บททั้งหมดของ หวานใจนายมาเฟีย: บทที่ 1 - บทที่ 10

หญิงสาว วัย 29 อย่างนลินดา เธอแอบเห็นว่าสามีของเธอนั้นนอกใจเธอ เขาทำให้เธอเจ็บปวดใจอย่างแสนสาหัส ตอนนี้เธอเหมือนคนที่ไร้วิญญาณ และไร้หัวจิตหัวใจ เธอค่อยๆเดินมาตามท้องถนนเรื่อยๆด้วยอารมณ์เสียใจ จนมาเจอเข้ากับร้านกาแฟที่ตกแต่งได้น่านั่งสุดๆแถมกลิ่นกาแฟที่โชยมาจนเตะจมูกแดงๆของเธอนั้นยังทำให้เธออดใจไม่ไหวอีกต่างหาก เธอจึงตัดสินใจเลือกที่จะเดินเข้าไปในร้านทั้งๆที่ใบหน้าของเธอยังเลอะคราบน้ำตาอยู่จนเห็นได้ชัดเพราเครื่องสำอางมันร่อนออกนั่นเอง"รับอะไรดีครับ"บาริสต้าหนุ่มหันมาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งโลกละลายได้ ทำเอาเธอพูดอะไรไม่ออกเลย เพราะเขาช่างสดใจสมวัยเด็กหนุ่มมากจริงๆ"เอากาแฟดำค่ะ" เธอหลุดปากพูดสิ่งที่เธอไม่สามารถกินได้ไปซะแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จำใจจ่ายเงินโดยที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกินมันไม่ได้ เพราะนี่มันคือความผิดของเธอเองที่สั่งผิดและหลังจากที่จ่ายเงินแล้วเธอก็ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเฟสบุ๊คของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เธอเป็นคนรับเข้ามาทำงานเองในฐานะเลขาของสามีเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเหยียบย่ำหัวใจของเธอด้วยการลักกินขโมยกินสามีอันเป็นที่รักของเธอซะเอง ต

และพอผมคุยกับพี่เก้าเสร็จผมก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะไปดูนร้านต่อก่อนร้านจะปิด แต่สายตาผมดันไปเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินอยู่ข้างถนนและมีพวกวัยรุ่นกำลังเดินตาม ผมจึงรีบจอดรถและตรงเข้าไปหาเธอทันที " สวัสดีครับ " ผมทักเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองพวกวัยรุ่นด้านหลังด้วยสายตาไม่พอใจ พอพวกมันเห็นพวกมันก็รีบวิ่งหนีกันไปเลย " ค่ะ" เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม นี่เธอร้องไห้อีกแล้ว ร้องไม่หยุดเลยนะครับ ทำเอาผมอยากรู้มากๆเลยว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรมากันแน่ " มีอะไรรึเปล่าคะ"เธอพูดกับผมด้วย น้ำเสียงที่สั่นเคลือ "พอดีมีพวกวัยรุ่นตามคุณมานะครับ ผมเลยกลัวว่าคุณจะเป็นอันตรายนะ" เธอดูตกใจมากๆพร้อมกับหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง แถมเธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมอีก ผมนี่ใจหล่นวูบเลยกับน้ำตาและดวงตาที่แดงกล่ำ เธอคงจะมีเรื่องที่ทุกข์ใจจริงๆ ถึงได้เป็นขนาดนี้ "ขอบคุณนะคะ...ที่มาช่วย" เธอเอ่ยขอบคุณผมทั้งๆที่เสียงนี่สะอื้นเลย "ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ผมขอยืมมือถือคุณหน่อยซิครับ" ผมยื่นมือไปขอมือถือเธออย่างดื้อๆและหน้าด้านๆเลยทำเอาเธอมองผมอย่างงงๆแต่เธอก็ยื่นมามือถือมาให้ผม

เสียงพูดและเสียงลมหายใจของเขาทำให้ฉันแทบจะทรุดลงไปกองเลย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีเสน่ห์มากๆ แล้วผู้หญิงที่เข้ามากิน ก็ต่างพากันจ้องมองเขาไม่วางตาเลยด้วยนะเท่าที่ฉันสังเกตุ" มัวแต่มาเล่นแบบนี้เดี๋ยวก็โดนเจ้านายดุหรอก" ฉันพูดกับเขาเพื่อหาทางกลบเกลื่อนความเขินที่มันประดังประเดเข้ามา จนหน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมด" เจ้านายผมใจดีจะตาย เขาไม่ดุหรอกครับ"" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรากินเงินเดือนเขา อย่าให้เขามาว่าเอาได้ว่าเราทำงานไม่มีประสิทธิภาพซิ ไปทำงานได้แล้ว""คราบ ผมจะทำตามทุกคำของพี่ดาเลยคราบ"เด้กคนนี้ทะเล้นมากๆจริงๆ แต่ในความทะเล้นมันกลับมีเสน่ห์และชวนน่าหลงใหล ฉันจึงยิ้มกว้างออกมาให้กับความเป็นเด็กของเขา" งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่มีธุระต่อ"ฉันค่อยๆลุกจากเก้าอี้และหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาถือ" แล้วผมจะได้เจอพี่ดาอีกรึเปล่าครับ"ฉันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาอยู่นานพอสมควร เลย เพราะแววตาของเขาที่ถามมันดูมีความหวังมากๆ นี่เขาหวังว่าจะเจอฉันอีกอย่างงั้นเหรอ" งั้นคืนนี้กรว่างมั้ยละ เดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงฉลองล่วงหน้า”"เนื่องในโอกาสอะไรครับ""ก็วันที่พี่แก่ขึ้นอีกปีไง" ฉันยิ้มให้กรเบาๆ ช่างขมขื่

พี่เก้าจ้องผมตาไม่กระพริบเลย ก่อนที่หมอนในมือจะปลิวมากระแทกที่หน้าของผมอย่างแรง“โอ้ยยยยยยยย เจ็บนะ ทำอะไรเนี้ยพี่”ผมร้องออกมา พร้อมกับหยิบหมอมาวางที่ขา“แกอย่าคิดชั่วๆเชียวนะโว้ย มันผิดศีล เมียชาวบ้านห้ามเด็ดขาดเลยมึง”“แหมมม ตั้งแต่มีเมียมีลูกมาเนี้ยรู้จัก เรื่องศีลธรรมด้วยหรอทีเมื่อก่อน ไม่เห็นสนใจเลย”“ เดี๋ยวโดนตีนปะทะปากมึงอ่ะ เออ นั่นแหละ ถ้ามึงอยากจะจีบเขาจริงๆ มึงต้องรอให้เขาเลิกกับผัวเขาก่อน”“ก็มันรอไม่ไหวแล้วอ่ะ มันทนไม่ไหวแล้วพี่เก้า ใจมันจะขาดแล้วพี่”“อาการหนักนะเนี้ยมึง แล้วเขาเป็นใครมาจากไหนละ”พี่เก้ามองผมอย่างสงสัย“ไม่รู้เหมือนกัน เขาเป็นลูกค้าร้านกาแฟผม”“แล้วทำไมไม่ให้ลูกน้องสืบมาวะ นี่มึงเป็นมาเฟียนะไอ้กร อำนาจมึงมีมหาศาลเลย มึงอยากรู้อะไรก็ให้ลูกน้องไปสืบก็แค่นั้น มึงลืมปะเนี้ย”พอได้ยินคำพูดของพี่เก้าผมก็ตาลุกวาวเลย จริงด้วย ผมเป็นมาเฟีย ครอบครัวมีอำนาจ และผมก็สามารถทำอะไรก็ได้เท่าที่ผมอยากจะทำและอยากจะรู้“ผมลืมวะพี่”“อะไรของมึงวะไอ้กร มีงเป็นลูกหลายขจรไพศาลเลยนะ”“ก็ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอเขาไง มันเลยลืมทุกอย่างเลย”"ประสาท ท่าจะหนักแล้ว แล้วนี่มึงมีรูปเขา

"กร นั่นมือถือพี่ไม่ใช่หรอ"ฉันร้องถามกรทันที"อ้าว มันมาอยู่นี่ได้ยังไงน้าาา" กรเหล่มองฉันนิดนึงก่อนจะแอบยิ้มออกมา" ไม่ต้องมายิ้มเลย เอามาคืนพี่เดี๋ยวนี้นะ""พี่ดาอยากได้คืนหรอครับ""ก็ใช่นะซิ""งั้นพี่ดาคงต้องมากหยิบเองแล้วหละ อุ้ย หล่น!!!!!"กรเอามือกดมือถือให้หล่นลงไปในกางเกง ฉันตกใจมากเลยนะ ไอ้เด็กบ้านี่เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย" อยากได้มั้ยครับ""กรพี่ต้องใช้ พี่จะต้องโทรเข้าบริษัท""ผมก็ไม่ได้ห้ามพี่ดานี่ครับ แต่พี่ดาต้องมาหยิบเอาเองแค่นั้น"ฉันจ้องหน้ากรอย่างเอาเรื่องแต่กรกลับยิ้มอย่างเดียวเลย แล้วนี่ฉันก็ต้องใช้มือถือจริงๆด้วย ฉันจึงเอื้อมมือที่สั่นเทาไปที่กางเกงของกร ก่อนจะค่อยๆแทรกเข้าไปด้านใน ซึ่งมันหามือถือไม่เจอไงเพราะกรยัดมันลงไปลึกมาก แต่ที่ฉันหยิบได้มันกลับไม่ใช่มือถือ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองกรที่ยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าที่ฉันโดนมันคืออะไร" พี่ดาจับโดนมันแบบนี้ระวังมันตื่นเอานะครับ""กร บ้าที่สุดเลยอ่ะ""555 พี่ดารู้ตัวมั้ยครับว่าเวลาพี่ดาโมโหเนี้ย โคตรน่ารักเลย""พี่ไม่รู้"แล้วจู่ๆกรก็อุ้มฉันตัวลอยเลยก่อนที่กรจะพาร่างบางของฉันประชิดติดกำแพง"ผมชักจะไม่อยากให้พี่กลับไปหาเขาซะแ