บททั้งหมดของ พรหมจรรย์คั่นเวลา: บทที่ 1 - บทที่ 10

‘แต่งงานกันมาก็จะครบปีแล้ว เมื่อไหร่หนูตาจะท้องเสียทีละลูก’นั่นคือประโยคคำถามที่ชนิตาและอธิศมักจะได้ยินจากผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเสมอ และเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่คนทั้งคู่แต่งงานกันด้วยซ้ำ คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่มีการรวมตัวทานอาหารของทั้งสองครอบครัว ซึ่งจะเกิดขึ้นทุกๆ เดือนหรือไม่ครอบครัวฝ่ายอธิศก็เอ่ยถามคำถามแบบนี้กับสะใภ้อย่างชนิตาอยู่เนืองๆ เหตุผลที่เป็นแบบนั้นเพราะพวกเขาต่างคาดหวังให้ชนิตาตั้งท้องเสียที และที่คาดหวังมากกว่าการตั้งท้องคือขอให้หลานคนแรกเป็นผู้ชายด้วย มรดกจากคุณทวดที่ยังไม่ได้แบ่งให้ใครก็จะได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย ทั้งอธิศและชนิตาได้แต่ส่งยิ้มแห้งให้กันและกัน เพราะพวกเขานั้นต่างรู้ถึงสาเหตุว่าเพราะอะไรตอนนนี้ชนิตาถึงยังไม่ท้อง ก่อนที่อธิศจะเป็นฝ่ายตอบเหมือนทุกครั้งว่าเขาไม่อยากเร่งรัด ปล่อยให้เรื่องการตั้งท้องเป็นไปตามธรรมชาติ แต่หากหนึ่งหรือสองปีหลังจากนี้ชนิตายังไม่ท้องก็คงไปปรึกษาคุณหมอเฉพาะทางอย่างจริงจัง เมื่อการสนทนาเรื่องสำคัญจบลง การทานอาหารจึงเริ่มต้นขึ้น แต่คนที่ดูจะอัดอัดกับเรื่องนี้อย่างชนิตากลับกินอะไรไม่ค่อยลง ถึงอย่างนั้นก็ต้องฝืนกินและฝืนยิ้ม เพ

ภาพของคนสนิทภรรยาที่ชื่อว่าพรฟ้า ซึ่งจู่ๆ ก็หยุดเดินและยังยืนแข็งทื่อเป็นหุ่นตรงหน้าในตอนนี้ สร้างความสงสัยให้อธิศว่าเขานั้นทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมเด็กสาวถึงได้ดูตกใจกลัวได้ถึงเพียงนั้น นั่นทำให้อธิศก้มสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าเขาก็อยู่ครบทุกชิ้น ไม่มีอะไรผิดปกติสักนิดจะว่าไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พรฟ้ามีปฏิกิริยาเช่นในตอนนี้ เพราะทุกครั้งที่เขากับเธอบังเอิญเจอกัน พรฟ้ามักจะทำตัวไม่ถูก ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ พยายามหลบหน้าหลบตาไปเสียทุกครั้ง ทั้งๆ ที่เธอน่าจะชินได้แล้ว เพราะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็หลายเดือน “คุณอธิศจะไปไหนหรือคะ” พรฟ้ารวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามขึ้น เพื่อเปลี่ยนความสถานการณ์ที่แสนอึดอัดจากความประหม่าให้ผ่อนคลายลง เพราะถ้าจะให้เดินหนีไปเสียเฉยๆ ก็คงเสียมารยาทเธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมทุกครั้งที่เจออธิศใจถึงสั่นจนเธอควบคุมไม่ได้ รวมทั้งไม่กล้าสบตาไม่กล้าคุยกับชายหนุ่ม เลือกที่จะหลบมากกว่าเข้าใกล้ แต่มันก็มีอะไรที่ย้อนแย้งในความคิดเกิดขึ้น เพราะนี่คือความอึดอัดที่เธอนั้นอยากให้เกิดขึ้นบ่อยๆ ซึ่งพรฟ้าเองก็ไม่เข้าใจความคิดของตัวเองเช่นเดียวกัน “ลืมเอกสารไว้ที่รถ ว่าจะลงไปเอา” เสียงทุ้มเ

แต่ความกดดันดูเหมือนจะไม่ได้มาจากฝ่ายครอบครัวของอธิศเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะพ่อและแม่ของชนิตาเองก็เริ่มกดดันลูกสาวในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน โดยยังคงให้เหตุผลว่าท่านอยากอุ้มหลานก่อนตาย ยิ่งทำชนิตารู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก จนต้องมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ อย่างที่เป็นอยู่ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติแล้วเดินกลับเข้าบ้าน เพื่อสั่งให้แม่บ้านเตรียมมื้อเย็น เนื่องจากวันนี้จะมีเพื่อนของอธิศแวะมากินข้าวด้วย และเพื่อนคนนั้นของอธิศก็คือนพกรนั่นเอง โดยทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ไปมาหาสู่กันเสมอๆ แต่ระหว่างการสนทนาบนโต๊ะอาหารก็มีประโยคหนึ่งที่ทำให้ชนิตาถึงกับชะงักไป“ข้าไม่รีบมีลูกว่ะ ปล่อยไปตามธรรมชาติก่อนดีกว่า” อธิศ ตอบคำถามนั้นของนพกร พร้อมกับแอบสังเกตสีหน้าของชนิตาไปด้วย รู้สึกเห็นใจเธอที่ใครต่อใครมักจะถามคำถามทำนองนี้เสมอ แต่จะไปโทษคนเหล่านั้นก็คงไม่ได้ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขากับชนิตาแม้จะแต่งงานกันแต่กลับอยู่กันแบบเพื่อน ไม่ใช่สามีภรรยา“มีลูกตอนอายุเยอะๆ จะไม่ดีต่อสุขภาพคุณตาเขานะโว้ย เด็กก็เสี่ยงตามไปด้วย”“ขอบใจที่แนะนำ แล้วนี่นายดื่มหนักขนาดนี้จะขับรถกลับไหวเหรอ” เอ่ยรับเสร็จอธิศก

ความสัมพันธ์ของอธิศและชนิตานั้นยังคงเหมือนเดิม ทั้งคู่ต่างห่วงใยกันแบบเพื่อนที่ดีต่อกัน ในขณะที่พรฟ้าที่รู้ใจตัวเองดีก็คอยเอาแต่หลบหน้าหลบตาอธิศ นั่นเพราะกลัวหากเจอชายหนุ่มเขาจะรู้ความในใจเข้า ขืนเป็นแบบนั้นต้องไม่ดีต่อเธอแน่“เบล”“ค่ะ...คุณอธิศ” “จะไปมหาวิทยาลัยเหรอ”“ค่ะ” พรฟ้าที่เวลานี้อยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยรับด้วยความเกรงใจ ก่อนจะถอยหลังไปยืนห่างอธิศอีกหลายก้าว “ไปด้วยกันสิ ฉันผ่านทางนั้นพอดี” “เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ คือ...เบลไปรถเมล์เหมือนทุกวันสะดวกกว่า” “ไปด้วยกันนี่แหละ ฝนตั้งเค้ามานู่นแล้ว เดี๋ยวก็เปียกก่อนถึงป้ายรถเมล์พอดี” อธิศมองออกไปนอกบ้าน ที่เวลานี้ฝนตั้งเค้ามาแล้ว และคงตกหนักแน่นอน“เบลติดร่มไปแล้วค่ะ” คำพูดแย้งของพรฟ้าทำให้อธิศถึงกับส่ายหน้า เห็นเรียบร้อยๆ แบบนี้ แต่บทจะดื้อก็ดื้อไม่ฟังคำพูดเขาเหมือนกัน &ldq

เมื่อลงจากรถ พรฟ้าก็ถือเค้กไปเซอร์ไพรส์ชนิตาในห้องนั่งเล่น โดยมีอธิศเดินตามมาเช่นกัน เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จากพรฟ้าและอธิศที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของวันเกิดอย่าง ชนิตาหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้คนทั้งคู่ เพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะมาเซอร์ไพรส์อะไรแบบนี้“สุขสันต์วันเกิดครับคุณตา”“ขอบคุณค่ะคุณอธิศ”“สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณตา ขอให้คุณตาของเบลมีความสุขมากๆ”“จ้ะ...ขอบใจมากนะเบล” ชนิตาแอบน้ำตาคลอนิดหน่อย งานวันเกิดเล็กๆ ถูกจัดขึ้นแต่ทว่ามันกลับอบอุ่น เพราะปกติทุกปีชนิตาไม่ได้จัดงานหรือรู้สึกตื่นเต้นกับวันเกิดของตัวเองสักเท่าไหร่นัก เมื่อเช้ามาเธอแค่ออกไปใส่บาตรกับโทรศัพท์หาแม่และพ่อ รวมถึงโอนเงินจำนวนหนึ่งไปทำบุญตามสถานที่ต่างๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกปี แต่ที่ตื่นเต้นกว่าทุกปีหน่อยคงหนีไม่พ้นเรื่องที่รู้ว่าพรฟ้ากำลังมีใจให้อธิศนั่นเอง ยิ่งทั้งคู่มาเซอร์ไพรส์เธอด้วยกันแบบนี้ก็ยิ่งคิดไปไกล ของขวัญที่พรฟ้ามอบให้ชนิตาปีนี้เป็นเค้กที่เธอชอบ ใ