All Chapters of กลิ่นนาง (นิยายชุด หอมรัญจวน): Chapter 1 - Chapter 5

ณ เรือนพระอรรถชัย‘กำไล’ ทอดสายตาเคร่งเครียดมองน้ำในลำคลองที่ไหลผ่านหน้าเรือน จุดหมายปลายทางก็คือแม่น้ำสายหลักที่พาดผ่านมณฑลแห่งนี้ชั่วขณะหนึ่งแล้วที่หล่อนนั่งปล่อยใจให้ล่องลอยไปดุจดังสายน้ำ ด้วยคิดไม่ตกว่าปัญหายิ่งใหญ่สุดในชีวิตที่พุ่งชนอย่างไม่ปรานีนั้น จะหาหนทางแก้ไขได้อย่างไรในเมื่อตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนี้ ชีวิตของหล่อนมีเพียงพ่อผู้เดียวที่ยินดีเลี้ยงดูอุ้มชูจนเติบใหญ่ และทุกความรักที่พ่อมีต่อหล่อนนั้น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า พ่อ ‘รัก’ หล่อนจริงแท้แน่นอน รักอย่างไม่มีเงื่อนไข ไร้ข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้นนึกย้อนไปถึงเรื่องราวแต่หนหลัง เมื่อครั้งหล่อนอายุได้ 10 ปีในยามนั้นงานบุญวันสงกรานต์คือธรรมเนียมปฏิบัติที่บุตรหลานญาติสนิทจะได้ไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ เพื่อนที่โรงเรียนต่างพูดคุยกันในเรื่องนี้ โดยส่วนใหญ่นั้นไม่พ้นเรื่องไปเที่ยวบ้านคุณปู่คุณย่าหรือบ้านคุณตาคุณยายนั่นจึงเป็นช่วงเวลาที่คุณครูได้จังหวะสอนเรื่องการลำดับญาติพี่น้องหล่อนจึงเพิ่งรู้ตัวว่าญาติทางฝ่ายแม่นั้น หล่อนไม่เคยได้รู้จักใครเลย หล่อนไม่เคยพบคุณตา คุณยาย ไม่รู้เลยว่าหล่อนมีคุณน้า และคุณลุง คุณป้า ทางฝั่งแม่บ้างหรือไม่จำความได้ว

เมื่อพลาดจากคุณพระนพ หล่อนก็ยังหมายใจว่าสักวันจะได้เจอใครคนนั้น คนที่หล่อนพึงใจและจะฝากฝังชีวิตไว้ได้ คนที่มีความดีเป็นที่ตั้ง ไม่ว่าจะยากจนข้นแค้น หรืออาจเป็นแค่พ่อค้าพ่อขาย หรือคนชาวบ้านทำนา แต่หากมีความดีเป็นที่ตั้ง ทรัพย์ของหล่อนก็เสมือนทรัพย์ของผัว ช่วยกันก่อร่างสร้างตัว หล่อนแน่ใจว่าเขาคนนั้นจะไม่ทำให้หล่อนลำบากแน่แต่ยามนี้เวลาจวนตัว หล่อนจะไปหาใครคนนั้นได้จากที่ไหน ที่ต้องทำคือหาทางออก ทางที่เหมาะสม และต้องทำให้กำนันเดชไม่กล้าราวีหล่อนกับคุณพ่ออีก ‘คุณพ่อคะ เรามาหาทางแก้ไขไปด้วยกันนะคะ’‘แล้วแม่กำไลคิดจะทำเช่นไรลูก เพื่อนฝูงที่พ่อมี บากหน้าไปหา ก็ไม่มีใครกล้ารับปากช่วย มีแต่แบ่งรับแบ่งสู้ คงมีเพียงคุณพระนพท่านเดียวที่จะออกหน้าได้ แต่พ่อก็เกรงใจท่านนัก เพราะเมื่อคราวแรกที่ท่านย้ายมาประจำการที่นี่ใหม่ๆ แทนที่จะช่วยเหลือให้ท่านทำงานง่ายขึ้น พ่อกลับเพิกเฉยหลายสิ่ง เพียงเพราะท่าน...’‘ไม่พึงใจลูก’‘ใช่ ที่พ่อกล้าบากหน้าพาแม่กำไลไปพบท่าน ก็เพราะคิดว่าอย่างไรท่านก็ต้องรับแม่กำไลไว้ แต่ท่านไม่เห็นแก่หน้าพ่อ พ่อก็เลยแทบจะไม่ช่วยเหลือท่านเลย และจะนับเรื่องนังนวลว่าเป

“พ่อเปลวเล่าว่าอย่างไร เห็นด้วยหรือไม่กับที่พ่อปานเสนอมา”“คุณกำไล... ไม่อยากเป็นเมียกำนันเดชจริงหรือขอรับ”คำถามที่ส่งมาทำให้คุณพระนพสบตากับปาน ต่างมีรอยยิ้มในสีหน้า“จริงสิ คุณพระท่านยืนยันหนักแน่น ไม่เช่นนั้นคงไม่มีเรื่องเป่าร้องว่าคุณกำไลร้องห่มร้องไห้ไม่อยากจะออกเรือนกับกำนันเดชหรอก”“แต่ทีแรกคุณพระอรรถยืนยันหนักแน่น ว่าจะให้ลูกสาวแต่งงานกับกำนันให้ได้นี่ขอรับ”“หือ... มีเหตุนั้นด้วยรึ”“เอ่อ...”คุณพระนพที่ทำเสียงอือออเอ่ยถาม กับสายตาของท่านที่หมายถึงว่าเขาสนใจเรื่องคุณกำไลด้วยเหรอ ทำให้เปลวยิ่งต้องปั้นหน้านิ่ง ข่มความวูบวาบในหัวใจ และพยายามรวบรวมคำพูดออกมาให้เป็นการเป็นงานมากที่สุด ไม่ให้เจือไปด้วยความในใจของเขารู้ว่าผู้บังคับบัญชา พี่ชาย และน้องชาย ต่างจับจ้องมองอากัปกิริยา เขายิ่งต้องนิ่งต้องเฉย ทำเป็นไม่มีสิ่งใดเจือปน นอกจากเรื่องงาน“กระผมได้ยินมาแบบนั้นขอรับ จึงไม่แน่ใจว่าคุณพระอรรถท่านต้องการให้ช่วยเหลือจริงหรือไม่”“นั่นเป็นแผนของแม่กำไล ทำทีว่าคุณพระท่านไม่ได้ขัดข้อง เป็นตัวแม่กำไลเองที่ฟูมฟายไม่ยอมแต่ง กำนันเดชจะได้วางใจในตัวคุณพระ”“ขอรับ”ความลิงโลดในใจคล้ายจะปิดไม่