บทที่ 2 แม่บ้านจำเป็น

ลินลี่ทุบกระเทียมและลงมือหั่นกระหล่ำหัวนั้นโดยแบ่งหั่นแค่เพียงครึ่งซีก หั่นเป็นชิ้นไม่ใหญ่นัก ค้นได้ต้นหอมเล็กน้อย จึงได้ตัดรากมันแล้วนำใส่ในอ่างดินเผาเก่าๆรวมกับกะหล่ำที่หั่นเป็นชิ้นแล้ว  เดินออกไปล้างที่โอ่งด้านนอกจนสะอาดดีแล้วจึงลงมือทุบกระเทียม และตอกไข่ใส่ในชามดินเผาแล้วก็ใช้ตะเกียบตีไข่แล้วใส่ต้นหอมที่ซอยแล้วลงไป แล้วค้นหาเครื่องปรุงก็ไม่มีแต่พบเกลือที่ยังเหลืออยู่อีกไม่มากแล้ว หยิบลงใส่ในชามไข่ไปเล็กน้อยใช้ตะเกียบอันเดิมคนจนละลาย จากนั้นก็ก่อไฟแต่ก็ไม่มีไม้ขีดขณะที่กำลังหมุนไปมาอยู่นั้น อาเหวินที่เฝ้ามองมารดาของตนกำลังลงมือทำอาหารและเห็นว่านางทำท่าเหมือนจะก่อไฟไม่เป็นจึงได้เอ่ยขึ้นว่า “ อาเหวินก่อไฟเป็น ข้าจะลงมือก่อไฟให้ท่านแม่เอง ” เขาเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาที่เตาไฟ “ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก่อไฟให้แม่ ” ลินลี่หันไปบอกกับอาเหวิน 

เขาเดินเข้ามาแล้วจัดการนำฟืนที่เป็นเศษไม้เล็กๆมาก่อแล้วจึงได้ใช้หินสองก้อนที่วางอยู่ด้านล่างมาเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟขึ้นมาแล้วจุดกับเศษไม้ที่เหมือนเป็นไม้ที่มียางไม้เคลือบเอาไว้ มันติดไฟอย่างรวดเร็วเด็กชายนำมันมาจุดที่ในเตาไฟที่เขานำเศษไม้มาก่อเอาไว้จนมันลุกโพลงขึ้นแล้วจึงได้หยิบดุ้นฟืนใส่เข้าไป เขายืนรอจนดุ้นฟืนนั้นติดไฟดีแล้วจึงได้หันมายิ้มกว้างให้กับมารดาเหมือนจะอวดว่าเขาทำได้ “ ท่านแม่ขอรับเรียบร้อยแล้ว ” 

ลินลี่ยกมือลูบหัวเด็กชายตัวน้อย “ เก่งมากเลยอาเหวิน ” เด็กสมัยนี้อายุห้าขวบก็ก่อไฟในเตาเป็นแล้ว ถ้าเป็นเด็กในยุคที่เราจากมา ป่านนี้คงยังทำงานบ้านไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ขณะครุ่นคิดก็วางกระทะดินเผาลงบนเตาแล้วเปิดฝาถ้วยใบเล็กๆข้างเตาไฟนั้นพบน้ำมันเจียวที่น่าจะเจียวจากมันหมูอยู่ไม่มากนัก จึงได้แบ่งมาเล็กน้อยแล้วนำลงใส่ในกระทะที่กำลังร้อนพอน้ำมันร้อนได้ที่แล้วจึงได้เทไข่ไก่ที่ตีจนขึ้นฟูเอาไว้แล้วลงไปในกระทะ ไข่เจียวนั้นส่งกลิ่นหอมฟุ้งจนคนที่ยืนเอาใจช่วยอยู่นั้นกลืนน้ำลายลงไปหลายอึก ท้องน้อยๆก็ส่งเสียงประท้วงเบาๆ เขายกมือลูบท้องไปมา

อาเหวินนั้นอดมื้อกินมื้อมาจนชินแล้ว และมารดานั้นก็อ่อนแอ่ยอมให้บ้านเดิมอันมีป้าและพี่สาวมาขูดรีดข้าวสารและอาหารที่บ้านนี้อยู่บ่อยๆ จนทำให้บ้านที่มีกันเพียงสามคนพ่อแม่ลูกที่ยากจนอยู่แล้วยิ่งลำบากลงอีก บิดาของเขาที่เป็นอดีตนายพรานที่ตอนนี้ขาหักจนไม่สามารถออกไปล่าสัตว์มาขายเพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวจึงทำให้เงินทองที่เก็บออมเอาไว้แทบจะไม่เหลือติดบ้าน ยิ่งถูกบ้านเดิมของมารดามาขูดรีดอยู่บ่อยๆ และมารดาของเขาก็อ่อนแอจนยอมยกทุกอย่างที่ไม่สามารซ่อนเอาไว้ทันให้กับป้าสะใภ้และพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของนางไปแทบจะทุกครั้ง บิดาของเขาที่ไม่ค่อยจะชอบมารดาของเขาอยู่แล้ว เพราะถูกบังคับแต่งงานกับจางซูเม่ยที่คือมารดาของเขา และเขาได้ยินพี่สาวของมารดาเยาะเย้ยนางอยู่บ่อยๆว่านางปีนเตียงของท่านพ่อจนเขาจำต้องยอมแต่งงานกับนางจนให้กำเนิดเขา และหลังจากนั้นทั้งสองก็แยกห้องนอนกันมาตลอด 

บิดาจำต้องรับเลี้ยงมารดาและเขาอย่างจำใจและทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างคนร่วมบ้านที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันเพียงเท่านั้น บิดานั้นรักเขามากแต่หลังจากขาหักจากการไปล่าสัตว์ในป่าก็เงียบไม่ค่อยพูดและมักจะอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่เสมอ เขาแอบได้ยินคนเล่าลือกันว่าเมื่อสมัยที่บิดายังหนุ่มๆนั้นเขาหล่อเหลาและเป็นอดีตทหารที่ย้ายมาอยู่บ้านนอกด้วยเรื่องที่ไม่เคยปริปากบอกผู้ใด เขาไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครหรือสตรีคนไหนทั้งๆที่ใครก็บอกว่าบิดาของเขาหล่อเหลากว่าบุรุษใดในหมู่บ้านนี้ก็ตาม  แต่ก็มีบรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านที่มักจะแวะเวียนมาหว่านเสน่ห์เขาอยู่หลายๆคน แต่เขาก็ไม่พึงใจหญิงใด แต่จางซูเม่ยผู้นี้ปีนเตียงของเขาในวันที่เขาร่ำสุรากับสหายจนเมามายจึงได้เสียกันและนางก็ท้องบุตรชายขึ้นมา 

เขาจึงได้จำต้องยอมแต่งงานรับนางเป็นภรรยาแต่ก็เมินเฉยกับนางแม้นางจะพยายามเอาอกเอาใจเขาเพียงใด จนนางถอดใจเลิกสนใจใยดีเขาและกลับไปสนใจบุรุษอื่นๆแทน จนทำให้มีเรื่องเล่าลือว่าซูเม่ยคบหากับบุรุษในเมืองและลักลอบพบกัน โดยสามีคือตงเฟยหยาผู้นี้ไม่สนใจใยดีว่าเมียของเขาจะทำตัวเช่นไร เพราะตั้งแต่แต่งงานกันมาเมื่อนางท้องเขาก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับนางอีกเลย เขาใช้ชีวิตโดยการออกไปล่าสัตว์หาเลี้ยงดูบุตรชายเพียงคนเดียว โดยไม่สนใจสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาเลยว่านางจะไปคบหากับชายใด ตั้งแต่เขาขาหักและนอนอยู่แต่ในห้องก็มีเพียงบุตรชายวัยห้าขวบที่ปรนนิบัติเขาตามมีตามเกิดและสองพ่อลูกอดอยากแทบจะไม่มีกิน เพราะบิดาก็ไปล่าสัตว์อีกไม่ได้มาเกือบสองเดือนแล้ว และเงินที่สะสมเอาไว้มารดาก็นำไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยที่ในเมืองบ่อยๆ และบางครั้งก็มีท่านป้าและพี่สาวของมารดามาขูดรีดเอาไป จึงทำให้ครอบครัวเล็กๆนี้อัตคัดยิ่งไปกว่าที่ควรจะเป็นมาก 

หลังจากเจียวไข่เสร็จแล้วก็ใส่เอาไว้ในจานเคลือบใบหนึ่งแล้วจึงใส่กระเทียมที่ทุบแล้วลงไปในกระทะ ผัดพอให้หอมแล้วหยิบกระหล่ำที่หั่นเป็นชิ้นไม่ใหญ่นักลงไปผัดกับน้ำมันจนหอมแล้วจึงได้หยิบเกลือโรยลงไปเพียงเล็กน้อยพอให้ได้มีรสชาติ เติมน้ำลงไปเล็กน้อยพอให้มีน้ำขลุกขลิก เมื่อผัดผักสุกแล้วจึงเทใส่ในจานอีกหนึ่งใบมันพูนจานและมีควันลอยกรุ่นขึ้นมาดูน่ากินมาก แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าลืมหุงข้าว จึงได้ตักข้าวในหม้อที่วางอยู่ใกล้กับเตาไฟลงไปในหม้อก้นดำใบที่แขวนเอาไว้ที่ข้างฝา แล้วยกออกไปล้างน้ำแล้วจึงได้ยกมาตั้งไฟ คงต้องงัดวิชาหุงข้าวแบบซาวน้ำมาใช้ ขณะที่รอหม้อข้าวเดือดก็ยัดฟืนใส่ในเตาไฟอีกดุ้น แล้วจึงได้แบ่งอาหารใส่ในชามอีกใบ แล้วลงมือเก็บหม้อกระทะทั้งหลายไปล้างพอให้สะอาดแล้วนำมาคว่ำเอาไว้ แล้วก็ไปคนข้าวที่กำลังเดือดพล่านจนใกล้จะสุกก็นำไปเช็ดน้ำแล้วมาระอุที่บนเตาไฟอีกครั้งจนข้าวสุกใหม่ส่งกลิ่นหอม จนคนรอกินท้องร้องแล้วร้องอีก  จึงได้ราไฟในเตาจนดับ แล้วจึงตักข้าวใส่ในจานแล้วตักผัดผักราดลงไปบนข้าวให้มีน้ำชุ่มๆเล็กน้อย ตัดแบ่งไข่เจียวนุ่มฟูวางลงไปข้างๆอีกที แล้วยื่นให้คนรอที่ชะเง้อคอแล้วชะเง้อคออีก จนลินลี่นึกขำเด็กน้อย 

“ อาเหวินลงมือกินข้าวได้แล้ว แม่จะไปดูพ่อของเจ้า และเอาข้าวไปให้เขากินด้วย เจ้าบอกว่าพ่อของเจ้านอนป่วยอยู่ในห้องใช่หรือไม่ ” อาเหวินพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ ท่านพ่อขาหักนอนอยู่บนเตียงในห้องสุดท้ายของเรือนขอรับ ” เขาเอ่ยแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้เตี้ยๆ ที่วางอยู่ที่มุมห้อง แล้วลงมือพุ้ยข้าวในจานนั้นกินอย่างหิวโหย ลินลี่จ้องมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดู แล้วจึงได้หยิบจานข้าวอีกใบที่มีผัดผักและไข่เจียววางโป๊ะอยู่บนข้าวร้อนๆส่งกลิ่นหอมฟุ้ง เดินออกไปยังห้องนอนของบิดาของเด็กชาย

คนสมัยนี้อาหารการกินลำบากเหลือเกิน ลินลี่ที่เมื่อสมัยเด็กนั้นเติบโตมาจากต่างจังหวัดกับตาและยายจึงทำให้พอมีทักษะการทำอาหารและการช่วยเหลือตนเองและการหาอาหารตามท้องไร่ท้องนามากิน จับปลาและหากุ้งหากบหาเขียดกับตาและยายเมื่อสมัยเด็กๆ ก่อนที่จะเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง ตอนนี้คงจะต้องงัดวิชาลูกชาวนาชาวสวนมาใช้เสียแล้ว เพื่อความอยู่รอด  ตอนนี้ลินลี่ก็คงจะหนีไปที่ไหนไม่ได้ เพราะตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วจะกลับไปยังยุคของตนเองอย่างไรก็ยังไม่รู้อีกด้วย