บทที่ 5 เหมือนไม่ใช่ผัวเมียกัน

แต่ความกดดันดูเหมือนจะไม่ได้มาจากฝ่ายครอบครัวของอธิศเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะพ่อและแม่ของชนิตาเองก็เริ่มกดดันลูกสาวในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน โดยยังคงให้เหตุผลว่าท่านอยากอุ้มหลานก่อนตาย ยิ่งทำชนิตารู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก จนต้องมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ อย่างที่เป็นอยู่ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติแล้วเดินกลับเข้าบ้าน เพื่อสั่งให้แม่บ้านเตรียมมื้อเย็น เนื่องจากวันนี้จะมีเพื่อนของอธิศแวะมากินข้าวด้วย 

และเพื่อนคนนั้นของอธิศก็คือนพกรนั่นเอง โดยทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ไปมาหาสู่กันเสมอๆ แต่ระหว่างการสนทนาบนโต๊ะอาหารก็มีประโยคหนึ่งที่ทำให้ชนิตาถึงกับชะงักไป

“ข้าไม่รีบมีลูกว่ะ ปล่อยไปตามธรรมชาติก่อนดีกว่า” อธิศ ตอบคำถามนั้นของนพกร พร้อมกับแอบสังเกตสีหน้าของชนิตาไปด้วย รู้สึกเห็นใจเธอที่ใครต่อใครมักจะถามคำถามทำนองนี้เสมอ แต่จะไปโทษคนเหล่านั้นก็คงไม่ได้ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขากับชนิตาแม้จะแต่งงานกันแต่กลับอยู่กันแบบเพื่อน ไม่ใช่สามีภรรยา

“มีลูกตอนอายุเยอะๆ จะไม่ดีต่อสุขภาพคุณตาเขานะโว้ย เด็กก็เสี่ยงตามไปด้วย”

“ขอบใจที่แนะนำ แล้วนี่นายดื่มหนักขนาดนี้จะขับรถกลับไหวเหรอ” เอ่ยรับเสร็จอธิศก็เปลี่ยนเรื่องสนทนากับนพกรทันที ซึ่งนพกรก็ให้คำตอบกลับมาว่าถ้าเมามากๆ เดี๋ยวให้คนขับรถมารับ

และเพื่อเปิดโอกาสให้อธิศและนพกรคุยกันอย่างสะดวก ชนิตาจึงขอตัวกลับขึ้นไปพักผ่อน ซึ่งสามีในนามอย่างอธิศก็ไม่ได้ห้ามอะไร ในขณะที่นพกรก็แอบสังเกตความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่เช่นเดียวกัน

“นายกับคุณตา เหมือนไม่ใช่ผัวเมียกันเลยวะ”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

“ไม่รู้สิ เซ้นท์ข้ามันบอกแบบนั้นนี่หว่า อย่างว่านายกับคุณตาถูกจับแต่งงานกัน มันก็ต้องใช้เวลาจูนคลื่นกันสักพัก พอจูนติดลูกก็คงติดตาม ว่าไหม”

“อืม...คงแบบนั้น” อธิศแค่เอ่ยรับตามน้ำไปเท่านั้นเอง เพราะมองยังไงเขากับชนิตาก็ไม่มีทางไปด้วยกันได้ รอแค่จังหวะและเวลาที่จะแยกจากเท่านั้น 

“นี่ถ้าไม่เจอกับคนใกล้ตัว ข้าไม่เชื่อแน่ว่ายุคนี้จะมีการคลุมถุงชนอยู่อีก”

“ข้าก็ไม่เชื่อว่าจะเกิดกับตัวเอง” ครั้งแรกที่รู้อธิศปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่มีทางแต่งงานอย่างเด็ดขาด แต่สุดท้ายก็จำนนเพราะขัดคำสั่งของพ่อไม่ได้ ได้แต่ทำตามใจท่านไปก่อนแล้วค่อยๆ หาทางออกทีหลัง 

“เพื่อธุรกิจอะเนอะ คิดเสียว่าเรือล่มในหนองทองจะไปไหนเสีย”

“ขอให้ข้าเป็นคู่สุดท้ายแล้วกัน เพราะการถูกจับคลุมถุงชนให้แต่งงานมันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกหรือมีความสุขสักเท่าไหร่” เอ่ยจบอธิศก็หยิบแก้วเหล้าที่นพกรชงไว้ให้ขึ้นดื่ม ชายหนุ่มดูอัดอั้นแต่พูดระบายความในใจออกไปไม่ได้ แม้แต่กับเพื่อนสนิทอย่างนพกรเองก็ตาม 

“แต่นายยังถือว่าโชคดีที่ได้เจอผู้หญิงดีๆ อย่างคุณตา ถ้าเจอผู้หญิงประเภทถูกจับใส่ตะกร้าล้างน้ำมาละก็...” นพกรที่เริ่มกึ่มๆ จะเมาส่ายหน้าไปมา 

ในขณะที่อธิศเองก็คิดกับตัวเองเช่นเดียวกัน ว่าหากเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงประเภทใส่ตะกร้าล้างน้ำขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง เขาคงทั้งเลวทั้งร้ายใส่จนเธอขอหย่าไปแล้วก็เป็นได้ แต่นี่กลับเจอผู้หญิงดีๆ อย่างชนิตา จนเขานั้นร้ายกับเธอไม่ลง

แต่เพราะนานๆ นพกรจะแวะมาดื่มด้วย บวกกับมีเรื่องให้คิดไม่ตก คืนนั้นอธิศจึงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเหล้าจนดื่มไปหลายแก้ว และสุดท้ายความเมาก็เข้าครอบงำ ในขณะที่นพกรก็ถึงกับต้องเรียกให้คนขับรถที่บ้านมารับ เพราะขืนขับรถเองมีหวังเกิดอุบัติเหตุแน่นอน

เมื่อส่งนพกรแล้ว อธิศก็เดินตัวเซเข้าบ้าน จังหวะที่ชายหนุ่มกำลังจะล้มชนิตาก็เข้าไปช่วยพยุงเอาไว้เสียก่อน แต่เพราะชายหนุ่มตัวหนักเกินกว่าเธอคนเดียวจะช่วยไหว ชนิตาจึงขอให้พรฟ้าที่ยืนมองอยู่ห่างๆ เข้ามาช่วยอีกแรง 

“มาช่วยฉันหน่อยสิเบล”

“ค่ะ” เมื่อรับคำเสร็จ พรฟ้าก็เข้าไปช่วยพยุงตัวอธิศทันที แต่กว่าที่ผู้หญิงสองคนจะพาผู้ชายตัวโตๆ อย่างเขาขึ้นห้องนอนมาได้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ขอน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูให้ฉันด้วยนะ จะได้เช็ดหน้าเช็ดตาให้คุณอธิศ”

“ค่ะ” พรฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำของเจ้าของห้อง แล้วจัดการตามที่ชนิตาบอกทันที ไม่นานก็กลับมาพร้อมของในมือ

ชนิตาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวที่อธิศสวมติดตัวออกจนหมด แล้วรับผ้าขนหนูชุบน้ำซึ่งบิดจนหมาดจากมือของพรฟ้ามาถือไว้ จากนั้นก็จัดการเช็ดใบหน้า ลำคอและตามตัวของอธิศพอให้สบายตัวขึ้น โดยเธอทำเหมือนเรื่องปกติไม่ได้ขัดเขินกับการได้สัมผัสหรือเห็นเรือนร่างของบุรุษที่สมบูรณ์แบบด้วยกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างดี อาจเพราะเธอไม่ได้คิดพิศวาสชายหนุ่ม มองเขาเป็นแค่เพื่อนแค่พี่ชายคนหนึ่งก็เป็นได้ ชนิตาถึงไม่ได้รู้สึกเขิน

ผิดกับพรฟ้าที่ยืนหน้าร้อนผ่าวและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้องนอนของอธิศแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย สร้างความงุนงงให้ชนิตาไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดติดใจอะไร และเธอก็อยู่ดูแลอธิศกระทั่งเรียบร้อยจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้องของตัวเอง แต่จังหวะนั้นจู่ๆ อธิศก็คว้าข้อมือของเธอไว้