All Chapters of ดาวคะนึงรัก: Chapter 41 - Chapter 50

“เราเรียนคณะเดียวกันในมหาลัย ดาวเคยมาบ้านนี้ตอนงานเลี้ยงวันเกิดผมไง แม่จำได้ไหม”รัชนีจำไม่ค่อยได้ เนื่องจากเพื่อนลูกชายมีเยอะ และสวยกว่าเนตรามากไป เหตุไฉนจึงมาเลือกคนนี้ ความสงสัยยังไม่ได้รับการคลี่คลาย บ้านชวินทร์ก็ได้ต้อนรับแขกไม่ได้รับเชิญ“คุณแม่ให้เอาผ้าไหมกาบบัวจากอุบลฯมาให้ค่ะ ท่านได้มาจากคนรู้จักเลยคิดถึงคุณป้า เห็นบอกว่าเจอกันในงานกาล่าครั้งที่แล้วคุณป้าบอกอยากได้ผ้าไหมสีชมพู”ดุลยามาพร้อมของกำนัลห่อใหญ่ พ่วงด้วยเจมิลลาและฉัตรบรรณ ที่หน้าไม่ค่อยเต็มใจนัก“มีไวน์ผลไม้ไทยๆ มาฝากคุณลุงด้วยค่ะ”เรื่องของเรื่องก็คือฉวีวรรณโทรไปเล่าให้เจมิลลาฟังเรื่องมื้อค่ำกับคนพิเศษของชวินทร์ เจมิลลาที่สนิทกันกับดุลยาเม้าท์ต่อ ลางสังหรณ์ในใจเธอทำงานทันที จึงได้ยุให้เพื่อนลากคู่หมั้นมาดูหน้าคนพิเศษของอดีตแฟน“ลำบากหนูแจงหิ้วมาแย่เลย”ด้วยความที่อยู่ในวงสังคมเดียวกัน พ่อแม่คุ้นเคยกันดี รัชนีจึงมองดุลยาเหมือนลูกหลาน“ไม่เป็นไรค่ะ อ้าว! โน้ต วันนี้พาใครมาเอ่ย”เธอยกมือแตะริมฝี

เช้าวันจันทร์เป็นวันที่ยุ่งที่สุดของสัปดาห์ เนตรามาออฟฟิศเร็วกว่าปรกติเพื่อคัดแยกอีเมล์และเตรียมการประชุมเธอดื่มกาแฟไปอึกใหญ่ ก่อนสำรวจตารางงานในวันนี้ของเจ้านายในไอแพดอีกครั้ง โทรศัพท์มือถือดังขึ้นและเป็นเบอร์แปลก“เนตราใช่ไหม ฉันรัชนี แม่ชวินทร์”ความหนาวจากที่ใดก็ไม่รู้เข้ามาเยือนกายเธออย่างกะทันหัน หายใจได้ไม่ทั่วท้อง“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย เย็นนี้ว่างไหม”“คะ...ค่ะ”เนตราตอบแบบแทบไม่รู้ตัว รัชนีพูดชื่อร้านอาหารในห้างใกล้ที่ทำงาน และนัดเวลา“ฉันจะรอ”เธอวางโทรศัพท์ลง ผ่อนลมหายใจยาว รัชนีมีเรื่องอะไรจะคุยกันหนอ แล้วเธอควรบอกชวินทร์ไหม ยังไม่ทันได้ให้คำตอบกับตัวเอง ฉัตรบรรณก็เข้ามาเสียแล้ว สมองเธอจึงปรับเข้าโหมดการทำงาน เป็นสุดยอดเลขาฯของเขาจนจบวันอันแสนยาวนาน เนตราลองส่งไลน์หาชวินทร์ ยังไม่มีสถานะอ่าน ชวินทร์คงทำงานยุ่งๆ อยู่เหมือนกัน ไม่เป็นไร เธอจะลองจัดการเรื่องนี้ดูเอง แล้วค่อยบอกเขาทีหลังรัชนีนั่งรอเธออยู่แล้วในร้านอาหาร นางแต่งตัวเรียบๆ แต่ดูออกเลยว

เสียงแตรรถไม่คุ้นหูดังหน้าบ้าน มือเนตรากำลังเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มชะงัก มองไปทางประตูรั้ว รถสปอร์ตชวินทร์จอดอยู่“ไหนว่าจะอยู่ปราจีนฯเป็นอาทิตย์”“เร่งทำงานให้เสร็จแทบตาย คิดถึง”เขาแสดงมันออกมาโดยการรวบตัวเธอไปกอดแล้วจุมพิตหน้าผากนวลเนียน“ดาวล่ะ คิดถึงโน้ตไหม”ริมฝีปากท่าจะเคลื่อนลงมาหาริมฝีปากเธอ ถ้าไม่ใช้มือยันจมูกเขาไว้ก่อน“พอเลย เข้าบ้านก่อน อายชาวบ้านเขา”“จะอายทำไม เราเคยทำอะไรมากกว่านี้มาแล้ว”ชวินทร์ส่งสายตาทะเล้น เธอรีบแกะมือยาวๆ เป็นปลาหมึกออก เดินนำเข้าบ้านไป เขาขับรถมาจอดในรั้ว“หิว กินข้าวหรือยัง”“ยัง เพิ่งเลิกงาน”ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดสำรวจตู้เย็นทำเหมือนเป็นบ้านตัวเอง“เดี๋ยวทำมาม่าผัดไข่ให้กิน”เขาลำเลียงของออกมามี ไข่ ไส้กรอก แล้วเอื้อมมือหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจากชั้นไม้ติดผนังเหนือตู้เย็น“ไม่มีผักสดนะ”เธอมองบนโต๊ะกินข้าว บอกเขาที่กำลังนั่งย่อตัวหาอะไร

“แจงทำผิดเหรอคะ”“แล้วทำไมไม่เล่าด้วยล่ะ ว่าสาเหตุที่เมาจนมีอะไรกับดาวมันมาจากที่คุณนอกใจผม”ชวินทร์เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่แฉฝ่ายหญิง แต่ดูที่เธอทำสิ“เราเลิกกันแล้วนะคะ โน้ตจะรื้อฟื้นเรื่องขึ้นมาทำไม”“หยุดปล่อยข่าวเรื่องดาวซะ ไม่อย่างนั้นผมจะจัดการคุณ”“โน้ตจะทำอะไรแจงเหรอคะ”เธอเหยียดยิ้มท้าทายให้กระจก“บริษัทที่อยากจะขายให้จีนใจจะขาดนั่น ถ้าเขารู้ปัญหาที่ซุกไว้จะเป็นยังไงนะ”ฉัตรบรรณเคยเล่าให้ฟังเรื่องกิจการบ้านดุลยา เพราะเจมิลลาเคยถูกขอให้ช่วยเหลือ แต่เขาแนะนำให้คู่หมั้นปฏิเสธ ด้วยไม่ไว้ใจในรายงานผลประกอบการประจำปีของบริษัท กลัวจะเป็นการตกแต่งตัวเลข“คุณจำได้ไหมว่าผมมีเพื่อคนจีนหลายคนสมัยเรียนโท บางคนก็กลับไปทำกิจการหนังสือพิมพ์ของที่บ้าน”“อย่ามาขู่แจงเลยค่ะ อยากทำอะไรก็ทำไป”ชวินทร์เคยอ่อนโยนมากกว่านี้ เขาทั้งรัก ทั้งหลงเธอ สาเหตุที่เลิกกันไปเพราะดุลยาเลือกนรธิป เธอเคยอยู่เหนือเขา แล้ววันนี้ชวินทร์กลับมาข

จนสักพักคนเริ่มซา ดุลยาจึงเดินเชิดหน้ากลับไปลานจอดรถ ทิ้งให้ภิรมย์กับเจมิลลาอยู่บนชั้นสอง โดยไม่สนใจเลยฉัตรบรรณรู้เรื่องเนตรดาวจากผู้จัดการฝ่ายบุคคล แต่รู้แค่เพียงเธอตกบันได ยังไม่รู้เรื่องคำสั่งไล่ออก เพราะผู้จัดการเกรงอำนาจฉวีวรรณ เนื่องด้วยรู้ว่าเงินทุนในบริษัทมาจากมารดาเจ้านาย ฉวีวรรณคือผู้ชี้เป็นชี้ตายที่แท้จริงมีไม่กี่ครั้งในชีวิตที่หัวใจชวินทร์เต้นแรงจนรู้สึกเหมือนจะหลุดจากขั้ว ไม่ใช่ด้วยความยินดี แต่ด้วยความกลัว ฉัตรบรรณโทรมาบอกว่าเนตราตกบันไดศีรษะฟาดพื้น“แม่งเอ๊ย!”ชายหนุ่มสบถให้รถคันหน้าที่บีบแตรยามเขาขับแซง เนตราก็ซุ่มซ่ามเหลือเกิน หกล้มหัวฟาดถึงสองหน คราวนี้จะความจำเสื่อมอีกหรือเปล่า แต่ชวินทร์ไม่รอแล้ว ตั้งใจจับแต่งงานเสียเลย เธอจะได้ไม่อยู่ไกลสายตาจนเกิดเหตุแบบนี้ดุลยาขับรถไปจอดร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอเลือกร้านเงียบๆ ห่างไกลผู้คน กะเวลาสักประมาณยี่สิบนาทีแล้วก็โทรหาฉัตรบรรณ“ครับ คุณแจง”เขารับสายในทันทีทันใด เธอทำเสียงอ่อนๆ“คุณแปงว่าหรือเปล่าคะ แจงมีเรื่องจะสารภาพค่ะ”