บททั้งหมดของ สามีและบุตรชายข้าได้แต่ใดมา: บทที่ 1 - บทที่ 10

ลินลี่สาวโสดวัยสามสิบกว่าๆ ที่เพิ่งพบว่าแฟนหนุ่มของตนเองมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทของตนเอง ลินลี่รับไม่ได้จึงเสียใจและผิดหวังอย่างมาก จึงประชดชีวิตจอดรถที่ปากซอยทางเข้าบ้านของตนเองแล้วลงไปดื่มยาดองอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ป้าใจคนขายยาดองนำเสนอสูตรใหม่่ที่เพิ่งคิดค้นขึ้นมาให้ลองชิม เมื่อดื่มไปเรื่อย ๆ ก็พบว่ามันอร่อยอย่างไม่ที่ไม่คาดคิด จึงได้ดื่มไปจนเมามายแล้วฟุบหลับไป แต่เมื่อฟื้นสติขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้นดินแข็ง ๆ แถมมองขึ้นไปด้านบนหลังคายังมุงด้วยใบจากอีกด้วย หันมองไปรอบๆห้องเก่าๆนี้ที่มันสร้างมาจากไม้ไผ่ที่ค่อนข้างเก่าสานเป็นแผ่นแล้วประกอบเข้าด้วยกันแต่ก็ยังมีรูทำให้มองเห็นแสงสว่างลอดเข้ามาในห้องตามรอยแยกของไม้ไผ่ และในห้องนี้มันยังมีหม้อที่ทำจากดินเผาที่ก้นมันดำมากแขวนอยู่ที่ริมผนัง สภาพของมันคงจะผ่านการใช้งานมาอย่างสมบุกสมบันไม่น้อย มีเตาไฟที่น่าจะปั้นขึ้นมาจากดินเหนียวที่มีคราบเขม่าจับจนดำไปหมด และมีโต๊ะไม้เก่าๆที่ใช้วางถ้วยจานชามและหม้อสองสามใบ มีกองฟืนอยู่ข้าง ๆ เตาไฟนั้น ลินลี่ที่ยังมึนงงกับสถานที่และสมองยังไม่ประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองถึงได้มานอนอยู่บน

จางซูเม่ยเดินถือจานอาหารเดินตรงไปที่ห้องสุดท้ายของเรือน แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องที่ดูไม่สว่างเท่าใดนัก เพราะในห้องไม่เปิดหน้าต่าง นางจึงได้เปิดประตูทิ้งเอาไว้ เดินเข้าไปก็เห็นมีชายร่างผอมคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ชายคนนั้นผอมจนแก้มตอบ หนวดเครารุงรังไม่น้อยคงไม่ค่อยมีใครตัดให้เขาและดูแลปรนนิบัติเขา เพราะตอนนี้ชายคนนี้ก็ดูแลตนเองไม่ได้ คงได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงเพียงเท่านั้น เขาหันมาจ้องมองนางอย่างแปลกใจ “ เจ้าเข้ามาทำอะไร ออกไปนะ ” เขาเอ่ยเหมือนตะคอกทันทีที่เห็นหน้าของซูเม่ย “ ข้าเอาข้าวมาให้กิน ท่านก็กินเสียเถอะ ” ลินลี่เอ่ยขึ้นแล้วยกจานข้าวไปวางที่ข้างโต๊ะของเขา “ อาหารในครัวไม่ค่อยจะมีแล้ว ตอนนี้อาเหวินก็กินแล้ว ข้าแบ่งมาให้ท่านกินเสียเถอะจะได้มีเรี่ยวแรง จะได้หายป่วยไวๆ ” ลินลี่เอ่ยขึ้น สะท้อนใจเล็กน้อยที่เห็นชายร่างผอมนอนซมอยู่โดยที่ขาอีกข้างก็มีผ้าพันเอาไว้ แผลนั้นคงจะหายแล้วแต่กระดูกคงจะยังไม่ประสานกันจึงทำให้เดินไม่ได้ และการใช้ชีวิตของเขามันอดอยากแร้นแค้นปากนี้ ร่างกายจะแข็งแรงพอที่จะหายป่วยไวๆได้อย่างไรกัน “รีบกินเข้าเถอะ เสียดายของในห้องครัวก็แทบจะไม่มีอะไรจะกินแล้ว ” ลินลี่

หลังจากจัดการอาหารเย็นให้ทั้งสองพ่อลูกที่ไม่ได้กินอาหารอร่อยและอิ่มท้องเท่านี้มาเกือบสองเดือนแล้ว ทำให้ทั้งบ้านมีบรรยากาศที่มีความสุขขึ้น ใบหน้าบึ้งตึงเกือบตลอดเวลาที่พบหน้ากันของสามีในนามของลินลี่ในร่างของซูเม่ยตอนนี้ดูผ่อนคลายลงมาก ซูเม่ยเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอีกครั้งในเวลาก่อนนอน “ ท่านจะถ่ายหนักเบาหรือไม่ ” เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหวานของหญิงตรงหน้าแม้นางจะไม่ได้แต่งกายงดงามและไม่ได้แต่งเติมใบหน้าแต่นางก็เป็นหญิงงามผู้หนึ่งที่ในวันนี้นางดูงามกว่าตอนที่นางแต่งเติมใบหน้าจนหนาเตอะอย่างที่ผ่านมาด้วยซ้ำไป และวันนี้นางทำตัวดีมากสมกับเป็นแม่บ้านแม่เรือนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาจำต้องแต่งนางเข้ามา “ ข้าจัดการเองได้ ” เขาเอ่ยด้วยใบหน้าแดงระเรื่อนิดๆ ที่นางมาเอ่ยเรื่องการทำกิจธุระส่วนตัวของเขา “ ไม่ต้องอายหรอกน่า ข้าจะจัดการให้ท่านเอง ” ซูเม่ยคนใหม่เอ่ยขึ้นแล้วก็ก้มลงหยิบถังที่เขาใช้ถ่ายเบาขึ้นมาถือไว้แล้วนำออกไปเททิ้งที่ห้องสุขาเล็กๆนอกตัวบ้าน แล้วจัดการล้างทำความสะอาดแล้วก็นำกลับมาวางไว้ในห้องให้เขาตามเดิม เฟยหยาอดีตนายพรานมือฉกาจจ้องมองการกระทำของหญิงตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อด

หลังจากกินอาหารเช้าแล้ว ซูเม่ยก็เดินออกมาที่บริเวณหลังบ้านที่เห็นต้นกล้วยเมื่อวาน กล้วยนี้คงจะเอามาทำเป็นกล้วยนึ่งก็จะกินอร่อยขึ้นมาอีก เลือกกล้วยลูกห่ามๆ เอามานึ่งเวลากินมันจะเคี้ยวหนุบหนับน่ากินไม่น้อย บุตรชายคงจะชอบกินแล้วก็อิ่มด้วย และมองไปเห็นดงผักบุ้งที่ขึ้นอยู่ พรุ่งนี้เช้าคิดว่าจะเก็บไปผัดและเกินสำรวจสวนครัวที่มันไม่ค่อยมีคนเอาใจใส่ก็พบต้นพริกแดงสองต้นขณะนั้นอาเหวินวิ่งตรงมาหา “ อาเหวินเจ้าไปเอาถังตักน้ำมารดพวกต้นไม้พวกนี้นะ แม่จะบอกเจ้าว่าให้รดต้นอะไรบ้าง ” อาเหวินรับคำแล้ววิ่งเหยาะๆ กลับเรือนไป ครู่ใหญ่เขาจึงได้กลับมา ซูเม่ยบอกให้เขารดน้ำต้นไม้และผักสวนครัวที่จะเอาไว้เก็บกิน นางลงเก็บพริกแดงไปกำหนึ่งจะเอาไว้ผัดกับผักบุ้ง เสียดายไม่มีกะปิที่จะเอามาตำได้ ทอดไข่ก็คงจะดี “ ท่านแม่อาเหวินตกปลาเป็นนะขอรับ ท่านอาเหยาสอนข้า ให้ตกเบ็ดเพื่อหาปลาเอามาย่างกิน ” เขาเอ่ยอวดนางด้วยความภาคภูมิใจ “ เก่งมากลูก เจ้าไปเอาคันเบ็ดมาตกปลาก่อนที่แดดจะร้อน หากได้ปลาแม่จะทอดให้เจ้ากินพรุ่งนี้ ” เขายิ้มกว้างด้วยใบหน้าดีใจยิ่ง ซูเม่ยครุ่นคิด “ เจ้าข้าเอ้ย ลูกไม่ได้คิดจะทำบาปให้ผิดศีลข้อหนึ่งเลยเจ้าค่

ขณะที่ครุ่นคิดซูเม่ยก็ถูกลำกายอวบใหญ่ของสามีที่เรียกได้อย่างเต็มปากแล้วนั้น ทิ่มแทงเข้ามาไม่ยั้งและนางก็แอ่นร่องอวบรับเขาเป็นจังหวะเดียวกัน ปากก็ร้องครวญครางอย่างเสียวซ่านเหลือเกิน ทั้งสองเริงรักกันตั้งแต่ย่ำค่ำจนกระทั่งรุ่งสาง โชคดีบุตรชายเข้านอนไปเอง โดยไม่มาหาบิดาของเขาก่อน แถมซูเม่ยที่ไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำเพราะถูกเขาจัดการจนแทบไม่มีเวลาได้พักหายใจ เหมือนเขาหิวเขาโหยนางเป็นอย่างมาก“ ข้ารักเจ้าซูเม่ย เมียรัก เมียของข้า อย่าคิดมีใครอีก อ๊าา อ๊าา ” เขาทั้งร้องครวญครางทั้งสารภาพรักกับนางอย่างลุ่มหลง มือหนาลูบไล้ไปทุกส่วนในร่างอวบนั้น “ เมียจ๋า เราไปอาบน้ำที่ลำธารด้วยกันไหมยอดรัก ” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่กระแทกนางจนเสร็จสมไปนับครั้งไม่ถ้วน “ มันหนาวหรือไม่เจ้าคะ น้ำในตอนเช้าเช่นนี้ ” นางเอ่ยบอกเขา แต่ดวงตาคมที่มองสบตาของนางอย่างหวานฉ่ำนั้นมีประกายเจ้าเล่ห์นิดๆ “ ตอนแรกมันอาจจะเย็น แต่อีกเดี๋ยวมันก็ร้อนขึ้นมาเองเมียรัก ” เขากระซิบเบา ๆ ที่ริมใบหูเล็กแถมยังไล้เลียมันอีกด้วย “ ไม่เอาแล้ว ข้าเหนื่อยนะ ” นางตอบเบาๆอย่างอายๆ ขย่มนางแทบจะทั้งคืนแล้วยังมีแรงอีก ไหนบอกว่าเป็นคนป่วยอย่างไรเล่า ย