บทที่ 1 อยู่ ๆ ก็มีสามีและบุตรชาย

ลินลี่สาวโสดวัยสามสิบกว่าๆ ที่เพิ่งพบว่าแฟนหนุ่มของตนเองมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทของตนเอง ลินลี่รับไม่ได้จึงเสียใจและผิดหวังอย่างมาก จึงประชดชีวิตจอดรถที่ปากซอยทางเข้าบ้านของตนเองแล้วลงไปดื่มยาดองอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ป้าใจคนขายยาดองนำเสนอสูตรใหม่่ที่เพิ่งคิดค้นขึ้นมาให้ลองชิม เมื่อดื่มไปเรื่อย ๆ ก็พบว่ามันอร่อยอย่างไม่ที่ไม่คาดคิด จึงได้ดื่มไปจนเมามายแล้วฟุบหลับไป แต่เมื่อฟื้นสติขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้นดินแข็ง ๆ แถมมองขึ้นไปด้านบนหลังคายังมุงด้วยใบจากอีกด้วย หันมองไปรอบๆห้องเก่าๆนี้ที่มันสร้างมาจากไม้ไผ่ที่ค่อนข้างเก่าสานเป็นแผ่นแล้วประกอบเข้าด้วยกันแต่ก็ยังมีรูทำให้มองเห็นแสงสว่างลอดเข้ามาในห้องตามรอยแยกของไม้ไผ่ และในห้องนี้มันยังมีหม้อที่ทำจากดินเผาที่ก้นมันดำมากแขวนอยู่ที่ริมผนัง สภาพของมันคงจะผ่านการใช้งานมาอย่างสมบุกสมบันไม่น้อย มีเตาไฟที่น่าจะปั้นขึ้นมาจากดินเหนียวที่มีคราบเขม่าจับจนดำไปหมด และมีโต๊ะไม้เก่าๆที่ใช้วางถ้วยจานชามและหม้อสองสามใบ มีกองฟืนอยู่ข้าง ๆ เตาไฟนั้น 

ลินลี่ที่ยังมึนงงกับสถานที่และสมองยังไม่ประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองถึงได้มานอนอยู่บนพื้นที่ดูเหมือนห้องครัวเก่าๆแห่งนี้  หล่อนครางออกมาเบาๆยกสองมือขึ้นกุมศีรษะตนเอง “ เจ็บๆโอ้ย!! เจ็บเหลือเกินเหมือนหกล้มหัวฟาดพื้นมา “ แต่ เอ๊ะ ฉันจะล้มหัวฟาดพื้นได้ยังไง ก็เมื่อวานนี้จำได้ว่ากำลังก๊งเหล้ากับลุงข้างบ้านที่พบกันที่แผงยาดองหน้าปากซอยจนเมามาย สาเหตุก็เพราะเจ้าคนทรยศนั่นกับนังเพื่อนทรยศที่มันไปแอบมีความสัมพันธ์กันลับหลัง ลินลี่คิดทบทวนเหตุการณ์เท่าที่จำได้ แต่แล้วอยู่ ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ” ท่านแม่ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ “ เสียงนั่นมันเป็นเสียงของเด็กชายวัยไม่่น่าจะเกินห้าขวบ รูปร่างผอมเกร็ง ตัวดำเพราะสกปรก เหมือนไม่อาบน้ำมาหลายวันแล้ว แถมเสื้อผ้าที่ใส่ก็ขะมุกขะมอมเหลือเกิน แต่ที่เห็นเด่นชัดคือลูกตาที่ใสแจ๋วแหว๋วนั้น ลูกใครกันหนอ 

” ท่านแม่ขอรับ ตอบข้าด้วยขอรับ ท่านเจ็บมากหรือไม่ " ลินลี่หันมองไปมาจนทั่วห้องครัวแคบ ๆนี้จนทั่วห้อง พบว่ามีเพียงแต่ตนเองกับเด็กชายคนนี้เท่านั้น 

“ เด็กน้อยเจ้าเรียกใครว่าแม่ ” ดวงตาใสแจ๋วของเด็กชายเหมือนพองขยายมากขึ้นอย่างงุนงงกับคำถามนั้น “ ก็เรียกท่านอย่างไรขอรับ ท่านแม่จำข้าไม่ได้หรือขอรับ ข้าอาเหวินบุตรชายของท่านอย่างไรเล่า ” ดวงตาใสแจ๋วนั้นเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอตาขึ้นมา ลินลี่ไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อเห็นเด็กทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา จึงได้รีบรับปากเด็กชายส่งๆไปก่อนด้วยไม่อยากจะเห็นเด็กน่ารักคนนี้ร้องไห้ “ ก็ได้ ๆ ข้าเป็นแม่ให้เจ้าก็ได้ ” ลินลี่เอ่ยขึ้นแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้น แล้วก้มมองดูตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อผ้าเหมือนชุดคนจีนสมัยโบราณลักษณะเหมือนชาวบ้านทั่วไปตามชนบทที่เคยเห็นในซีรี่ย์ แต่มองดูแล้วมันเก่าๆซีดๆ เหมือนใช้งานมาจนสมบุกสมบันดังเช่นข้าวของในห้องครัวหรือแม้กระทั่งกระท่อมซอมซ่อนี้ไม่มีผิด 

หล่อนยกสองมือขึ้นมาดูก็พบว่าว่ามันมีรอยด้านเหมือนมือของคนทำงานหนักแม้มือนี้จะบอบบางไม่น้อย แต่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่มือของคนรวยที่สบายมาทั้งชีวิตอย่างแน่นอน ลินลี่ถอนใจออกมา ฉันฝันไปหรือไม่ ทำไมมันเหมือนจริงอย่างนี้ แล้วก็หันไปมองหน้าเด็กชายข้างๆ ดูแล้วเจ้าเด็กนี่คงจะอดมื้อกินมื้อไม่น้อย รูปร่างทั้งผอมโซเหมือนกินไม่เต็มอิ่มมาเป็นเวลานาน เสื้อผ้าที่สวมก็เก่าปอนเนื้อผ้าซีดจนแทบจะจำสีเดิมของมันไม่ได้ เด็กน้อยเอ๋ย ช่างน่าสงสารเหลือเกิน ขณะที่มองจ้องมองดูเด็กแล้วก็ก้มลงมือดูเสื้อผ้าตนเองที่กำลังสวมอยู่ก็ดูไม่ต่างกัน คนบ้านนี้คงจะยากจนอย่างมาก แต่ทำไมวาสนาของข้ามันช่างน้อยเช่นนี้ ย้อนเวลาทั้งทีแทนที่จะได้เป็นคุณหนูในจวนใหญ่ที่ร่ำรวยหรือไม่ก็เป็นพระชายาของท่านอ๋องหล่อๆสักคน แต่กลับย้อนเวลามาในยุคจีนโบราณที่เป็นชนบทแถมยังยากจนอีกต่างหาก จนขนาดที่ว่าแทบจะไม่มีกิน เฮ้อ วาสนาของลินลี่คนสวยทำไมเป็นเช่นนี้หนอ !! 

ขณะที่นั่งทอดถอนหายใจด้วยความสมเพชทั้งตนเองและเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “ อาเหวิน เจ้าชื่ออาเหวินใช่หรือไม่ ” ลินลี่เอ่ยถามเด็กชาย เขาพยักหน้ารับทันทีแล้วยกมือดำๆของเขาขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ ท่านแม่เรียกข้าทำไมหรือ” เขาเอ่ยถามเหมือนดีใจที่นางจดจำเขาได้ “ กระท่อมที่เราอยู่นี้อยู่กันกี่คน มีเจ้ากับข้าและยังมีผู้อื่นอีกหรือไม่ ” อาเหวินทำหน้างงๆ ท่านแม่พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว “ บ้านนี้ก็มีท่านแม่ ท่านพ่อ แล้วก็ข้า เพียงสามคนขอรับ แต่ตอนนี้ท่านพ่อขาหักยังนอนอยู่ในห้องนอนขอรับ “ เด็กชายตอบ ลินลี่อึ้งงันไป ข้าย้อนเวลากลับมามีทั้งลูกทั้งสามีอย่างงงๆ เฮ้อ !! จากสาวโสดที่ก็ยังสดอยู่นะแม้จะมีแฟนมาก็หลายปีแล้ว แต่ก็ดีแล้วที่ไม่เสียซิงให้เจ้าคนทรยศนั่น แต่อยู่ ๆก็ต้องมามีสามีที่ไม่เคยเห็นหน้าตาและลูกชายที่อายุน่าจะสี่ห้าขวบแล้ว ” อาเหวิน เจ้าอายุเท่าไหร่กันแล้ว “ เด็กชายแม้จะยังทำหน้างงๆที่จู่ๆมารดาก็ถามเขาเรื่องอายุของเขา ” ท่านแม่ อาเหวินอายุห้าหนาวแล้วขอรับ “ ลินลี่พยักหน้ารับ ชั้นมีลูกอายุห้าขวบที่ไม่ได้ผลิตเองด้วย เฮ้อ !! แต่ก็ช่างมันเถอะ คิดมากก็ปวดหัวค่อยๆแก้ปัญหาไปก็แล้วกัน

ตอนนี้มันจะฝันหรือจะย้อนเวลามาจริงๆก็ตามแต่สิ่งที่เกิดตรงหน้ามันก็เหมือนจริงจนเกินไป คงจะต้องตามน้ำไปก่อน ในเมื่ออยู่ ๆมันย้อนเวลามาได้ และอยู่ ๆก็อาจจะย้อนเวลากลับไปได้เช่นกัน ลินลี่คิดอย่างปลงๆ แล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้น เมื่อขยับกายไปมาพอให้คลายเมื่อขบแล้ว หัวก็เริ่มบรรเทาความเจ็บลงมากแล้ว  จึงได้เดินออกมาจากห้องครัวนั้นแล้วหันมองไปรอบๆก็พบว่าเรือนนี้มันเป็นเรือนที่สร้างจากไม้เก่าๆมีเพียงส่วนที่เป็นครัวที่สร้างจากไม้ไผ่ก็พอจะกันแดดกันฝนได้หากไม่เจอพายุลูกใหญ่ๆนะ แล้วก็หันไปพบโอ่งดินเผาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลประตูทางเข้าครัวนักมีขนาดเกือบจะเท่ากันสองใบ และมีตั่งไม้เก่าๆวางอยู่ข้างๆบนตั่งไม้เตี้ยๆนั้นมีอ่างใบใหญ่ที่ทำจากดินเผาวางอยู่ด้วย จึงได้เดินไปเปิดฝาโอ่งที่ทำจากไม้ไผ่สานกันเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดพอดีกับปากโอ่งแล้วนำมาปิดปากโอ่งเอาไว้ เพื่อกันสิ่งสกปรกหรือฝุ่นละอองหล่นลงไป แล้วหันมาถามเด็กชายว่า ”น้ำที่ใช้กินโอ่งไหนกัน“ เขาชี้มือไปที่โอ่งที่มีขนาดเล็กกว่า ลินลี่จึงหันไปเปิดฝาโองตรงหน้า

เมื่อเปิดออกก็พบน้ำใสอยู่เต็มโอ่งนี่อาจจะเป็นน้ำฝนกระมัง นางจึงใช้ขันเก่าๆที่วางอยู่บนแผ่นไม้ไผ่นั้นตักน้ำมาล้างหน้าบ้วนปากพอให้สดชื่นแล้วรวบผมที่ยุ่งเหยิงให้เป็นมวยไว้บนศีรษะ นางคลำพบปิ่นไม้เก่าๆที่ปักอยู่ จึงได้จับมันปักลงบนมวยผมนั้นให้แน่นหนา คนจนๆไม่มีเงินซื้อปิ่นดีๆอย่างที่เคยเห็นคุณหนูในห้องหอในซีรี่ย์ที่เคยดูบ่อยๆใช้ แม้แต่ปิ่นไม้ที่ปักบนผมก็ยังดูสมบุกสมบัน เฮ้อ !! ไม่ว่ายุคๆ ไหน ๆเงินก็สำคัญไม่ต่างกัน แต่ยุคนี้มันคงจะพอหาเผือกหามันกินได้กระมัง เมื่อสดชื่นดีแล้วจึงได้เดินกลับเข้าไปในครัวแล้วค้นหาข้าวของในห้องครัวว่าพอจะมีอะไรที่ใช้ประกอบอาหารได้บ้าง ค้นพบข้าวสารในหม้อที่วางไว้บนพื้นอยู่ครึ่งหม้อดินเผา และพบไข่ไก่วางอยู่ในตระกร้าสานจากไม้ไผ่ใบเก่าๆอยู่ห้าฟอง มีผักกาดดอง มีกระเทียมมีหอมหัวใหญ่อยู่ไม่มาก และมีผักกาดขาว มีกระหล่ำอยู่หัวหนึ่ง ก็ยังพอทำอาหารได้ ตอนนี้ทำกับข้าวกินกันก่อนให้ท้องอิ่มก่อนแล้วค่อยคิดแก้ไขปัญหาก็แล้วกัน