All Chapters of UNCHAINED MY HEART : Chapter 111 - Chapter 120

“Ang proseso, atty. Facunla,” ang sagot ni Michael, “ay hindi isang paraan upang ipagpaliban ang katotohanan. Kung may isang bagay na tiyak sa lahat ng ito, ito ang katotohanan—si Ilagan ay responsable sa lahat ng kasalanang ito.”Ngunit hindi nagpatinag ang abogado. "Atty. Luna, nakikita ko ang iyong galit, ngunit hindi ibig sabihin na tama ka. Ang iyong kliyente, bagamat mayroon nang mga testigo at ebidensiya, ay may karapatan pa ring magtanggol ang kanyang sarili sa ilalim ng batas. Puwede niyang itanggi ang mga akusasyon laban sa kanya."Sa mga salitang iyon, naglaho ang ilang segundo ng katahimikan sa korte. Si Ilagan, bagamat ang mga mata ay puno ng takot at panghihinayang, ay nanatiling matatag sa kabila ng lahat ng ebidensiya laban sa kanya. Ang mga salitang ibinato sa kanya ay tila hindi sapat upang siya’y magpakumbaba. Ang kanyang labi ay bahagyang nakangiti, tila nagpapakita ng isang malupit na uri ng lakas, ngunit alam ng lahat—kasama na si Michael—na ang ngiting iyon ay n

Hindi tumigil si Michael sa pagtatanong. Habang pinagmamasdan niya si Atty. Facunla, sumungaw ang init sa kanyang dibdib. Ang kanyang tono ay hindi na maipaliwanag ng mga ordinaryong salita. Ang bawat tanong ay tila isang pahayag ng galit na tumagos sa katawan ng bawat kasabwat ni Ilagan.“Sabihin mo sa akin, Atty. Facunla,” ang tanong ni Michael, habang tumitingin kay Joey, isang tauhan ni Ilagan na nakaharap sa hukuman. “Paano mo ipaliwanag ang pagkakabasag ng isang buhay? Paano mo ipaliwanag ang pagpatay sa mga kababaihan na hindi nagawang magsalita, kundi tanging pag-iyak na lang ang narinig?”Si Joey, ang tauhan ni Ilagan, ay hindi makatingin sa mata ni Michael. Ang mga labi nito ay nanginginig. “Hindi ko po alam kung anong nangyari,” ang sagot nito, ang kanyang boses ay puno ng pangangailangan na mailigtas. Ngunit ang galit ni Michael ay hindi matitinag.“Ito na ba ang sinasabi mong ‘hindi mo alam’?!” sigaw ni Michael, habang nagsasalita ng mabilis, na parang ang bawat salita ay

Si Jasmine ay humarap at tumingin kay Michael. “Michael, hindi ko na kayang magtago,” ang mahinang sagot niya, ang kanyang boses ay naglalaman ng emosyon na matagal nang nakatago. “Hindi ko na kayang hindi aminin sa aking sarili na… na mahal kita.”Ang mga salitang iyon ay nagpatigil kay Michael. Ang bawat nilalaman ng kanyang puso ay nagising mula sa isang matagal na pagkakahimbing. “Jasmine…” ang tanging nasabi ni Michael, at ang mga mata ni Jasmine ay nagsimulang magbuhos ng luha, ang mga sugat na iniiwasan niyang harapin ay sumabog.Hindi na sila nagpaligoy-ligoy pa. Ang kanilang mga puso ay nagtagpo, puno ng pag-asa at sakit. Si Michael ay dahan-dahang humarap kay Jasmine at iniabot ang kanyang kamay sa kanya. Hindi na nila kailangang magsalita ng marami. Ang lahat ng emosyon ay naiparating sa kanilang mga mata.Ang pagtanggap ni Jasmine sa kanyang nararamdaman ay hindi lamang isang simula ng bagong pag-ibig, kundi isang simula ng muling pagbangon. Sa gitna ng lahat ng kalupitan

Ang araw ng hatol ay dumating. Sa loob ng hukuman, nagtipon ang mga tao—mga biktima, kanilang pamilya, mga testigo, at media. Ang atmospera ay napakabigat; bawat isa ay nakaramdam ng tensyon na tila isang bombang malapit nang sumabog. Sa harap ng lahat, si Ex-Mayor Ilagan Amor, nakaposas, ay tahimik na nakaupo. Ang kanyang dating makapangyarihan at maangas na tindig ay napalitan ng lamlam at kawalang-katiyakan.Nagsimula ang pagdinig nang tumunog ang malakas na martilyo ng hukom. "Ang hukuman ay muling nagbubukas para sa kasong People of the Philippines versus Ilagan Amor."Tumayo si Judge Mariano, ang kanyang boses ay puno ng awtoridad. “Ito ang araw ng paghatol. Ang mga ebidensya ay naipresenta, ang mga testimonya ay napakinggan, at ang bawat panig ay nabigyan ng pagkakataong magpaliwanag. Ngayon ay ibababa na natin ang desisyon.”Bago basahin ang hatol, pinayagan ng hukuman ang bawat kampo na magbigay ng kanilang huling pahayag.Si Michael Luna, ang Abogado ng Prosekusyon:Tumayo s

“Michael…” pilit niyang binigkas, ngunit tila ang kanyang boses ay naglaho. Ang bawat salita ay parang nabaon sa bigat ng kanyang konsensya.Ngunit si Michael, sa halip na sumagot, ay nanatiling kalmado. Tiningnan niya si Ilagan, ngunit sa kanyang mga mata ay hindi galit ang makikita—kundi ang isang malamig na pahayag ng pagkatalo at katotohanan.“Hindi mo na magagawang manakit pa ng ibang tao,” sabi ni Michael, ang kanyang boses ay matigas, puno ng determinasyon ngunit walang puwang para sa awa. “Ang lahat ng kasamaan mo ay bumalik na sa’yo, Ilagan. At ang katarungan ay nagtagumpay.”Ang mga salitang iyon ay tumagos kay Ilagan. Tila ang bigat ng mga kasalanan niya ay lalong sumikip sa kanyang dibdib. Yumuko siya, tila tinatanggap na niya ang kanyang kapalaran. Alam niyang wala nang puwang para sa pagtanggi o pagliligtas sa sarili.Habang inilalabas siya ng mga pulis, ang mga tao sa labas ay nagsimulang magsigawan. May mga nagbunyi, may mga umiyak, at may mga nanatiling tahimik ngunit