All Chapters of การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80): Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 หลี่เหว่ยเฉียงร้อนรุ่ม“นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” หลี่เหว่ยเฉียงกดเสียงถาม“นายตอบฉันมาก่อนว่าสิ่งที่ฉันถามนายนั้นจริงหรือเปล่า” เจียงซานยังคงยืนยันคำเดิม“หย่าแล้ว ประมาณสองอาทิตย์ คราวนี้นายตอบฉันได้หรือยังว่านายกำลังจะบอกอะไรฉัน” หลี่เหว่ยเฉียงรู้สึกร้อนรุ่มในอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หวังว่าสิ่งที่เขาคิดคงไม่ใช่เรื่องจริง“ก่อนหน้าที่ฉันจะมาโทรหานาย ฉันเจอกับพลทหารมู่ นายรู้ไหมว่ายวี่เฉินมากับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสวยมาก และเธอคนนั้นชื่อหลิวชิงเย่ว มีเพื่อนทหารคนอื่นสอบถามว่าเธอใช่ลูกสาวของผู้พันหลิวหรือเปล่า เธอยอมรับและบอกว่าเธอได้หย่ากับนายแล้ว ตอนนี้เธอกำลังคบหาดูใจกับยวี่เฉิน นายกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่าเหว่ยเฉียง” เจียงซานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบไป“อืม ฉันฟังอยู่ ขอบใจมากนะที่ส่งข่าวมาบอกฉันจะรีบกลับไป ฝากนายดูให้หน่อยว่าชิงเย่วพักที่ไหน”“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงอาเฉียง หรือว่านาย…” เจียงซานเย็นหลังวาบด้วยรู้นิสัยของเพื่อนตัวเองดีว่าเป็นยังไง แต่เท่าที่เขาสังเกตและรู้จักกับมู่ยวี่เฉิน รายนั่นใช่ว่าจะยอมอะไรง่ายๆ เช่นกัน“ใช่ ฉันต้องการเมียฉันคืน ใครหน้าไหนก็

บทที่ 23 พบเจอญาติผู้ใหญ่“พี่ก็รักเราทั้งสองคนไม่ต่างจากน้องแท้ๆ ของพี่ อีกทั้งตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องขอบคุณ หยุดร้องได้แล้วโตแล้วนะ”หลิวชิงเย่วตบหลังทั้งสองคนเบาๆ อย่างอ่อนโยน ที่ทำเสียงดุห้ามทั้งสองคนไม่ให้ร้อง เพราะกลัวว่าตัวเองจะร้องด้วย“ตอนนี้พวกเราควรจะเข้าครัวช่วยทำอาหารกันดีกว่าไหมวันนี้จะได้ฉลองย้ายบ้านใหม่ของพวกเราด้วย อาหารพี่ซื้อเต็มตู้เย็นหมดแล้ว ส่วนของใช้ต่างๆ ในครัวพี่จะเป็นคนสอนให้เอง”หลิวชิงเย่วเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนซาบซึ้งจนเกินไป มู่หยางและมู่ฟ่านปิงได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินไปทางห้องครัวทันที หลิวชิงเย่วกำลังจะเดินตามแต่กลับโดนมู่ยวี่เฉินจับข้อมือไว้เสียก่อน พอหันมาสบตาและเผชิญหน้า ชายหนุ่มจึงเอ่ยขออนุญาตโดยที่หลิวชิงเย่วไม่รู้ว่าเขานั้นขออนุญาตทำไม แต่เพียงไม่นานเธอก็ได้คำตอบที่ต้องการ“ขออนุญาตนะครับ” พูดจบชายหนุ่มกระตุกข้อมือจนร่างบางของหลิวชิงเย่วเข้ามาปะทะที่อกแกร่ง ชายหนุ่มใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดเธอไว้ด้วยความรู้สึกรักใคร่และความรู้สึกขอบคุณที่เธอทำทุกอย่างให้กับน้องๆ ของเขา หลิวชิงเย่วเกร็งตัวด้วยความตกใจแต่ไม่นานเธอจึงยก

บทที่ 25 เริ่มต้นชีวิตคู่อีกครั้ง“พี่ใหญ่ พี่ชิงเย่วกลับมาแล้วเหรอครับ”มู่หยางกำลังพรวนดินข้างบ้านเพื่อจะลงเมล็ดผักที่พี่สะใภ้บอกไว้เมื่อวาน เมื่อเห็นว่าพี่ชายและพี่ชิงเย่วมาแล้วจึงรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ ส่วนมู่ฟ่านปิงทันทีที่ได้ยินเสียงของสองคนกลับมาบ้านแล้วจึงรีบเอาน้ำเย็นๆ เข้ามายื่นให้พี่ๆ ทั้งสองคน“อืม พี่กลับมาแล้ว แต่ต่อไปอาหยางกับเสี่ยงปิงต้องเรียกชิงเย่วว่าพี่สะใภ้ เข้าใจหรือเปล่า” มู่ยวี่เฉินส่งเสียงดุให้น้องทั้งสองคน แต่แววตานั้นกลับยิ้มแบบไม่อาจจะปิดบังได้ว่าเขานั้นมีความสุขแค่ไหนมู่หยางและมู่ยวี่เฉินทำสีหน้าไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะทบทวนคำพูดพี่ชาย เมื่อคิดได้ทั้งสองคนจึงยิ้มกว้าง “เย้! /ไชโย!”มู่หยางและมู่ฟ่านปิงกระโดดด้วยความดีใจและยิ่งย้ำชัดขึ้นมาเมื่อพี่ชายนำทะเบียนสมรสยื่นมาให้น้องทั้งสองคนดู“ต่อไปเราเป็นครอบครัวกันจริงๆ แล้วนะ” หลิวชิงเย่วยิ้มบอกน้องทั้งสองคน แม้ว่าจะเป็นเพียงพี่สะใภ้ก็ตาม จากนั้นทั้งสี่คนจึงเดินเข้าบ้านกันด้วยรอยยิ้มและความสุขเมื่อกินมื้อเย็นกันเสร็จหลังจากพูดคุยกันสักพักแต่ละคนต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนตัวเองก๊อกๆ ๆ เสียงประตูห้อ

บทที่ 27 ร้านชิงเย่วและร้านมู่เฉินเปิดแล้วเมื่อได้ยินเสียงออดพักกลางวัน สองพี่น้องจึงเตรียมเอาห่อข้าวไปกินที่โรงอาหาร“ตายแล้ว นี่บ้านจนถึงขนาดต้องห่อข้าวมากินที่โรงเรียนเลยเหรอ” หม่าซินถิงญาติผู้น้องของครูผู้ช่วยหม่าเพ่ยหลันถามเสียงดังเพื่อให้เพื่อนในห้องได้รู้ว่าสองพี่น้องนักเรียนใหม่นั้นบ้านจนแสนจนมู่หยางเพียงปรายตามองแต่ไม่พูดอะไร จูงมือน้องสาวเดินลงไปที่โรงอาหารของโรงเรียนโดยมีเพื่อนใหม่อย่างซือถงและเหวินตงเดินตามไปด้วย ทำให้หม่าซินถิงยืนกระฟัดกระเฟียดไม่พอในอยู่ตรงนั้น“อื้อหื้อ กับข้าวน่ากินมาก ถ้าบ้านจนแล้วได้กินขนาดนี้ฉันจะรีบกลับไปบอกที่บ้านให้เป็นคนจนเลยล่ะ ทั้งๆ ที่บ้านฉันก็ไม่รวยหรอก ฮ่าๆ ๆ”ซือโถพูดเสียงดังทำให้ใครหลายคนที่เดินผ่านไปต้องเหลียวหลังกลับมามอง นี่คืออะไรอาหารเด็กนักเรียนมัธยมปลายจริงๆ ใช่ไหม กับข้าวสามอย่าง ข้าวอีกสามกล่องแน่นๆ นักเรียนที่คิดดูถูกสองพี่น้องได้แต่มองหน้ากันด้วยความอับอายที่กล้าคิดตามหม่าซินถิง“กินด้วยกันไหม จะได้ไม่ต้องต่อแถวเข้าคิวซื้ออาหาร” มู่ฟ่านปิงเอ่ยชวน พี่สะใภ้ชิงเย่วห่ออาหารให้เธอและพี่รองเยอะมาก ยังไงก็กินกันไม่หมดหรอก“นั่นสิเห

บทที่ 29 คนมีอดีตมันผิดมากเหรอ“ตอนแรกฉันกล้าสาบานว่าไม่เคยคิดอะไรกับพี่เฉินเลยนอกจากคำว่าพี่ชายเพื่อนต่างวัยของฉัน แต่วันที่ฉันไม่เหลือใครวันที่โดนแม่สามีและเมียอีกคนของสามีตราหน้าว่าคบชู้ และผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เฉินที่วันนั้นฉันนัดกับเสี่ยวปิงและอาหยางไว้วันนั้นหากไม่ได้พี่เฉินช่วย หลิวชิงเย่วคนนี้คงไม่มีโอกาสมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว การที่ฉันจะมีรักครั้งใหม่มันผิดมากเลยใช่ไหม การที่ฉันรักพี่เฉินฉันจดทะเบียนสมรสกับพี่เฉินมันผิดมากเหรอ”มู่ยวี่เฉินเมื่อเห็นภรรยาหลั่งน้ำตาเขาจึงเข้ามาโอบกอดและลูบหลังอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าใครได้ยินคำพูดของหลิวชิงเย่วต่างก็เห็นใจในชะตากรรมของเธอ“พี่สะใภ้มู่ไม่ผิดหรอกค่ะ การเป็นแม่ม่ายแล้วแต่งานใหม่ไม่มีข้อกฎหมายข้อไหนที่บอกว่าผิด แม้ว่าหนูจะอายุเพียงสิบสี่สิบห้าปีก็พอจะรู้ ในเมื่อพี่สะใภ้มู่หย่ากับอดีตสามีแล้ว พี่สามารถจะแต่งงานกับใครก็ได้เพียงแค่ไม่ได้ไปแย่งคนรักหรือสามีใครมา”ซือโถด้วยความที่เป็นคนปากตรงกับใจเมื่อคิดอะไรจึงพูดไปแบบนั้น ก่อนจะหันมองหน้าครูผู้ช่วยด้วยความไม่ชอบใจที่กล้าทำแบบนี้ ในเมื่อพี่สะใภ้มู่จดทะเบียนกับสามีแล้ว แต่ครูหม่