื่อให้พี่ดารู้ว่า ไม่ว่ายังไงผมจะอยู่ข้างพี่ดาเสมอ“พี่ดาครับ พี่ดากินข้าวกินยาพักผ่อนเยอะๆ ไม่แน่ พรุ่งนี้พี่ดาตื่นมาพี่อาจจะมองเห็นก็ได้”“ไม่จริงหรอกกร พี่มองไม่เห็นจริงๆ พี่จะไม่มีวันได้เห็นใบหน้าของกร ใบหน้าของเขี
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 30 กรเจ็บมากมั้ย
ผมกระหน่ำยิงมันจนหมดแม็คเลย เลือดออกจากตัวมันพร้อมกับลมหายใจที่ถูกพรากออกไป มันตายคาที่อยู่ในป่านั่นแหละ ผมจึงเดินมาพยุงพี่ดาให้ลุกขึ้น แต่มือพี่ดาดันมาจับโดนแผลที่หน้าอก มันจึงทำให้ผมร้องขึ้นมาเล็กน้อย“โอ๊ะ……”“กร กรเป็นอะไร แล้วทำไมมันเหนียวๆแบบนี้ ““ไม่มีอะไรครับพี่ดา”“พี่ยิงโดนกรใช่รึเปล่า”“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆครับ ผมว่าเรารีบออกจากป่านี้กันก่อนดีกว่า”ผมพาพี่ดาเดินลัดเลาะไปตามลำคลอง จนมาถึงทางออกคือถนนใหญ่ แต่ตอนนี้ผมแทบจะเดินไม่ไหวแล้วนะซิครับผมทรุดลงไปนั่งกับพื้นทำให้พี่ดาตกใจทรุดลงมานั่งตามผม“กร ไหวรึเปล่า”พี่ดาพยายามเอามือความหาผม ผมจึงหยิบมือพี่ดาขึ้นมาจับหน้าผมเอาไว้“ ผมไหวครับ” แต่ขอผมพักแปบนึง”ปากบอกไหว แต่ที่จริงแทบจะนอนตายอยู่ตรงนี้เลยครับ เพราะผมเสียเลือดมาก มากมายจนจะเป็นลมอยู่แล้ว แต่กลับมีรถมอไซค์คันนึงมาจอดตรงหน้าผม เพราะเห็นผมนั่งทรุดอยู่“มีอะไรให้ช่วยมั้ยพี่ ตายห่า เลือด ไปโดนอะไรมาเนี้ย”เด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับจอดรถและเดินลงมา“พี่โดนลอบทำร้าย มึงช่วยพาพี่ไปส่งที่บ้านหน่อยได้รึเปล่า”“ได้ดิ ไปโล้ด เดี๋ยวผมพาไป”เด็กน้อย พาพี่ดาขึ้นรถไปก่อน ก่อนที่จะพาผมขึ
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 31 ปราณี
“ดาไปนอนก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่ดูแลกรเอง” พี่กันเดินมาพูดกับพี่ดา แต่พี่ดากลับปฏิเสธ“ไม่เป็นไรค่ะ ดาอยู่ได้ ดาขออยู่ข้างๆกรนะคะ”“ระวังจะล้มป่วยไปอีกคน คราวนี้ ตายห่ากันก่อนได้ไปฆ่าไอเอสแน่ๆ” คนหัวร้อนพูดขึ้น เมื่อไหร่จะอ่อนโยนกับเค้าซะที เกรี้ยวกราดได้ตลอดซิน่า“งั้นดาไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวจะเป็นลมเอา” พี่กันค่อยๆพยุงพี่ดาไปกินข้าวก่อนที่จะเดินกลับมาเช็ดตัวให้ผม”“เป็นไงบ้าง”“มะ...มันเจ็บมากเลยพี่กัน”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะ อาการมันมีทั้งหนาวทั้งร้อน และปวดแผลแถมปวดกระดูกอีกผสมปนเปกันไปหมด“เดี๋ยวฉีดยาแก้ไข้หน่อยแล้วกัน เก้าหยิบยามาฉีดให้น้อง”พี่กันหันไปสั่งพี่เก้า แล้วไม่นานพี่เก้าก็เดินถือเข็มเข้ามาฉีดผสมไปที่ น้ำเกลือที่ให้ผมอยู่ มันรู้สึกเบาปวดขึ้นทันตาเลยครับ แต่มันแปรเปลี่ยนมาเป็นง่วงนอนแทน แต่หูผมมันยังคงได้ยินเสียงรอบข้างแม้ตาจะหลับลงไปแล้วก็ตาม“ดาขอไปนั่งข้างๆกรนะคะ” เสียงพี่ดาเอ่ยขึ้น“มาดิเดี๋ยวไปรับ” เสียงฝีเท้าของพี่เก้าเดินตรงไปก่อนจะค่อยเดินกลับมาหาผมแล้วก็มีมือเล็กๆเข้ามาแตะที่ข้อมือผมเบาๆ พร้อมกับเสียงเพลงที่เปล่งออกมา ใช่ครับ พี่ดากำลังร้องเพลงให้ผมฟังอยู่
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 32 ไปอยู่ไหนมา
ไอ้ทศร้องออกมาอย่างโหยหวน ใช่ครับ ผมเอามันมาเป็นตัวสำเร็จความใคร่ที่ชั้น 3 มันจะได้อยู่กับขุมนรกที่มันชอบหยิบยื่นให้คนอื่นไง“คุณกร อย่าทำวิเลยนะคะ คุณกร”ยายวิพนมมือขึ้นมาพร้อมกับร้องไห้ปานจะขาดใจ“กร อย่าให้วิอยู่ที่นี่เลยนะ มันดูหดหู่”เสียงพี่ดาสั่นเครือเลย ผมจึงหันไปมองพี่ดา เห้ออออ จะใจดีอะไรขนาดนั้นเดี๋ยวมันก็มาลอบกัดอีก“แล้วพี่ดาจะเอายังไงครับ”ผมเอ่ยถามพี่ดาขึ้นมา พี่ดาจึงหันไปมองหน้ายายวิ แต่ไร้ซึ่งแววตาที่ปรานี“พาไปอยู่ โซน ซาดิสดีกว่า พี่ว่า วิคงจะชอบ”สิ้นเสียงพี่ดาเสียงยายวิก็ปล่อยโฮออกมา พร้อมกับรอยยิ้มของผมที่ส่งไปให้พี่อาอย่างพอใจนลินดาหลังจากที่พาทศกับวิไปสู่ที่ชอบๆ กรก็พาฉันมาที่สำนักงานเขต ซึ่งแน่นอนว่าฉันแปลกใจมากว่าเขาพาฉันมาทำอะไรที่นี่แทนที่จะตรงกลับบ้าน เพราะแผลของกรก็ยังไม่หายดีฉันเลยเกรงว่ามันจะอักเสบขึ้นมาอีก“กรมีธุระที่นี่หรอ” ฉันหันหน้ามาถามกร แต่สายตาฉันกลับมองทอดไปข้างหน้าด้วยความสงสัย“ครับผมมีธุระที่นี่ ไปครับ เราด้วยกัน”“พี่ไม่ไปหรอก กรไปเถอะ พี่จะกวนกรเปล่าๆ”“ไม่ได้ซิครับ ถ้าไม่มีพี่ดาผมจะคุยงานได้ยังไง”“เว่อร์วังนะเราเนี้ย”“ไปกับผมนะครับ”
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 33 ไอ้เอส
กรอุ้มฉันขึ้นมาจนตัวลอยเลย ฉันจึงเอามือไปจับที่ใบหน้าของกรแล้วก้มลงประทับรอยจูบทันทีท่ามกลางแสงจันทร์ที่สอดส่องฉันและกร ราวกับว่า จันทร์จะบอกว่าจันทร์เป็นคนทำให้ฉันกับกรมาเจอกันกรพาฉันมาที่บ้านใหญ่ที่ตอนนี้มีกำลังคนมามากมาย ฉันหันไปมองหน้ากรทันที ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม“พี่ดาอยู่กับแม่นะครับ เดี๋ยวผมมา”กรหันมาพูดกับฉัน ใจฉันหล่นวูบเลย เพราะคนเยอะแบบนี้มันต้องเป็นงานที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ กรพาฉันไปหาแม่เคกับผิงๆ ส่วนกรก็เดินไปสมทบกับ พี่กันพี่เก้าแล้วก็ผักบุ้ง ทุกคนแต่งตัวชุดดำแบบมิดชิดพร้อมที่จะลุย ฉันใจไม่ดีเลยจริงๆนะ“อย่ากังวลไปเลยนะคะ ทุกคนเก่งแบบนี้เดี๋ยวทุกคนก็กลับมา”น้องอัญเข้ามาจับมือฉันแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดปลอบใจฉัน เด็กน้อยพูดราวกับว่าเธอชินและมันเป็นเรื่องปกติ ฉันจึงพยักหน้ารับคำก่อนจะมองกรที่ขับรถออกไปอย่างห่วงไยเก้า TALKผมพาพรรคพวกมาที่บ้านของไอ้เอสซึ่งมันได้เตรียมคนคุ้มกันเอาไว้อย่างดี แหม จะแสนรู้กันเกินไปแล้วนะไอ้สัส แม่งส่งคนไปยิงน้องกูได้ แต่เสือกกลัวตายหาคนมาคุ้มกันบ้านซะเยอะแยะ แม่งเหี้ยจริงๆ ผมจึงหยิบระเบิดออกมาแล้วขว้างไปที่พวกมันด้วยสีหน้าที่โหดและเหี้ยมสุ
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 34 แทบขาดใจ
กรกันต์ ผมก็รีบถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งถังขยะก่อนที่จะเดินขึ้นไปอาบน้ำอีกห้องนึงผมจัดการทำความสะอาดร่างกายจนเอี่ยมสะอาดพอเสร็จผมก็นุ่งผ้าจนหนูเดินมาหาพี่ดาที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นพี่ดานอนหลับไปแล้ว แต่คราบน้ำตาที่ผ่านการร้องไห้ยังคงติดอยู่ที่ใบหน้า ผมจึงลงไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วใช้มือลูบไปที่ใบหน้าของพี่ดาเบาๆพี่ดารู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมามอง ก่อนที่รอยยิ้มจะเกิดขึ้นบนใบหน้า"กร กรไม่เป็นไรใช่มั้ย" พี่ดาเอ่ยถามผมคำแรกเลยครับพอลืมตาขึ้นมา เธอคงกำลังว้าวุ่นใจเพราะเป็นห่วงผมอยู่" ครับ ผมไม่เป็นอะไร" ผมยิ้มให้พี่ดาเล็กน้อย"พี่เป็นห่วงกรมากรู้มั้ย ห่วงว่ากรจะเจ็บอีก"น้ำเสียงพี่ดาบ่งบอกได้ถึงความห่วง ใช่ครับพี่ดาคงจะห่วงผมจริงๆ และนี่ก็คงจะพึ่งนอนหลับไปด้วยซ้ำ" พี่ดานอนต่อเถอะครับ ผมไม่กวนพี่แล้ว"ผมลูบหัวพี่ดาเบาๆ แต่พี่ดากลับเอามือขึ้นมาจับหน้าผมเอาไว้ แถมยังทำหน้าตาเว้าวอน แบบนี้ผมคงทนไม่ไหวแน่ๆ" กร พี่ยังไม่อยากนอน"พี่ดาพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม สีหน้าของพี่ดาบ่งบอกได้เลยว่าเขินผมมากๆ แต่ก็โคตรจะน่ารักชะมัด" พี่ดาแน่ใจหรอครับว่าพี่ดาไม่อยากนอน"" อืม แน่ใจซิ กรอย่าถามซ้ำได้มั้ยเ
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 35 ชมพู่ น้ำฝน
นลินดาช่วงนี้ฉันกับกร จัดหนักจัดเต็มกันแทบทุกวัน เรียกได้ว่าเหนื่อยทุกวันเลยก็ว่าได้นะ แล้ววันที่ ฉันรอคอยก็มาถึงซะที เพราะบ้านที่เนินเขาได้ตกแต่งเสร็จเรียบร้อย พร้อมให้ฉันกับกร แล้วก็เขียนฟ้าเข้าอยู่ได้ฉันพาเขียนฟ้าเข้าไปดูห้องที่ตกแต่งด้วยสีเขียว และมีระเบียงที่สามารถวางต้นไม้ได้ตามที่เขียนฟ้าสั่ง เขียนฟ้ายิ้มออกมาสงสัยจะถูกใจ“เขียนชอบมั้ยลูก” ฉันหันไปถามเขียนฟ้าก่อนจะยิ้มเพื่อรอคำตอบ“ ชอบครับ ชอบมากๆ” เขียนฟ้าพูดนิ่มๆก่อนจะเดินไปดูต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้อย่างสนใจ“ ถ้าไม่ชอบก็ไปนอนข้างถนนซิ” เสียงน้องอัญแทรกขึ้นมา ก่อนที่น้องอัญจะเข้ามากอดแล้วขอหอมแก้มฉัน“มายังไงคะน้องอัญ”“อากรไปรับค่ะ อากรบอกว่าให้น้องอัญมาช่วยดูแล คนไม่เอาไหนแถวนี้” น้องอัญเหล่ตาไปมอง เขียนฟ้าอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ให้ตายเถอะ มาถึงก็ประชดประชันกันเลย แล้วจะอยู่ด้วยกันได้รึเปล่าเนี้ย ดูแล้วจะทะเลาะกันยันโตเลยนะ“ใครบอกน้องอัญ อาบอกตอนไหนคะ” กรเดินเข้ามาจับไหล่น้องอัญเบาๆ แต่รายนั้นเหมือนจะไม่สนใจที่โดนจับได้ว่าโกหกเลย แถมน้องอัญกลับเดินไปเตะขาเขียนฟ้าซะงั้น แบบตั้งใจด้วยนะ"โอ๊ะ......."เขียนฟ้าร้องออกมาเล็กน้อ
บทล่าสุด
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 44 ตอนจบ
งานแต่งงานเล็กๆของฉันกับกรถูกจัดขึ้นท่ามกลางญาติมิตรไม่กี่คน แต่มันมากไปด้วย ความสุขและมันเป็นความทรงจำที่ดีสำหรับฉันอย่างมาก จนงานเลี้ยงผ่านไป เหลือไว้แค่ฉันกับกรแล้วก็เจ้าเด็กน้อยขุนเขาที่อยู่ภายในห้อง ส่วนเขียนฟ้า รายนั้นได้เพื่อนใหม่เป็นป็อกที่คอยมาอยู่เป็นเพื่อนและดูแล และขอบอกเลยนะว่าป็อกนิสัยดีมากกรเดินเข้ามารูดซิปที่ด้านหลังให้ฉันอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆลูบไล้ตัวฉันไปทั่วๆ“กลิ่นตัวพี่ดามันช่างเชิญชวนผมจริงๆนะครับ”“บ้าน่ากร พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย จะมาเชิญชวนอะไร”“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ”กรก้มลงมาจูบที่ต้นคอของฉันเบาๆ ก่อนจะไล่จูบลงมาเรื่อยๆจนฉันเสียวและขนลุกไปทั้งตัว“แอ๊… อุ๊แว๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ อุ๊แวๆๆๆๆๆๆ”ซาวเสียงของขุนเขาดังขึ้นฉันจึงรีบผลักกรออกแล้วเดินเข้าไปอุ้มขุนเขาทันทีแบบไม่หันไปเหลียวแลกรเลย“พี่ดา แล้วจะต่อมั้ยอ่ะ”“ไม่แล้ว พี่ดูลูกก่อน”“แต่ผมค้างนะ”“เข้าห้องน้ำเลยจ้ะที่รัก”“ห้องน้ำอีกและ ตอนพี่ท้องผมก็พึ่งมือกับห้องน้ำตลอดเลยนะ”“คราวนี้อีกซักวันนะ”ฉันส่งสายตาเว้าวอน กรจึงทำหน้าบึงตึงแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป“อ๊ะ …. ซี้ดดดด .โอ้ย สวยโว้ย ..ซี้ด…”เสียงกรดังลั่นมาจากห้องน
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 43 ขอบใจ
"พี่ดา สวยจังครับ""กรชอบปะ""ชอบครับชอบมากเลย"ผมส่งยิ้มที่มีน้ำตาคลอที่ตาให้พี่ดา การได้รับดอกไม้จากคนที่เรารักมันเป็นแบบนี้เองเนอะ รู้สึกดีโคตรๆอ่ะ"กร พี่มีอะไรจะให้กรอีก 1 อย่างด้วยนะ""อะไรครับ""ยื่นมือมาซิ"ผมมองพี่ดาอย่าง งงๆก่อนจะยื่นมืออันหนาใหญ่ไปให้ พี่ดาค่อยๆลูบไล้มือผมไปอย่างช้าๆก่อนจะเอาแหวนสวมเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม“ มันเป็นแหวนที่พี่สั่งทำขึ้นมา ข้างในแหวนพี่สลักชื่อของพี่เอาไว้ ส่วนที่นิ้วพี่จะสลักชื่อของกรเอาไว้เช่นกัน”ผมนึกไม่ถึงเลยจริงๆนะ ว่าพี่ดาจะมาไม้นี้ ผมรีบดึงพี่ดาเข้ามากอดเอาไว้แนบอก ด้วยความรักที่มีเต็มหัวใจ“ขอบคุณนะครับพี่ดา ผมรักพี่ดานะครับ”“พี่ก็รักกรจ้ะ”ผมใช้ชีวิตแพ้ท้องต่ออีก 5 เดือน ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่โคตรจะยาวนานอ่ะ แล้วพอผ่านมันไปได้ ผมโคตรสบายเลย แต่พี่ดากลับมีอาการ บวมที่มือที่เท้า อย่างเห็นได้ชัด จนผมต้องให้อยู่บ้านอย่างเดียวเลย แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง“กร กร กร”เสียงพี่ดาที่สั่นเทาค่อยๆดังขึ้น ผมที่หลับอยู่ข้างจึงขยับตัวหันมามอง ผมตกใจมากเลยนะ เพราะพี่ดามีสีหน้าที่เจ็บปวด และเหงื่อไหลออกมาเต็มเลย“พี่ดาเป็นอะไรครับ” ผมถามพี่ด
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 42 เซอร์ไพร์
ผมกระดกน้ำส้มหมดไปเป็นขวดๆ ทำไมผมไม่ยักรู้ว่าน้ำส้มสายน้ำผึ้งมันถึงได้อร่อยแบบนี้อร่อยกว่าเหล้าเบียร์ที่ผมกินอีกนะ“อืม อร่อยมากเลยครับ เอามาจากไหนครับเนี้ย”“ก็ส้มที่ป้าปลูกไว้นั่นแหละพอดีมันออกลูกมาเยอะ หลานป้ามันเลยลองเอามาคั้นดู”“ รสชาติดีมากๆ แล้วตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะครับ”ผมยกมือไหว้ทุกคน ทำเอาทุกคนรีบยกมือไหว้ตอบผมแทบไม่ทัน แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องพร้อมทั้งหอบ ของกินกลับมาเพียบแล้วผมก็ยังเจอพี่เก้านั่งรอด้วยสายตาที่พร้อมจะขย้ำผมอีกด้วย“มึงหายไปไหนมา เขาจะประชุมกันแล้วเนี้ย”“ไปหาของกินมาครับ” ผมยกมือขึ้นมาอุดจะมูกขณะที่คุยกับพี่เก้า ผมจึงโดนถูกถีบสะท้านฟ้าของพี่เก้าอย่างจังเลย“ไอ้เวรเอ้ย กูไม่เหม็นโว้ย”พูดจบพี่เก้าก็เดินไปที่ห้องประชุมอย่างหัวเสีย ผมจึงจัดแจงกินยาแก้ปวดแก้อาเจียนแล้วก็ไม่ลืมพกมะขามที่แสนอร่อยเข้าไปจิ้มกับเกลือด้วยแล้วการประชุมก็เริ่มขึ้น ผมฟังทุกการนำเสนอของทุกคนแต่ก้ไม่ก็ไม่วายที่จะหยิบมะขามขึ้นมากินทำเอาทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียวเลย“มีอะไรหรอครับ คือว่า.. ผมแบ่งให้ได้นะ”แล้วทุกคนก็เข้ามาหยิบมะขามของผมไปกินกันทุกคนเลย พี่เก้าถึงกับกุม
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 41 แพ้ท้อง
“พี่ดารู้มั้ยครับว่าวันนี้ผมติดงานจริงๆ ผมทำงานไม่เป็นสุขเลย เมื่อฝนโทรมาบอกว่ายายนั่นกำลังเริ่มแผนการที่วางไว้ แล้วอีกอย่างพี่ดาอาจจะท้อง ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่ก็ยังอุ่นใจที่มีฝนคอยดูอยู่”นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ ฉันไม่ไว้ใจกร ในขณะที่กรกำลังหาทางช่วยฉัน ฉันนี่มันบ้าจริงๆ“พี่ขอโทษนะกร พี่ขอโทษที่คิดบ้าๆ”ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นใครๆก็คิด แต่ยิ่งผมทำให้พี่ดาเกลียดฝนมากเท่าไหร่ แผนของยายนั่นก็จะยิ่งเปิดเผยขึ้นมากเรื่อยๆ”“ขอบคุณที่ดีกับพี่นะ ขอบคุณจริง”ฉันกอดกรไปน้ำตาก็ไหลไป“โหนาย อีบ้านี่แหกปากไม่หยุดเลย”ฝนเดินเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงดังมาแต่ไกล“อ้าวนายกำลังจะสวีทกันเหรอ เอาไว้ ฝนค่อยมาใหม่ก็ได้นะ”“ เอออ มาแล้วก็ช่างเหอะ แล้วไง มึง โดนตบไปไม่ใช่เหรอวันเนี้ย”ฉันสะดุ้งเลย ฉันลืมไปซะสนิทเลยนะว่าวันนี้ฉันตบฝน ตบคนที่เข้ามาช่วยฉัน ฉันจึงรีบ เดินไปหาฝนทันที“ฝน เจ็บรึเปล่า ฉันขอโทษนะ”ฉันเอามือไปแตะที่หน้าฝนเบาๆ ก่อนจะเห็นว่าหน้าฝนมีรอยแดงจากฝ่ามือของฉัน“คุณดาสวยจังเลยนะคะ มือก็นุ่มด้วย”ฉันเงยขึ้นไปมองฝนด้วยความตกใจทันที สัญชาติญาณของผู้หญิงมักจะบอกเมื่อเวลาเราโดนจีบแล้วครั้งนี้ก็เช่นกัน“
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 40 คิดได้เนอะะ
แล้วฉันก็ค่อยๆกระพริบตาถี่ๆ เพราะว่าฉันรู้สึกหนักหัวมากๆ แต่ที่ที่ทำให้ฉันตกใจที่สุดคือฉันโดนมันมืออยู่นั่นเอง“ พู่ พู่ อยู่ไหน พู่”นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงโดนจับมัดแบบนี้ แล้วชมพู่ไปไหน หรือว่า คนร้ายมันจะฆ่าชมพู่ไปแล้ว นี่ต้องเป็นฝีมือของฝนแน่ๆ เจ็บใจชะมัดฉันพยายามเอามืออกจากเชือกแต่ดุูเหมือนมันจะมัดเงื่อนตายจนแน่นเลย“ตื่นแล้วหรอคะ”ชมพู่เดินถือถ้วยอะไรก็ไม่รู้มาทางฉันพร้อมกับค่อยๆนั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆ“ พู่นี่มันอะไร ทำไม ฉันถึงโดนมัดแบบนี้”“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พู่แค่อยากจะคุยกับคุณแค่นั้นเอง”ชมพู่ค่อยๆฉีกยิ้มช้าๆ แต่มันช่างน่ากลัวอะไรแบบนี้ นี่หรอคนที่ฉันไว้ใจ“มีอะไรค่อยๆคุยกันนะพู่ฉันไปทำอะไรให้เธอเธอถึงทำกับฉันแบบนี้”ชมพู่ค่อยๆเอาช้อนลงไปคนถ้วยที่มีอย่างช้าๆก่อนจะเทยาลงไปจนหมดขวดซึ่งฉันก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่ามันคือยาอะไร“มีซิคะ คุณไม่ได้ทำกับฉัน แต่คุณทำกับคนที่ฉันรักที่สุดไง”ชมพู่หันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาหลังจากพูดจบ ซึ่งสายตานี้ฉันจำได้ไม่มีวันลืม มันคือสายตาของเด็กสาวที่จงเกลียดจงชังฉันตั้งแต่แรกเห็น ซึ่งฉันลืมเธอไปซะสนิทเลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่“ทิยา ทิยาใช่มั้
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 39 อย่ามาก้าวร้าว
ฉันกับกรจัดกันแทบทุกวันเลยนะตั้งแต่มาถึงจนถึงวันกลับเลยก็ว่าได้ ส่วน เด็ก2 คนนั้น เขาก็ดูแลตัวเองต่างไม่ยุ่งซึ่งกันและกัน แล้ววันที่ฉันกับกรจะต้องกลับก็มาถึง ฉันลากกระเป๋าเอาไปวางที่รถ และเดินกลับไปหากรที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่“นี่ค่าที่พักนะ ไอ้ไอสูร”กรยื่นเงิน ปึกนึงให้เพื่อนแต่เพื่อนกลับไม่รับแล้วดันเงินกลับคืนกรเฉยเลย“กูไม่เอาหรอกว่า กูอยากได้เป็นอย่างอื่นแทน”เพื่อนของกรพูดไปสายตาก็มองร่างกายของฉันไปราวกับว่าเขากำลังสำรวจร่างกายของฉันอย่างไงอย่างงั้น“มึงจะเอาเหี้ยอะไร” กรขึ้นเสียงทันที ทำเอาเพื่อนถึงกับสะดุ้งอ่ะ“ ป่าว กูก็แค่ อยากได้…….. อยากได้… อะไรก็ได้”“ส้นตีนกูมะ”กรยกเท้าใส่เพื่อนทันทีก่อนจะรีบดึงฉันเข้าไปไว้แนบกาย“อย่าใช้สายตาเหี้ยๆนั่นมองเมียกูอีกนะไอ้ไอสูร ถ้ามึงยังไม่อยากตาบอด”“โหไอ้กร ไอเวร แค่นี้มึงจะควักลูกตากูเลยเหรอ กูก็แค่มองเมียมึงปะ ก็เมียมึงสวยน่ารัก”“ แต่กูไม่ให้มอง เอ้าเอาเงินไปไอ้สัส”กรวางเงินบนมือของเพื่อนก่อนจะพาฉันเดินกลับมาที่รถด้วยท่าทีที่โมโห“อากรเป็นอะไรคะ หงุดหงิดอะไร”น้องอัญถามกรด้วยความสงสัย ดูซิขนาดเด็กยังรู้เลยว่า กรโมโห“ป่าวค่ะน้องอัญ เอ
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 38 ทำโทษ
ฉันจึงหยิบเอาชุดว่ายน้ำออกมาก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ พอออกมา กรก็จ้องฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวเลย“ มองพี่ทำไมอะกร น่ากลังจัง”“ใครซื้อชุดนี้ให้พี่ดาครับ”“ พี่ซื้อเองทำไมหรอ”“มันโป๊อ่ะ เปลี่ยนได้มั้ยครับ “ กรพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน แหม ทีนี้ละมาขอ ทีตัวเองทำอะไรเค้ายังไม่ไปยุ่งเลย“ไม้่ได้ พี่ชอบ จบนะ”“พี่ดาครับ มันโป๊”กรเข้ามารวบตัวฉันเข้าไปกอดทันที ร้ายนักนะเจ้ากร“ถ้าไม่ปล่อยพี่โกรธจริงๆนะ”กรจึงจำใจต้องปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด ฉันจึงเดินออกมาในทันที เพื่อที่จะเข้าไปเรียกเด็กๆให้ไปเล่นน้ำ แล้วพอครบองค์ประชุม ฉันก็พาเด็กๆไปที่ชายหาดทันทีท่ามกลางสายตาของกรที่คอยมองดูอย่างไม่พอใจสุดๆเลยฉันเล่นสาดน้ำกับน้องอัญไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนานโดยมีเขียนฟ้าเดินตามและมีกรยืนมองอยู่ที่ชายหาด แล้วซักพักมันก็มีกลุ่มผู้ชาย 2-3คนเดินเข้ามา"ว้าววว ขาวจัง พี่สาวมีแฟนรึยังครับ"1ในกลุ่มเดินเข้ามาจับแขนฉัน ฉันจึงรีบสะบัดออกอย่างรังเกียจ" อย่ามายุ่งกับฉันดีกว่าค่ะ""แหมทำเป็นเล่นตัวสัส อย่างงี้ต้องจัด"พวกมันกำลังจะเข้ามา ฉันจึงรีบถอยหลังนี้อย่างไวด้วยความกลัวแกร๊ก!!!!!! แกร๊ก!!!!!! แกร๊ก!!!!!!เสี
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 37 ไม่ทรยศพี่ใช่มั้ย
ฉันเอามือขึ้นไปลูบหัวรุ่งเบาๆ ฉันเข้าใจดีว่าการถูกหักหลังมันเป็นยังไงแต่ฉันยังพอมีฐานะและมีเงินสำรอง แต่สำหรับพนักงานกินเงินเดือนอย่างรุ่ง มันไม่ง่ายเลยที่จะก้าวเดินต่อไปเมื่อเจอกับเหตุการณ์อันเลวร้ายนี้“ อย่าร้องนะรุ่ง เอาเป็นว่า ฉันจะให้เงินรุ่งไปใช้ก่อน 2 หมื่น ถ้ารุ่งจะคืนตอนไหนก็โอนมา แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ฉันขอแค่อย่างเดียว อย่าฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวบนโลก”รุ่งหันมามองฉันก่อนจะลงไปนั่งที่พื้นแล้วกราบฉันทันทีฉันตกใจจนต้องรีบพยุงรุ่งขึ้นมา“ อย่าทำแบบนี้ ที่ฉันช่วย เพราะรุ่งเป็นพนักงานของฉัน อย่าคิดมากนะ ไปล้างหน้าล้างตา ทำใจให้สบายไป แล้วกลับลงไปทำงานอย่างมีความสุขนะ”ฉันยิ้มให้รุ่งเล็กน้อยก่อนที่รุ่งจะยกมือขอบคุณอีกครั้งและออกจากห้องไปตอนนี้ก็มาถึงตาฉันบ้างที่กำลังคิดมาก เพราะขนาดเพื่อนรักกันยังแย่งสามีของเพื่อนได้เลย แล้วนี่เป็นคนทำงานในบ้าน เธอจะไม่ทำเรื่องอย่างว่าจริงๆหรอ ฉันเครียดจนต้องหยิบยาแก้เครียดและแก้ปวดหัวขึ้นมากินเลย ก่อนที่ฉันจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา เพราะความเหนื่อยใจฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบนใบหน้าฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วสิ่งที่เห็นก็คือกร นั่นเ
หวานใจนายมาเฟีย บทที่ 36 ถูกหักหลัง
ฉันจ้องมองน้ำฝนด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก ส่วนน้ำฝนก็จ้องมองฉันกลับแบบไม่มีใครยอมใครเลย นี่ฉันเป็นเจ้านายนะ" ทำไมฝนถึงแต่งตัวแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันไม่เหมาะ”ฝนจ้องฉันก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจออกมา“ไม่รู้ดิ เพราะปกติก็แต่งแบบนี้ ทำไมอ่ะ คุณดากลัวอะไรหรอ หรือว่ากลัวคุณกรจะสนใจฝน”ฉันยืนตัวสั่นด้วยความโมโห จน ชมพู่ต้องเข้าไปจับฝนเอาไว้ แต่กลับถูกฝนสะบัดออกอย่างไร้เยื่อไย“ อย่ามายุ่งน่า ฉันถูกส่งให้มาทำงาน หน้าที่ของฉัน ฉันก็จะทำเต็มที แต่เรื่องอื่นอย่ามายุ่งกับฉัน”“แต่ฉันเป็นเจ้านายเธอ ฉันมีสิทธิ์สั่งเธอ” ฉันตะคอกออกไปด้วยอารมณ์ที่โมโหสุดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะฉันไม่ใช่คนบ้าอำนาจฉันจะไม่ตะคอกใส่ลูกน้องแต่คราวนี้สุดจะทนจริงๆ“แต่ที่รู้ๆ คือเงินที่จ่ายเงินเดือนมาจากคุณเก้านะ ซึ่งฝนไม่ได้รับเงินจากคุณ งั้นเอาเป็นว่า ฝนจะจัดการงานให้คุณอย่างดีเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม”พูดจบ ฝนก็เดินออกไปทิ้งให้ฉันยืนโมโหอยู่ แต่ ชมพู่ก็เข้ามาแตะที่แขนฉันเบาๆ“คุณดาอย่าโกรธไอ้ฝนมันเลยนะคะ มัน เป็นคนปากร้ายแบบนี้แหละค่ะ แต่เรื่องคุณกร พู่ก็อยากให้ระวังไว้บ้าง เพราะฝนมันก็จะชอบเรื่องผู้ชายอยู่
