All Chapters of รักต้องแลก: Chapter 11 - Chapter 20

รักต้องแลกWriter : Aile'Nตอนที่ 11หมับ "อะ...คุณอัค?" นิชาที่กำลังกระซิบกระซาบคุยกับเพื่อนชายเนื่องจากเสียงเพลงดัง ตัวลอยวืดออกมาด้วยแรงกระชากของใครบางคน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบใบหน้านิ่งเรียบของเจ้านายหนุ่ม ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "ไปกับผม" น้ำเสียงดุดันเอ่ยสั่ง พร้อมกับกระชากข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นยืน "ไปไหน นี่ไม่ใช่เวลางานนะคะ" นิชาที่เริ่มเมาได้ที่ขัดขืนไม่ยินยอม "แล้วยังไง ผมสั่งคุณได้ทุกเวลาคุณก็รู้" อัคคียื่นหน้าเข้าไปกระซิบขู่ใกล้ๆ เผื่อความเมาจะทำให้ร่างบางหลงลืมไปว่ายังมีสัญญาคู่นอนสองปีอยู่ "แต่นิมากับเพื่อน" เสียงหวานแย้งอย่างไม่ยินยอม ถ้าเป็นปกติเธอคงจะทำใจไปกับเขาง่ายๆ แต่ตอนนี้อารมณ์ของเธอไม่ปกติ มันแปรปรวนและคนที่ไม่อยากเจอหน้าที่สุดก็คือเขา! "จะไปดีๆ หรืออยากให้เพื่อนคุณเดือดร้อน?" อัคคีขบกรามขู่เสียงต่ำ และนิชาก็รู้ซึ้งถึงอำนาจที่เขามีมากกว่าใคร ดวงตาคู่สวยจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธจัด แต่เธอก็ยังมีสติอยู่และไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วย "...วี เดี๋ยวเราไปต่อกับเจ้านาย ฝากบอกเพียวด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวกลับเอง" นิชาข่มอา

รักต้องแลกWriter : Aile'Nตอนที่ 13งานประมูลเครื่องเพชรการกุศลเริ่มต้นขึ้นและดำเนินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงสีของเพชรเม็ดงามที่สะท้อนแสงไฟวิบวับจนแสบตา นิชาเข้าไม่ถึงของแพงๆ พวกนี้จึงได้แต่นั่งเหม่อ ปล่อยใจล่องลอยไปไกลแสนไกล คนนอกมองมาคงจะเข้าใจว่าเธอนั่งมองผู้คนบนเวทีที่กำลังนำเสนอเครื่องเพชรอย่างตั้งใจ แต่เปล่าเลย เธอเหมือนคนหลับใน ตาดูแต่หูไม่ได้ฟัง ใจก็ไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่มองเลยแม้แต่น้อย แต่ก็มีบ้างที่สติกกลับคืนมาตอนปฐพีชวนคุยเป็นครั้งคราว หลังจบบทสนทนาเธอจึงมีสติจ้องมองเครื่องเพชรเหล่านั้นอย่างสนใจจริงๆ เช่นเดียวกับตอนนี้ที่เห็นกำไลข้อมือวงหนึ่งที่นางแบบกำลังใส่อวดโฉมอยู่บนเวที ลายของมันค่อนข้างเรียบง่ายมีเพชรประดับเพียงไม่กี่เม็ดแต่เรียบหรูใส่ได้ทุกโอกาส "สวยมั้ย" อัคคีถามขึ้น หลังสังเกตเห็นว่านิชาดูจะสนใจกำไลวงนี้เป็นพิเศษ "ก็สวยดีค่ะ" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าเมื่อเริ่มเปิดประมูล อัคคีที่นั่งเงียบมาตั้งแต่งานเริ่ม กลับลงประมูลกำไลชิ้นนี้เป็นครั้งแรก "ห้าล้านครับ" เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นมาไม่น้อยหลังสิ้นเสียงเขา เพราะกำไลเล็กๆ วงนั้นเริ่มต้นที่หนึ่งล้านบาทและยังไม่มีใครล

รักต้องแลกWriter : Aile'Nตอนที่ 15และแล้วสิ่งที่นิชาเป็นกังวลก็เกิดขึ้นจนได้ หลังจากที่ทะเลาะกับลูกชายไปวันนั้น วันต่อมาคุณหญิงดาริกาก็ต่อสายมาหาเธอ นัดออกไปคุยที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งหลังเลิกงาน "สวัสดีค่ะ คุณหญิง" "สวัสดีจ้ะ เชิญนั่ง" อีกฝ่ายผายมือให้เธอนั่งลงฝั่งตรงข้าม บนโต๊ะมีอาหารวางรออยู่ก่อนแล้ว แต่นิชาไม่คิดแตะต้อง "มีอะไรจะคุยกับนิเหรอคะ" เธอถามเข้าเรื่องทันที แม้จะเตรียมใจมาก่อนแล้วแต่ลึกๆ ก็ประหม่าอยู่ไม่น้อย "เธอน่าจะรู้ว่าเรื่องอะไร" คุณหญิงพูดเสียงเรียบและมองเธอนิ่งๆ ไม่เหมือนทุกครั้งที่เคยเจอ "ค่ะ แล้วคุณหญิงอยากให้นิทำยังไงเหรอคะ" นิชาถามด้วยความอยากรู้ ถ้อยคำของเธออาจจะฟังดูอวดดีไปบ้าง แต่มันก็คือความจริง "เธอกับตาไฟมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่" คุณหญิงดาริกาไม่ตอบ แต่ถามย้ำเอาคำตอบที่มาจากปากเธอตรงๆ "แค่เจ้านายกับลูกน้องค่ะ" นิชาตอบตามความจริง ก็เธอกับเขาเป็นแค่นี้จริงๆ นี่นา ขึ้นเตียงยามอยากก็ใช่ แต่ก็ยังไม่ใช่แฟนอยู่ดี จะให้ตอบว่าไงล่ะ "อย่าโกหก เจ้านายกับลูกน้องที่ไหนจะประมูลของให้กันเป็นล้าน!" คุณหญิงดาริกากดเสียงเข้ม ไม่เคยมีอคติกับเลขาของลูกชายมาก่อน ออกจ

รักต้องแลกWriter : Aile'Nตอนที่ 17ตื๊ดดด Tonliew : พี่นิ หลับยัง มีเรื่องจะเล่า Nicha : ว่า? Tonliew : เมื่อกี้หนูว่าจะไปหาพี่ที่ห้องอะ แต่...เห็นท่านประธานกันคู่หมั้นมีปากเสียงกันนิดหน่อย เกี่ยวกับพี่อะ Nicha : เรื่องที่เขามาดูแลพี่อะเหรอ Tonliew : ก็ประมาณนั้นอะค่ะ คุณไอริณเธอบอกให้เรียกพนักงานไปดูแลพี่แทน แต่ท่านประธานไม่ทำ เขาจะดูแลพี่เอง คุณไอริณเลยโกรธว่าเขาดูเป็นห่วงพี่มากเกินไป แถมเธอยังไปได้ยินข่าวลือที่พนักงานลือๆ กันมาอีก น่าจะหึงอะ ไม่อยากให้ประธานทำตัวสนิทสนมกับพี่ แต่ประธานก็ไม่ฟังนะ ถ้ารับไม่ได้เขาท้าให้ถอนหมั้นด้วย! Nicha : ไม่มีใครบังคับคุณอัคคีได้หรอก แม้แต่พี่เอง พี่จะเรียกเรามาดูแลแล้ว แต่เขาบอกจะช่วยเอง คงอยากตอบแทนแหละ เพราะตอนที่เขาไม่สบาย พี่ก็คอยหาข้าวหาน้ำให้กิน Tonliew : หนูเข้าใจนะ พี่กับท่านประธานทำงานด้วยกันมานานอะ สนิทกันก็ไม่แปลก แต่คนอื่นนี่สิ มีปากก็พูดไป ไม่คิดเลยสักนิด Nicha : ช่างเถอะ ไม่ต้องคิดมากเรื่องพี่หรอก ใครจะพูดอะไรก็ให้พูดไป เราห้ามอะไรไม่ได้หรอก Tonliew : พี่ก็ชิลเกิ๊น แล้วนี่เป็นไงบ้างคะ เจ็บมากมั้ย Nicha : เย็บเจ็ดเข็มอะ ปว

รักต้องแลกWriter : Aile'Nตอนที่ 19"นิ...เจ็บมั้ย" หลังจากไอริณออกไป อัคคีก็เข้าไปถามไถ่นิชาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ทว่ามือที่กำลังจะยื่นไปหากลับถูกเธอปัดออกอย่างไม่ไยดี "นิอยากอยู่คนเดียวค่ะ...เชิญ" เธอชี้นิ้วไปที่ประตู ไล่เขาเสียงห้วน ไม่แม้แต่จะมองสบตา "แต่..." "นิขอร้องล่ะค่ะ! นิยังไม่พร้อมจะคุยอะไรทั้งนั้น" เมื่อพูดดีๆ ไม่ฟังร่างบางก็ตะคอกเสียงดังลั่น ไหล่บางสั่นเทิ้ม จิกมือเข้าหากันแน่นด้วยความอดทน "...." "นิขออยู่คนเดียว..." เห็นท่าทางต่อต้านไม่อยากรับฟังอะไรของนิชาแล้วอัคคีก็จนคำพูด เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็ยอมออกไปจากห้อง รอให้อารมณ์เย็นก่อนค่อยมาคุยกัน ทันทีที่ประตูปิดลงร่างบางก็ทรุดนั่งบนพื้นเพราะฝืนความเจ็บที่ขาต่อไปไม่ไหว แขนด้านขวารู้สึกระบมและมีรอยถลอกจากตอนล้ม แก้มก็เจ็บและชาแถมมีเลือดออกในปาก คาดว่าคนตบคงจะใส่แรงทั้งหมดที่มี เธอสมควรที่จะโดนแบบนี้แล้วใช่ไหม?คนผิดที่แท้จริงแล้วมันคือเธอจริงๆ เหรอ?ทั้งๆ ที่คิดว่าคงด้านชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้วน้ำตาไม่รู้มากมายมาจากไหนกลับไหลพรากไม่หยุด พอห้ามไม่ได้ก็เลยนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนกว่าจะระบายมันออกไปจนหมด "อึ่ก..มึง..มารับ