บทที่ 34 แทบขาดใจ

กรกันต์

ผมก็รีบถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งถังขยะก่อนที่จะเดินขึ้นไปอาบน้ำอีกห้องนึงผมจัดการทำความสะอาดร่างกายจนเอี่ยมสะอาดพอเสร็จผมก็นุ่งผ้าจนหนูเดินมาหาพี่ดาที่ห้อง

พอเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นพี่ดานอนหลับไปแล้ว แต่คราบน้ำตาที่ผ่านการร้องไห้ยังคงติดอยู่ที่ใบหน้า ผมจึงลงไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วใช้มือลูบไปที่ใบหน้าของพี่ดาเบาๆ

พี่ดารู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมามอง ก่อนที่รอยยิ้มจะเกิดขึ้นบนใบหน้า

"กร กรไม่เป็นไรใช่มั้ย" พี่ดาเอ่ยถามผมคำแรกเลยครับพอลืมตาขึ้นมา เธอคงกำลังว้าวุ่นใจเพราะเป็นห่วงผมอยู่

" ครับ ผมไม่เป็นอะไร" ผมยิ้มให้พี่ดาเล็กน้อย

"พี่เป็นห่วงกรมากรู้มั้ย ห่วงว่ากรจะเจ็บอีก"

น้ำเสียงพี่ดาบ่งบอกได้ถึงความห่วง ใช่ครับพี่ดาคงจะห่วงผมจริงๆ และนี่ก็คงจะพึ่งนอนหลับไปด้วยซ้ำ

" พี่ดานอนต่อเถอะครับ ผมไม่กวนพี่แล้ว"

ผมลูบหัวพี่ดาเบาๆ แต่พี่ดากลับเอามือขึ้นมาจับหน้าผมเอาไว้ แถมยังทำหน้าตาเว้าวอน แบบนี้ผมคงทนไม่ไหวแน่ๆ

" กร พี่ยังไม่อยากนอน"

พี่ดาพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม สีหน้าของพี่ดาบ่งบอกได้เลยว่าเขินผมมากๆ แต่ก็โคตรจะน่ารักชะมัด

" พี่ดาแน่ใจหรอครับว่าพี่ดาไม่อยากนอน"

" อืม แน่ใจซิ กรอย่าถามซ้ำได้มั้ยเ