บททั้งหมดของ สามีและบุตรชายข้าได้แต่ใดมา: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เฟยหยาก็บอกว่าจะเข้าหมู่บ้านไปบอกคนขับเกวียนให้มารับพวกเขาในวันพรุ่งนี้จะเหมาเกวียนไปในเมือง เขาคิดว่าจะต้องซื้อหาข้าวของเข้าบ้านอย่างเช่นที่เมียของเขาบอก แต่เขาก็แอบคิดด้วยว่าจะซื้อปิ่นปักผมและกำไลหยกให้เมียรักเป็นของหมั้นหมายให้นาง เขาได้นางเป็นเมียของเขาแล้ว อยากจะมอบของมีค่าให้นางได้สวมใส่และเป็นเครื่องแสดงความรักที่เขามีให้กับนางอย่างมากเขาเพิ่งรู้ว่าการมีความสุขกับคนที่เรารักมันเป็นเช่นนี้เอง เมื่อกินเข้าพร้อมหน้ากันสามคนพ่อแม่ลูกเมื่อเช้าเขามีความสุข เพิ่งรู้ว่าการมีชีวิตอยู่กับคนที่เรารักนั้นมีความสุขมากมายเพียงนี้ ต่อไปเขาและครอบครัวจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นมีความสุขกันเช่นนี้ เขาจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวไม่ต้องลำบาก เผื่อในอนาคตเขาอาจจะมีบุตรชายและบุตรสาวอีกอย่างละคนก็เพียงพอแล้ว เฟยหยาครุ่นคิดอย่างมีความสุขขณะเดินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อบอกกับคนขับเกวียนให้มารับพวกเขาในวันรุ่งขึ้น วันรุ่งขึ้นสามคนพ่อแม่ลูกก็ขึ้นเกวียนที่มารับพวกเขาที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อเดินทางเข้าเมือง อาเหวินตื่นเต้นเหลือเกินร่างป้อมกระโดดโลดเต้นไปมาระหว่างรอเกวียนมารับ เขา

เฟยหยาแม้จะรู้อยู่บ้างว่าเมียของเขาคนนี้เหมือนไม่ใช่ซู่เม่ยคนเดิม แต่อย่างไรเรือนร่างก็ยังเป็นคนเดิม เจ้านั่นบอกว่าพร่ำพลอดรักกับนางนับครั้งไม่ถ้วน เขาจึงโมโหกรุ่นด้วยความหึงหวง เขาหึงเขาหวงเรือนร่างนี้ ที่มันเป็นของเขาเพียงผู้เดียวเขาจะไม่ยอมให้ใครมาซ้ำรอยอีกอย่างเด็ดขาด คืนนี้คงจะต้องจัดการทำความเข้าใจกับนางว่านางเป็นเม่ียของเขาแต่เพียงผู้เดียว จะมีชู้หรือปันใจให้ชายอื่นอีกไม่ได้ หากนางไม่อิ่มเขาจะจัดการนางให้อิ่มเอมจนแทบจะสำลัก จนมิคิดจะไปหาความสุขจากชายอื่นได้อีก เมื่อเกวียนมาจอดลงตรงหน้าเรือนแล้ว ทุกคนก็ช่วยกันขนข้าวของลงจากเกวียนแม้กระทั่งอาเหวินก็ช่วยด้วยเท่าที่ร่างเล็กๆของเขาจะยกไหว จนนำเข้าไปเก็บไว้ในห้องครัวและห้องนอนของซูเม่ยเพื่อจะเอาจัดเก็บไว้ตามที่ทางในวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้เหนื่อยกันมากแล้ว เฟยหยามอบค่าจ้างและเพิ่มเงินเป็นพิเศษให้กับลุงจ้าว เขาดีใจเป็นอย่างมาก เพราะน้อยครั้งที่ชาวบ้านที่ว่าจ้างจะให้เงินเกินจากที่ตกลงกันไว้ แถมยังให้เสีี่ยวหลงเปาเขานำกลับไปกินอีกหลายลูก เขาจึงได้ขับเกวียนจากไปด้วยใบหน้าที่มีความสุข ซูเม่ยที่เห็นว่าเป็นเวลาบ่ายคล้อยมากแล้วจึงได้รีบเข้าค

ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มจนกลายเป็นเร่าร้อนในเวลาเพียงไม่นาน มือหนาก็คลำจนพบอกอวบใหญ่จนเต็มมือของเขา เขาฟอนเฟ้นมันอย่างเมามัน ทั้งบีบทั้งบี้ทั้งดึงผลอิงเถาของซูเม่ยจนนางร้องครางทั้งๆที่กำลังถูกเขาจูบอยู่อย่างนั้น เมื่อจูบนางจนพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเป็นอิสระแล้วไล้เลียใบหน้าหวานที่หอมอ่อนๆ นั้นจนพอใจ จึงได้ไล้เลียซอกคอขาวผ่องที่หอมเช่นกันนั้นจนทั่ว เขาขบเม้นทำรอยรักไว้จนเต็ม โดยเฉพาะที่พ้นคอเสื้อของนางเพื่อตีตราจองว่านางเป็นเมียของเขา ไม่ต้องการให้บุรุษใดมาวอแว มาจ้องมองนางก็ไม่ได้ เขาหวง เขาหึงจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เมื่อไล้เลียคอระหงนั้นจนทั่วจึงได้เลยลงมาที่อกอวบใหญ่ของนาง เขาไล้เลียเนินอกอวบและทำรอยเอาไว้จนทั่ว ซูเม่ยเสียวซ่านเหลือเกินเพราะเขาทั้งเลียทั้งขบเม้มจนนางเสียวจนทนไม่ไหว ยิ่งปากที่ร้อนรุ่มของเขาอ้าออกแล้วครอบลงบนผลอิงเถาที่สั่นระริก เขาดูดดื่มมันด้วยความกระหายอย่างเอร็ดอร่อย ดังเช่นทารกดูนมมารดาก็มิปาน เขาทั้งดูดทั้งเลียจนซูเม่ยร้องครวญครางกระเส่าด้วยความเสียวที่พุ่งขึ้นสูง นางแอ่นอกอวบขึ้นหาใบหน้าหล่อคมนั้นจนหลังแทบจะโค้งในอ้อมกอดที่เขากอดนางเอาไว้ ส่วน

อดีตรองแม่ทัพหนุ่มกดกระแทกเมียรักจากทางด้านหลังอย่างรุนแรง เขาเร่งความเร็วขึ้นจนกระทั่งขย่มนางจนแทบจะจมไปกับเตียงอีกครั้ง ทั้งสองร้องครวญครางผสานกันอย่างสุขสมยิ่งนัก จนกระทั่งเสร็จสมไปพร้อมๆกันอีกครั้ง ซูเม่ยนั้นสุขสมจนแทบจะนับครั้งไม่ได้ นางจึงอ่อนระทวยแทบจะสลบไปทันทีในครั้งสุดท้ายที่ถูกสามีที่ร้อนแรงเหลือเกินของนาง กระแทกร่องจีบอย่างเร่าร้อนรุนแรง จนนางเสร็จสมไปอีกครั้งแล้วจึงได้หลับผล็อยไปทันที ทั้ง ๆที่ลำกายใหญ่ของสามียังคาอยู่ในร่องรักของนางด้านเฟยหยาที่เห็นเมียรักเหมือนสลบไปทันทีที่นางกระตุกเกร็งแล้วเสร็จสมไปในยกสุดท้ายนั้น เขาจึงได้ถอนลำกายใหญ่ออกจากร่องอวบของนาง แล้วประคองเมียรักนอนลงที่ฟูกจัดท่าทางให้นางนอนให้สบายตัว แล้วเขาจึงได้ลุกออกไปทำความสะอาดร่างกายตนเองแล้วนำผ้าปูเตียงผืนใหม่มาเปลี่ยนให้เมียรักที่นอนหลับเหมืือนสลบไสลอยู่บนเตียงนั้น เขาค่อยยกตัวนางขึ้นดึงผ้าปูเตียงออกแล้วขมวดมันไว้ที่มุมห้อง แล้วจึงได้ผลัดเปลี่ยนผืนใหม่ที่หอมกลิ่นแดดเพราะซูเม่ยเพิ่งนำไปซักตากแดดมาเมื่อวานนี้เขาเปลี่ยนแล้วจัดที่นอนใหม่แล้วอุ้มร่างอวบของเมียรักให้นอนในท่าที่สบายที่สุด แล้วจึงได้ผลัดเสื

ช่วงบ่ายวันนั้นที่บ้านพรานตงก็ได้ต้อนรับสหายที่ขี่ม้าตัวสูงใหญ่ล่ำสันสง่างามยิ่งนักมาเยี่ยม เขาคือท่านอาเหยาของอาเหวิน หรือรองแม่ทัพเฉินอี้เหยา เขาและตงเฟยหยาเป็นสหายร่วมรบกันมาตั้งนานแล้ว เมื่อเขาลาออกเพราะเบื่อหน่ายปัญหาในครอบครัว แม้อี้เหยาจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ขัดสหายไม่ได้ แต่ตัวเขาเมื่อว่างเว้นจากราชการคราใดก็จะมุ่งมาเยี่ยมสหายและหลานชายตัวน้อยตลอดยิ่งเขามาครั้งล่าสุดสหายขาหักเพราะเข้าป่าแล้วพลาดตกกับดักที่มีคนวางเอาไว้ แม้เขาเป็นยอดฝีมือแต่ก็ยังพลาดจนได้ จึงได้ขาหัก และนอนพักฟื้นอยู่ที่บ้าน ก่อนเขาจะจากไปในคราวก่อนเขาต่อรถเข็นเอาไว้ให้หลานชายตัวน้อยเพื่อเอาไว้ตักน้ำใช้จากลำธารหลังบ้านมาใส่ในโอ่ง และกำชับให้เขาทำแค่เพียงวันละน้อยจะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไปเขาซื้อหาข้าวสารและอาหารมาให้ไว้ในครัว ซื้อของและเสี่ยวหลงเปาไว้ให้จำนวนมาก ซื้อไข่เค็มและผักดองที่เก็บได้นานเอาไว้ และสอนวิธีการกินให้กับเด็กชาย อาหารแห้งเช่นเนื้อเค็ม ปลาตากแห้งเขาก็ซื้อมาเก็บเอาไว้ด้วยกลัวหลานชายจะอดตายเพราะบิดาก็เดินไม่ได้ และตัวเขาก็จำต้องเข้าเมืองหลวงเพราะมีราชการด่วนที่ต้องไปจัดการ แม้จะเป็นห่วงบ้านของสหายไม